Goedemorgen! Wat weer een prachtige zonsopkomst! Deze foto is gemaakt vanuit ons keukenraam, richting het oosten. Daar waar een zestal gigantische dennenbomen zijn omgewaaid. “Elk nadeel heeft zijn voordeel” zei Johan Cruijff vaak en dat blijkt (in dit geval) te kloppen. Doordat die grote dennen er nu niet meer staan, is het uitzicht verbeterd. Dat zal de komende zomer ook wel te merken zijn denk ik. Het is ruimer geworden en daarmee lichter. De eerste zonnestralen van de dag kunnen er nu heerlijk doorschijnen. Op de foto´s zie je trouwens, precies in het midden, een van de schuin hangende, omgewaaide dennenbomen. Die hangt (nog) tegen een berkenboom aan. Een hele gevaarlijke situatie. Hopelijk komt er nog weer een keer een beetje storm, waardoor de dennenboom op de grond komt te liggen.
Als eerste na het ontbijt werd vanochtend de houtkachel schoongemaakt. Die wordt de laatste weken ongeveer vijftien uur per dag non-stop opgestookt. Ruim een kuub hout per week wordt er in verbrand en dat laat veel as en kooltjes achter. Langzamerhand stapelt zich dat op en dan moet het weer een keer gebeuren: de grote schoonmaak. De ruimte, waar het te verbanden hout in komt, is best diep. Er kunnen met gemak stukken hout in met een lengte van vijftig centimeter. Maar als die ruimte voor driekwart vol ligt, kunnen er nog slechts hele kleine stukjes hout op het vuurtje gegooid worden. Dat komt het rendement niet ten goede. Vier emmers met as en kooltjes kwamen vanmorgen uit het vak waar het hout in verbrand. Op de rechterfoto hierboven. De as gooide ik achter in de tuin, naast de compostbak. In het voorjaar ga ik de groentetuin en het gras ermee bestrooien. As van verbrand, schoon hout is namelijk goed voor de tuin, omdat er veel calcium in zit. Als je as van hout heel dun over je gazon strooit heb je minder mos en mooier gras. Ook bepaalde groenten in je groentetuin doen het beter met een beetje as van hout. Toen het vak weer leeg was kon de ketel weer gestookt worden. Hout erin, kranten en folders ertussen, vuurtje erbij en klaar. Toen het vuurtje lekker brandde kon de pelletskachel weer gestopt worden. Een mooi, elkaar aanvullend systeem is dat.
Alsof er niets is gebeurd… We kunnen weer door het kamerraam naar buiten kijken, zonder de gevolgen van de storm van zondag op maandag te zien. De grote berkenboom is in kleine stukjes gezaagd en al het hout ging in de kruiwagen en werd achter het huis gelegd. Deels ligt het nu achter het huis op een stapel, deels in de garage om gekloofd te worden en deels al in de houtstek. Alles bij elkaar schat ik deze boom in op ongeveer 3 kuub brandhout. Oftewel: het was een forse knaap! Het enige wat in de berm achterbleef was heel veel zaagsel van het zagen met de kettingzaag en een grote stapel met dunne takjes. Die takken verzamelde ik op een grote stapel. Wat daarmee gaat gebeuren weet ik nog niet. Misschien kunnen we onze buitengrill ermee stoken.
Oh ja, en de dikke kluit met veel wortels, zand en keien bleef natuurlijk ook achter. In zijn val nam de boom met zijn wortels een heleboel zand en keien mee. Achter de kluit zit nu een behoorlijke krater, waarin ook vele keien tevoorschijn zijn gekomen. Na verloop van tijd zal het zand door regen van de kluit afspoelen en terugvloeien in het gat. Ook zullen zodoende langzamerhand de keien vrijkomen te liggen en terugvallen in de krater. Uiteraard hebben we, nu die boom weg is, wel veel meer uitzicht gekregen tegenover ons huis. De berk ontnam ons absoluut het zicht op de berg tegenover ons. Zijn we erg verdrietig dat deze boom nu weg is? Nee, absoluut niet.
