Nee, het was niet zo vroeg als maandagochtend. Wel zo tijdig, dat ik ook deze morgen een mooie zonsopkomst kon bewonderen. Het was ietsjes minder spectaculair, echter best wel de moeite waard. Het zou vandaag een mooie dag worden. De wolkjes die er vroeg in de ochtend waren, zouden nagenoeg allemaal verdwijnen, waardoor het weleens een aangename herfstdag zou kunnen worden. “Kom maar op!”
Maar voordat het weer nóg mooier zou worden, met zo´n temperatuur dat het leuk was om naar buiten te gaan, wilde ik eerst even creatief bezig zijn. Dat was al een poosje geleden. Rond deze tijd in 2019 had ik lijsterbesbessen verwerkt in hangers. Toen, naar ik me herinner, in hartvorm. Dat wilde ik wel weer doen. Daarom een bakje met lijsterbesbessen geplukt en de nodige spulletjes bij elkaar gezocht. Ja, ook handschoenen. Weet je wel hoe je vingers er (voor langere tijd) uitzien, wanneer je die niet gebruikt? Vele besjes werden aan dun ijzerdraadje geregen. Dit keer werden het eenvoudige ringen, die aan de armen van de kaarsenstanders bij de lamp boven de keukentafel kwamen te hangen. De besjes waren namelijk al behoorlijk rijp en daarmee vielen ze al snel van het draadje af. Niet als ik er eventjes aan kwam, echter wel wanneer er modellen van het draad gemaakt werden. Als extraatje maakte ik nog een grote krans, voor bovenop de lamp.
“Naar buiten met dat kind!” Het zonnetje scheen af en toe en de temperatuur was prima. Voor de tijd van het jaar. Ik besloot verder te gaan met trimmen. Naast en achter het trollenhuisje was het een en ander flink gegroeid. Dat kon naar mijn idee netter. Het duurde dan ook niet lang, dat het verschil te zien was. Voor het huisje wilde ik verder gaan, maar daar was het onkruid niet zo erg gegroeid. Dat trimklusje kan de volgende week ook nog wel. Voor dat moment was het trimmen klaar.
Achter het trollenhuisje had ik het gedeelte naar de nieuwste houtstek ook getrimd. Toen ik het trimmen vervolgde over de houtwal kwam ik een behoorlijk aantal grote paddenstoelen tegen. Ter vergelijking legde ik mijn super vrolijke werkhandschoen er even bij. Welk soort dit is? Volgens mij zijn het nevelzwammen. Dat zijn immers grote “grijze” paddenstoelen, die je bijna nooit alleen ziet staan. Wanneer het einde van het paddenstoelenhoogseizoen in zicht is, vormen deze grote heksenkringen, op het dichte bladerdek in het bos. Of op houtwallen… Normaalgezien is de nevelzwam een echte novembersoort, maar dit jaar verscheen hij reeds eind september. Hij lijkt op champignons en daarmee kreeg ik wel trek in paddenstoelen. De nevelzwam is ook eetbaar, zij het op voorwaarde dat men de paddenstoelen kookt en het kookvocht na afkoken weggooit. In America zijn ze overigens bestempeld als giftig. Laat maar…
Vanmorgen moest Heiko om elf uur bij de fysiotherapeut in Tranås zijn. Hij heeft zenuwpijn aan de achterkant van zijn linker bovenbeen. Dinsdagochtend had hij contact opgenomen met de deels Nederlandse, deels Zweedse fysiotherapeut Richard. Vandaag kon hij er al terecht, voor een eerste beoordeling en behandeling. Via het optillen van de benen, terwijl Heiko op zijn rug op een behandeltafel lag, kon hij merken, dat er geen sprake was van een hernia. Een andere oefening wees uit, dat de rugspieren verkrampt waren. Waarschijnlijk door overstrekking. Alles duidde op ischias en dat was prima te behandelen. Het was echter wel zaak, dat het tijdig werd behandeld. Anders kon het erger worden. Na het eerste kneedwerk kreeg Heiko een paar strekoefeningen mee, om thuis tweemaal daags te doen. De verwachting van de fysiotherapeut was, dat het na drie behandelingen wel weer klaar zou zijn. Laten we het hopen. Maandag bezoek nummer twee.
