In een van de contacten met mijn vriendin Froukje hadden we het over koude voeten. En dan met name in bed. Blijkbaar was ik niet de enige die daar last van heeft. Als ik ´s avonds in een koud bed stap, heb ik behoorlijk veel tijd nodig om warme voeten te krijgen, waardoor ik niet meteen in slaap val. Froukje vertelde me, dat zij dat ook had. Gehad! Ze had speciale bedsokken. Hele warme, goed gevoerde sokken, die ruim zitten en waar niet te veel elastiek in de boord zit, zodat het bij je benen niet afknelt. Via het internet had ik daar naar gezocht en gevonden bij een internetwinkel. Daarop vroeg ik haar of ze die voor mij wilde bestellen. Binnen een dag schreef Froukje, dat ze op dat moment waren uitverkocht. Weer een teken dat ik niet de enige ben met koude voeten. Maar… Deze dag na kerst stopte er een autootje van PostNord en er werd een pakketje in de brievenbus gedaan. Daarin bleek een paar warme sokken voor mij te zitten. De afzender was uiteraard Froukje! Wat ontzettend lief. Ze vertelde me later, dat ze deze in Duitsland had gevonden en meteen een paar voor mij had meegenomen. Toen ik haar vroeg wat ik haar verschuldigd was zei ze letterlijk “Zoveel geld heb jij niet!” Het was een cadeau! Nu ze een middag en een paar avonden gebruikt zijn, kan ik met veel genoegen vertellen, dat ik geen last meer heb gehad van koude voeten! Geweldig bedankt, Froukje!
Hoe weinig tijd kan er liggen tussen vrolijk en verdrietig zijn? Vandaag slechts enkele minuten. We kregen het verdrietig bericht, dat mijn tante Henny is overleden. Het was een volle nicht van mijn moeder. We hadden altijd een goed contact en na onze emigratie bezochten we haar bijna ieder jaar als we in Nederland waren. Tussentijds belden we regelmatig. Tijdens het laatste bezoekje vertelde ze ons, dat ze erg vergeetachtig werd. Zelf zei ze er meteen achteraan: “Maar wat wil je ook mijn leeftijd?” De laatste maanden woonde ze niet meer thuis, omdat ze jammer genoeg aan het dementeren was. Op haar nieuwe adres hebben we haar niet meer bezocht, echter hadden we elkaar nog wel een paar keer telefonisch gesproken. Haar overlijden kwam toch nog weer onverwachts. Na tante Heiltje is er wederom een deel van de oude garde van mijn familie weg. Ze leek overigens heel veel op mijn moeder en ze hadden ook dezelfde naam: Henny Slagter. Ze hadden tweelingzusters kunnen zijn en mede daardoor komen mooie herinneringen weer boven. Aanstaande vrijdag wordt mijn tante begraven. “Rust zacht, tante Henny.”
Nadat hij twee dagen niet had gewandeld, was het vandaag weer tijd om de benenwagen te gebruiken. Na de middag liep Heiko nog eventjes weer de weg over, om te kijken hoeveel boomstammen de forwarder bijeen had geraapt. Die forwarder was daar vorige week donderdag naar toe gegaan en was twee dagen aan het verzamelen geweest. Op Eerste Kerstdag om half zes in de ochtend (!) hoorden we een grote vrachtauto met oplegger het pad tegenover ons huis omhoog rijden. Een half uur later kwam die terug met de forwarder op de oplegger. Blijkbaar was de klus geklaard. Maar jeetje zeg, op Eerste Kerstdag en dan al zo vroeg weer aan het werk als vrachtwagenchauffeur. Kerst wordt hier in principe alleen maar op de middag en avond ervoor gevierd. Maar dan nog…
Heiko wilde weten hoe hoog de stapels met boomstammen waren en liep die kant dus op. Alhoewel er voldoende stapels lagen, viel het hem toch een beetje tegen. Hij had meer verwacht. De stammen zijn overigens keurig gesorteerd op de verschillende houtsoorten. Berken bij berken, sparren bij sparren, dennen bij dennen, enzovoort. De logica van het bomen zagen hier ontgaat ons trouwens helemaal. Op een stuk was alles weggezaagd en een stuk daarvoor was het alleen uitgedund! Op zijn wandeling liep Heiko langs een rotswand waar water overheen was gelopen en dat was nu bevroren. Wat gaf dat een mooi plaatje! Toen hij palen met elektriciteitsdraden passeerde, besloot hij om die te volgen. Hij wist dat die draden liepen richting het huisje met de naam Ödarp. Nadat hij twee keer over een slootje was gesprongen (zonder natte voeten te krijgen) en over prikkeldraad was geklommen, stond hij daadwerkelijk in het weiland rondom het huisje Ödarp en vervolgde hij zijn weg weer terug naar huis. Een leuke wandeling en voldoende stappen voor deze dag.
Vanmiddag belde ik met mijn neef Sietse. Ik wilde hem op de hoogte brengen van het overlijden van tante Henny. Hij heeft haar ook gekend, maar hij had verder geen contact meer met haar of haar familie. Om die reden verwachtte ik niet, dat hij een rouwkaart zou krijgen, waardoor hij geen kennis zou kunnen nemen van het overlijden. Terwijl we aan het babbelen waren zag ik in onze boswilg een vogeltje die ik nog niet eerder hier had gezien. Het leek heel veel op zwartkopmees, maar deze had een witte kop! Dat trok mijn aandacht en zodoende ging ik op zoek naar informatie. Niet veel later wist ik dat het hier om een witkopstaartmees ging. We kenden natuurlijk de kool- en pimpelmees, de zwartkopmees en de staartmees al wel, maar de witkopstaartmees hadden we hier nog niet gezien.
