Geen widgets gevonden in de zijbalk

Woensdag 22 sept ging Heiko opnieuw aan het werk voor Örtengren in Tranås. Die dag stond er weer een ritje naar Jönköping op de planning. Samen met collega Anton moest er bij het Ryhov ziekenhuis opnieuw een heleboel onkruid gewied worden. Het is onvoorstelbaar hoe snel dat daar groeit. Veertien dagen geleden hadden ze alles mooi schoon en nu zag het er weer erg onverzorgd uit. Inderdaad door al het onkruid. Werken in de tuin is leuk, maar als je voor de zoveelste keer voor een dergelijke klus staat, wordt het iets minder leuk. Met twee personen het onkruid te lijf gaan is uiteraard leuker dan alleen, maar als je aan het einde van de dag ziet wat je hebt gedaan en vooral, wat er nog moet gebeuren, dan zakt de moed je wel in de schoenen. Ter afwisseling konden Heiko en zijn collega Anton gelukkig het grasmaaien en de kantjes trimmen.

Om zes uur ´s morgens ging Heiko de deur uit om om half zeven in Tranås de reis naar de grote stad aan te vangen. Precies twaalf uur later waren ze weer thuis vanuit Jönköping en was de auto weer uitgeladen. Ze hadden veel gereedschap mee en dat moest weer netjes opgeborgen worden in de kelder van het pand waar het bedrijf zit. Eveneens hadden ze een aanhanger achter de auto, omdat het de bedoeling was, dat ze op de terugreis de zitmaaier mee terug zouden nemen naar Tranås. Het onderhoudscontract bij het ziekenhuis loopt af op 1 oktober aanstaande en het gras werd zodoende deze keer voor de laatste keer gemaaid. De zitmaaier werd in de garage gestald. Al met al was het een hele lange dag. Tegen Örtengren hebben ze gezegd, dat er nog veel werk te doen is en dat er vóór de eindoplevering toch zeker met vier personen onkruid gewied moet gaan worden. Volgende week woensdag, de 29 september, is de eindoplevering van de tuin. Dan moet het 100% netjes zijn en moet alles volgens tekeningen en bestek uitgevoerd zijn. Of dat ze lukt?

Ebba gaat sinds gisteren weer naar buiten. Hoewel ze zich in huis goed heeft vermaakt, voelt het nu alsof ze weer een veel “natuurlijker” leven zal krijgen. Uiteraard zat ze af en toe voor de deur te miauwen. Uiteraard zat ze af en toe voor het kattenluik. Maar over het algemeen heeft ze zich voorbeeldig gedragen. Een grote pluim, want het is niet niks om van de ene op de andere dag niet meer dat te mogen doen, wat je zo gewend bent. Wennen hoefde Ebba volgens mij niet echt… Ze kwam met enige regelmaat weer binnen, zoals we van haar gewend waren. Dat had ik trouwens niet verwacht: die zat zo lang binnen, die zou naar mijn mening wel een poosje buiten blijven. Gelukkig niet. Ze kwam zelfs alweer met prooi binnen. Vanmiddag kwam ze thuis met een vogeltje en niet eens zoveel later met dikke zwarte rat! Ouewie! Dat die hier op het platteland rondlopen is een feit, daar komen we niet onderuit. Maar dat Ebba die mee in huis moest nemen… In ieder geval hebben we er eentje minder.

“Zie de zon schijnt o-hop de bomen…” Zijn het geen prachtige plaatjes? Niet om mezelf een schouderklopje te geven, maar de kleuren, de achtergrond, de zon en de duisternis: het klopte! Alles paste prima samen. Natuurlijk is de donkere lucht nou niet bepaald iets om over naar huis te schrijven. De zon scheen er ook nog eens tegenaan, waardoor de lucht nog donkerder leek. Echter zo af en toe is het best wel leuk om te zien. De combinatie met de herfstkleuren van een aantal bomen maakte het naar mijn mening af.

