Geen widgets gevonden in de zijbalk

25 Oktober 2007: de dag dat Heiko en ik bij elkaar kwamen. Vandaag op de kop af vijftien jaar geleden! We leerden elkaar kennen via onze werkgever Univé. Heiko werkte als directeur bij de Univé Onderlinge Verzekeringsmaatschappij te Scheemda en ik als Marketing Manager op het kantoor van een andere Univé Onderlinge Verzekeringsmaatschappij, die van Stadskanaal. Toen die twee Univé Onderlingen fuseerden, “fuseerden” wij een paar jaar later ook! Dit is een van de eerste foto´s waar we samen op stonden, nadat we waren gaan samenwonen. We moesten samen voor een sponsoring bijeenkomst ergens heen en waren daarom beiden in het pak. Leuke herinneringen aan die tijd. En we hebben elkaar er aan “overgehouden”! Ja, nog steeds zijn er vonken…

Daar staat Ebba weer. Vanaf vrijdag staat ze steevast elke ochtend een poos voor de keukendeur. Dan begint ze te miauwen, ten teken dat ze eruit wil. Helaas kan dat nog niet tot aanstaande dinsdag. Dan gaan we wederom naar de dierenarts. Voor het laten verwijderen van de hechtingen en dan mag die vervelende plastic kap er ook hopelijk af. En als de dierenarts denkt, dat het vertrouwd is om haar vanaf dat moment weer naar buiten te laten, doen we dat de volgende dag. Niet eerder. Dat vertellen we haar elke ochtend weer. En elke keer geeft ze ons weer antwoord: Miauw! als in “Oh!” of Miauw! als in “Ja, ja…” of Miauw! als in “Weet je het zeker?” We weten het heel zeker!

Wanneer ik bij het bureau zit heb ik altijd de linker la open. Daarop ligt een bijpassende plank, die de la helemaal afdekt. Zodoende kan ik daar mijn linkerarm opleggen. Dan heeft die lekker steun bij het typen. Ebba springt vaak op de plank, om zich door mij te laten aaien en knuffelen. Zo ook deze dagen. Alleen kan ze daarna niet zoals anders in haar hangmandje springen. Die hebben we veiligheidshalve weggehaald. We zijn namelijk een beetje bang voor de hoogte. Van een dergelijke hoogte, het zal ongeveer anderhalve meter zijn, op de grond springen lijkt ons op dit moment niet zo verstandig.

Ze komt dan misschien iets te hard op haar geblesseerde pootje terecht, met de kans dat de hechtingen knappen en de wond opengaat. Nu draait ze zich 180 graden om, waarna ze zich volledig naar de wand richt en gaat dan zitten. Met haar neus bijna tegen de planken. Dan pak ik haar snel op, want dat beeld vind ik zó zielig! Ze wordt vervolgens weer even lekker vertroeteld, om uiteindelijk op haar kleedje gezet te worden, waar ze na een poosje in slaap valt. Arm dametje…

Een paar weken geleden had ik hem al gekregen en vandaag zat hij voor Heiko bij de post: een nieuwe pas voor het inloggen bij Handelsbanken. Met het inloggen bedoel ik niet het inloggen bij de bank via de laptop of de mobiele telefoon, maar via zo´n kaartlezer. Al dan niet aan de kabel. Inloggen op de laptop of het mobieltje gebeurt altijd met onze “Mobilt BankID”, zoals dat hier heet.
Die kaartlezer gebruik je eigenlijk nooit. Alleen wanneer er grotere bedragen overgeboekt moeten worden en dan ook alleen dan, als dat naar derden gaat. Of wanneer je je op een andere laptop wilt inloggen dan vanaf je eigen laptop. Dan heb je die kaartlezer en dus ook die speciale bankpas nodig. Nee, vaak wordt deze kaart niet gebruikt. Jammer van al die kosten die de bank hiervoor maakt. Elke vijf jaar wordt de pas namelijk vernieuwd. Nu praat ik uiteraard naar onze situatie. Wellicht zijn er anderen, die de kaart wel regelmatig met een kaartlezer, al dan niet via de kabel, gebruiken. De nieuwe kaart is in ieder geval weer tot augustus 2027 geldig.

