Zaterdag waren we in Eksjö. Niet alleen bij de nieuwe DollarStore, maar ook even bij de supermarkt. Daar tegenover staat de Jysk, waar we nog naar binnen waren gelopen. Sinds enige tijd verkleuren namelijk alle handdoeken van de badkamer. Ze waren mooi egaal grijs, maar dat is nu anders: ze hebben meerdere tinten grijs. Nog net geen vijftig… Om misschien nieuwe te kopen, keken we even rond en het toeval wilde, dat er een aanbieding was op handdoeken. Daarmee werd vrij snel besloten, dat we nieuwe mee zouden nemen. Niet weer grijs, maar twee tinten oudroze. Een warme kleur. Nadat ze gewassen waren werden ze opgehangen. De grijze doen we zeker niet weg. Die zijn immers nog goed. Die hebben we beneden neergelegd, voor het gebruik bij de douche aldaar.
Ra, ra hoe kan dit? Het oog viel me namelijk op een lupine. Ja heus, een bloeiende nog wel! De lupines staan erom bekend, dat ze van juni tot oktober kunnen bloeien. Maar niet het soort bij ons in de berm. Die bloeide tot begin september, waarmee de kleurrijke berm veranderde in een grauwe, sombere en saaie berm. Ineens staat daar dan “Lu Pine” vol trots naast de brievenbus. En is ze niet mooi? Het is ook nog eens een behoorlijke grote, waardoor je haar niet kunt missen. Zelfs Heiko had haar al gezien. We houden haar nu in de gaten. Hoe lang zal ze nog bloeien?
Het werk van Heiko voor Örtengren bestond vandaag uit het werken op in ieder geval drie verschillende adressen in Tranås. Als eerste moest een uitgegraven sleuf deels gevuld worden met grove stenen. 4 Tot 5 centimeter grote stenen van vermalen bergwand. Daarop kwam fijner gemalen steen, 0 tot 8 millimeter en tenslotte werd het afgedekte met zand, stenmjöl (steenmeel). Dat alles werd aangetrild met een trilplaat, zodat er een stevige ondergrond ontstaat voor de te maken muur. Dat was namelijk de aanleiding voor deze klus. De sleuf hadden twee collega´s gisteren gegraven, nadat ze de oude heg die daar stond verwijderd hadden. Drie aanhangertjes met materiaal werd in de lange sleuf verwerkt. Uiteraard werd gemeten wat de hoogte werd ten opzichte van het trottoir, want de grote stenen die gelegd gaan worden moeten wel netjes boven het asfalt uit komen. Keurig jongens!
Tevens mochten de stenen weer niet te hoog komen, want de robot grasmaaier moet over de stenen kunnen rijden, zodat de eigenaar dat hele stuk niet hoeft te trimmen. Dit klusje duurde tot de frukost, tot ongeveer negen uur. Na de pauze werd een heg van coniferen onder handen genomen. Die heg had Heiko twee jaar geleden ook geknipt en daarbij kreeg hij speciale instructies. Er moest een duidelijke kniklijn in de heg komen en het mocht vooral niet rond gesnoeid worden. Samen met collega Anton werd de heg weer netjes gemaakt. Toen ze klaar waren kwam de eigenaar naar buiten en sprak zijn waardering uit over het uitgevoerde werk. Mooi toch?
Na de middag was het tijd voor het starten van de motorkettingzaag! Twee zelfs: de grote en de kleinere. Bij een Vereniging van Eigenaren moesten een groot aantal bomen omgezaagd worden. Vorig jaar waren Heiko en Anton daar geweest om die bomen flink uit te dunnen, echter blijkbaar waren ze alsnog niet tevreden over deze bomen. Ze hadden besloten, om ze nu maar definitief om te zagen. De wortels konden blijven zitten, want in plaats van deze bomen worden er op een andere plaats in het grasveld een partij appelbomen op een rij geplaatst. Het gezaagde hout was voor Heiko zei Örtengren! Mooi! Met twee kettingzagen tegelijk ging het werk overigens behoorlijk snel.
De dikkere stammen werden gescheiden van de takken en alles werd op stapels gelegd. De stapel met takken werd enorm en het werden er zelfs drie. Die worden later opgehaald en naar de gft afvalplaats in Tranås gebracht. Dat worden nog heel veel aanhangertjes vol trouwens. De twee stapels met hout zijn voor ons en dit is nog maar het begin. Volgens Heiko zijn inschatting betreft het ongeveer 3 tot 4 m3 wat nu opgehaald kan worden en er komt nog minstens zo´n stapel bij! Morgen gaat Heiko niet werken, maar vrijdag wordt deze klus vast en zeker voortgezet. Waarschijnlijk gaat hij morgen de eerste aanhanger vol hout nog wel ophalen. Dacht je niet?