Wat de beelden voorspelden kwam helaas ook uit: het werd meer en meer bewolkt en vanuit het westen kwam een behoorlijke regenbui ons verblijden. Hmmm… Het ging even zo tekeer, dat zelfs ons dametje binnen kwam rennen. Meteen ging die haar pootjes wassen, want van natte pootjes houden katjes immers niet. Al met al duurde de bui niet eens zo lang, maar er viel wel een paar millimetertjes. Het werd allemaal lekker fris. Het liep tegen het einde van de middag en dan mag het. Heiko was al onderweg vanaf Jönköping en zat lekker droog in een auto. Zelf was ik in de keuken bezig en had me op het eten koken gestort.

Donderdag ging Heiko opnieuw naar Tranås. Niet om te werken, maar om samen met Kenth Örtengren en zes collega´s naar een vakbeurs in Jönköping te gaan. Twee jaar geleden was Heiko daar ook heen geweest. Vorig jaar ging de beurs niet door vanwege de coronapandemie. Nu ging het Heiko met name om de contacten met het bedrijf Spaargaren uit Boskoop. Regelmatig heeft Heiko namelijk namens Kenth, contact met de zoon van de eigenaar en/of een vertegenwoordiger, Frank van de regio Zweden. In levenden lijve hadden ze elkaar echter nog nooit getroffen. Het laatste contact was van vorige week donderdag. Toen belde Frank met de vraag of Kenth wellicht geïnteresseerd was in alles wat het bedrijf Spaargaren tijdens de beurs presenteerde. Een vrachtauto vol met planten, struiken en boompjes. De planten wilden ze liever niet mee terug naar Nederland nemen. Heiko nam vervolgens contact op met Kenth en om een lang verhaal kort te maken: de deal werd gesloten. Uiteraard voor een zeer aantrekkelijke prijs en alles werd ook nog eens franco geleverd.

Met twee volle auto´s vertrok men naar de beurs in het grote Elmia beursgebouw. Vergelijkbaar met de Prins Bernhardhoeve te Zuidlaren. De beurs was twee dagen en donderdag was de laatste dag. Er waren vele standhouders, waarvan er ook best veel uit Nederland en België waren. Verder uiteraard vele kwekers uit Zweden en Denemarken. De Vasa Group is een hele grote, Splendor is een grote speler en dan natuurlijk W.J. Spaargaren. Die drie zijn de belangrijkste leveranciers voor Örtengren. Op de beurs legde Kenth veel contacten, onder andere met een kweker die veel bloembollen levert. Einde dit jaar is Kenth namelijk eigenaar van de grote bus-garage en na een kleine verbouwing zal daar een tuincentrum gerealiseerd worden. Daar moet wel het een en ander in aangeboden worden en zodoende was hij deze keer met meer en andere bedoelingen op de beurs aanwezig. De verwachting is, dat het tuincentrum eind januari open kan. Overigens was de bollenkweker ook een Nederlander die gebrekkig Zweeds sprak, waardoor het voor Kenth fijn was dat Heiko mee was.

Uiteraard werd ook de stand van Spaargaren bezocht en werd er uitvoerig gesproken. In de stand was ook de oude W.J. Spaargaren aanwezig (80 jaar). Samen met zijn vrouw en hun zoon, die het bedrijf inmiddels runt. Terwijl Heiko op de beurs rondliep stuurde hij mij diverse foto´s van de stands en dat zag er allemaal fantastisch mooi uit. In het beursgebouw Elmia trakteerde Kenth zijn jongens en meiden op een diner, waarna het gezelschap weer huiswaarts keerde. In Tranås werd richting de bus-garage gestuurd. De aankoop is nu zo goed als rond en Kenth wilde het zijn medewerkers eens laten zien. Groot! Ongeveer de helft gaat hij zelf inrichten als winkel, een soort Intratuin. De rest wordt kantine, kleedruimte, kantoor en opslag van gereedschappen en materialen. Voor deze garage is een enorme parkeerplaats voor alle auto´s en aanhangers, maar eveneens voor een vrachtauto met houtsnippers, zwarte grond, een aantal pallets kunstmest, pallets met tuinaarde en meer. Kenth kennende komt dat allemaal wel vol te staan. Een leuk project!