De witkopstaartmees is een ondersoort van de staartmees en komt normaliter voor in onder andere Scandinavië en oostelijk Europa. Deze vogel is te herkennen aan de opvallend witte kop. Die lijkt bijna licht te geven! Witkopstaartmezen worden soms in het najaar en de winter gezien. Veel zie je ze helaas niet. En het zijn juist van die parmantige vogeltjes om te zien. Dit energiek gezelschapsvogeltje is trouwens altijd druk in de weer, altijd in groepjes van drie tot wel vijftien. Schuw zijn ze niet en als je geluk hebt willen ze nog wel eens dichter bij jou komen, wanneer je een beetje het “psssst-geluid” maakt. De witkopstaartmees lijkt in de vlucht op een licht balletje met staart en zijn vlucht is hobbelend en licht golvend. Hij beweegt zich acrobatisch en hangt vaak ondersteboven aan de dunste twijgen. Hopelijk komen ze hier vaker, want het is echt een schitterend vogeltje!
Dat een vers dennentakje niet het eeuwige leven heeft weten we allemaal. En dat het zo leuk in een kerststukje lijkt zijn we het ook wel allemaal over eens. Na een week in de warme kamer was de rek er volledig uit en lagen er meer naalden op de tafeltjes en op de grond dan aan de takjes in het kerststukje. De hoogste tijd om de stukjes weer te ontmantelen. Alles wat hergebruikt kan worden ging weer in een doos naar de zolder en de rest kon in de kachel. Als laatste de stofzuiger er even doorheen en klaar. Overigens horen we op de radio nu ook weer de “gewone” liedjes. De kerstdagen liggen achter ons en we focussen ons nu op de jaarwisseling en op het komende jaar.
De laag sneeuw die enkele weken voor een witte wereld zorgde is inmiddels verdwenen. De restanten ijs zijn echter nog duidelijk zichtbaar bij het dammetje. Het was daar dan ook bijna dichtgevroren. Nu het weer dooi is, levert dat uiteraard weer veel water op in ons beekje en vijvertje. Op Eerste Kerstdag kwam er nog een beetje sneeuw weer bij, wat op Tweede Kerstdag alweer verdween. Het zorgde wel weer voor extra smeltwater. Het dammetje kreeg zodoende opnieuw meer dan genoeg water te verwerken. Net als bij de waterval van Stalpet, levert dit (zei ze bescheiden) ook een mooi plaatje op.
Woensdagochtend, de dag van het vertrek voor Martin en Marijke, werden we plotseling weer verrast met een witte wereld! Nadat we wakker waren geworden zagen we meteen dat het lichter was. Door inderdaad de sneeuw. Er lag toen ongeveer 1 centimeter. Bijna de hele dag heeft het gesneeuwd, waardoor er aan het einde van deze dag minstens zes centimeter lag. We wisten echter dat we niet hoefden te schuiven, omdat de sneeuw slechts een dag zou blijven liggen. Morgen gaat de temperatuur weer fors omhoog en zal de sneeuw heel snel verdwijnen. Het is nu een beetje een kwakkelwintertje zeg maar gerust. De ene dag sneeuw, de andere dag dooi, dan weer een redelijke nachtvorst waardoor de bomen onder de rijp zitten: alles komt voorbij.
Met Martin en Marijke hadden we het erover, dat we hier in het Småland Höglandet wonen. Maar wat betekent dat nu feitelijk en over welk gebied praten we dan? Het Småland Höglandet, vaak gewoon Höglandet genoemd, is de naam voor dat deel van het hoogland van de Zuid-Zweedse Hooglanden, dat binnen de provincie Småland ligt. De hooglanden van Småland omvatten delen van de gemeenten Aneby, Eksjö, Nässjö, Sävsjö, Tranås en Vetlanda, die allemaal behoren tot de provincie Jönköping. Zelfs een klein deel van de provincie Kronoberg (ten zuiden van Småland) behoort nog tot het Småland Höglandet, waar het dorp Karryd 311 meter boven de zeespiegel ligt. Het hele gebied ligt gemiddeld op 200 tot 250 meter boven zeeniveau. Wij wonen zelf in Ödarp op 245 meter. Het hoogste punt Tomtabacken in de gemeente Nässjö ligt op 377 m.ö.h.. M.ö.h. of möh staat voor “meter över havet” en dat is inderdaad “meters boven de zee” en dus zeespiegel of zeeniveau. Tomtabacken is overigens niet alleen het hoogste van het höglandet, maar eveneens het hoogste punt van de regio Götaland. Leuk weetje: het ziekenhuis in Eksjö is genoemd naar deze streek en draagt de naam “Höglands-sjukhuset”. Behalve het Småland Höglandet kennen we ook een Sydsvenska Höglandet, wat een groter gebied bestrijkt, tot ver onder en voorbij Jönköping.
Gecondoleerd Joke met je tante. Nooit leuk, om zulk bericht te krijgen. Sterkte!
Dank je, Wilma.
Het verliezen van familie is inderdaad verdrietig…