Mooi blauw is niet lelijk! Deze irissen bijvoorbeeld. Die staan weer in volle bloei, langs de oever van de droge vijver. We hebben zelfs twee van deze bossen in de oever staan. Of eigenlijk drie, maar die derde heeft Heiko per ongeluk steeds afgemaaid met de loop grasmaaier… Nu staat er een stokje bij en laat hij het loof groeien. Bloemen zullen er waarschijnlijk dit jaar niet meer in komen. Hopelijk het volgend jaar wel, ze zijn uiteindelijk zó mooi!
Even waren we ongerust over de hoeveelheid vruchten in de grote appelboom. We zagen vorige week nog niets hangen, terwijl we er vorig jaar juist een uitstekende opbrengst van hadden. Dit is echter een laatbloeier en geeft daarom ook laat vruchten. Vandaag zochten we nogmaals naar vruchtjes en zagen we ze toch! Verstopt tussen de groene bladeren! Gelukkig maar. Daar kunnen we in oktober weer lekker van eten, mits er geen ongedierte in komt natuurlijk. Ook de perenboom voor het huis, naast de keuken gaat ons dit jaar weer een paar peren geven. Heiko telde er maar liefst zestien vandaag! Dat is voor ons veel. We zijn er dan ook erg blij mee, omdat de boom jarenlang helemaal géén vruchten gaf.
Gisteren haalde Heiko een heleboel takjes weg, die op de dikkere takken recht omhoog groeiden. De zogenaamde dieven. Dieven die voedsel van de boom pakken, maar geen functie hebben. Eveneens houden ze het zonlicht tegen, die de kleine peertjes nodig hebben om te groeien en om te verkleuren.
Vanochtend gingen we eerst samen naar de kelder. De kapsalon moest weer geopend worden. Je hoeft er niets voor te doen en toch groeit het haar gewoon door! Droogte, warmte of stortregens: het maakt allemaal niets uit. Nadat ik Heiko zijn haar had geknipt pakte hij zelf de tondeuse en ging zijn baard trimmen. Aan de ene kant vond ik zijn baard zoals die op de linker foto is, te vol. Zeker in combinatie met zijn haardracht na de knipbeurt. Echter ná het trimmen vond ik de baard een beetje te iel. Wij zijn het erover eens, dat het niet weer zo kort moet. De baard op de linker foto staat hem veel beter vinden wij. Gelukkig groeit het vrij snel weer aan. Als de haartjes wat langer zijn, komt het zilvergrijze er ook meer door en dat vind ik persoonlijk prachtig…
Onze trots van dit jaar: een keurige groentetuin zonder onkruid en met een goede opbrengst. Nou ja, opbrengst: alles wat gezaaid is komt op! Of er bijvoorbeeld veel boontjes aan de bosjes komen weten we nog niet en of er dikke rode bieten en dikke wortels onder het loof zitten weten we uiteraard ook nog niet. Het gewas dat boven de grond staat is in ieder geval veelbelovend. We geven alles regelmatig een paar gieters met water. Regenwater dat uit de 1.000 liter tank komt. Die is gelukkig weer helemaal vol en kan weer leeggetapt worden. Ten gunste van de plantjes uit de groentetuin. Water, warmte en een beetje voeding vanuit de grond is alles wat ze nodig hebben om ons lekkere groenten te geven. Wat kan het toch eenvoudig zijn. Goed hè?
Terwijl oudste dochter Elise uit Onstwedde heel actief is met een paar vriendinnen tijdens beachvolleybal-toernooien in de omgeving, genoten wij van bezoek. Uit… Onstwedde. Daar waar Elise met haar gezin ook woont! Het volleyballen doet de groep van Elise overigens niet onverdienstelijk, getuige het feit dat ze op het podium staan! We hoorden nog van haar, dat ze nog een toernooi in het verschiet hebben. Dat is dan nummer drie! “Succes, meiden!”
Wij hadden afgesproken met een bekende persoonlijkheid uit Onstwedde, namelijk Jan Johan ten Have. Hem kennen we via onze oud-werkgever Univé. Jan Johan is tekstschrijver, freelancejournalist, maakt websites en meer. In de tijd dat ik marketingmanager was bij Univé troffen we elkaar frequent, omdat we met regelmaat teksten nodig waren voor advertenties en voor de website. Jan Johan hielp ons daarmee. Het contact was altijd erg leuk en dat bleef. Niet altijd fysiek, echter zeker via de social media. Jan Johan woont in het dorp waar Heiko ook jarenlang heeft gewoond en uiteraard kenden zij elkaar óók daarvan. Heiko was daar immers directeur van een Univé onderlinge brandverzekeraar.
We vonden het bijzonder leuk, dat hij vanmiddag tijd voor ons had vrijgemaakt. Tijdens zijn vakantie. Hij en zijn vriendin Liane verbleven in het plaatsje Habo bij kennissen. Liane kon helaas niet meekomen, vanwege rugklachten. Ze rijdt auto, maar het liefst zo minimaal mogelijk. Morgen rijden ze verder naar het noorden en daarvoor wilde ze haar rug graag sparen. Heel begrijpelijk, ik weet jammer genoeg precies hoe dat is. In verband met het heerlijke weer zochten we in Ödarp de stoelen op de vlonder op. Ik serveerde koffie en worteltjestaart… “Vies hè?” Nee, heerlijk! Jan Johan vertelde ons onder andere over hun initiatief tot de opvang van een achttal vluchtelingen uit Oekraïne. Het vorig jaar. Wát een avontuur en wát een lieve mensen hebben ze kunnen helpen. De meeste vluchtelingen zijn inmiddels weer terug naar hun land, behalve de personen die Jan Johan had kunnen helpen. Die hebben eerst bij hen thuis gewoond en zitten nu in een voormalig asielzoekerscentrum in Bellingwolde.