Dat elanden niet altijd lief en aardig zijn, bleek wel uit het volgende. Het was vorige week dat iemand bij een huis in Tyresö, ten zuidoosten van Stockholm, langs de weg een elandstier zag staan. Ongeveer 40 meter van de persoon vandaan. Even later kwam er een koe met een kalf bij. Toen de stier (rechtsboven op de foto) de man in de gaten kreeg rende het dier op hem af: de stier viel de man aan! Op de een of andere manier slaagde de man erin, de horens met zijn handen weg te houden. Toen gleed de man in een sloot en daar probeerde de eland hem vervolgens met zijn hoeven te trappen! Een voorbijkomende automobiliste heeft de man gered. Die begon te toeteren, alleen maakte dat de stier niets uit. Pas toen de auto nog maar een halve meter van de eland verwijderd was en wederom op de claxon werd gedrukt, keek de eland op en zag de man kans om weg te komen. Die kwam er met lichte verwondingen vanaf: een paar schrammen en een beetje pijn in de voet. Dat elanden op deze manier handelen is zeer ongebruikelijk. Volgens deskundigen.
Bij de overgrote meerderheid van de incidenten waarbij mensen gewond zijn geraakt door elanden, zijn namelijk ook honden betrokken. Dan is het vooral de hond die de eland heeft gestoord. Het kan ook voorkomen, dat een eland naar je toe rent en “aanvalt”, maar het dier zal waarschijnlijk niets doen. Die wil je alleen verjagen. Elanden vallen aan, wanneer ze het gevoel hebben dat iets een bedreiging is en dat de dreiging binnen hun veiligheidssfeer valt. Het zijn geen roofdieren en daarom ontbreekt het instinct om op dingen te jagen. Dit is wat je doet als je een eland tegenkomt: Vermijd oogcontact met de eland, dit kan stress veroorzaken. Rustig terug waar je vandaan kwam. Mocht de eland naar je toe rennen, ren dan naar de dichtstbijzijnde schuilplaats. Loop niet met loslopende honden, die een eland kunnen irriteren of bang maken. Als je een eland wilt verjagen, kun je het beste luid gaan praten of schreeuwen. Het helpt de eland te herkennen, dat je een mens bent. Na dit verhaal te hebben gelezen was ik blij, dat ik vorige week hoog en veilig vanuit het raam van de badkamer stond te fotograferen…
Dan kun je maar beter te maken hebben met reetjes. Toch? Zoals deze, die we tijdens de wandeling van maandag ineens in de gaten kregen. We waren op zoek naar een plaats om de auto te parkeren, om daarvandaan met de benenwagen verder te gaan. Heiko kijkt op zij en daar stond ze. Onbeweeglijk op een stukje grasland. Nou ja, gras… Ze bleef ons aankijken en bewoog totaal niet. Is het geen pracht exemplaar? Overigens kun je al zien, dat de vacht van kleur veranderd. Die wordt donkerder, naar mate het seizoen vordert. Dan beschermt de kleur van de vacht deze mooie dieren weer beter in het donkere bos.
Het was vanmiddag mooi weer en daarmee werd er een frisse neus gehaald: even de tuin in. Daar was nog wel het een en ander te doen. Toch ging het voornamelijk om het rondneuzen. Het erf even over om alles in het mooie zonlicht te bekijken. Het oog viel me op de grote appelboom, want de appels die daarin hangen worden al een beetje rood. Nog niet veel, maar ze beginnen te verkleuren. Het zal nog wel even duren voordat ze geplukt kunnen worden. Over plukken gesproken: zoals beloofd had ik lijsterbesbessen geplukt. Nog een hele klus, want ze hingen behoorlijk hoog in de bomen. Met een hark kon ik net genoeg in mijn mandje krijgen om ze te verwerken tot jam.
Eerst alle besjes gesorteerd op goed en slecht, daarna flink schoongemaakt, om ze vervolgens in een pan met water op het vuur te zetten. Eenmaal aan de kook zette ik de pit lager en ging ik “even” iets anders doen. Maar dat duurde, voor mijn gevoel, ietsjes langer dan verwacht. “Wat ruik ik toch?” Aaahhh… Te laat! Het water was onder de lijsterbesbessen volledig verdampt en ik had de bessen laten aanbranden. Wat een stank! Wat zag die pan eruit! De bessen kwamen ratjes in de container, maar het duurde zeker een half uur, dat de bodem van de pan weer een beetje toonbaar was. Sorry Rinske: volgend jaar proberen we het opnieuw. Ik heb er mijn buik nu al van vol…
