Het zonnetje scheen alweer lekker vanochtend. Maar schijn bedriegt! De eerste nachtvorst van de aanstormende winter is namelijk een feit! Het was dit keer één graad ónder nul volgens onze thermometer. Ja, inderdaad: die éne graad weer. Nu was het gras wit uitgeslagen, net zoals onze heg voor het huis en de gevallen bladeren, onder de bomen aan de overkant van de weg. Best wel frisjes om de dag mee te beginnen hoor. Althans wennen. Heiko ging om half zeven de deur uit, maar had wel zijn twee jassen aan en een muts mee. In de loop van de ochtend kwam dat hele mooie zonnetje uit de hoge hoed tevoorschijn en het werd uiteindelijk een prachtige, zonnige dag. Dat is dan weer het voordeel van nachtvorst: de dag wordt meestal zonnig. Het bloemetje, dat we zondag van Roy en Maria hadden gekregen, stond in de keuken heerlijk te genieten van de zonnestralen. Net als ik…
Vanochtend op tijd kreeg ik al een mailtje van een sjuksköterska (hoofdverpleegkundige) van de afdeling pijnbestrijding in het ziekenhuis van Eksjö. Sneller dan ik had verwacht om eerlijk te zijn. Ze schreef, dat er een datum en tijdstip voor mij was gereserveerd voor de eerste behandeling. Op woensdagochtend, 16 november om half twaalf gaat het gebeuren! Dan krijg ik een eerste injectie in mijn rug, die me van (een deel) van de pijn af moet helpen. Het wordt een injectie met natriumchloride en cortisone. Cortisone is een sterke ontstekingsremmer. Na de behandeling moet ik een uur blijven liggen. Het effect van de corticosteroïden moet binnen 2 weken merkbaar zijn. Laten we het hopen. Jammer dat het nu nog acht weken duurt, maar er is weer hoop in ieder geval!
Heiko reed vanochtend eerst een rondje met Kenth door Tranås. Met zijn notitieblokje in de hand schreef Heiko de bezochte adressen op en schreef daarbij wat er moest gebeuren. Toen ze een uur later terug waren bij de zaak had hij twaalf adressen en zeer diverse klusjes genoteerd. Oef! Werk genoeg. Aan de slag! Het waren klussen als bijvoorbeeld het knippen van een korte, vorig jaar aangeplant coniferenhaag en het bijeenharken en afvoeren van eerder afgemaaid ängsgräs. “Tja, hoe heet dat in het Nederlands eigenlijk? Iets van weidegras met vele kleurrijke bloemen.” Heiko wist het niet meer… Daarna werden een tweetal struiken van een oude heg opgegraven als test, om te zien hoe eenvoudig of moeilijk dat zou gaan. Zou dat eenvoudig gaan, dan kon alles (50 struiken) met de hand opgegraven worden. Zou het te veel tijd en energie kosten, zou het met een graafmachine gedaan worden. Heiko gaf Kenth uiteindelijk het advies, om het met een graafmachine te laten doen. Er zaten toch vervelende wortels aan de struiken.
Op weer een ander adres werden stenen uit het gras gezocht. Die waren meegekomen met de verspreide grond, maar dat vond de grasmaaier, en dus de eigenaar daarvan, niet zo fijn. Allemaal klusjes van een half uur. Op weer een andere plaats moest een bron, een put opgezocht worden, die daar ergens in de voortuin onder het gras zou moeten liggen. Ja, ja… Heiko was een uur aan het graven geweest, maar kon geen betonnen putdeksel vinden! Wel heel erg veel stenen en puin. Puin, dat er na de bouw van de woning was gedumpt waarschijnlijk. Oftewel: het was erg moeilijk om er te graven. Na een uur gaf hij de moed op. Hij gaf aan de bewoners door, dat de graafmachine, die later op de dag daar zou komen om die voortuin af te graven, maar iets voorzichtiger te werk moest gaan.
