“Tweede winter” begonnen!

Als je vroeg uit de veren bent, zie je andere dingen dan wanneer je een uur of twee later beneden bent. Zo zag ik dat het op een ochtend een mooie dag beloofde te worden! De zonsopkomst in het oosten was weer prachtig. Op het moment dat de zon hoog genoeg stond, scheen die in het noorden op de boomtoppen en even later op de bomen. Gevolgd door een volledig oranje gekleurde heuvel. “God morgon!”

Veertien dagen hebben we elke morgen heen en weer gereden tussen Ödarp naar Slogebo. Daar voerde ik de poes Pien van Martin en Marijke, gaf haar vers water, verschoonde de kattenbak en gaf haar even de nodige aandacht. Afgelopen maandag was het dus de laatste keer. Pien haar baasjes kwamen die dag namelijk rond het middaguur weer thuis. Ze waren twee weken in Nederland geweest en hadden zondagavond de boot Kiel-Gothenburg genomen. Bijna dagelijks maakte ik een paar foto´s en een filmpje van Pien, die ik via WhatsApp naar Marijke stuurde. Dit was mogelijk, omdat Pien zich altijd wel liet zien en nagenoeg altijd wel even liet aanhalen.

Toen Marijke ons dametje Ebba verzorgde liet die zich niet zien! Tot zo ongeveer op de een-na-laatste dag aan toe. Pas toen wist Marijke voor wie ze het voer neerzette en het verse water. Ha, ha! Aan de uitwerpselen in de kattenbak wist ze echter wel zeker, dat Ebba ergens in de kelder aanwezig was. Dat verraadde haar. Ons dametje is nu eenmaal erg mensenschuw. Niet alleen bij bezoek schiet ze onder de bank, zelfs al bij een telefoongesprek dat we op de luidspreker zetten. Maar voor ons is ze wel ontzettend lief!

Toen we op een zondag even rondreden, zagen we deze jager rondlopen.
Hij liep over de weg, op zoek naar sporen van wild.
Hij zag ze niet, maar wij wel…
Drie reetjes lagen een eindje van de weg af, in het bos langs het land
en spongen overeind toen wij stopten.
We wilden ze beter bekijken en natuurlijk fotograferen.
Of wij de jager erop geattendeerd hebben dat ze daar waren?
Nee, natuurlijk niet!
Hij moest, net als wij, gewoon naar de supermarkt voor zijn stukje vlees.
Deze “familie ree” bleef buiten schot!

“Na regen komt zonneschijn.” Na zagen komt kloven! Ondertussen zijn er zes maximaal beladen aanhangers met brandhout naar Ödarp verreden en achter het huis op een stapel gegooid. Een grote stapel met dikkere takken en een paar stapels met dikke stammen. De hoogste tijd, om dat eerst een beetje aan de kant te maken. Zeker nadat er weer een mooi laagje sneeuw zou vallen. De zaagbok werd eerst nog even snel gerepareerd, daarna op een blauw kleed op het grasveld gelegd, om de zaagsnippers een beetje op te vangen, waarna tak na tak verzaagd werd tot kortere stukken. Na drie uur zagen vond Heiko het welletjes. Het gezaagde verdween in houtstek 1.

Was er iets te zien qua resultaat, als je naar de grote stapel keek? Ja, wel iets. Een grote stapel lag er nog steeds. In dit werkje zit nou eenmaal veel tijd, om elk takje te pakken en te zagen: kettingzaag op de grond zetten, een paar takken pakken en op het kleed leggen, kettingzaag weer oppakken, tak voor tak zagen, kettingzaag op de grond zetten en de takken van de grond pakken en in de kruiwagen leggen, als die vol is de inhoud naar de houtstek brengen, stapelen en terug naar het blauwe kleed, om opnieuw takken te pakken.

De dag erna werd opnieuw een uur of drie besteed aan het verzagen en stapelen. Daarna kwamen de dikkere stukken stam tevoorschijn en werd er begonnen met kloven. Dat gebeurde onderdak, in de kelder. Ondertussen is er vier kuub verwerkt tot brandhout, dat nu in houtstek 1 ligt te drogen. Aan het verder verwerken van de stapel achter het huis zal de komende dagen nog menig uurtje worden besteed, voordat er weer een nieuwe voorraad gehaald gaat worden. Dat het allemaal arbeidsintensief is en de nodig zweetdruppeltjes kost, merk ik niet alleen aan Heiko zijn verhalen, ook aan de was. Als ik Heiko tussen de middag roep voor het eten trekt hij eerst een schoon, droog t-shirt en dito trui aan. Hetzelfde geldt voor ´s avonds. Kletsnat van het transpireren. Een goede krachttraining en goed voor de conditie, dat werken met hout!

