Gisteren hadden we besloten, om vanochtend rond de klok van negen uur in de auto te stappen. Het was alweer een poosje geleden, dat we even voor onze plezier weggingen. Als we al tussen de vier wielen zaten was het of voor boodschappen of voor de fysiotherapeut of voor de dierenarts. Verder zat er de laatste drie weken niets bijzonders tussen. Ik verheugde me er op. We hadden als reisdoel een overdekt winkelcentrum in de plaats Mantorp, gelegen aan de E4 naar Stockholm. Een uurtje rijden. Overigens waren we er niet helemaal zeker van, dat het in de plaats Mantorp was. We waren er ooit een keer geweest, maar het zou ook wel eens in de plaats Linköping geweest kunnen zijn… Alleen liep het allemaal anders dan gepland. Na een slechte nachtrust stapte ik met veel pijn uit bed. Eerst maar even een kop koffie om te kijken of het lichaam op gang kon komen. Nee, het voelde niet goed. We besloten om thuis te blijven. Helaas. Misschien ergens volgende week?
In plaats van in de auto stappen, stapte ik achter de laptop: aan de slag met een fotoalbum. Heiko zijn vader had ons in augustus (toen we in Nederland waren) gevraagd of ik een fotoalbum kon maken met foto´s van ons huis aan de buitenzijde. Er was ondertussen zoveel veranderd aan het huis, dat hij het wel leuk zou vinden, om daar een overzichtelijk fotoboek van te hebben. Dat kan! Er zijn (meer dan) foto´s genoeg! En dat is ook meteen het grote probleem: welke worden gebruikt? Alle fotomappen vanaf het jaar 2017 werden bekeken, om de foto´s van de buitenkant van ons huis te sorteren. Gelukkig bewaar ik de foto´s in mappen per jaar en daarin onderverdeeld in sub mappen. Een van die sub mappen heet “Huis en Tuin”. Desalniettemin waren het er honderden, zo niet duizenden, over de afgelopen vijf jaar. Een groot deel van de dag was ik daar, tussen andere werkzaamheden door, mee bezig. Leuk!
Heiko was eerst met het verhaal over ons dorpje Ödarp verder gegaan, maar wilde na de middag niet langer stilzitten en onderdak blijven. Vanwege de rug- en heupklachten werd het helaas voor hem geen tuinwerk, maar een rondwandeling. Bij vertrek wist hij nog niet precies welk rondje het zou worden, maar hij liep in ieder geval in noordelijke richting de weg voor ons huis op. Toen hij ruim een uur later weer thuis was vertelde hij me, dat hij de weg had gevolgd tot de afslag naar het huis van Emil, waarvan we inmiddels weten dat dat plekje Esperödjan heet. Later meer hierover in het verhaaltje over het dorp Ödarp. Heiko had een paar foto´s genomen van het oude huis van cultureel historische waarde en de schuur, ten behoeve van zijn documentatie over Ödarp. Daarna vervolgde hij de zandweg.
Nadat hij een klein stukje de berg op gelopen was zag hij in een uitkijktoren een jager zitten. Die tuurde over het grasland, op zoek naar wild. Hij groette de man en de man groette vriendelijk terug. Ze wisselden een paar woorden, waarna Heiko verderliep. Een paar honderd meter verder stond weer een uitkijktoren of wildtoren, en ook daar zat een jager in! Duidelijk herkenbaar aan het camouflagepak. Hij had een oranje muts op het hoofd. Dat laatste is ervoor, zodat de jagers elkaar onderling goed kunnen zien en onderscheiden van wild. Door het dragen van een fel oranje muts hopen ze elkaar niet per ongeluk te schieten. Deze man groette door zijn pet even op te lichten. Hij koos ervoor om niets te zeggen, om het eventuele wild niet te verjagen…
Het pad vervolgde zijn route met een scherpe bocht naar links en in die bocht staat het huis genaamd Källehult. Eigenlijk is het een verzameling van vier vakantiehuisjes. Dat staat daar heel mooi, afgelegen in het bos en naast een klein meertje. Een ideaal plekje voor een vakantiewoning. Twee jaar geleden spraken we met de eigenaren, die in Huskvarna wonen. Toen Heiko zijn weg verder vervolgde kwam hij nog eens drie uitkijktorens tegen met in alle drie een collega van de eerder gepasseerde jagers! Ook deze drie kozen ervoor om niets te zeggen, maar slechts te knikken. Wellicht waren ze niet zo blij, dat Heiko daar op dat moment langs kwamlopen. Bijna aan het einde van de weg stond nog een jager en die floot op dat moment zijn net hond terug. De hond had blijkbaar iets geroken en was op zoek gegaan, maar de jager dacht dat het waarschijnlijk “slechts” om een haas ging.
Deze jager wilde wel een praatje maken. Helemaal aan het einde van de zandweg stapte een zevende persoon net weer in de auto. Zijn jacht zat erop. In ieder geval voor vandaag! De hele tijd had Heiko geen schoten gehoord. Zeer waarschijnlijk gingen de jagers dan ook met lege handen naar huis. Om weer thuis te kunnen komen liep Heiko langs het huis, dat officieel Ödarp heet en het “centrum” van het dorp Ödarp is. Dat huis staat sinds een jaar leeg. Zoals gezegd was hij na ruim een uur terug en had hij vijf kilometer gelopen. De rug voelde ietsjes beter.