Nadat we er door onze vrienden Rob en Marijke op attent waren gemaakt, hebben we nu voor onszelf ook een handige kleine waterfilter gekocht. Online via de winkel van “Naturkompagniet”. Een bedrijf, dat veel outdoor artikelen verkoopt. Er waren meerdere modellen, maar we hebben dezelfde besteld als die Rob laatst aanprees, als zijnde de beste op dit moment. Het filter in dit apparaat haalt vuil, bacteriën en virussen uit het oppervlaktewater, waarna het voor ons schoon genoeg is om te drinken. Mochten we nu een keer zonder water komen te zitten, omdat * of onze bron droog staat * of als we onderweg zijn met de camper en het water op is * of tijdens een wandeling en we dorst hebben: dan kunnen we van een beker water uit een beekje of meertje drinkwater maken. We worden nog wel 100% zelfvoorzienend…

Ja! Het is er dan toch van gekomen: Heiko is aan een nieuw boek begonnen! Zijn vierde! Nu hij vanwege rug- en heupklachten niet aan het werk kan bij Örtengren heeft hij meer vrije tijd. Hij zit de laatste dagen dan ook veel achter de laptop. Research voor onze website en teksten schrijven daarvoor. Vandaag vertelde hij me, dat hij uiteindelijk toch begonnen was met het verzamelen van onderwerpen voor een vierde boek! Hij sprak er de laatste tijd al meerdere keren over. Toen ik hem dan vroeg, waarover het zou moeten gaan, trok hij in het begin zijn schouders op: “Weet ik eigenlijk nog niet!” Sinds een paar dagen weet hij het wel en dat maakte, dat “onze schrijver” vanochtend weer in de digitale pen klom! Het wordt in ieder geval een vervolg op de eerste drie boeken, waarbij onze emigratie en Zweden centraal staan. Verder verklap ik nog niets, want het moet nog even een poosje “geheim” blijven.

Vanmiddag kreeg ik bezoek! Van twee oud-collega´s van Erikshjälpen uit Eksjö. Ingrid en Helen. Met Ingrid heb ik met enige regelmaat contact en die vertelde me onlangs, dat zij gesproken had met Helen. Die wilde ook graag eens bij mij op bezoek komen. Om gezellig bij te praten, want dat hadden we al een paar maanden niet gedaan. Natuurlijk! Leuk! Het was even een puzzeltje om qua datum een afspraakje te kunnen plannen, maar waar een wil is, is een weg. Vandaag paste het ons allemaal. Ingrid had mij verteld, dat ik alleen voor de koffie hoefde te zorgen. Oh? Al snel bleek, dat zij voor räkmackor, garnalenbroodjes hadden gezorgd. Gekocht bij Erikshjälpen (hoe origineel) en ze had zelfs eentje voor Heiko meegenomen. Daarnaast trakteerden zij ook nog eens op een chocoladecake. Er werd niet alleen koffiegedronken en gegeten hoor. Natuurlijk niet!

Wat werd er veel en aangenaam gepraat. Fijne herinneringen werden opgehaald aan de tijd, dat we samen bij de kringloopwinkel van Erikshjälpen werkten. Trouwens de beide dames (van boven de zeventig jaar) zijn nog steeds vrijwilligsters. Daarnaast kwam ook het onderwerp aan de orde, over de toestand in de wereld. Daar kom je uiteindelijk niet meer onderuit. Er is zoveel gaande en niet allemaal positief. Wij werden daarna zelf toch al snel weer positiever, doordat de dames van mij iets wilden weten over het gebruik van de mobile telefoons! Bijvoorbeeld het toevoegen van foto´s aan WhatsApp berichten. Wat hebben we toen gelachen. Uiteindelijk vertrokken beide dames na ruim twee uur, terwijl Ingrid me toen nog een amaryllisbol overhandigde. Het was reuze gezellig, maar ik werd weer eens met de neus op de feiten gedrukt: mijn Zweeds kan verbeterd worden… “Bedankt voor het bezoekje, dames! Moeten we snel weer eens doen!”