Het was al een paar keer uitgesteld. Een keer waren we het zelfs beide vergeten! Dat komt niet vaak voor, want we kijken beide naar de gesprekken uit. Vanmiddag werd er namelijk gebeld met Marijke. Martin en Marijke hebben we in 2019 leren kennen, als gevolg van het ontvangen van een enthousiaste mail via onze site. Uiteraard werd vanmiddag met beeld gebeld, want dat is wel zo prettig. We hadden elkaar regelmatig “gesproken” via WhatsApp berichten, waarmee we van elkaars wel en wee op de hoogte waren. Toch praatten we ongeveer anderhalf uur en als de batterij van mijn mobiel niet leeg was geweest, was het nog wel langer geworden. Ik had snel de telefoon aan de oplader gedaan, maar moest vervolgens nagenoeg op het aanrecht zitten, wilden we elkaar nog kunnen zien. Dat werkte niet. We namen het leven even weer door, ik kreeg een rondleiding door het huis en we spraken natuurlijk over Zweden. Martin en Marijke zijn namelijk ook verknocht aan dit land en waarschijnlijk zullen binnen een paar jaar daar verhuisdozen worden ingepakt. Dat onderwerp bracht ons uiteindelijk ook samen, doordat er destijds vragen over werden gesteld. Misschien komen ze wel bij ons in de buurt wonen… Het was weer een gezellig babbeltje met deze vrolijke crea-bea!

Ja! Weer is er een appel-etende-eland in de tuin gespot! Dit keer was het een eland die een beetje sterallures had. Ze keek steeds van het eten op. Even richting camera. Zelfs recht in de camera. Toen wij de beelden bekeken, dachten we op enig moment, dat ze uit beeld verdween. Totdat we ineens haar kop heel groot zagen verschijnen. Haar adem maakte het beeld zelfs wazig, doordat de lens daardoor werd beslagen. Even later kregen we haar kin heel duidelijk te zien en die sterallures waar ik het eerder over had: dat neem ik meteen terug. Mevrouw had een stoppelbaardje en dat zie je natuurlijk niet bij een echte ster. Wel geweldig om dit filmpje weer aan onze verzameling te kunnen toevoegen!

Vandaag was het precies twee jaar geleden dat onze trouwe viervoeter Pantro is overleden. Zijn lichaam kon niet meer. Bijna 14 jaar lang was hij bij ons en wat hebben we een plezier aan en met hem beleefd. Niet alleen wij, ook bijvoorbeeld Heiko zijn ouders, als ze in ons huis in Blijham waren met Pantro, terwijl wij met vakantie in Zweden waren. Hij was een voorbeeldige, lieve, waakse hond. Ik weet zeker, dat hij zowel bij ons in Blijham, als in Zweden heeft genoten. Ook tijdens vakanties met de camper ging hij meestal mee. Toen we een keer naar zuid Frankrijk waren, hadden we hem een rode zakdoek om zijn hals gedaan met de tekst “Bodyguard”. Of het daardoor kwam weet ik niet, maar de mensen liepen wel met gepaste afstand om ons heen. In de camper sliep hij onder de tafel en als we reden zat hij tussen ons in naar buiten te kijken en legde hij vaak zijn hoofd op mijn schoot.

En als ik terugdenk aan zijn gedrag nadat het had gesneeuwd in Ödarp, geweldig! Die sneeuw vond hij schitterend. Veel happen, erin rollen, rare bokkesprongen maken, heerlijk gewoon. We missen hem nog steeds. Het is stil in huis. Natuurlijk hebben we onze poes Ebba om ons heen, maar een kat is veel minder nadrukkelijk aanwezig dan een hond. “Een kat heeft personeel en een hond heeft een baas” Regelmatig denken we erover na om een andere hond te nemen, maar voorlopig doen we het nog niet. Onze situatie is nu eenmaal zo, dat we een paar keer per jaar naar Nederland gaan en daarnaast willen we vanaf nu ook meer genieten van tochtjes met de camper. Een hond geeft veel liefde, maar tevens moet je rekening met zijn of haar aanwezigheid houden. Niet iedereen is ervan gecharmeerd. Voor nu blijven we de mooie herinneringen aan Pantro koesteren.