Behalve het sorteren van vele foto´s had ik nog iets anders gedaan. We weten allemaal, dat het levensonderhoud dit jaar een stuk duurder is geworden. Behalve de brandstofprijzen en de elektriciteitsprijzen zijn ook de prijzen voor de wekelijkse boodschappen flink gestegen. Maar “hoe flink” eigenlijk? Ik wilde dat wel eens concreet maken, door een aantal producten die we frequent kopen in Excel naast elkaar te zetten. Daarmee maakte ik een beginnetje. Gelukkig hebben we een Lidl Plus app op de mobiele telefoon, waar we iedere keer mee afrekenen en waar we de kassabon digitaal in ontvangen. Een paar van die kassabonnen pakte ik erbij en noteerde de prijzen van enkele, veel voorkomende, boodschappen zoals bijvoorbeeld toiletpapier, keukenrol, koffie en kaas. De prijsverschillen zijn behoorlijk! Een pak met 4 keukenrollen kostte in augustus sek 19,90 en deze week sek 29,90 (+50%). Een pakje slagroom kostte in augustus sek 20,80 en deze week sek 29,90 (+44%). En een grote ronde kaas kostte drie maanden geleden nog sek 59,90 per kilogram en nu sek 86,90. Oftewel €.3,- per kilo meer en een procentuele stijging van 45%! Is dit het einde van de prijsstijgingen? Hoogstwaarschijnlijk niet.
Van onze stroomleverancier E-On kregen we vandaag de afrekening van ons stroomverbruik over de maand oktober. Omdat ik, net als de prijzen voor de levensmiddelen, ook de prijzen voor het stroom eens op een rijtje wilde hebben, maakte ik daarvoor eveneens een overzicht in een Excel bestandje. Tot en met de maand juli 2022 hadden wij een driejarig contract. Het bleek achteraf een hele slimme actie geweest te zijn, die we in 2019 hadden gemaakt. De prijs per kWh was toen voor ons 61,50 öre (€.0,61 per kWh). In augustus betaalden we voor het eerst de hogere tarieven, waar de (digitale) kranten al maandenlang vol van stonden en waar al langere tijd veel over geklaagd werd. Bijna elke dag was er wel iets te lezen, over de verschrikkelijk hoge tarieven voor een kWh elektriciteit. Toen we de afrekening over de maand augustus kregen zagen we, dat we in die maand gemiddeld 308 öre per kWh betaalden. Ruim €.0,30 voor één kWh elektriciteit. Asjemenou! Voor ons was de prijs bijna vijf keer over de kop gegaan. Wát een verschil! Over de maand september betaalden we 306 öre als gemiddelde prijs per kWh, nagenoeg gelijk aan de vorige maand. Vandaag kwam, zoals ik al zei, de afrekening over de maand oktober. Vol spanning keken we die digitale nota in.
“Hé! Een meevallertje deze keer”. De stroomprijs per kWh was ineens veel lager, dan in de maand september. Nu was de prijs namelijk 115 öre per kWh. Bijna een derde van de prijs ten opzichte van de vorige maand. Overigens zijn we qua energie besparingen goed gaan nadenken. Ons jaarverbruik is vanaf het jaar 2019 alleen maar gedaald. In dat jaar verbruikten we 5.019 kWh. Het jaar erop was dat 4.790. In 2021 was het verbruik 4.320 kWh en als we dit jaar de lijn voortzetten, zoals tot en met oktober is gedaan, komen we opnieuw lager uit. Zo rond de 3.900 kWh. Een groot verschil met het jaar 2019! Het jaarverbruik in 2022 vergeleken met 2019 is bijna 1.100 kWh (21%) lager! Wat hebben we daarvoor gedaan? Het verwisselen van alle oude lampen in ledlampen, de wasdroger veel minder vaak gebruikt, de wasmachine op lagere temperaturen laten draaien, het korte programma voor de vaatwasser gebruiken (we spoelen toch altijd alles voor) en de pelletskachel nagenoeg niet gebruikt, maar steeds op hout gestookt. De pelletsbrander gebruikt erg veel stroom, als de pellets moeten ontbranden. Onze veranderingen worden nu beloond. Mooi! Dan gaan we gewoon zo door.
Halloween ligt weer achter ons. Ons spookje is weer in winter-, lente- en zomerslaap op zolder en de heks is gevlogen. Maar het plantje in het pompoen-potje leeft nog. Die kun je toch niet laten verdrogen of weggooien? Nee, dat zou zonde zijn en een verspilling van geld. Daar heb je hem uiteindelijk niet voor gekocht. Het plantje kreeg van ons vandaag een prominent plaatsje in de keuken. Op het melkkrukje van mijn broertje. Op zich vind ik het niet lelijk. Ware het niet, dat oranje nou niet meteen mijn lievelingskleur is. Ondanks dat, mag het plantje hier zeker nog een hele poos blijven staan. “Oranje boven, oranje boven…!”
Vorige week had ik maar weer eens de diepvrieskast gereorganiseerd. Er was weer van alles tijdelijk in andere laden terechtgekomen, omdat de laden met het brood of vlees eventjes vol waren. Maar dat tijdelijke ken je wel… Tijdens het opruimen kwam ik een grote steak tegen. Die hadden we in de zomer een keer meegenomen voor op de barbecue of op het rooster boven het vuurtje bij de grilplaats. Het was er echter niet van gekomen. Omdat de steak best wel wat ruimte in beslag nam én omdat hij lang genoeg in de diepvries had gelegen, bedacht ik dat we die vandaag moesten eten. Dat wil zeggen, dat Heiko die vandaag maar moest opeten. Ik kom er niet aan, het is voor mij te gekruid. Heiko vond dat gelukkig ook wel een goed idee. Prima zelfs! Ik nam als vlees een cordon blue en zo waren we beiden (zeer) tevreden. Uiteraard was het niet alleen vlees wat er op ons bordje kwam, ook een paar gebakken aardappeltjes, verse en gekookte ijsbergsla. Eet smakelijk!
