En weer wordt bevestigd, dat de tijd toch wel heel snel gaat. Deze avond komt Heiko alweer thuis van zijn bezoekje aan Nederland. Dit gevoel zal niet alleen ik hebben. Wat te denken van Heiko zelf en zijn ouders. Gelukkig waren er de dagen dat ze bij elkaar waren en dat ze het briljanten huwelijksfeest samen hebben kunnen vieren.
Gistermiddag was Heiko weer naar Rotterdam gereden, naar Peter en Daniëlle, Noud en Mason. En de eerste foto die ik vanmorgen te zien kreeg, was opa Heiko aan het spelen met de beide jongetjes. Peter had dit moment vastgelegd en met mij gedeeld. Kijk die kleine Mason. Hij staat al “aan de zijde” van zijn grote opa! Zo te zien had die echter alleen maar oog voor het bouwwerkje, wat hij samen met Noud maakte…
Bij de andere dochter in Onstwedde werd ondertussen de verjaardag van hun oudste zoon Daan gevierd. Daan is hun tweede kind, oudste zoon en ook onze oudste kleinzoon. Een jaar voor ons vertrek uit Nederland werd hij geboren en dat is nu zes jaar geleden. Daan is erg analytisch en technisch en hij knutselt dan ook heel erg graag met lego. Van zijn ouders en van ons kreeg hij daarom een pakketje met lego. In de doos van zijn ouders zat een heus politiebureau. Elise liet het ons zien in het beeldtelefoongesprek dat we met hen hadden. Onvoorstelbaar vele details zaten er in het bouwwerkje. Het was op dat moment al bijna af en Daan had alles volledig zelfstandig in elkaar gezet. Bij elk pakketje is een uitgebreide omschrijving en die leest hij eerst aandachtig door en zoekt er vervolgens de juiste stukjes erbij. Van moeder Elise hoorden we, dat alle stukjes van zo´n pakket uniek genummerd zijn en je vele jaren later nog steeds een bepaald onderdeeltje kunt nabestellen. Daan was zichtbaar blij met de uitbreiding van zijn inmiddels al heel uitgebreide collectie lego. Gefeliciteerd, lieve Daan!
Laatst had Heiko mij verrast met een anthurium. Een van de planten was lelijk geworden en konden we niet meer redden. Daarvoor in de plaats nam hij deze plant mee. Eerst stond ik er een beetje sceptisch tegenover, want ik heb eigenlijk nooit succes gehad met eerdere exemplaren. Niet laten blijken natuurlijk en de anthurium werd op de vensterbank voor het kamerraam gezet. Het raam richting het westen. Laat ik nou vanochtend twee bloemen ontdekken! En een derde is zelfs onderweg! De anthurium is juist bekend vanwege zijn prachtige bloemen. Wist je dat er ruim 600 soorten bestaan? Het is een van de weinige bloeiende planten die het hele jaar door bloemen draagt. Gaat deze dat hier ook doen?
Bij de vijver was het vanochtend rustig. Geen lawaai meer van de vele bruine kikkers. Betekent dat, dat het leggen van de eitjes, de kikkerdril, over is? Waarschijnlijk wel. Met het kwaken lokten de mannetjes de vrouwtjes naar de vijver voor de paring. Nadat de vrouwtjeskikkers de eitjes hebben gelegd, overdekken de mannetjeskikkers de eitjes met vocht. Door dit vocht (sperma) worden de eitjes bevrucht en gaan deze groeien. De eitjes kleven aan elkaar en vormen samen kikkerdril. Kikkerdril ofwel kikkereitjes, doen er een paar dagen over om uit te groeien tot kikkervisjes. Dan krijgen de kikkervisjes langzamerhand pootjes. Na ongeveer drie maanden zijn het niet langer visjes maar kikkers en zullen ze boven water moeten komen om te ademen. Maar zover is het nog lang niet!