Om mij en het bezoek, dat toch hoofdzakelijk voor mij kwam, de tijd en de rust te gunnen voor een goed gesprek, was Heiko naar Aneby gereden. Een van de vier bandjes van de kar die achter de zitgrasmaaier kan, was hartstikke leeg. Dat was een paar weken geleden ook al zo toen Heiko de kar een keer weer wilde gebruiken. Op dat moment werd die band met een compressor opgepompt en ging het een dag goed. Toch was dat niet blijvend. De dag erna was de band weer plat! Dat bandje haalde hij vanmiddag onder de kar vandaan en reed ermee naar een bandencentrum in Aneby. Bij de werkplaats van dat bandencentrum kun je zo naar binnen lopen en word je door de eigenaar of een leerling/ stagiaire geholpen.

Vandaag was het de stagiaire. Die pompte de band op en zei: “klaar!”. Nee, echt niet. Dat had Heiko immers zelf ook al een aantal keren gedaan. Daarna werd de band nader geïnspecteerd en kwam de jongeman tot de conclusie, dat de naald in het ventiel niet goed werkte. Bij het ventiel lekte lucht, omdat de naald niet terugsloeg na het oppompen en het ventiel zodoende niet goed afsloot. Hij had de naald vervangen zei hij en nu moest het goed zijn volgens hem. Althans: “Probeer het zo maar eens weer” waren zijn woorden. Thuis zette Heiko de band er meteen weer onder. Morgen maar zien of die nu luchtdicht is.

Op de terugreis vanaf Aneby reed Heiko bij de benzinepomp van het merk Q-star langs, om de dieseltank van de Hyundai te vullen. Hij keek naar het tarief op de pomp en zag tot zijn schrik, dat een liter diesel op dit moment afgerond 2,78 euro (27,72 sek) kost! Bij de goedkoopste pomp! Potverpielekesnogaantoe! En dat terwijl de prijzen ook al aanzienlijk lager zijn geweest. Een stukje doelloos omrijden in de natuur voor je plezier is niet langer plezierig! Voor de, voor het werk gemaakte, kilometers betaalt Heiko zijn baas de diesel. Voor de Hyundai uiteraard niet. Daarin rijden we immers alleen maar privé.

Op elf augustus van dit jaar, op de heenreis naar Nederland, betaalden we in Duitsland nog voor een liter diesel afgerond 2,11 euro (2,109). Niet normaal, hoe die prijzen de pan uit rijzen.
Het is te hopen, dat de brandstof snel weer goedkoper wordt, want als je, zoals wij “på landet” woont, ben je erg afhankelijk van een auto en maak je simpelweg veel kilometers.
Maar mijn gevoel zegt, dat die prijs nog wel eens nog hoger zou kunnen worden…

Nu de grote appelboom zoveel appels geeft is het af en toe even goed nadenken wat we ermee doen. Een groot aantal wordt meteen na het plukken geschild, in partjes gesneden en opgegeten. In ieder geval eten we de laatste vier weken beiden elke dag een lekkere frisse appel uit eigen tuin. Gezond hè? We hebben er ook al een paar verwerkt in gebak. Om te voorkomen, dat de appels die over blijven té rijp worden en moeten worden weggegooid, bedacht ik me, dat het ook lekker is door de yoghurt! Ik schilde een paar appels, sneed die in hele kleine blokjes, gooide er kaneel overheen en deed dat door een pak yoghurt die ik in een mengschaal leeg had gegooid. Daarbij deed ik er nog een beetje suiker en slagroom bij door. En lekker dat dat was! Dezelfde avond ging de schaal al half leeg!

2 gedachten over “De schrijver schrijft weer!”
  1. Weer veel nieuws. Als eerste gefeliciteerd met jullie 15 jaar samen. En natuurlijk erg goed nieuws dat er een vierde boek verschijnt. Hopelijk ben ik dan over mijn leesdip heen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


CAPTCHA Image
Reload Image

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.