Na de middag dook Heiko de kelder in. Hij had weer iets nieuws bedacht. Als straks de kleinkinderen komen, wil hij met ze voetballen. De oudste kleinzoon Daan is zelfs onlangs begonnen met het nemen van voetballessen. Om dit balspel te kunnen spelen heb je natuurlijk wel een doel nodig! Hij zocht enkele planken/balkjes bij elkaar en schuurde die nauwkeurig. Zo lang, dat er geen splinters of andere oneffenheden meer aanzaten, waar de handjes van de kleinkinderen aan opengehaald zouden kunnen worden. Daarna werd het een en ander aan elkaar geschroefd en ontstond er zowaar een geraamte voor een doel! Voor over de aardbeien hadden we een groot net en dat werd ineens gebruikt als doelnet. De palen en de lat werden vervolgens wit geschilderd en…. Klaar! Die kan morgen naar buiten en dan kan er over twee weekjes gevoetbald worden. Met een echt doel in de tuin. Nu nog een voetbal kopen…
Hierna ging hij verder met de schommel. De constructie was wel al klaar, maar de plank waarop gezeten moet worden was er nog niet. Zeg nou zelf: wat is een schommel zonder schommel? Het touw was dinsdag al gehaald, evenals klemmetjes en schommelhaken voor in de balk. In een stuk afgezaagde balk van 60 centimeter werden vier gaten geboord. Daar kwam het touw door en dat werd vastgezet met de klemmetjes. Vervolgens werden de grote schommelhaken in de bovenste balk gedraaid en werden de touwen op de juiste lengte gemaakt.
Ook deze werden bovenin vastgezet met klemmetjes. Toen volgde het testmoment. Heiko nam plaats op het plankje en begon te schommelen. Ja. Hij houdt het. Omdat het touw een aardige lengte heeft krijg je een leuke swing. Heiko kwam even terug in zijn kinderjaren. “Oh ja! Het is voor de kleinkinderen.” Met een gerust hart durven we de kleintjes de schommel laten gebruiken. Als het “gevaarte” Heiko kan dragen, met zijn 90 kilogram, dan komt het helemaal goed met de veel lichtere kleinkinderen. Leuk! Hopelijk vinden Merle, Daan en Jelte dat ook…
Even een heel ander onderwerp: een jaar geleden werd er voor het eerst een overledene in een ‘levende doodskist’ begraven. En het concept blijkt aan te slaan. Er zijn vanaf 14 september 2020 bijna honderd mensen in de zogeheten “Living Cocoon” (levende cocon) begraven. De kist is gemaakt van mycelium, een soort web van paddenstoeldraden en planten- en bomenwortels. Door een mal te maken en hierin mycelium te kweken, kan een complete doodskist van organisch en levend materiaal worden ontwikkeld. De huidige manier van begraven kan de grond uitputten, omdat in mens en kist stoffen zitten, die de grond vervuilen. Deze kist is bedacht met het idee, dat overledenen niet de grond vervuilen, maar juist verrijken. Het bedrijf bestond een jaar geleden alleen nog uit de ontwerper en wat stagiairs, waardoor het niet lukte om aan de grote aanvraag te voldoen. Om de kist op grotere schaal te kunnen maken, werd een professioneel team opgericht en vestigde het bedrijf zich in een oude fabriek.
Die heeft men omgebouwd, zodat men er aan de lopende band kisten kan laten “groeien”. Er wordt overigens nauw samengewerkt met een sociale werkplaats en studenten van de TU Delft, die helpen bij het productieproces. De paddenstoeldraden en planten- en bomenwortels waarvan de kist is gemaakt, zetten allerlei afvalstoffen om in voedingsstoffen voor de natuur en worden bijvoorbeeld ook gebruikt, om vervuilde grond te verschonen. De kist zorgt er daarmee niet alleen voor, dat bestaande planten beter kunnen groeien: het verbetert ook de kwaliteit van de omliggende grond en daarmee de biodiversiteit. De kist is binnen 45 dagen afgebroken en vindt giftige stoffen in de grond erg lekker. Het kan soms tien jaar duren voor een menselijk lichaam composteert. Wanneer dat lichaam zich in een kist bevindt, kunnen daar nog een paar jaar meer bijkomen. Door de levende doodskist zou het lichaam in twee tot drie jaar al opgenomen kunnen zijn in de grond. Hier is over nagedacht…
