Vannacht werd ik er wakker: ik had ineens zin in een vers wit bolletje! Daarom beloofde ik mezelf, dat ik die vandaag zou bakken. Heiko had me onlangs nog een nieuw recept gestuurd en die zou ik gebruiken. Dus… Nadat Heiko uitgezwaaid was begon ik met het maken van het deeg. Het moest namelijk maar liefst twee uur (!) rijzen… Toen ik het deeg om te laten rijzen boven de keukenkachel zette, begon ik aan het deeg voor rozijnenbollen. Nog zonder onder andere de rozijnen zette ik die er even later naast om te laten rijzen.
Dat moest slechts 20 minuten rijzen. En dat deed het! In tegenstelling tot het deeg van de bolletjes. Ik moest wel drie keer kijken om te zien of het gerezen was. En zo ja hoeveel! Er gebeurde daar niet veel. Aan het deeg van de rozijnenbollen werd boter, eieren en de rozijnen toegevoegd en dat mengsel moest nog even weer 20 minuten met rust gelaten worden. Doen we!
Ook had ik vanochtend een paar karbonades gekookt, die zouden gebruikt worden voor bitterballen. Het geluk sloeg erin, dat het schouderkarbonades waren zonder bot! Ik hoefde het vlees niet van de botten te halen. Alleen een beetje “vet” werd eruit gehaald en toen kon het vlees zo in de keukenhakselaar. Met het vet van de karbonades kon ik Ebba blij maken!
Ondertussen was het deeg voor de rozijnenbollen weer prima gerezen. Die voor de witte bolletjes? Geen beweging te zien. Daarom besloot ik, om daar nog een beetje warme melk en gist aan toe te voegen. In de hoop, dat het dan wel zou gaan rijzen… Niets!
Een beetje verontwaardigd begon ik met het maken van rozijnenbolletjes. Zelfs in de 20 minuten dat ze op de bakplaat nog moesten rijzen deden ze dat! Het deeg van de witte bolletjes konden reizen… Naar de compostbak! Terwijl de rozijnenbollen werden gebakken, maakte ik nogmaals het basisdeeg voor deze rozijnenbollen, echter zonder rozijnen. Ik zou daar witte bollen van maken! Het rees ontzettend goed (had ook niet anders verwacht)!
Niet alle vermalen karbonade kwam in de ragout voor de bitterballen: er ging ook een deel in de ragout voor eierballen! Omdat dit een typisch Groningse snack is, weet ik niet of iedereen die kent. Het is in feite een kroket met een ei erin. En is er aan de ragout kerrie toegevoegd. Die zouden we vanavond eten. Maar dat was bijna niet doorgegaan! Het koken van de eieren en het maken van de ragout was geen enkel probleem. Alleen hoe kreeg ik dat laatste om de gladde eieren? Ik probeerde het eerst gewoon. Dat lukte dus helemaal niet!
Op internet gezocht naar “Hoe maak ik ragout om ei” en warempel: na vier websites te hebben bezocht vond ik een bruikbaar advies. De handen en het ei even door meel halen! Ja, het ei was niet meer glad, waardoor de ragout zich kon hechten! De eieren kregen allemaal ragout om zich heen, daarna werden ze door paneermeel gerold, gevolgd door een badje van geklutste ei en als laatste weer een stop in de paneermeel. Eenmaal alle zes eieren gehad hebbende werden ze op een bord gelegd en afgedekt met huishoudfolie in de koelkast gelegd. Ik ging Heiko er vanavond mee verrassen!
Je moet er wel iets voor over hebben… Lang leve de vaatwasser, want zij (we noemen haar Truus) was deze ochtend mijn grote vriendin! Het ragout voor de bitterballen was trouwens ook in de koelkast gezet. Daar worden morgen balletjes van gedraaid.
En de witte bolletjes? Daar had ik het deeg van de rozijnenbollen voor gebruikt zonder de rozijnen en het deeg was inderdaad super gerezen! Ook nog weer nadat er al bolletjes van gemaakt waren. Na het bakken zagen ze er niet alleen goed uit, ze waren ook nog eens lekker luchtig en van smaak heerlijk! Puh! Wat een opluchting. Heiko is ook gek op witte bolletjes en toen ik hem het filmpje stuurde gaf hij aan, dat hij geen warm eten hoefde: een broodmaaltijd was goed!
