Auto´s weer opgehaald en bezoek uit NL

Gisteren, aan het einde van de middag, was er gebeld door de garage. Heiko had de telefoon niet gehoord, omdat hij op dat moment net met de loop-grasmaaier de smalle strookjes naast de oprit maaide. Door het lawaai van de maaier had hij het ringsignaal simpelweg niet gehoord. Toen hij het nummer terugbelde kreeg hij de man van de garage aan de lijn. Die was zo te horen al met zijn auto onderweg was naar huis. Er werd verteld, dat de Volvo nog niet opgehaald kon worden, omdat de bijgewerkte lakschade op de motorkap moest drogen. We konden de leenauto gewoon blijven gebruiken. Ze zouden ons vanochtend bellen als het klaar was, waarna we de Volvo konden halen en de camper konden brengen. Die zouden we namelijk naar de garage brengen voor het wisselen van de v-snaar, een kapot lampje vervangen en om de olie en het oliefilter te laten verversen.

Echter we kregen vanochtend ook bezoek. Stel dat ze van de garage zouden bellen op het moment dat ons bezoek er zou zitten! We wilden uiteraard het bezoek niet alleen laten in verband met een ritje naar de garage, wat heen en weer gereden toch snel een uur aan tijd kost. We hadden ook geen idee hoe laat het bezoek weer weg zou gaan. Daarom besloten we, om samen vroeg naar de garage te rijden. Ik in de leenauto, een Skoda Fabia, en Heiko in de camper. In de camper had Heiko wederom een briefje neergelegd voor de monteur, zodat hij wist wat er moest gebeuren. We reden op tijd weg en om negen uur, een uur voor ons bezoek zou komen, waren we weer terug. Nu konden we ongestoord aandacht geven aan het bezoek en bij de garage konden ze verder.

Via onze website hadden we eind vorig jaar een reactie gekregen van lezers uit Nederland. Uit Oldemarkt. Dat ligt vlak bij Steenwijk en Giethoorn en het natuurgebied en nationaalpark Weerribben-Wieden. Bijna op de grens tussen Overijsel en Friesland. Ze, Oskar en Nicoline, waren bijzonder geïnteresseerd in de verhalen op onze website en vroegen zelfs naar de historie. In verband met de omvang van onze website laten we alleen de laatste drie jaar online staan. We vermoedden, dat er ook niemand zover terug in de tijd zou gaan. Fout! Oskar wilde graag alles weten over onze emigratie en waar we allemaal tegen aangelopen waren. Hij en Nicoline hebben ook emigratieplannen in hun hoofd en wilden graag van ons “leren”. Zodoende heb ik alle jaren alsnog op de website geplaatst, alleen dan als pdf-document. Het mailcontact bleef en ze vertelden ons, dat ze voor hun vakantie naar Zweden kwamen. Bij ons in de buurt hadden ze via Airbnb een onderkomen gevonden. En er werd een afspraak gemaakt voor een bezoekje aan ons!

Op het afgesproken tijdstip kwam er een auto met een Nederlands kenteken aanrijden, vanuit de richting Bordsjö en die reed daadwerkelijk onze oprit op. Daaruit stapten een vrolijk en enthousiast stel, dat zich voorstelde als Oskar en Nicoline. Twee energieke en gezellige praters. We liepen via de keuken en woonkamer naar de veranda, om daar te genieten van de fika. Koffie/ thee met gebak en een aantal soorten koekjes. Ze vertelden over hun vakanties in Zweden, hun werk, waar ze woonden, hun familiesituatie en hun emigratieplannen, ergens in de toekomst naar Scandinavië. Dat laatste was nog niet echt actueel begrepen we. De tijd was op dit moment nog niet helemaal rijp.

Ondertussen genoten ze wel ieder jaar, al vele jaren lang, van het prachtige Zweedse land en het Noorse land. Vanaf deze regio zouden ze doorrijden richting het noorden, richting Arboga, een plaats dat iets ten noordoosten van Örebro ligt. Daarvandaan gaan ze verder naar Noorwegen, om aldaar een neef van Oskar op te zoeken die daar woont.

Terwijl we op de veranda zaten kwamen er af en toe regenbuien voorbij, waar ze nét zo blij mee waren als wij. Ondanks hun vakantie hier en het feit dat regen nu niet echt het ideale vakantieweer is, vonden ze het prima.

