Bijzondere wolken gezien

Een paar weken geleden zijn deze foto´s gemaakt. En nou dacht ik, dat mijn geheugen nog heel goed was. Dat valt me op dit moment een “beetje behoorlijk” tegen. Want ik heb al die weken geweten waar ze genomen zijn, alleen ben ik dat nu volledig vergeten. De plaatsnaambordjes zijn te klein om ze te lezen, waardoor elke aanwijzing ontbreekt. Wat ik nog wel weet is, dat ze genomen zijn op 2 augustus. Dat staat namelijk onder de eigenschappen van de foto´s. Dat was overigens de dag, dat we met Sietse naar Gränna geweest waren. Het gaat in ieder geval om de wolken! Daarom had ik ze nog bewaard. De lucht had verschillende lagen met verschillende soorten wolken. Daarnaast waren de wolken vreemd gevormd en hadden ze roze “vlekken”. Dat was natuurlijk, doordat érgens de zon nog ruimte kreeg, om haar stralen door te laten schijnen. Zijn ze niet heel bijzonder?

Ondanks de regen en zijn rugklachten ging Heiko vandaag toch aan het werk. Beweging is immers goed, als je rug stijf en stram aanvoelt. In Tranås pakte hij als eerste een klus op, die hij inmiddels drie jaar achtereen mocht doen: het knippen van een ligusterheg van een kennis van Örtengren. Deze klant was de eerste keer dat Heiko die heg knipte, zo enorm tevreden, dat hij Heiko nu graag elk jaar terugziet. Meteen na zeven uur werd de auto volgepakt met de verwachtte, benodigde spullen en werd koers gezet naar de andere kant van de stad. Daar aangekomen bleek, dat het inderdaad hoog tijd was om die heg te knippen. Een ligusterheg groeit over het algemeen goed, maar deze heg was daarop een uitzondering. Aan de bovenkant was de heg wel flink gegroeid, zij het niet egaal, maar aan de zijkanten juist heel weinig. Het zag er erg onverzorgd uit in ieder geval. Gelukkig is daar een heggenschaar voor uitgevonden en die deed zijn werk goed. Een uur later was de heg aan een kant weer netjes. Met de hark werd het snoeisel bijeengeraapt en in zakken gedaan. Die verdwenen achter in de auto. Daarna werd de andere kant van de heg gedaan, de kant van de buren. Ook dat snoeisel werd bijeengeharkt en in zakken gedaan. Precies twee uur later was dat varkentje gewassen en zag de heg er weer perfect uit. Heiko ziet deze heg al een beetje als “zijn heg”, na drie jaar. Tijd voor frukost: terug naar de zaak.

Na het ontbijt nam Heiko twee coniferen mee naar de tuin bij de woning, waar hij eerder de bestaande coniferen heg had geknipt. Die heg had de klant zelf gepoot en de afstand tussen de coniferen was niet overal gelijk geworden. Er werd gedacht, dat de gaten wel dicht zouden groeien. Helaas, dat was niet het geval. Er kon op twee plaatsen een conifeer tussengeplaatst worden en dat gebeurde vandaag. Daarmee werd de heg zeker ietsje dichter. Na verloop van jaren en een regelmatige knipbeurt zal het wellicht een mooiere heg worden. Dit klusje was in een half uurtje bekeken. Hierna zette Heiko koers naar de ICA-supermarkt in Tranås. Boven de grote winkel zijn twee woonlagen met woningen voor ouderen en de woningen op de bovenste laag hebben een tuintje. De bewoners zijn behoorlijk op leeftijd en kunnen de tuin niet meer zelf onderhouden. Op de foto hierboven is duidelijk te zien hoe het postzegeltuintje was dichtgegroeid. Op de foto hieronder het verschil na de schoonmaakactie.

Heiko komt daar inmiddels eveneens voor de derde keer: twee oudere dames helpen met het tuinonderhoud. Bij de ene oude dame had Heiko al eens koffie met koeken aangeboden gekregen, maar vandaag niet. Ze kwam wel even buiten, echter meldde, dat ze zich niet zo lekker voelde. Ze ging naar bed. Beterschap werd gewenst, waarna Heiko aan de slag ging. Beide tuintjes moesten winterklaar gemaakt worden en beide keren kwamen er twee grote afvalzakken met tuinafval uit de tuintjes. Ook moest er bij een van de dames nog een struikje verpoot worden, omdat het allemaal iets te dicht op elkaar was komen te groeien. Beide “postzegeltuintjes” namen anderhalf uur in beslag, waardoor het inmiddels tijd was voor de lunch. Vanwege het, op een onhandige manier, vooroverstaan in die tuintjes en vanwege de regen (het was nat en koud), had Heiko extra last van zijn rug gekregen. Hij meldde zodoende aan Örtengren dat het voldoende werk was geweest. Die had er alle begrip voor, dat Heiko naar huis ging. En daardoor konden we een uur later gezamenlijk thuis een kop koffie nemen.

