Nou moe! Ligt er vanochtend weer sneeuw! Ja, het had vannacht een paar graden gevroren en gesneeuwd. Het was echter vrij snel verdwenen, want…
Het zonnetje kwam erbij! De sneeuw verdween snel: het was natte sneeuw. Wat ziet de wereld er met een zonnetje erbij meteen anders uit! Je krijgt als het ware direct een glimlach op je gezicht. De mondhoeken richtten zich naar boven. Dat duurde niet lang, want toen moest mijn mond helemaal open. En vooral wijd opendoen: ik zat in de stoel van de mondhygiëniste in Aneby. Daar had ik vanochtend een afspraak. Er werd een uitvoerig onderzoek gedaan naar de diepte van de zogenaamde pockets. De ruimte tussen tanden en kiezen en het tandvlees. De resultaten vielen niet tegen: een paar waren jammer genoeg dieper geworden, maar de meeste waren gelijk gebleven of zelfs iets verbeterd.
Daarna volgde nog een testje met een gekleurde vloeistof. Dat werd op het gebit aangebracht en daarmee kon men zien of ik goed poetste. Waar het in dit geval (te) roze werd was niet goed. Er werd goed gepoetst! Oh kee, een enkel plekje was niet goed… Na een half uurtje was alles geregeld en kon ik (gelukkig) de stoel weer verlaten. Men was wederom zo aardig geweest, om me een paar kussentjes te geven. Op de terugreis werd de lucht zienderogen donkerder. De zon deed haar best om er nog tussen te komen, maar moest de strijd opgeven…
Ondanks het zonnetje vanochtend was het koud vandaag! Er stond een hele stevige wind en na een nachtje met nachtvorst, voelde het aan alsof het de hele dag flink vroor. Het tegendeel was het geval. Het was goed dooi met 5 tot 6 graden boven nul. Ohhh… Die wind. Heiko was in het plaatsje Nääs, bij de bierbrouwerij. Dat ligt in alle openheid, te midden van weilanden en aan een groot meer. Daar werden vandaag 14 fruitbomen gesnoeid. Regelmatig moesten hij en zijn collega Håkan zich vasthouden aan een tak van de boom, omdat ze anders met ladder en al omvergeblazen zouden worden. Zo´n aluminium ladder weegt immers niets en geeft geen stevige basis bij een stevige windvlaag. De persoon van 90 kilogram die er bovenop staat vangt wel die wind op, waardoor de ladder topzwaar wordt en eenvoudig omver geblazen kan worden.
In de ochtenduren, tijdens het knippen van de eerste drie bomen had Heiko last van “bevroren vingertoppen”. De takken van de bomen waren nat en koud en op enig moment drong het door de handschoenen heen. Nadat hij een paar andere, droge handschoenen aantrok werd het weer beter. De “laag-bij-de-grond” bomen waren voor Heiko en zijn trapje, de andere bomen nam Håkan voor zijn rekening met een hogere trap en/ of ladder. De hele dag werd gevuld met die veertien fruitbomen bij die ene klant. Heiko was daar trouwens al drie keer eerder geweest en daarmee behoort die klant tot de vaste, jaarlijks terugkerende klanten. Waar zij nu gesnoeid hebben, bij de bierbrouwerij, zijn wij ook een keer voor een gezellige muziekavond geweest.
Onderweg naar het werk vanochtend, was het glibberen, vertelde Heiko mij toen hij ´s middags weer thuiskwam. Het had licht gesneeuwd vannacht en gevroren. De weg was een ijsbaan! Met name ook, omdat het op dat moment een beetje regende. Regen op bevroren asfalt betekent spiegelgladde wegen! Heiko had nog serieus een moment getwijfeld of hij door zou rijden of terug naar huis zou gaan en het later nog eens zou proberen. Beheerst en met een aangepaste snelheid reed hij, midden op de weg, langzaam toch maar verder. Ondanks de winterbanden voelde hij de auto regelmatig richting de berm en greppel glijden! Ruim een half uur later bereikte hij toch veilig zijn werkplek in Tranås. Op de terugweg was er geen vuiltje meer aan de lucht. Wat een rare gezegde trouwens. Het slaat in dit geval namelijk op het feit, dat de asfaltweg helemaal schoon was. Door de regen en de hogere temperaturen. Er was daarmee feitelijk geen vuiltje meer op de weg!
Maar goed, mooi op tijd, bij hoge uitzondering, was hij vanmiddag thuis. Daar liet hij mij meteen een foto zien, van iets wat hij onderweg had gezien. Ik zag meteen de poten van een eland! Die had op de weg gestaan en was doorgelopen in de bosrand naast de weg. Het dier stond slechts twee meter van de weg af, tussen de bomen en struiken. Heiko was gestopt om een foto te maken Daarvoor moest het dier wel een paar minuutjes blijven staan. En dat deed hij of zij. Net op het moment, dat Heiko de foto maakte, koos het dier echter de veiligheid van de bossen op. Als je goed kijkt, zie je drie witte poten en een groot lichaam en kun je er een eland van maken…
Op een bepaald moment scheen de zon vanochtend heerlijk de keuken binnen. Op de tafel en op het boeketje tulpjes. Die stonden toen precies een week in Huize Leugs op een vaas. Tulpen groeien altijd heel snel en daarom had ik ze al een keer “ingekort”. Dat kon trouwens wel alweer. Maar niet voordat ik dit momentje op de foto had gezet. Het leek uiteindelijk al behoorlijk op de lente! Helaas moeten we daar nog een poosje op wachten. Men voorspeld de komende dagen nog een paar keer sneeuw. Nee, dat valt niet tegen. Normaalgesproken is het in de maand februari dat er in de Zweedse winters de meeste sneeuw gaat vallen. Behalve deze winter. Het kwakkelt en sprake van een dik pak sneeuw is er nog niet geweest. Natuurlijk wel al een pak van een centimeter of dertig, maar daarmee is het gezegd. Of het dus toch nog winter wordt?
De tulpen werden gefotografeerd. Ook werd er eentje uitgekozen voor een macro-foto. Eentje van heel dichtbij, zodat de stampers in de bloem duidelijk en scherp waren. Volgens mij redelijk gelukt. Een uurtje of zo later kwam de vaas met de takken van de kersenstruik in het zonnetje te staan. De zonnestralen weerkaatsten op de vaas met water en gaf een mooi beeld op de tafel. Hier en daar worden de knoppen al groen. Dat zijn duidelijk blaadjes. Of er nog roze bloemetjes in komen is de vraag. Dat ligt er namelijk aan of het takje een een- of meerderjarige is. En dat wist Heiko niet te vertellen. Maakt ook toch niets uit. Zo zijn ze ook al leuk en helemaal als er blaadjes in komen. Die komen er in ieder geval!
Na het eten hebben we samen nog even gebakken! Er lagen nog een paar stroopwafels, die ik graag tot muffins wilde verwerken. Heiko werd gevraagd, om de wafels in stukjes te snijden. Dat wilde hij natuurlijk wel. Toen ik het deeg klaarmaakte, zette hij de vormpjes alvast op een bakplaat. Even later kon ik die vullen: met de stukjes stroopwafel in het deeg! Ze gingen ongeveer 12 minuten in de oven. Je kunt dit vanzelfsprekend ook in een cakevorm doen en die bakken. Het grote nadeel daarvan is, dat die zeker 34 minuten in de oven moet. Nu hadden we binnen een kwartier een ruim twintig cakejes. Toen ze afgekoeld waren gingen er tien in een zakje: die gaan morgen mee naar Örtengren. De rest ging de diepvries in: op een paar na, voor morgen bij de koffie.