Hij vertelde verder, dat het prima gaat met zijn mediabedrijf en met hun hondjes. Ze hebben er nu twee. Een moeder en dochter. De moeder is een kruising tussen een schapendrijver en een koeiendrijver. Die moeder hebben zij vorig jaar gekruist met een herder en daar is een nestje van vijf jonkies uitgekomen. Vijf vreselijk lieve honden, die allemaal een goed plekje hebben gekregen en eentje is bij hunzelf gebleven. Er is zelfs een naar België gegaan! Alle nieuwe ouders zijn zorgvuldig geselecteerd. Toen we het erover hadden bedachten we, dat een van die vijf ook uitstekend in Ödarp had gepast… We spraken af, dat Jan Johan zijn oor te luister zou leggen als hij iemand hoort over herplaatsing van een hond. Hij heeft namelijk, mede door zijn werk, ontzettend veel contacten.
We gaven hem heel duidelijk mee, dat onze toekomstige huisgenoot geen jachtinstinct mag hebben! We laten de hond los lopen en dan mag die er niet meteen vandoor gaan als hij wild ruikt! Na ruim tweeëneenhalf uur moest hij weer terug naar Habo. Een rit van anderhalf uur. Ze zouden tegen zes uur gaan barbecueën met een zestal mensen. Dat zou hij nét redden. Het was bijzonder gezellig, om hem hier in ons “Ödarps paradijsje” te ontvangen. Dat hij het ervoor over had, om “even” drie uurtjes te rijden om ons te zien: fantastisch! Hij gaf aan dat we te allen tijde ook bij hun in Onstwedde welkom zijn. Wellicht gaan we in augustus bij hun langs, als we toch in Onstwedde zijn bij Elise en Gert. “Het was top, Jan Johan! Nog veel plezier in Zweden!”
Hier waren we al bang voor: de ene na de andere gemeente had al een stookverbod afgegeven (het grillen met open vuur is verboden) en nu is er ook een sproeiverbod! Het drinkwater wordt schaarser door de langdurige droogte. Er wordt veel meer gedoucht en er worden zwembaden gevuld, waardoor de voorraad drinkwater snel afneemt. Sneller dan dat er nieuwe bijkomt. Er wordt zodoende in deze advertentie door de gemeente Eksjö aangegeven, dat je alleen nog drinkwater mag gebruiken voor eten, drinken en hygiëne. De tuin mag niet meer besproeid worden en ook auto´s mogen niet meer gewassen worden. Het waterniveau in de rivier de Emån is laag en vanuit die rivier mag er eveneens niet meer bewaterd worden door boerenbedrijven en particulieren. Overigens geldt het sproeiverbod ook al voor de gemeente Tranås. Wij leggen onszelf een sproeiverbod op. We hebben immers geen water van de gemeente, maar uit onze eigen bron. Om te voorkomen dat die bron droog komt te staan, sproeien wij de tuin ook niet.
Jahoe! De eerste aardbeien kleuren rood! Voorzichtig heb ik er eentje geproefd. Die was nog niet erg zoet, dus moet ik nog iets langer geduld hebben. Niet zo heel lang meer. Zo langzamerhand kunnen we dagelijks, een paar weken lang, elke dag een paar aardbeien snaaien uit eigen tuin. Lekker en ook nog gezond. We hebben twee soorten aardbeiplanten door elkaar staan. De zogenaamde doordragers en een soort, dat een kruising is tussen doordragers en bosaardbeien. Dat laatste soort heeft Heiko een keer meegekregen van zijn baas. Eerlijk gezegd vinden we de doordragers lekkerder. Die zijn groter en zachter.
Toen we gisteren op de veranda zaten pakte Heiko de groene “vliegen-verdrijver”, de Thermacell, uit de bovenste (schuif-) lade van het kastje. We hadden enkele vliegen om ons heen vliegen en dat werd een beetje vervelend zeg maar. Ik heb de indruk, dat dat ding prima zijn werk doet, terwijl Heiko nog steeds twijfels heeft. Maar goed. We merkten na een tijdje, dat het gaspatroon in dat apparaat leeg was. Gelukkig hebben we altijd voorraad en zodoende wisselden we die gaspatroon. Heiko keek daarvoor onder in het grijze kastje, alleen lagen ze daar niet. Wel lag daar iets anders: een wespennest! Dat nestje, hij was gelukkig nog niet zo groot, was blijkbaar aan de onderkant van de schuiflade gemaakt. Doordat Heiko die lade eruit had getrokken, was het nest er afgeschoven. Drie wespen vlogen in paniek rond en wisten niet wat ze moesten doen. Heiko wel! Die pakte de spuitbus en verdreef de wespen. Zo zie je maar weer. Op zeer onverwachte plekken en dichterbij dan je lief is, bouwen de wespen een nest. Als je dat te laat ontdekt kun je er een hoop ellende van krijgen. Eerder zat er al eentje onder het kleine grijze tafeltje op de veranda en nu in het kleine grijze kastje op dezelfde veranda. Oppassen geblazen! Ze komen op grijze dingen af! Oh, oh… Mijn haren zijn ook grijs…
Nadat hier vandaag al vele kleuren de revue gepasseerd zijn,
hadden we ´s avonds tenslotte nog GOUD in Ödarp!
Een prachtige verkleuring in de lucht door de ondergaande zon
en de wolken waar de zon op scheen.
Een mooie afsluiting van een mooie dag!