Na de middag ging het zaagwerk verder. De grote berk was inmiddels voldoende ingekort. Nu was de lange populier aan de beurt. Die lag maandag nacht om twee uur een klein eindje zuidelijker volledig over de weg. De dikke stam had ik toen op twee plaatsen doorgezaagd, zodat de vrachtwagenchauffeur van de bomen-weghaal-auto die twee delen met zijn kraan van de weg kon tillen. Daarmee kwam de weg vrij en kon het verkeer er weer langs. De bovenkant van de boom en vele zijtakken waren in onze tuin gelegd, langs de kant van de weg. Die zijn later al door een tractor met een lange kraanarm opgepakt en aan de andere kant van de weg neergelegd. Het onderste gedeelte van de stam lag nog op zijn plaats en stak eigenlijk best wel ver de weg op. Die maakte ik eerst een aantal blokken van veertig centimeter korter. Op enig moment kreeg ik last van de stroomkabel die er nog lag, waarna ik maar gestopt ben met zagen. Met een kettingzaag in een hoogspanningskabel zagen is waarschijnlijk niet het beste idee… Op de grond vond ik namelijk een bordje die waarschijnlijk aan de kabels heeft gehangen. Daarop stond “hoogspanningskabel”. Ik blijf het trouwens onwaarschijnlijk vinden, dat die twee bomen de kabel niet doormidden hebben getrokken, maar dat de paal waar het eindpunt van deze leiding aan vast zat, compleet doormidden is gebroken. De kabel bestaat overigens uit drie zwarte kabels die in elkaar zijn gedraaid en is dus sterker dan een houten paal.
Het is weer zo ver! De semla is weer in het land. Oh, wat vind ik die toch lekker! Toen we woensdag in het ziekenhuis waren hebben we in het restaurant een broodje gegeten en daar zagen we toen de semlor (meervoud van semla) liggen. Hmmm… Daar hebben we twee van meegenomen naar Ödarp. Joke is er niet gek op en daarmee waren ze beide voor mij. Op de foto kun je zien hoe gek ik er op ben. Voordat er een foto van gemaakt werd was de semla al half op! Deze lekkernij heeft ook een eigen “feestdag” genaamd “Semmeldagen” of “Fettisdagen”. Eigenlijk heet de lekkernij Fettisdagbullar, maar iedereen noemt het de semla. Dit jaar is Semmeldagen op 1 maart en op die dag mag je naar hartenlust semlor eten. Joke kreeg dan geen semla, maar wel een koekje bij de koffie hoor. Overigens zit er nog geen vooruitgang in haar rugklachten. De bewegingsmogelijkheden blijven vooralsnog beperkt en de frustraties slaan toe. Af en toe even kort iets doen, beetje lopen, even op de bank zitten en na de middag maar weer even op bed. Het valt nog niet mee.
Een paar dagen geleden kregen we van dochter Daniëlle deze mooie foto van onze twee Rotterdamse kleinzoons. Beide gekleed in hetzelfde bruine truitje en beiden goed vrolijk. Vooral de jongste, Mason, lacht wat af. Geweldig, wat is dat een lachebekje. Twee dagen daarna kregen we weer een foto. De oudste, Noud heeft waterpokken! Hier nog in de beginfase. Ondertussen heeft hij veel meer rode vlekjes en heeft hij er pijn van en overal jeuk. Een triest gezicht zo, maar jammer genoeg voor hem: het hoort er allemaal bij. Het duurt vast niet lang nu voordat ook Mason besmet wordt. Ze zaten immers zo lief naast elkaar op de bank. Op dat moment had Noud het waarschijnlijk al bij zich. We zullen het binnenkort wel horen. En zien…
Toen er voldoende stukken van de populier afgezaagd waren, ging ik een eindje verderop langs de weg in onze eigen tuin, stukje bos, de schade bekijken. Volgens mij is daar de grootste dennenboom van Ödarp omgevallen. Jeetje zeg, wát een kluit en wat een wortels. Als ik achter de kluit zou gaan staan, in het gat, zou ik er niet overheen kunnen kijken. De kluit die omhoog gekomen is, is minstens drie meter in doorsnede. De boom is dan ook gigantisch. Deze ligt gelukkig wel voor de volle 100% op de grond, zodat ik er op een eenvoudige manier bij langs kan lopen, om alle zijtakken eraf te halen. Vervolgens kan de lange stam in kortere delen gezaagd worden. Dan moet die daar vandaan gehaald worden, gekloofd worden en tenslotte in een houthok gestapeld worden. Behalve deze grote dennenboom, liggen er nog een paar andere (dennen-) bomen. Voorlopig is er nog werk genoeg hier. Ik weet overigens nu al, dat het houthok waar we nu mee aan het vullen zijn, onvoldoende ruimte biedt voor al dit hout. Mijn laatste zaagactie voor vandaag was een eerder afgeknapte berkenboom, langs de kant van de weg. Die was binnen een uur ook in kleinere stukken en ligt inmiddels achter het huis bij de garagedeuren. Bij de rest van het hout. Een mooie stapel inmiddels. Binnenkort maar eens de klover weer starten.