De afgelopen nachten werd Heiko wakker van pijn in zijn rechterhand. Blijkbaar is die hand een beetje overbelast door het vele snoeien. Niet geheel onlogisch natuurlijk. Vanochtend nam hij zich voor, om slechts een halve dag te knippen en daarbij met name de elektrische snoeischaar te gebruiken. Om acht uur was Kenth niet aanwezig, zodat hij het niet aan hem kon melden. Wel kon hij het met Håkan afstemmen. Ze zochten een adresje uit, waar ze samen een halve dag werk zouden hebben. Dat werd een klant in het plaatsje Ramfall. Vorig jaar was Håkan daar alleen geweest. Hij had ongeveer zes uur tijd nodig gehad, voor de vier fruitbomen die daar gesnoeid mogen worden. Bij aankomst keek Heiko naar de eerste appelboom en zag hij dat die volledig dichtgegroeid was. Terwijl Håkan de puntjes weer knipte, zaagde Heiko her en der een paar takken weg, zodat er weer licht in de boom kon komen. Overigens was het goed opletten waar ze hun voeten plaatsten. De klant heeft namelijk een grote hond en die doet zijn behoefte onder de fruitbomen… Ondanks dat ze op hun hoede waren moesten ze een paar keer hun schoenen afvegen op het gras of aan een balkje. Bah!
Alle vier bomen werden op dezelfde manier aangepakt en er kwam een behoorlijke hoeveelheid takken op de grond. Het gras lag bezaaid met afgeknipte takjes en afgezaagde takken. Toen de laatste boom klaar was werd alles bijeengeraapt en op de aanhanger gegooid. Die kwam goed vol te liggen. Zelfs met een kop erop. Daaroverheen kwamen de ladders te liggen, die met sjorbanden stevig werden vastgezet, zodat de losse takken bijeen gehouden werden, tijdens de rit terug naar Tranås. Een rit van ongeveer twintig minuten. Ze reden meteen langs de vuilstort om de aanhanger te legen. Daarna terug naar de zaak waar ze om half twee aankwamen. In totaal waren ze deze keer vijfeneenhalf uur per persoon, samen elf uur bezig geweest. Een groot verschil met vorig jaar. De bomen staan er nu weer mooi bij. Eens in de vier jaar moeten ze nu eenmaal extra uitgedund worden. Op de zaak trof Heiko Kenth en vertelde hij hem over zijn nachtelijk pijnklachten aan de hand. Kenth had er dan ook alle begrip voor, dat Heiko niet meer de hele dag snoeit, maar halve dagen. De andere halve dag hoopt hij op kantoor in te vullen. Daarvoor was alle begrip en zodoende startte Heiko zijn laptop op, om nog enig kantoorwerk te doen in plaats van nog meer bomen te snoeien. Een uurtje later was dat ook weer geregeld. Nog even samen met Kenth een kopje koffie gedronken en een semla gegeten en daarna ging Heiko naar naar huis. Die semla was ter ere van het feit dat het vandaag semmeldagen of fettisdagen is, oftewel de dag van de semla.
Op hun weg naar huis, waren de beide mannen nog eventjes langs een ander adresje gereden, waar eveneens bomen gesnoeid moeten gaan worden. Het adresje waar ze vorig jaar met vier bomen begonnen zijn. Inmiddels zitten ze op veertien bomen die daar gesnoeid mogen worden. Bij de broer van deze klant mochten ze ook de fruitbomen snoeien en deze klus was nog niet af. Heiko schatte in, dat ze hier nog zeker vijf tot zes uur bezig zouden zijn en daarna was er nóg een locatie, waar een achttal grote bomen gesnoeid en flink uitgedund moesten worden. Die bomen waren de laatste jaren niet gesnoeid en de takken waren alle kanten opgegroeid. Daar moet weer een model in aangebracht worden. Iets wat Heiko het allerliefste doet. Het was volgens zijn inschatting een klus van minstens een dag werk met twee personen. Heiko adviseerde Kenth, om die klus even te laten voor was het is. Dat past nu niet in de planning. Het is beter om die bomen in het najaar aan te pakken vind hij. Dan is er meer tijd voor. Nu moeten eerst de vaste klanten geholpen worden en daarvoor is slechts beperkte tijd. Tot half april. Kenth nam het advies over en stemde dat af met de klant. Teamwork!
Oh… Ik kon niet wachten, dat Heiko thuiskwam. Dan kon de frituur aangezet worden en konden we de eierballen proberen! Tegenvaller: Heiko wilde wel eerst een wit bolletje proberen. Die werd goedgekeurd en hij nam er meteen twee. Daarna hoefde hij de eerste twee uur geen warm eten. “Wat?!?” We sloten een compromis en het werd daarmee een uur. Eindelijk was het half zeven. Zoals altijd maakte Heiko de patat klaar en ik zette de frituur aan. Voor de bitterballen… ja ja. Omdat de koelkast voor hem “verboden terrein” was geweest, haalde ik toen ineens de eierballen eruit. Op het moment, dat hij die in de gaten kreeg, keek hij mij zeer verbaasd aan: de verrassing was compleet! En de smaak? Heer-lijk! We hebben gesmuld van de “eierballen”! Ze waren niet rond, zoals het eigenlijk hoort, maar ovaal. Tja, onze eieren zijn nu eenmaal ovaal, dus wordt de “bal” dat ook. Het was meer een rugby-bal-model zeg maar. Het was lang geleden dat we dit hadden gehad. Oh oh oh, wat hebben we ervan genoten!
