Ehhh… Ja… Nou… Dat hier iets fout gegaan was, is wel duidelijk hè? Gistermiddag had ik het groenafval buiten gezet. Groente- en fruitafval doen we in de keuken in een apart containertje. Met plastic zakje: zo hou je het containertje schoon, het afval kan eenvoudig naar de compostbak worden gedragen, waarna het plastic zakje bij het plastic wordt gedaan voor de grote container in Tranås. Alleen was ik dat zakkie vergeten! Met alle gevolgen van dien. Vannacht hadden “rovers” het plastic tasje ontdekt, waarschijnlijk door de “heerlijke geurtjes”. Loop daar dan ook maar eens aan voorbij! Het zakje was volledig kapot en het afval lag verspreid in het gras. Om verdere verspreiding van, zowel het afval, als de geurtjes te voorkomen maar snel de rommel opgeruimd. Lesje geleerd: meteen het afval naar de compostbak brengen!
Recycling: “Zweedse huishoudens zijn daar heel goed in. Maar liefst 8 op de 10 mensen laten verpakkingen en kranten achter voor recycling”. Dat blijkt uit een onderzoek, welke werd uitgevoerd in opdracht van Förpacknings- och Tidningsinsamlingen, FTI (inzameling verpakkingen en kranten)., FTI. De meest voorkomende verpakking die wordt ingezameld (bij de meer dan 5.000 onbemande recyclingstations) is glas. Gevolgd door kranten en metaal. Beschikbaarheid en tevredenheid zijn de grootste drijvende krachten achter de vraag waarom de Zweden hun verpakkingen en kranten bij recyclingstations achterlaten. In totaal is 79 procent tevreden tot zeer tevreden over deze verzamelplaatsen in hun directe omgeving. 78 Procent is tevreden tot zeer tevreden over het inzamelsysteem als geheel. Als het gaat om het vertrouwen, dat het ingezamelde materiaal daadwerkelijk wordt gerecycled tot nieuwe verpakkingen, blijkt dat 83 procent van de mensen in Zweden hierin geloofd. En daar zit zeker een kern van waarheid in.
Vanochtend werkte mijn laptop me gigantisch tegen met het maken van een nieuw bericht voor de website. Eigenlijk was het meer de verbinding met het draadloos netwerk dat me parten speelde. Wanneer bijvoorbeeld een foto moest worden geüpload ging dat tráág! Soms maakte ik opnieuw verbinding, in de hoop dat het daarmee sneller ging. Toen dat op den duur ook niet meer werkte, gaf ik de moed op (na bijna twee uur hoor). Ik begon daarop met het scannen van het levensverhaal van Heiko zijn vader. Die heeft zijn herinneringen op papier gezet en die hadden wij in augustus cadeau gekregen. Ook hier geldt, net als met de gedichten van Heiko´s vaders vader: ze moeten digitaal gemaakt worden. De bladzijden zaten keurig in een map, in plastic hoesjes en die werden allemaal op de foto gezet. Net als met de rijmpjes van opa.
Dat was geen succes. Opnieuw heb ik ze gefotografeerd, maar dan uit het hoesje. Doordat het weer vandaag somber was, moest de lamp op het bureau aan. Daardoor werden de foto´s behoorlijk donker. Ik besloot om ze een voor een te bewerken: draaien, formaat wijzigen (zodat alleen het papier op de foto kwam), om ze vervolgens heel licht te maken en zwart-wit. Dat gaf het gewenste resultaat: heldere foto´s. Het verschil was groot! Hierna werden ze in een pdf-bestand gezet en gemaild. Nou, dat mailen kon ik vergeten: het bestand was te groot. Er waren in totaal 54 bladzijden. Het bestand maar op mijn mobiele telefoon gezet, die aan de laptop gehangen en hem toen vanaf de mobiele telefoon verplaatst naar de harde schijf.
