Vanochtend was Heiko weer om acht uur present bij Örtengren. Net als zijn collega Håkan. De grote afwezige was collega Anton. Alweer! Anton is een jonge vent van bijna dertig met een slaapprobleem. In zijn geval is het zo, dat hij moeilijk in slaap kan komen en soms hele nachten wakker ligt. Als hij eenmaal slaapt, wordt hij vervolgens heel moeilijk weer wakker. Dan kun je letterlijk een kanon afschieten, maar hij wordt niet wakker. Speciaal daarvoor heeft hij een aparte wekker gekocht, die extra decibel aan geluid produceert als het de ingestelde tijd is. Het gevolg is, dat alle buren rondom hem wakker worden, maar hij niet! De buren hebben inmiddels een telefoonnummer gekregen van Anton zijn moeder. Die heeft op haar beurt een sleutel van het appartement en kan zodoende naar binnen als het weer zo laat is (tweeledig grapje). Echter zelfs als ze bij hem is krijgt ze hem met veel moeite wakker. Volledig in coma. Het is om die reden, dat het regelmatig voorkomt dat Anton ´s morgens om acht uur niet op het werk verschijnt, maar bijvoorbeeld pas tegen half elf. Dat dit vervolgens organisatorische problemen voor Örtengren geeft, mag duidelijk zijn. Hij had voor vandaag klussen ingepland voor drie personen en daarover de klanten geïnformeerd. Nu moest, net als al die andere keren, alles omgegooid worden. Gelukkig is het nu inmiddels november en is er niet zo heel veel werk meer in de tuinen. Maar toch. Het blijft lastig. Zowel voor Anton als voor Örtengren.
Het gevolg was vanochtend, dat Heiko en Håkan nu samen op pad gingen. Eerst kon de bestelbus geleegd worden. Alle overgebleven planten en alle gereedschappen, die Håken en Anton gisteren mee hadden naar een klant in Bodafors, konden eruit. Gisteren waren ze laat teruggekomen en toen hadden ze begrijpelijkerwijs geen zin meer gehad om de bus leeg te maken. Met twee man was het in een half uurtje geklaard. Daarna reden de heren samen met een aanhanger achter de auto naar de klant, waar het laatste vrachtje van de oude heg (met die ellendige stekels) weggehaald kon worden. Die verdween op de stort bij het gft afval. Eveneens werd bij die klant het grasveld nog even een beetje gefatsoeneerd, omdat ze nog niet precies weten wanneer ze er terugkomen voor het aanplanten van de thujahaag. Een dergelijke haag bestaat uit thuja’s of coniferen. Thuja’s zijn wintergroene haagplanten met een vriendelijke uitstraling. Daarnaast heeft het gebladerte van de thuja een frisse geur. Ook het opladen van de rommel en het fatsoeneren was slechts een half uurtje werk voor twee personen.
Toen werd er boomschors geladen. Ergens in de zomer had Örtengren ongeveer 30 m2 boomschors laten bezorgen, bij de nieuwe locatie: de bus garage. Daar is ruimte genoeg om zoiets te laten storten en om het te laten liggen. Elke keer als er een heg gepoot wordt, bestaande uit vele stekken, wordt de klant geadviseerd om er boomschors bij te leggen. Aan beide kanten van de heg plantjes ongeveer dertig centimeter boomschorster dikte van minstens acht centimeter. Niet elke klant gaat daarop in, maar de klant waar ze eerder deze week 900 m2 gras hadden uitgerold en ongeveer 130 meter aan ligusterheg planten hadden gepoot, vond het wel een goed idee. Dat scheelt de eerste drie jaar namelijk heel veel werk in het verwijderen van onkruid. Onder de boomschors stikt het onkruid en het lijkt ook nog eens een stuk mooier. Dat laatste is natuurlijk heel persoonlijk. In totaal hadden Heiko en Håkan vijf aanhangwagens met boomschors vol geschept, met behulp van twee sneeuwschuivers. Dat is met hulp van twee kruiwagens rond de heg planten gelegd. Een klusje waar ze samen 3,5 uur mee bezig waren.