Op een namiddag werd er aan de deur geklopt. We deden open en begroetten onze buurman Jörgen. Omdat de Zweden niet gewend zijn om spontaan bij mensen op bezoek te gaan, bleef hij buiten staan. Hij kwam net van zijn werk, zo vertelde hij. Wij zijn het echter niet gewend dat mensen buiten op de stoep blijven staan praten en na enig aandringen en het aanbod van een kop koffie, kwam hij dan toch binnen. Hij had een nieuwe helm van Husqvarna voor Heiko meegenomen én een handige, dubbele jerrycan. Eentje voor benzine en olie voor de kettingzaag! Jörgen werkt voor defensie in Eksjö en daar werden die dingen weggegooid, omdat de houdbaarheidsdatum was verstreken. Het zijn echter splinternieuwe helmen en jerrycans en toen dacht Jörgen aan ons. Geweldig toch? Dat komt goed van pas. Heiko had al eens gedacht om een keer zo´n jerrycan te kopen, maar het was er nog niet van gekomen. Aan de doppen van de jerrycans zitten automatische “stops”, zodat tijdens het vullen nooit meer iets gemorst wordt. Ook de nieuwe helm komt op tijd, omdat Heiko zijn huidige helm een keer te dicht tegen de hete uitlaat van de kettingzaag had gelegd. Daardoor werd een van de twee oorschelpen gesmolten. Deze attente gift van Jörgen kwam daarmee op het juiste moment!

De camper stond nog steeds onbeschermd buiten. Tot twee keer toe waren we een dag te laat met het afdekken, omdat het in de nacht ging sneeuwen. Terwijl wij de dag ervoor tegen elkaar hadden gezegd: “Morgen gaan we het kleed over de camper leggen”. Vorig jaar hadden we een groot grijs dekkleed gekocht bij een winkel van Biltema en die moest er eigenlijk weer over. Nu de eerste winter voorbij leek en de sneeuw voor 90% was gesmolten, konden we het kleed er alsnog overheen trekken. Ter bescherming tegen het vervolg van deze winter. Met behulp van een telescoop steel werd het kleed er overheen gelegd en daarna aangetrokken. Dat ging eigenlijk erg gemakkelijk. Met tie wraps door de ogen van het kleed en door de handvaten van oude lege jerrycans van ruitensproeiervloeistof werden die laatsten aan het kleed gehangen.

Ze waren overigens gevuld met water uit een kuil in het gras achter de camper. Toen dat niet meer voldoende was kroop Heiko achter de houtstek 2 en vulde ze met water uit het beekje. Een handeling niet zonder “gevaar”, want hij gleed op enig moment nog uit en kreeg natte voeten! Het gewicht van de jerrycans zorgt ervoor, dat het kleed er niet na de eerste de beste windvlaag vanaf wordt geblazen. Vorig jaar hadden we er eveneens een touw omheen gespannen, maar dat leek ons in verband met het gewicht van de jerrycans niet meer nodig. Precies op het moment, dat we met het kleed aan de slag gingen begon het voorzichtig te sneeuwen. Die bui kondigde deel twee aan van deze winter.

Dat je een hond kunt leren schooien wisten we uiteraard al. Dat deden nagenoeg alle hondjes die we (elk afzonderlijk en samen) hebben gehad.

Dat je een kat eveneens kunt leren schooien weten we nu ook!

Hoe het ooit is begonnen weten we niet eens meer, maar op een gegeven moment viel het ons op, dat Ebba naar de keuken kwam als wij aan tafel zaten te eten.

Omdat ze dan zo mooi zat te wachten heb ik haar een keer een plakje ham in kleine reepjes gesneden en gegeven. Of eens een plakje rookkaas. Dat heeft ze blijkbaar in haar geheugen opgeslagen.

Nu zit ze elke dag op nagenoeg dezelfde plek in de keuken als wij ontbijten of lunchen. Tja, biedt dan maar eens weerstand tegen het lieflijke plaatje. Mij lukt dat in ieder geval niet! Zodoende krijgt ze nu elke dag een plakje ham of rookkaas. Één plakje is ook genoeg, want daarna gaat ze overeind en verdwijnt ze weer uit de keuken. Ach, een beetje verwennen mag toch wel. Overigens eet ze niet alles op wat we haar geven. Een plakje salami laat ze bijvoorbeeld liggen en met een stukje leverworst doe je haar ook geen plezier. We houden het bij ham en rookkaas. “Hè, Ebba?”