In Ödarp was het vanochtend wel mooi weer. Niet de hele tijd zon, maar niet zo koud en nat als in Tranås. Daarom had ik nog een paar borders schoongemaakt. Ook winterklaar zeg maar. Hoewel we ze zelf niet gepoot hebben bloeien voor, in de border onder de veranda (van de rozen) ineens vele viooltjes. Leuk, die vrolijke kleurtjes! Ze zijn opgekomen precies onder het raam. En daar hing deze zomer een bak met… viooltjes! Ze hebben zichzelf maar even vermeerderd! Geen problemen mee, want deze plantjes zijn nagenoeg de enigen die nog bloeien.

In dezelfde border staat de clematis, welke uitgebloeid is. Wat overblijft is een zielig struikje. Genoeg takjes en bladeren, maar de kleur is er volledig uit. Of toch niet? Nee, want er zitten leuke pluimpjes in. Dat zijn de restanten van de bloemen. Dat lijkt nog leuk ook! Ik had al bijna de snoeischaar in de struik gezet, maar bedacht me net op tijd, dat dit het volgende voorjaar pas kan. Het is momenteel een wirwar van takken en daarmee zal er veel af moeten. Op zich is het niet erg een clematis radicaal te snoeien. Dit kan met een gerust hart tot ongeveer een halve meter boven de grond. En dan hoef je niet eens bang te zijn, dat hij het daarna niet meer goed doet. Op het punt waar je hem gesnoeid hebt, loopt hij namelijk weer uit en daardoor verdeelt de bloei beter. Dat zien we volgend jaar weer…

Met de kruiwagen reed ik naar de houtwal om hem te legen. Toen kwamen de aardbeien in beeld. Het waren er zeker nog een stuk of tien, waarvan er vier geproefd konden worden: lekker! Zouden dit doordragers zijn? Die plantjes geven vruchten vanaf het midden van de zomer tot eind oktober. Heiko heeft een aantal plantjes in de moestuinbakken gepoot en nu weten we niet meer welke dat waren. Dat er nog aardbeien aanzitten is wel heel tof. Alleen moeten we volgend jaar zorgen voor wat stro onder de plantjes. Daardoor gaan de vruchtjes niet zo snel rotten. Heiko zijn vader deed dat altijd en die heeft zijn tip weer overgedragen aan Heiko en mij. Alleen hier hebben we er nog niet aan gedacht.

Een gedeelte uit de tuin. Inderdaad bij de oprit, aan de noordkant. Een paar berkenbomen, een paar lijsterbesbomen en een struikje waarvan ik de naam niet weet. Wat ik wel weet, dat de eerste foto van een paar maanden geleden is en de foto daar meteen onder van vandaag. Kijk eens hoe mooi de bomen en struiken verkleuren! Het valt meteen eveneens op, dat het in de border al behoorlijk kaal geworden is. Daar is het een en ander immers gesnoeid. Maar zo langzamerhand laten de bomen de bladeren eveneens vallen. Dat is de tijd van het jaar nou eenmaal… Maar totdat alle bladeren zijn gevallen genieten we van deze periode. Of het nu bij ons zelf in de tuin is of ergens anders: het blijft ontzettend mooi om te zien. Mee eens?

Het mannetje eland, die hier gisteren met zijn gezinnetje tegenover ons huis stond, had een zogenaamd stanggewei. Zoals op de linker foto. Er zijn ook stieren, die een zogenaamd schoffelgewei hebben. Inderdaad te zien op de rechter. Het blijkt namelijk, dat elandstieren over het algemeen die laatste hebben. Een breed, bladvormig gewei met korte uitsteeksels. Toch zijn er ook elanden met een takvormig stanggewei. Ze komen beide voor en wat voor gewei het dier heeft is namelijk geografisch bepaald. Elandstieren in het zuiden van Scandinavië hebben vaker een stanggewei en in het noorden van Scandinavië zie je ze vaker met een schoffelgewei. Trouwens zijn de grote schoffelgeweien geliefde jachttrofeeën… Het gewei wordt ieder jaar tussen december en maart afgeworpen, waarna ze in april weer zullen aangroeien. In de maanden augustus, september of oktober wordt de basthuid afgeschuurd. Aan de hand van het gewei van een eland kunnen we niet herleiden hoe oud het dier is. Dat in tegenstelling tot het gewei van hertachtigen, met uitzondering van de ree.