Alleen toen was ik er nog niet: het verhaal zou in Word gezet worden. En wel zo, dat we het ook nog eens zouden kunnen bewerken. Dat heet OCR: Optical Character Recognition of in het Nederlands: optische tekenherkenning. “Het is een transformatie. Waarbij uit een afbeelding van een tekst, door middel van patroonherkenning, alle tekens als zodanig worden herkend en apart opgeslagen wordt door (in dit geval) Word.” Nee, we gaan het verhaal van Heiko zijn vader niet aanpassen, beslist niet. Maar hier en daar wil Heiko graag zijn eigen aantekeningen plaatsen. Dat omzetten van pdf- naar Word-bestand was even een uitdaging. Eerst dacht ik, dat het inderdaad een omzetting was zoals genoemd, maar toen het document werd geopend, stonden er in feite afbeeldingen op de diverse pagina´s. Bewerken kon niet.
Uiteindelijk heeft Google me (weer) geholpen. Ik maakte gebruik van het programma “PDF Candy Desktop”. Wat je daar niet allemaal mee kunt: geweldig! In een mum van tijd had ik een Word-document, waarin de tekst daadwerkelijk kon worden bewerkt. Of beter gezegd aangepast. Om per pagina een verhaal te houden, zoals in het origineel van Heiko zijn vader, begon ik het tekstgedeelte een beetje op te schuiven. Toen bleek, dat het systeem niet alles op een juiste manier had overgenomen. Zo was bijvoorbeeld “ik” veranderd in “lk”, met de l van “leugs”, “zijn” werd ineens “zljn”, “een” werd “ecn”. Het programma had niet alle letters herkend. Na een uurtje corrigeren, waarbij soms meerdere zinnen door elkaar waren gehusseld en het origineel erbij gepakt moest worden, ben ik gestopt. Het was te veel voor een keer. De komende dagen een poosje hieraan werken, waarbij het streven is, dat het eind deze week klaar is. Moet lukken!
Zo langzamerhand komen er steeds meer zich herhalende klussen voor Heiko. Vandaag was hij bijvoorbeeld voor de derde keer in het dorpje Dragsnäs, op het schiereiland Torpön. Vlak bij het plaatsje Ramfall. Daar woont een goede kennis van Örtengren en deze klant vraagt ieder jaar om hulp. Hulp bij het verwijderen van de gigantische hoeveelheden blad. In zijn grote tuin, zeg maar gerust “op zijn landgoed”, heeft hij een fors aantal grote bomen staan. Hele grote bomen. Heiko probeerde er eentje te omarmen, maar kwam met zijn lange armen niet verder dan de helft. Die bomen, waarvan er eentje een gigantische populier is, laten ontzettend veel blad vallen op het gras van de klant. Ieder jaar hoopt hij op een gunstige oostenwind, waardoor het blad van zijn erf zal afwaaien. Richting de weg of verder een weiland in. Er was dit jaar dankzij de wind weliswaar veel minder op zijn grasveld achtergebleven, echter de hoeveelheid blad wat weggehaald kon worden was nog steeds de moeite waard. De klant had net als andere jaren alle bladeren op een lange strook bijeen geblazen met zijn bladblazer. De strook met blad moest nu in een aanhanger geschept worden en ergens in het bos weer gedumpt worden.
Speciaal voor dit soort klusjes heeft deze klant een vierwiel aangedreven quad. Daarachter heeft hij de aanhanger. Samen met de nieuwe collega Urban werd het blad door Heiko op de aanhanger geschept. De klant hielp ook een beetje mee, echter gaf al snel aan, dat dit geen werk was. Hij kreeg te veel pijn in zijn rug. Zijn inzet bleef dan ook beperkt tot het vooruitrijden van de quad met aanhanger. Elke keer een meter of twee. Er waren deze keer drie volle aanhangers met blad die in het bos gedumpt werden. Vorig jaar waren dat volgens Heiko zes volle aanhangers. De oostenwind had de klus dus toch wel een beetje verlicht. Gelukkig had Heiko om onze “grote groene plastic handen” gedacht, waarmee je moeiteloos heel veel blad in een keer op kunt pakken. Zonder dat je helemaal naar de grond hoeft te gaan. Ideaal voor dit soort werk. De klant was onder de indruk van de snelheid waarmee ze het blad in de aanhanger kregen. En die “grote groene handen” vond hij wel heel erg bijzonder.