De reden weet ik uiteraard niet, maar Ebba stond vanochtend niet meteen te “zeuren” om naar buiten te willen. In tegenstelling tot andere ochtenden. Dan wil ze eigenlijk zodra wij beneden zijn wel vertrekken. Dit keer bleef ons dametje behoorlijk lang bij mij in de kamer. Heerlijk relaxed lag ze te slapen op de schommelstoel. Op een bepaald ogenblik werd ze wakker, gaapte ze een keer, strekte ze zich uit en liep vervolgens naar de kelderdeur. Daar ging ze door haar kattenluik en verdween. Dat ze niet de enige was die het vandaag rustig aan deed bleek wel uit een foto die ik van Marijke kreeg. Hun hondje Noortje lag eveneens volledig uitgeteld op de bank!
Heiko was om kwart over elf op Schiphol, waar Peter hem had heengebracht. Meteen viel hem de enorme drukte op. De drukte was vele malen groter, dan toen hij maandag daar was aangekomen. Het bleek te gaan om vakantiedrukte! Als bij een attractiepark werd hij door dranghekken in slalom naar de balie geleidt. Met honderden liepen ze daar richting de douane. Eenmaal bij de douane, waar de handbagage op de lopende band kwam en onder een röntgenstraling door kwam, ging het echter vrij vlot. Er waren heel veel lopende banden met zo´n röntgenapparaat, waardoor dat erg snel ging. Daarna kon hij even Taxfree shoppen en nam hij zijn lunch. Hij moest vervolgens tot twee uur wachten om te kunnen boarden.
Terwijl ik ook naar de keuken ging om mezelf een broodje te smeren, zag ik Donald weer in de vijver. Dit keer was hij bij het eilandje. Hij zwom precies onder het bruggetje en was daar op zoek naar eten. Zo af en toe dook hij even onder. De woerd ging het eilandje helemaal rond, om uiteindelijk weer aan wal te gaan om zich te gaan wassen. Nog geen twee tellen later zag ik Ebba over het bruggetje lopen. Naar het eilandje toe. En nieuwsgierig als ze is rook ze de plek waar even eerder Donald was geweest. Nee, hij was er niet meer. Ze begon uit de vijver te drinken. Waarschijnlijk met het idee van “Als Donald het water hier lekker vindt, wil ik het zeker ook proberen!”
Arme Heiko… Terwijl hij even de benen strekte zag hij op een van de infoborden, dat zijn vlucht was vertraagd. In plaats van te vertrekken om 14.20 uur werd aangegeven, dat de nieuwe vertrektijd 15.35 uur was. Oeps! Dat was even een tegenvaller. Hij had gerekend op een periode van wachten van ongeveer drie uur en dat werd hiermee ruim een uur langer… Als je met meer personen bent kun je nog babbelen, maar “alleen” op een grote luchthaven: sterkte kerel!
Omdat Heiko later thuis zou komen, wilde ik hem nog verrassen met een paar schone borders: onkruid en mos vrij maken. Twee kleine, onder de perenboom en seringenstruik heb ik nog kunnen doen en toen werd het me weer eens zwart voor de ogen. Voor de zoveelste keer lag ik in het gras: flauwgevallen door de pijn. Deze hele week heb ik geleefd op morfine. Het doen wat ik allemaal gedaan heb eiste zijn tol. Dat ik het had gedaan had twee redenen. Als eerste wilde ik Heiko hiermee helpen. Die heeft het druk met andere dingen, bijvoorbeeld onze houtvoorraad, dat ik hem dit soort klusjes uit handen wilde nemen. Ten tweede is het onderhouden van de tuin altijd al met name mijn ding geweest. Heerlijk om te doen. Daarnaast was het voor mij een kwestie van “Wat kan ik nog?”. Mijn rug is en blijft nu zwak. Zwakker als nooit te voor.