Vrijdag bleef Heiko thuis. Kenth had hem wel gevraagd of hij kon werken, maar zijn antwoord was negatief. De lange werkdag van woensdag zat hem nog flink in de benen. Nee, even een dagje bepaalde lichaamsdelen rust gunnen en thuis het een en ander proberen te doen. Dat werd zagen met de motorkettingzaag. Het hout dat maandag en eerder al eens was meegenomen was eerst op een grote stapel gelegd. Dat moest nu volgens hem maar eens een keer in stukjes gezaagd worden. Daar hoefde hij niet voor op de knieën. De volgende stap zou het kloven zijn en stapelen in een houtstek. Het was mooi weer en dat bood goeie omstandigheden om buiten te werken. De grote stapel werd in stukken gezaagd. Deels met behulp van de zaagbok (dunne en dikkere takken) en deels rechtstreeks vanuit de stapel (dikkere stammen). Nadat de kettingzaag drie keer was bijgevuld met benzine en olie was de klus geklaard. Alles bij elkaar schatte Heiko de hoeveelheid op ongeveer twee kuub hout, dat nu klaarligt om gekloofd te worden.

Om de rug te sparen ging Heiko vervolgens iets anders doen. Het kloven kon wel een andere keer. Nu we weten dat de kleinkinderen in de herfstvakantie komen, willen we graag een schommel maken. Onder het grote blauwe kleed in de tuin lagen nog een paar mooie, dikke en lange balken. Die waren daarvoor uitermate geschikt! Ja ja, als je iets bewaard, heb je wat… De balken waren van voldoende lengte en dikte. Met dikke, lange schroeven werd het een en ander in elkaar geschroefd en aan een grote berkenboom bevestigd. Volgens mij is het een constructie waar een olifant aan kan gaan schommelen. Alles wat Heiko maakt is oerdegelijk! Hij wil niet het risico lopen, dat er ongelukken gebeuren met zijn bouwwerkjes. Begrijpelijk!

Aan het einde van de dag was de constructie voor de schommel klaar. Nu moeten er vier schommelhaken gekocht worden en vanzelfsprekend lange touwen. Dan kunnen daar twee planken aan bevestigd worden en kan er geschommeld worden. Ook het karretje achter de zitgrasmaaier wordt nu afgemaakt, zodat daar Merle, Daan en Jelte mee rondgereden kunnen worden. Binnenkort moet er nog een voetbaldoel gemaakt worden. De oudste kleinzoon is namelijk lid geworden van de plaatselijke voetbalclub en moet uiteraard ook een balletje trappen met opa Heiko. Hopelijk regent het die week in oktober niet, want dan vallen al deze activiteiten letterlijk in het water.

Nu er vijf grote balken gebruikt zijn voor de schommel was er niet zoveel hout meer onder het grote blauwe kleed. Daarop besloot Heiko dat wat er nog wel lag aan latjes aan de zijkant van de carport te leggen, bij het andere hout wat daarvoor nog gebruikt gaat worden. Door deze actie kon die houtstapel én blauwe kleed eindelijk, na ruim twee jaar, weer verwijderd worden. De grond onder het kleed werd netjes aangeharkt, daar zat niet een grassprietje meer in. Daarom zaaide Heiko er meteen maar een handje vol graszaad in. Als laatste werd de rioolwaterzuiveringsheuvel getrimd en daarmee ziet het er allemaal weer een stuk netter uit. Met het maken van foto´s probeerden we die altijd zo te nemen, dat het kleed er zo weinig mogelijk bij op kwam. Tenzij, zoals bovenstaande foto van juni, we er simpelweg niet omheen konden. Eindelijk zijn we dat aandachttrekkende, schreeuwerige blauwe kleed in het groene gras en groene natuur kwijt!