Dit is zo zielig… Het valt ons namelijk op, dat er op dit moment veel dode eekhoorns op ons pad komen. Laatst reed Heiko naar Tranås en lag zo´n prachtig beestje dood op de weg. Die heeft Heiko van de weg afgehaald en in de berm op een boomstam gelegd. Een dag later reed hij naar Aneby en lag er op de terugweg ook ineens een dode eekhoorn op de weg. Ook die werd netjes aan de kant gelegd. Uit respect wellicht? Maar hoe komt het, dat we ze juist nu zo geregeld door aantreffen? Dat heeft vermoedelijk te maken met het feit, dat ze op dit moment op zoek zijn naar voedsel. Ze willen daarmee hun wintervoorraad aanvullen. Eekhoorntjes gaan namelijk niet in winterslaap. Dat ze daarom nu meer uit de bomen komen en meer de wegen oversteken zou een reden kunnen zijn.

Tot overmaat van ramp zagen we in onze kelderhal vanmiddag ook een dode eekhoorn liggen. Waarschijnlijk naar binnengebracht door Ebba. Of ze deze eekhoorn zelf heeft gevangen en gedood? Het lijkt ons sterk. Dat beestje is immers heel snel en klimt direct de boom in als die onraad ruikt. Daarbij komt, dat ik meende dat de lijkstijfheid al was ingetreden. Dat betekent, dat het eekhoorntje al een zeker een paar uur dood moet zijn geweest. Of Ebba hem ergens heeft gevonden? Moet haast wel. Het is en blijft ontzettend sneu, dat er zoveel eekhoorntjes komen te overlijden. Het zijn van die leuke beestjes…

En opnieuw was het tijd om de voorraadbak met stookhout bij te vullen. Nu de temperaturen overdag omlaag zijn gegaan en eveneens ´s nachts, wordt er in Huize Leugs weer meer gestookt. De kubieke vierkante meter grijpvoorraad stookhout, in de bak in de stookruimte, is daardoor sneller weer leeg dan gedurende de zomer. Echt waar! Meestal vult Heiko het hout aan, alleen omdat hij aan het werk was en ik wel graag even naar buiten wilde, pakte ik deze keer de kruiwagen. Eigenlijk wilde ik het ook wel graag met de zitmaaier en het karretje doen, echter het karretje stond achter de grote aanhanger en die kon ik niet alleen verplaatsen. Dan maar met de kruiwagen een paar keer lopen. We pakken het hout uit de tijdelijke houtstek, meteen achter het trollenhuisje. Dat het oudste en daarmee het droogste hout. Daar lag ongeveer 15 m3, maar inmiddels is er het een en ander van verbruikt. Niet getreurd, want er zijn nog twee houtstekken. Die zitten helemaal vol. De winter van 2021-2022 komen wij saampjes wel warmpjes door.

De zitmaaier staat al enige tijd buiten. In het gedeelte van de carport, dat nog dichtgemaakt gaat worden. Hierdoor is er in de schuur een hoop ruimte ontstaan. Ook het karretje dat achter de zitmaaier kan staat nu onder de carport. Tezamen namen ze veel ruimte in beslag in de garage. Helemaal leeg is de schuur overigens niet hoor. Heiko moet er maar weer eens een beetje orde scheppen. Volgens zijn eigen zeggen kunnen veel restjes hout bijvoorbeeld in stukjes gezaagd worden, om in de kachel te verdwijnen. Daarnaast kan ik hem wellicht helpen met het efficiënter neerzetten van het een en ander. Ja, ik durf hardop zeggen, dat ik daar gewoon meer kijk op heb. Dat moeten we samen maar eens gaan doen en is misschien een projectje voor “na morgen”. We hadden ook al eens gesproken over het verven van de kastjes en sauzen van de muren. Ja, zeker een projectje voor “na morgen”… Oh ja, en natuurlijk moet het antieke bankje ook nog steeds onder handen genomen worden. Die moet geschuurd worden en daarna maken we die wit. Als dat klaar is komt die op de veranda te staan.