Tijdens de gesprekken haalde Oskar nog een aardigheidje voor ons uit een tasje. Ze hadden een droge worst en een pak vruchtenhagel meegenomen. Wat attent. “Heel fijn, dank jullie wel!”

Na de uitgebreide fika en een glaasje fris liepen we de tuin in. Ze waren geïnteresseerd in hetgeen ze allemaal op de website voorbij hadden zien komen. Ondertussen was het bijna half drie geworden en kon ik het niet langer volhouden. Ik gaf het aan en er werd begripvol gereageerd. Ze bedankten ons voor de geboden gastvrijheid en stapten weer op.

Maar niet voordat we een groepsfoto hadden gemaakt.
In de tuin, op het stukje gras
naast de keukendeur werd geposeerd.
Gelukkig was het op dat moment eventjes droog!
“Vi ses, Oskar och Nicoline!”

Vanwege mijn pijn en vermoeidheid ging ik even liggen. Anderhalf uur later wekte Heiko mij, omdat hij een telefoontje van de garage had gehad. Zowel de Volvo als de camper konden weer opgehaald worden. Alles was klaar. Oké! We reden weer samen in de leenauto naar Aneby. Bij de MECA-garage kregen tekst en uitleg van Kenny over de gedane zaken, waarna we de nota´s konden betalen. Vervolgens reed ik in de Volvo terug naar huis en Heiko voor mij aan met de camper. De v-snaar was vervangen en op ons verzoek was er ook een reserve v-snaar in de auto gelegd. We vinden het een veilig gevoel, dat we zo´n ding op reserve bij ons hebben. Het redde immers onze eerste reis naar de oostkust…

De Volvo werd onder de carport gereden en de camper achter het huis op de oprit. Klaar voor het volgende uitstapje. Ondertussen was het tijd geworden voor het eten. Niets ingewikkelds, opgewarmde prakjes deze keer. Nog eventjes achter de laptop en tv en daarmee was de dag alweer om! Ligt het nu aan ons of vliegen de dagen inderdaad gewoon voorbij? Onvoorstelbaar. Ondertussen hadden we overigens nog een contactje gehad over een spontaan bezoekje. Oude kennissen uit het dorp Onstwedde zijn in de buurt en vroegen of we het leuk zouden vinden, dat ze langs kwamen. “Ja, natuurlijk!” Zij, Jan Johan en Liane, komen zaterdagmiddag naar Ödarp. Om te kijken waar Heiko en Joke naar toe zijn gegaan, nu ruim zes jaar geleden. Leuk!

Hé! Een kikker in het stookhok! We deden de deur open vanaf buiten om via het stookhok het huis binnen te gaan, toen ons een kikker voor de voeten wegsprong. Hij of zij verstopte zich achter een doos. Die moest uiteraard gered worden, want binnen vindt hij geen eten of drinken. We begeleidden hem naar de deur, waarna “de kwakert” doorhad dat hij eruit kon. Eerst sprong hij nog naar een dode hoek en probeerde zich voor ons te verstoppen en voor de lens van de camera. Dat lukte hem niet, zodat ik toch een kiekje van dit mooie exemplaar kon nemen. Even later zagen we hem richting de containerbak springen. Snel daarna zou hij in het gras lopen. We gaan ervan uit, dat hij zich daar prima kan redden. Het is misschien “maar” een kikker, echter het geeft een goed gevoel dat hij nu weer gewoon verder kan.

Voor ons huis, langs de weg staan nu de vele lupines volop in bloei.
Een prachtig gezicht!
Het worden er ieder jaar meer en wat fleurt de berm daarvan op.
Geweldig!
Daartussen bloeien de gele boterbloemen en iets met witte bloemen.
Eveneens zien we veel klaver bloeien, met hun wollige paarse knoppen.
Een mooie, vrolijke kleurschakering.

Op ons eigen talud naast de veranda laten we ieder jaar alles groeien wat er wil groeien. Pas eind augustus wordt dat getrimd. Dit jaar zijn het voornamelijk margrietjes die bloeien. Leuk! Tezamen met de lupines en de boterbloemen uit de berm levert dit een mooi boeket op in de witte vaas. Die hebben we op onze veranda geplaatst ter opfleuring.