Herinner je je nog, dat we de vorige week beenham hadden gegeten? Die had weer een heerlijke dikke vetlaag. Voor het braden heel goed, maar niet om op te eten. We sneden het eraf en bewaarden het in de koelkast. Ja, voor onze gevleugelde vrienden. Met de naald en een katoendraad, waar ik ook pinda´s mee rijg, reeg ik nu een aantal stukjes vet. Nadat ik vervolgens mijn handen weer goed ontvet had (want dat was me toch een glibberige actie!) hing ik het touwtje aan het voederhokje. Niet veel later zaten de eerste koolmeesjes er al van te smikkelen. Zelfs de grote bonte specht kwam langs en smulde ervan. Hij hing tijdens het eten op zijn kop!

We zien de vogels eten, terwijl wij ook aan het eten zijn. Dat is een traditie geworden. Echt, als wij niet aan tafel zitten is er in de wijde omtrek geen vogel te zien. Gaan wij eten, dan komen zeker een stuk of tien vogels mee-eten. Dit keer stond het eten van een pizza op het menu. Inderdaad op de zondag. En na het telefoongesprek met Heiko zijn ouders. We besloten de hele pizza zelf te maken, dus niet verder te borduren op een salami-pizza. Heiko was de kok en hij kreeg een tien! Het was een heerlijk maaltje! “De volgende week weer, Heiko?”

Onderweg naar het ziekenhuis in Eksjö zagen Heiko langs weg 32, achter het gaas, een eland staan eten. Omdat er achter ons auto´s reden konden we niet even snel stoppen om het beter te bewonderen. Ter plekke mag je ook 100 kilometer per uur rijden, waardoor het niet slim is om daar ineens stil te gaan staan. Op de terugreis keken we natuurlijk op diezelfde plek opzij, om te zien of de eland er nog stond. Veel verwachtingen hadden we niet, want het was inmiddels drie uur later. “Uiteraard staat die eland er niet meer.” En toch ga je kijken… Wat schetst onze verbazing? De eland stond er niet, maar lag iets verderop in de sneeuw! Natuurlijk ging het weer veel te snel op de 100 kilometer-weg voor het maken van een goede foto, maar hij of zij was er echt! Het is al de vierde eland die we de laatste week hebben gezien. Wát een geluk!

Minder geluk hadden we donderdagochtend bij een KNO-arts in het ziekenhuis te Eksjö. Op deze afspraak hadden we drie maanden gewacht. Drie maanden geleden had ik namelijk een nacht een “testkastje” gedragen en het resultaat daarvan was, dat ik tijdens de nacht, tijdens de slaap gemiddeld meer dan dertig ademstops per uur had. In zo´n geval is er sprake van “ernstige apneu”. OSAS (obstructief slaap apneu syndroom) kent diverse stadia: * 0-5 ademstops per uur: geen OSAS * 5-15 ademstops per uur: licht OSAS * 15-30 ademstops per uur: matige OSAS * Meer dan 30 ademstops per uur: ernstig OSAS. In combinatie met mijn hartfalen is dit niet fijn. Het duurde drie lange maanden, voordat de KNO-arts tijd voor me had. Onze verwachting was, dat we thuis zouden komen met een apneu-apparaat. De KNO-arts vond het, op basis van de uitslagen van de test, tijd om een apneu-apparaat in te zetten. Hij zou het een en ander in werking zetten.

Om te voorkomen, dat ze voor elke individuele patiënt tijd moeten reserveren om de werking van het apparaat uit te leggen, deden ze dat groepsgewijs. “Oké”, dachten wij toen, “dat is best efficiënt”. Toen wij vroegen wanneer die bijeenkomst zou zijn, kregen we te horen, dat dit over 9 of 10 maanden (!) zou zijn! Een grapje? Nee, serieus! Onvoorstelbaar.
Enorm teleurgesteld, boos, gefrustreerd en verdrietig verlieten we de arts. Heiko zei later in de auto tegen mij, dat je nog sneller een kind kon krijgen dan een apneu-apparaat… We overwegen nu zelf maar zo´n apparaat aan te schaffen. Het blijkt namelijk, dat een dergelijke machine zichzelf grotendeels inregelt en eenvoudig te bedienen is. Dat vertelde de arts namelijk zelf! Ik kan er geen 10 maanden meer op wachten. Ik ben volledig uitgeput vanwege het slaaptekort… En wat doet het in de tussenliggende tijd met mijn hart?

