Gisteren stuurde vriendin Froukje me meerdere berichtjes via WhatsApp. Vooral over het mooie weer in het noorden van Nederland. Mooi weer? Het zonnetje is er hier af en toe wel bij, maar niet lang genoeg om alle sneeuw te laten smelten. Om haar woorden kracht bij te zetten stuurde ze me net na de middag een foto van haar buiten thermometer. Die stond zowaar bijna bij de twintig graden! Oh kee… Toen moest ik haar wel geloven. Overtuigd! Ze zou even later buiten in het zonnetje gaan zitten…
Heiko ontbeet vanochtend met Daniëlle en de kids. Peter was vanochtend om zes uur alweer aan het werk gegaan en die heeft Heiko niet meer gesproken. Hij werkt voor Van Oord en is daar verantwoordelijk voor een paar schepen. Technisch gezien. Een daarvan lag in Vlissingen en daar was “iets” aan gedaan, volgens mij onderhoud en een reparatie van iets. In ieder geval was Peter al de hele week daar van ´s ochtends vroeg tot ´s avonds laat aanwezig. Vandaag zou het schip weer gaan varen, nadat Peter de nodige controles had uitgevoerd en akkoord zou geven. Heiko en Daniëlle liepen samen met de jongens nog naar de bibliotheek, in de wijk Nesselande in Rotterdam. Een leuke wandeling, met mooi weer, die de beide jongens wisselend “wandelend in de wandelwagen” en bij opa op de arm volbrachten.
Terug bij huis was er nog even tijd voor een kop koffie, waarna Heiko de auto van Daniëlle meenam en naar het noorden reed. In een rustig tempo van 100 kilometer per uur “sjokte” hij naar Hoogezand. Daar volgde een ontroerende ontmoeting met zijn ouders. Het was in augustus vorig jaar toen ze elkaar voor het laatst hadden gezien. Vijf maanden geleden! Een omhelzing en een paar beste smokken: daar kan geen beeldtelefoon tegenop… Nadat de tranen waren gedroogd was er koffie met gebak. Er werd gepraat, gepraat en nog eens gepraat. Wat fijn, dat ze elkaar eindelijk weer in de armen konden sluiten. Dat hadden ze echt gemist. Zie je die stralende gezichten? Zó blij voor ze!
Wat Heiko niet wist, is dat ik mijn agenda voor deze week bijna net zo vol heb gepland als hij. Maar dan met klusjes in plaats van bezoekjes (met gebak). Nee, ik heb ze niet per dag ingedeeld, want mezelf kennende komt er “zomaar iets tussendoor”… Gisteren was ik wel begonnen met het schoonmaken van alle kasten. Van binnen en van buiten. Ik begon boven met onder andere de kast met fotoboeken en -albums en de kledingkasten. Die laatste alleen aan de buitenkant hoor. Die maak ik van binnen schoon als de kleding wordt omgewisseld, maar daarvoor is het nog net even te vroeg. Ook de boekenkasten werden met een sopje afgenomen. Eveneens bovenop. “Floep!” Daar ging mijn doekje! Die ligt nu precies tussen de twee kasten in: ze zijn tegen elkaar aangezet, met inderdaad ruimte in de hoek…
Gisteren had ik als laatste de opslagkast beneden gedaan. Je kent het wel: het is niet meer opgeruimd en als er iets bij in gelegd moet worden, is het zo van “Waar is er nog ruimte? Dan leg ik jou daar neer!” De bekende stoel met wasgoed, die zich meer en meer vult. Hier was het al een poosje een kleine “ergernis”, alleen zag ik tegen het schoonmaken op. Waarom? Geen idee eigenlijk. Binnen een uur was het al klaar! Ja, er tegenop zien duurt inderdaad soms langer dan het klusje zelf.
In de loop van de middag werd ik nog even gebeld. We hadden er beeld bij. Op de bank in Hoogezand zag ik drie blije mensen zitten. Oh, wat toch fijn voor ze! Heel fijn! Een emotioneel momentje. Als een donderslag bij heldere hemel werd het achter mijn brillenglazen nat: dat ik er niet bij kon zijn? Zelf denk ik eerder, dat het zo geweldig was om te zien, hoe Heiko zijn ouders glunderden! Toch had ik er natuurlijk graag bij willen zijn. Vanzelfsprekend ben ik het Heiko meer dan gegund! Later werd ik via foto’s op de hoogte gehouden van het vervolg van de dag. Zo zag ik onder andere, dat ze samen aan de stamppot andijvie zaten en dat Heiko er een lekkere gehaktbal bij kreeg!
Voor mij was vandaag “gereserveerd” voor de voorraadkast. Dat had ik mezelf gisteren beloofd. Ook hier gold, dat het onoverzichtelijk was geworden. Bleek later ook wel, toen ik de zes pakken rijstwafels opnieuw in de schappen zette. Zes! Alles werd even lekker fris gemaakt. En verplaatst: waarom zou ik steeds die rek- en strekoefeningen doen voor gangbaar eten, terwijl er iets dat zelden of nooit gebruikt wordt voor het grijpen staat op een plank lager? Dat veranderde ik dan ook maar. Dit varkentje werd niet in een uurtje gewassen. Het duurde bijna twee keer zo lang. Toen als laatste de vloer even werd afgenomen en de deur in dit geval voor mij gesloten werd, voelde ik me wel ontzettend tevreden!
Rond de klok van zes reed Heiko bij zijn ouders vandaan. Hij ging naar zijn logeeradres. Naar de welbekende “B&G”, Bed & Gezelligheid van Geert en Froukje! Daar werd hij allervriendelijkst ontvangen! Dat het daarna als vanouds plezant was bleek wel uit het feit, dat ze daar meteen honderduit waren begonnen te praten en dat bleven doen tot ongeveer tien uur! Onderweg had Heiko nog een stuk rijstevlaai meegenomen en dat ging er lekker in met een kopje koffie. Ze bleven praten. Ook toen ze op de tv zagen, hoe geweldig Max Verstappen in de Formule-1 races had gepresteerd (slechts een 2e plaats) bleven ze praten en praten. Omdat de gastheer en -vrouw morgen geen vakantie hebben en gewoon aan het werk moeten, werd tegen tien uur de avond afgesloten.
Op dat moment zat ik hier nog smakelijk te lachen! Ik had namelijk een foto gevonden van een pagina genaamd “Don´t get serious”, niet serieus worden. Je kon ook niet anders dan lachen bij het zien van de tekst! We hebben het allemaal wel al eens onder ogen gehad: je opent een pagina, denk je, maar je krijgt de tekst “Error 404 Page not found”. Een foutmelding, dat de pagina niet gevonden is. Hier was er iemand, die dezelfde melding op de rol van toiletpapier had gevonden: “Fout 404 Papier niet gevonden!” Dat is toch humor?