Håkan hield het daarna voor gezien. Ondanks het feit, dat het nog maar half drie in de middag was. De reden was, dat hij tegen zes uur in Tranås op de trein zou stappen, om in Norrköping uit te stappen. Daar zou een vriend hem met de auto op komen halen. Het einddoel was Stockholm! Daar is morgenavond een live concert van een band, die rockabilly muziek speelt. Samen met een aantal vrienden gaat Håkan daar naartoe. Leuk uitje! Heiko kon nog een drietal bomen bezorgen bij een klant in de wijk Hätte, bijna naast de camping aan het Sommen meer. Deze klant had net een huis aan het meer laten bouwen en wilde nu drie hoge bomen gepoot hebben. En nog een lange beukenhaag. Beiden zal Heiko volgende week voor zijn rekening nemen. De strook waar de haag zou moeten komen was nagenoeg helemaal uitgegraven. Dit was gedaan met behulp van een graafmachine, omdat er vele boomwortels en grote stenen in de grond zaten. De strook was daarna opnieuw gevuld met goeie grond waar de beukenhaag in gepoot kan worden.
Na een praatje met de bewoners reed Heiko door naar een villa, eveneens aan het Sommen meer, waar hij eerder een boom had gepoot. Daar moest nu nog even knaagbescherming omheen, om te voorkomen dat konijnen en reeën aan de bast gaan knagen. Om half vier was Heiko weer op kantoor en liep hij nog even met Örtengren naar de overkant van de weg. Daar werd hem gewezen op een paar dikkere stammen van een seringenstruik, die weggezaagd moesten worden. Dat mag hij volgende week zelf een keer inplannen. Daarna zat ook zijn werkdag erop en meteen de werkweek. Overigens had Örtengren een hele drukke werkweek achter de rug, in verband met Allerheiligen. Vele grafstukken zijn gemaakt en verkocht. Voor mij kreeg Heiko nog een boeketje bloemen mee. Bloemen die Örtengren eigenlijk niet meer kon verkopen, maar weggooien vond hij ook zonde. Dat zei hij er meteen heel eerlijk bij. De bloemen konden in ieder geval dit weekend nog wel even op een vaas prijken en hadden wij er nog iets aan.
Wat ik vandaag deed? Ik ben aan het scannen gegaan. Dit keer weer met “riemsels” van Heiko zijn opa, Arend Leugs. Die maakte van 1 april 1977 tot 5 oktober 1988 maar liefst 1.200 gedichten en rijmpjes in het Gronings dialect. Die werden destijds stuk voor stuk getypt en in de, oh zo bekende, multomappen gedaan. Bijna altijd 150 stuks per map. Een had er slechts 100 en de laatste had er 137. Daarentegen zaten er bij vele mapjes losse rijmpjes achter in een vakje. Opa Arend Leugs schreef niet alleen voor zichzelf en zijn familie, maar schreef zelfs met regelmaat in de krant. Eveneens werd hij vaak uitgenodigd om voor te lezen “uit eigen werk”. In februari had ik twee mappen gescand, die we ooit eens van Heiko zijn ouders hadden meegekregen. Eigenlijk alleen met het idee om ze te lezen. “Maar is het niet enorm jammer, dat die rijmpjes verloren zouden kunnen gaan?” Dat was al snel mijn vraag, na het lezen van de grappige rijmpjes. Door “Vadertje Tijd” kunnen ze in kwaliteit achteruitgaan. Papier en inkt wordt slechter. Daarbij nemen de mappen nu veel ruimte in beslag. In overleg met Heiko zijn ouders, besloten we ze digitaal te maken.
Elke keer nam ik met mijn mobiele telefoon van een twintigtal rijmpjes foto´s, waarna ik de app Adobe Scan opende. Even de foto´s sorteren op de juiste volgorde, ze draaien (van liggend naar staand), bewerken (lichter of donkerder), bijsnijden (kanten bijwerken) en controleren of ze scherp waren. Alles goed? Dan werd er met dezelfde app een pdf-bestand van gemaakt, die naar mijn mailbox werd gestuurd. Daar kon ik hem openen en uiteindelijk op de laptop opslaan. En natuurlijk ging een kopietje naar de cloud. Dat deed ik met zes mappen, acht documenten per map (rijmpjes en krantenknipsels) en nog een extra map. Aan het einde van de dag waren er, op een paar na, duizend foto´s genomen.