“Ben ik nog in staat om bijvoorbeeld te verven en om onkruid te wieden? Kan ik mijn grootste hobby blijven doen?” Soms werd ik namelijk ´s nachts wakker van een nachtmerrie. Ik droomde dan, dat ik niets anders meer kon, dan een beetje huishoudelijk werk… Wat als ik de tuin niet meer (gedeeltelijk) kan onderhouden? Wat blijft er dan nog over? We vinden het hier beide prachtig om te wonen. Het huis, de tuin, de omgeving: wat zijn de consequenties als ik dit niet meer kan doen? Af en toe liet Heiko mij al een advertentie zien van een woning, die kleiner is en een kleinere tuin heeft. Die had er ook al wel degelijk over nagedacht. Ik ben me er wel degelijk van bewust, dat de afgelopen dagen veel te veel van het goede waren. ´s Avonds kon ik niets meer, om nog maar te zwijgen van de pijnlijke nachten en ochtenden.
De niergordel, die ik dagelijks gebruikte, heb ik vanmiddag weer in de la gelegd, de morfine wordt vanaf nu alleen nog maar weer voor de nacht gebruikt… Mijn doel, om erachter te komen of het een en ander nog te doen was, heb ik gehaald. Maar de prijs die ik ervoor betaal is hoog. Ik heb geleerd, dat het kan en dat is heel positief. Het moet echter alleen met veel meer beleid en in kleinere porties, kortere periodes. Het was een (pijnlijk) leermoment, waar ik meer uit heb gehaald dan verwacht. Met hetgeen me duidelijk is geworden, gaan we samen hopelijk nog een lange, mooie toekomst tegemoet in Ödarp, aan de Björkhaga 1…
Terwijl ik buiten was had ik steeds op mijn fotocamera gekeken hoe laat het was. Ik wilde Heiko nog een goede vlucht wensen. Nadat ik had besloten naar binnen te gaan had ik al een aantal foto´s van hem gekregen: hij was al vertrokken! Wat bleek? De camera stond nog op wintertijd… Heiko was inmiddels ruim twintig minuten onderweg en vloog op dat moment net Nederland uit. Onder anderen familieleden had ik de heenreis steeds op de hoogte gehouden van zijn vliegreis en dat zou ik vandaag ook doen. Toen ik doorgaf waarom ik zo laat reageerde, kreeg ik ineens van een paar een andere naam… Nee, herhalen doe ik ze niet! Oh kee, eentje dan: “Onnozeltje!”
Omdat het vliegen best wel snel gaat, besloot ik na een korte pauze naar het balkon te gaan. Heiko zou dit keer weer vlak bij ons huis langs vliegen. Zelfs over Aneby en Tranås. Dat liet de routekaart heel duidelijk zien. Dit keer zou ik het vliegtuig niet missen en zeker op foto´s vastleggen! In de linkerhand de mobiele telefoon met de route van de vlucht en in de rechterhand de fotocamera. Zo stond ik ongeveer een half uur…
“Hij moet hier nu toch ieder moment voorbij komen vliegen!” Om te weten hoe lang het nog precies zou duren keek ik maar weer in het programma. Tot mijn grote verbazing was hij Ödarp al ver voorbij! Sterker nog: hij was hier helemaal niet langs gevlogen! Een paar minuten later kon ik zien, dat de landing al werd ingezet: binnen vijf minuten zou Heiko in Linköping landen…
Daarna duurde het nog ruim een uur toen hij eindelijk maar toch rond zeven uur onze oprit opreed: Heiko was weer gezond en veilig bij mij in Ödarp aangekomen! Wat had hij een lange dag achter de rug. Niet vermoeid van het werken, maar wel van het wachten en zitten. Gelukkig is alles bij een vertraging van anderhalf uur gebleven! We begonnen met het bijpraten tijdens een kop koffie. Dat ging door tijdens het eten en toen we op bed lagen praatten we nog… Tot morgen!