Ik vertrok deze ochtend al lekker op tijd richting Tranås. De wekelijkse boodschappen moesten gehaald worden. Heiko wilde wel mee, maar die wilde liever zijn werk afmaken. Heel begrijpelijk. En hoewel het altijd gezellig is met z´n twee, ik ben al een grote meid en kan dat soort dingen al heel goed alleen… Normaalgesproken duurt het ritje naar en van Tranås ongeveer twintig minuten. Dat lukte mij dit keer niet. Vele malen stopte ik aan de kant van de weg om te genieten van het uitzicht. De herfst hè…

Eenmaal in Tranås was het over met de rust: vrijdag-gekte. Helemaal vergeten, dat het de laatste werkdag van de week was. Altijd op vrijdag is het daar een drukte van jewelste. Niet alleen in de supermarkten. Er is dan namelijk markt op het grote plein en de winkelstraat wordt druk bezocht. En er zijn ontzettend veel mensen met de auto in de stad onderweg. Nadat ik bij de Öob aan de Storgatan, de hoofdstraat, onder andere waspoeder en wasverzachter had gekocht wilde ik nog even bij de apotheek langs voor pipetjes tegen vlooien voor Ebba. Geen parkeerplaats te vinden en daarom maar door naar de supermarkt. Ook daar werd druk gewinkeld. Al met al was ik ongeveer een uur in de stad, toen ik met een goed gevoel de drukte achter mij kon laten. De terugreis deed ik er ook weer langer over. Vreemd?

´s Middags wilde ik ook buiten bezig zijn. Al een paar dagen geleden had ik min of meer besloten, om de vlonder klaar te maken voor de winter. Dat betekent eigenlijk niets meer, dan dat de tuinmeubels van de vlonder schoongemaakt werden en naar het trollenhuisje gingen. Vier standenstoelen plus natuurlijk de tafel, een parasol en wat andere dingetjes, die tijdens de winter beter onderdak kunnen staan. Daarna de vlonder even aangeveegd, want de bomen laten op dit moment wel erg veel blad vallen. Ik weet, dat het niet lang bladvrij zal blijven, echter toen was het in ieder geval netjes. Ook de parasol en de grill van het terras verdwenen in het trollenhuisje. Daar blijft het uiteindelijk droog en beschermd tegen sneeuw.

De werkschoenen, die een paar weken geleden gekocht zijn, bevallen prima! De steunzooltjes passen perfect en het zijn stevige zolen, waarmee je op vele ondergronden zonder problemen kunt lopen. Dat was met de oude Ecco wandelschoenen wel anders. Die had ik in het voorjaar van 2008 van mijn moeder gekregen. Ik weet nog, dat we daarvoor naar de plaats Appingedam gingen en toen ik deze schoenen had uitgezocht, vertelde mijn moeder dat zij ze wilde betalen. Alleen waren de schoenen al een hele poos niet meer waterdicht. Dat was de reden, dat ik nieuwe wandelschoenen had gekocht. Met de aankomende herfst en daarmee meer nattigheid kan ik deze schoenen niet meer gebruiken. Daarbij komt, dat de steunzooltjes niet lekker in deze schoenen zitten en daarmee het loopcomfort aanzienlijk verlaagd wordt. Met een dubbel gevoel deed ik ze toch maar in een plastic zak en liet ik ze in de afvalcontainer zakken. Nee, ze werden er niet in gegooid. Daarvoor zaten er te veel herinneringen aan deze stappers. We hebben samen heel veel beleefd, maar nu zijn ze “vrij”.

Ik bemoeide me deze zaterdagochtend met de afsluitende fase van het “losse-harde-schijf-opruiming”. Omdat ik onlangs een paar documenten van “vroeger” moest hebben pakte ik de losse harde schijf erbij. Tot mijn grote verbazing zag ik in verkenner, dat die zo goed als vol zat. Vol? Met “slechts” een paar documentjes? Uiteraard behoorlijk veel, maar grote bestanden zijn het immers niet. Nadat ik op onderzoek uit was gegaan naar de aanleiding kreeg ik al snel in de gaten, dat er op meerdere plaatsen dezelfde documenten waren geplaatst. Wat ook veel voorkwam was, dat er veel documenten dubbel waren. De reden daarvan was al snel duidelijk: wanneer ik een document op de laptop hernoemde, door er bijvoorbeeld een datum aan toe te voegen of een nummer, dan werd dat als een nieuw document naar de losse harde schijf gekopieerd. Onterecht, maar het gebeurde wel. Ik besloot om alle mappen en documenten door te lopen. Dat deed ik de laatste dagen een paar uurtjes per dag. Vanochtend kon het project worden afgesloten. Niet alleen met een schijf, waar weer enorm veel ruimte op is ontstaan, maar ook met een heel goed gevoel. De administratie is meer dan ooit op orde!