Op enig moment kon Heiko nog even een fruitboom snoeien bij deze klant. Er waren er drie stuks in totaal. Een perenboom, een pruimenboom en een appelboom. Maar, nadat de perenboom gesnoeid was, had Heiko nagenoeg bevroren vingers. De drie fruitbomen stonden namelijk op een plaats waar de wind precies tussen heuveltjes en schuren blies. Een koude, waterkoude, wind vanaf het grote Sommenmeer. Dat deed Heiko besluiten, om het bij die ene boom te laten vandaag. Volgende week maar een keer weer kijken naar die andere twee bomen. Als het iets minder waait. Daarbij kwam, dat Urban ook bijna klaar was met het bladruimen en die zou dan vervolgens stil staan. Hij heeft (nog) niet de kennis voor het snoeien van fruitbomen. Tegen twaalf uur verlieten ze deze klant om richting Tranås te rijden. Daar namen ze eerst een warme kop koffie op de zaak, om vervolgens te beginnen aan het poten van een volgende beukenhaag. Het lukte hun net om een lijntje te spannen en daar dunne pinnen tegenaan te zetten, om zo de plaats te bepalen waar de stekken gepoot moesten worden. Toen begon het behoorlijk te regenen. Ze stapten daarop in de auto en reden eerst weer terug naar de zaak. Overigens paste dat feitelijk uitstekend in Heiko´s planning, omdat hij om twee uur weer bij de fysiotherapeut moest zijn voor zijn ischias probleem.
Toen hij een half uurtje later weer buiten stond bleek het droog te zijn en konden ze alsnog daadwerkelijk beginnen met het poten van de vele stekken van de beukenhaag. Het lukte hun om de heg aan de voorzijde van het huis, langs de weg, af te maken. De laatste stek werd gepoot om kwart voor vier en toen was het al redelijk schemerig. Het plan was, om aan de achterzijde van het huis een lijn uit te zetten voor eenzelfde beukenhaag, alleen daarvoor bleek het toch al te schemerig te zijn. Zodoende reden ze terug naar het bedrijf en sloten ze deze werkdag af. Morgenvroeg wordt deze klus om acht uur voortgezet. Op de terugweg naar huis was Heiko overigens blij met zijn extra ledlichtbalk op de auto. Zóveel meer licht. Dat is toch wel erg fijn en wel zo veilig in zo´n donker bos. Nu zag hij namelijk die eland op tijd in de berm staan! Ja ja! Heus! Helaas was het te donker voor het maken van een goede foto.
Wat zie je in deze schilderijen? Goed kijken! Per schilderij is het niet één, maar zijn het er twee! Dit is het werk van Oleg Shupliak. Het zijn optische illusies en je zult er even voor moeten gaan zitten, om het tweede schilderij te zien. Verborgen in de prachtige omgeving van de natuur, verbergt hij een afbeelding van een gezicht of personen. Soms is het gezicht van een persoon zo sluw verborgen, dat het voor sommigen moeilijk kan zijn om het te vinden. Oleg Shupliak: zijn unieke aanpak brandmerkte hem als een van de meest talentvolle en beroemde illusionisten van onze tijd. Zijn werk is dan ook verbazingwekkend. In sommige van zijn olieverfschilderijen is de tweede afbeelding duidelijk zichtbaar, zoals hieronder, al moet je het plaatje wel even op zijn kant zetten in dit geval. Eerst zie je een watertje met heuvels en lucht. Als het plaatje op zijn kant staat blijken de twee lichte partijen (het water en de lucht) twee gezichten te zijn die elkaar zoenen. Zie je het? Bij de twee foto´s hierboven is het meteen zichtbaar, toch? Twee personen op het plaatje én een gezicht. Als je het tweede beeld niet meteen ziet knijp je je ogen tot spleetjes en ga je terug totdat je het kunt zien. Wil je meer zien? Bezoek dan de site van de kunstenaar https://www.shupliak.com/ en laat je (meer) verrassen!