Na het ziekenhuisbezoek deden we in stilte de wekelijkse boodschappen. In stilte? Ja, want we waren beiden een beetje uit het veld geslagen. Nu nog 10 maanden wachten op zo´n apparaat? Tien maanden nog met een slechte nachtrust? Beiden hadden we een kort lontje vanwege dat gegeven en zodoende was het verstandiger om niet te veel te praten. Nadat de boodschappen achter in de auto stonden, stelde ik tóch nog voor, om naar het pand naast de Lidl in Eksjö te lopen. Daar zit namelijk een vestiging van Jysk en die heeft relaxstoelen te koop. Heiko wilde graag zo´n stoel hebben, omdat hij op de bank niet meer zo comfortabel zit. Via het internet hadden we al gezien, dat ze bij Jysk te koop waren en zagen er degelijk uit. We zagen een aantal modellen staan en eentje daarvan zat volgens Heiko goed. Dat werd de hem! Behalve het showmodel hadden ze gelukkig nog eentje in de doos, in het magazijn en die namen we mee naar Ödarp. De achterbank ging plat de boodschappen werden gereorganiseerd en toen paste de grote doos nét in de auto. Onze laatste stop in Eksjö was bij de DollarStore. Daar haalden we nog een paar boodschapjes en zagen we tot onze verrassing, dat veel met betrekking tot Pasen alweer in de winkel lag! Hmmm… Pasen… Dat associëren we met voorjaar en buiten ligt op dit moment nog sneeuw. Toch is het wel een prettig vooruitzicht, dat voorjaar.

Iets waar wij erg vreemd tegenaan keken, waren de bordjes op gebouwen, waarop staat aangegeven dat er een “skyddsrum”, een schuilkelder in dat pand aanwezig is. Dat kennen we niet meer in Nederland: schuilkelders. Hier zijn ze nog in groten getale aanwezig. Er is zelfs een site waar ze allemaal op staan aangegeven. Mocht je willen weten of ze bij jou in de buurt aanwezig zijn of bij een vakantiewoning waar je heen gaat, klik dan op onderstaande button en de site van MSB wordt geopend. Klik vervolgens op “Öppna verktyget – Skyddsrumkarta”.

De organisatie die zich met het beheer daarvan bezighoudt is MSB, “Myndigheten för Samhällsskydd och Beredskap”. Dat is de “autoriteit voor sociale bescherming en paraatheid”. Kennen we ook zoiets in Nederland? MSB verwacht de komende vijf jaar de 64.000 (!) schuilkelders van het land te controleren! Op dit moment zijn er echter maar twee inspecteurs… “Als je alle schuilplaatsen wilt doorlopen heb je veel meer mensen nodig”, aldus de twee inspecteurs. Een flinke opgave voor de eenheid van MSB, die uit dertien man bestaat, waarvan slechts twee inspecteurs! Het hoofd van de opvangeenheid bij MSB zegt: “We zullen met aanzienlijk meer inspecteurs moeten zijn om alle schuilplaatsen te controleren. Als we er een wiskundige formule op loslaten, hebben we misschien wel veertig inspecteurs en administratieve ondersteuning nodig.”

Dit jaar wil MSB ongeveer 2.000 controles uitvoeren. Ze zijn van plan om er nog twee controleurs aan te trekken en willen er in de loop van het jaar nog eens zes aan toevoegen. Het probleem is echter, dat ze het geld voor al het nieuwe personeel niet hebben. De regering realiseert zich gelukkig, dat er meer geld nodig is. In de begroting van dit jaar heeft men er 100 miljoen kronen voor uitgetrokken, om met de inventarisatie en renovatie te beginnen. MSB schat echter, dat hier ongeveer 4 miljard kronen voor moet worden uitgetrokken. MSB: “De 100 miljoen kronen, die we voor het lopende jaar krijgen zal niet genoeg zijn om alle schuilkelders te controleren”. “Wel is het een duidelijke verhoging vergeleken met voorheen”, zegt de minister van Burgerbescherming. Dat er meer geld moet worden uitgetrokken kan niet worden uitgesloten. “Dat is een kwestie waarop we zullen terugkomen in latere begrotingsverklaringen en in het defensiebesluit dat eind 2024 zal komen”, aldus de minister. “Succes (of moeten we zeggen sterkte), inspecteurs!”
Nog even een weetje: er zijn dus 64.000 schuilkelders in Zweden, er wonen ruim 10,42 miljoen mensen in Zweden (2021): volgens MSB is er ruimte voor 7 miljoen mensen in de schuilkelders…

Potverdriedubbeltjesnogaantoe! Hadden we net het kleed over de camper getrokken ging het ´s nachts stevig waaien! Geen orkaan, maar wel een behoorlijke storm. De volgende ochtend zagen we het meteen toen we de gordijnen van onze slaapkamer opendeden: het kleed lag voor de camper op de grond! Er zat niets anders op, dan in de loop van de dag opnieuw met de telescoopsteel het kleed eroverheen te leggen. Daarna maakten we deze keer wel meteen een touw om de camper heen. Ook de jerrycans werden weer gevuld met water en met tie wraps aan de ogen van het kleed gehangen. Het water werd wederom deels uit de kuil gehaald en deels uit het snelstromende beekje. Hopelijk blijft het kleed nu langer op zijn plek, want er komt meer sneeuw!