Eindelijk was het dan zover: er werd gekloofd. De twee stapels met stukken hout van 30 tot 35 centimeter werden door Heiko onder handen genomen en werden zienderogen kleiner. Blokje voor blokje kwam op de kloofmachine, werd gesplitst en werd daarna in de houtstek gestapeld. Opnieuw is de houtvoorraad een beetje aangevuld. Terwijl er vanuit een andere houtstek alweer driftig wordt gestookt trouwens. Het is een “never ending story”. Het is echter wel fijn dat er nu een voorraad ligt voor twee winters. Overigens wilde Heiko het hout nu graag aan de kant maken, omdat de Fin uit Eksjö weer iets van zich heeft laten horen. Er zit weer het nodige hout in de pijplijn vanaf die kant. Ook via het werk komt er nog meer hout onze kant op. Dan is het fijn dat het oude eerst weer aan de kant is. Het kloven nam de nodige uurtjes in beslag, maar aan het einde van de dag was er een mooie stapel weggewerkt. Morgen misschien nog een paar uurtjes kloven…

Na de middag trok ik mijn nieuwe werkschoenen weer aan en ging ik onder het genot van een heerlijk zonnetje, ook naar buiten. De grote varens in de border, links van de voordeur, waren uitgebloeid en moesten eruit. Dat was meteen een hele kruiwagen vol. En met wie had ik tijdens dat klusje een ontmoeting? Een dikke, grote, bruine kikker. Brrr… Opnieuw kan ik melden, want vorig jaar ontmoetten we elkaar daar eveneens bij de varens. Voor het afknippen had ik een heggenschaar gepakt en toen ik die toch in handen had, ging ik meteen eventjes over de heg heen. In de heg waren een paar takjes sneller gegroeid dan de rest en prijkten triomfantelijk richting de hemel. Dat werd afgestraft, waarna de heg er aan de bovenkant weer mooi strak uitziet.

Daarna was het rechts van voordeur aan de beurt. Lelies werden afgeknipt, want die zijn immers uitgebloeid. De rozen, die rond de veranda staan werden eveneens tot op een bepaalde hoogte gesnoeid. Meer op gelijke hoogte, want rechts waren ze kleiner (gebleven) dan links. De kruiwagen puilde ondertussen uit. Al het snoeigoed belandde op de wal, die we aan de rand van de tuin en langs de beek hebben aangelegd. Daar zijn inmiddels al wel honderden kruiwagentjes leeggegooid. Aan de ene kant een mooie afscheiding tussen tuin en beekje, maar tegelijkertijd wordt het beekje ook verstopt. Misschien toch nog ooit eens een ander plekje voor tuinafval zoeken?

Mijn volgende en laatste actie was het oogsten van de worteltjes. Die stonden nog steeds in de groentetuin. Omdat het niet meer altijd vorstvrij is, moesten ze wel geoogst worden. De opbrengst was re-de-lijk. Ze hadden dit jaar niet veel ruimte gekregen om te groeien. De worteltjes stonden namelijk naast de aardappelen en het loof van de aardappelen was zo enorm groot, dat de worteltjes daaronder bedolven werden. Er is zodoende weinig zonlicht op de wortels gekomen. “Wie het kleine niet eert is het grote niet weerd”. Er kwam toch nog voor een ruime emmer voor de helft vol. Voorin waren het voornamelijk hele kleintjes, terwijl de wortels achterin groter werden. Morgen gaan ze in de diepvries, want voor vandaag hadden we ons lampje uit.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


CAPTCHA Image
Reload Image

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.