Na de middag volgde het knippen van een grote Idegran, een mooie rond gegroeide dennenachtige (taxus) struik. Nog niet gesnoeid was het al een bijzondere leuke struik. Met de motor heggenschaar kon het weer kort geknipt en mooi in model gemaakt worden. Toen was het een plaatje! Vind je niet? Er waren in totaal twee bollen te snoeien en het geheel, inclusief opruimen, nam ruim drie uur in beslag. Als laatste werd een lange heg bij Kenth zijn accountant geknipt. Dat klusje deed hij samen met collega Håkan. Dit werd het laatste wat hij vandaag voor Kenth deed: deze werkdag en werkweek zat er namelijk op. Het was vandaag voor Heiko een hele leuke dag, met zeer uiteenlopende klusjes op verschillende adressen!
Binnenkort gaan we het grote groene kleed over de camper trekken en dan is de camper in principe niet meer toegankelijk. Je moet dan immers acrobatische capriolen uithalen om de deur te bereiken. Nog net op tijd bedacht ik me, dat de twee bed kussens er nog in lagen. Die haalde ik er vanmiddag uit. Die twee verdwenen, tezamen met het dekbed, in een plastic box op de zolder. Huh? Dat past toch nooit in één box? Jawel hoor, als je de kussens en het dekbed in een plastic zak doet, die je vacuüm kunt zuigen past het prima. We hebben die zakken nu een paar jaar en we zijn er zeer blij mee. In eerste instantie had ik zo mijn twijfels, maar die zijn in rook opgegaan, want het werkt perfect. Het beddengoed verdween op de achterste zolder, waar het mooi droog staat. IJs en weder dienende mag het in mei of juni weer naar beneden. “Slaap lekker…”
Zo af en toe laat ik Heiko kiezen wat we ´s avonds eten. Je kent het wel: een “koks-blok”, dat hebben schrijvers uiteindelijk ook wel eens (dan heet het een schrijversblok)! Heiko aarzelde geen minuut en zei “stamppot zuurkool!” Kom daar dan maar eens onderuit… Het werd trouwens een proef . Kunnen onze aardappelen, je weet wel die hele grote, gebruikt worden voor een stamppot. Ik dacht het wel, maar heb het wel eens vaker mis… Omdat de aardappelen nog geschrapt konden worden hield ik het schilmes erover en deed ze in de snelkookpan. Nadat die onder druk was komen te staan liet ik de aardappelen nog tien minuten koken. Ze kwamen gaar uit de pan. Toen kwam het moment van de waarheid: beetje boter eroverheen, de stamper erop gezet en toen… en toen… Geslaagd! We hebben met onze eigen aardappelen een heerlijke stamppot zuurkool gegeten met gebakken spekreepjes en een originele Hollandse rookworst!
Hoe staat het eigenlijk met de aanvraag van Zweden met betrekking tot de aanvraag voor het lidmaatschap van de NAVO? Om eerlijk te zijn lees je er niet zo veel meer over en is het een kwestie van zoeken naar de gang van zaken. Uiteindelijk vond ik bij een landelijk tijdschrift een artikel. Daaruit blijkt, dat “de NAVO-aanvraag van Zweden (en Finland) inmiddels groen licht heeft gekregen van 28 landen in de defensiealliantie. In hoog tempo hebben de nationale parlementen van die NAVO-landen de aanvraag goedgekeurd. Van de 30 zijn er nu nog maar twee landen, die nog niet gestemd hebben: Turkije en Hongarije. De Hongaarse minister van Justitie, vertelt dat het NAVO-besluit binnenkort zal komen: “We zullen het Zweedse lidmaatschap van de NAVO goedkeuren, het is slechts een kwestie van tijd. Geloof me, Hongarije staat volledig achter het Zweedse lidmaatschap”. Het Turkse parlement komt op 1 oktober opnieuw bijeen, maar de lidmaatschapskwestie blijft liggen bij de Turkse regering. Het land heeft verschillende eisen aan Zweden en Finland gesteld.” Of Turkije na 1 oktober ook snel zijn goedkeuring zal geven? We moeten afwachten…