Ik breng veel tijd van de dag door achter mijn laptop. Af en toe heb ik echter behoefte om iets anders te doen.

Naast de huishoudelijke bezigheden had ik deze keer mijn zinnen wederom gezet op het bakken van brood.

In de kast vond ik twee aangebroken pakken meel en daar wilde ik iets mee doen. Het was geen “standaard” meel, maar een “bijzondere” meel. Daar hoorde een ander recept bij.

Met veel enthousiasme ging ik aan de slag en ik denk dat dat geholpen heeft, dat het bruinbrood zo heerlijk luchtig is geworden. En de smaak? Het schijnt zonnebloempitten-brood te zijn! Dat lust ik zó graag.

Heiko niet en daarom bakte ik voor hem een paar bolletjes. Die vond hij heerlijk en daarmee was mijn missie geslaagd! Elk zijn/ haar lekker brood. Wat wil een mens nog meer?

Toen begon deel twee van deze winter echt! Terwijl Heiko het hout, dat hij in de garage had gekloofd, naar houtstek 1 bracht, kwamen er dikke sneeuwvlokken omlaag. Het leverde een leuk plaatje op, vond ik zelf. “Echter wie gaat er nou in zo´n sneeuwbui, een aantal keren met een volle kruiwagen met hout, vanuit de garage over het grasveld naar de houtstek”? Ik vroeg dat ook aan Heiko of het niet handiger was om dat de volgende dag te doen. Dan zou het niet gaan sneeuwen. Zijn reactie was, dat het nog prima lukte om de kruiwagen voort te duwen. Misschien zou het die nacht wel wederom gaan sneeuwen. “Mogelijk ligt er morgen wel weer twintig centimeter sneeuw, waardoor het veel moeilijker is”. Tja, daar had hij wel een punt. Daarbij komt, dat Heiko het absoluut niet vervelend vindt, om onder die omstandigheden buiten te zijn. Hij geniet er zelfs van!

De dag nadat we de relaxstoel hadden gekocht, hadden we de stoel in de kelder gezet.
Het was al laat en de doos was te zwaar om naar boven te tillen.
De verkoper had gezegd, dat de stoel in twee delen in de doos zat
en zodoende dachten we de twee afzonderlijke delen
eenvoudig de trap op te kunnen dragen. Heiko opende de doos
en bracht de volgende dag de beide delen van de stoel zonder problemen naar boven!

De leuning kon je heel eenvoudig in het onderste deel schuiven en vastklikken. Tenslotte nog even de kabel aansluiten en klaar! Daar zat meneer hoor! Op het knopje drukken en het voetenbankje komt traploos naar voren en vervolgens omhoog. Het knopje vasthouden en de leuning gaat traploos achterover. Heiko is er erg content mee. Nu nog één van de twee driezitsbanken verkopen, waarna de stoel een definitieve plek in de kamer kan krijgen. De grijze stoel, achter de nieuwe, gebruik ik altijd en het is nu net of ik in de trein zit: “Volgende halte Ödarp station…”

We kregen weer sneeuw!
Ongeveer een centimeter of 7.
Hiermee was de wereld in een keer weer prachtig wit.
Blij mee!

Na al dat koude, tijd voor warmte!

Van Daniëlle kregen we via WeTransfer een “paar” foto´s toegestuurd. Eerst dacht ik nog, waarom doet ze dat via WeTransfer. Toen ik het aantal zag wist ik genoeg. Dat zou gewoon via de mail niet gekund hebben.

Peter en zij hadden een fotoshoot geregeld, voor het geld dat ze van ons hadden gekregen voor de geboorte van hun dochter. Uiteraard nam kleine Lynn de hoofdrol voor haar rekening. Wat schitterende foto´s! Wat een “mooi “nuver” meisje! Wat een mooie (klein-) dochter! Samen hebben we bijna een half uur naar de foto´s gekeken. Elke keer zagen we weer andere dingen op de foto´s van het mooi en compleet gezinnetje uit Rotterdam!