Gisteren was er een stapel gekloofd hout omgevallen. Dat was aan het einde van de dag en Heiko had geen zin meer, om dat op dat moment nog weer op te pakken. Tegelijkertijd wisten we beide wel, dat de houtstek feitelijk nog niet veel meer was dan een bodem van acht pallets. Op enig moment moest Heiko het gekloofde hout kwijt van de bomen, die door de storm omgewaaid waren en daarna tot brandhout verwerkt zijn. Er kwam in een keer zoveel hout, dat de bestaande houtstekken snel vol raakten. Op die, in allerijl neergelegde, pallets was het hout zo goed mogelijk opgestapeld. Maar… Het droogt aan een kant altijd sneller dan aan de andere kant. Het gevolg is, dat de stapel aan een kant in elkaar zakt. En als je dan drie rijen tegen elkaar aan hebt leunen, gaat het vanzelf een keer fout.
Omdat er nog geen omhulsel was gemaakt bij deze houtstek, konden er ook nergens “hout-tegenhoudt-planken” aan vastgeschroefd worden. Je kunt die laatste rij wel weer opstapelen, maar die zal binnen de kortste keren opnieuw vallen. Dat is namelijk de zon kant en daar droogt het hout het snelst. Nu moest Heiko toch maar in actie komen. Van allerlei restjes planken en balken maakte hij vanochtend een constructie, waar later ook een dak op vastgemaakt kan worden. Na de middag gingen we samen naar buiten om het omgevallen hout weer terug te leggen. Telkens als we een meter of anderhalf opnieuw hadden gestapeld, schroefde Heiko er een plank voor. Daarmee voorkwam hij, dat het opnieuw ging schuiven en vallen. We blijven niet bezig!
Na een pauze met een kop koffie maakten we de klus af en lag al het hout weer netjes in de vierde houtstek. Vijftien kuub ligt daar nu. Over de constructie maakten we eerst tijdelijk een dekkleed, zodat het meeste water langs de zijkanten weg kan lopen en het hout droog blijft. Later komen daar golfplaatjes op. Hopelijk is dit de laatste houtstek. We hebben ze inmiddels genummerd en met houtstek nummer 2 zijn we nu aan het stoken. Daar ligt het oudste en droogste hout. Daarna gaan we verder met houtstek 3. Als het goed is, is daarna de winter voorbij en hebben we houtstek 1 en 4 nog voor de winter van 2022-2023. Ondertussen moeten de andere houtstekken weer gevuld worden uiteraard.
Het stoken op hout kost veel tijd en energie. In deze tijden van dure elektriciteit is het echter wel de beste en goedkoopste oplossing. Stel je voor zeg, dat we ons huis ook nog elektrisch zouden moeten verwarmen, zoals in ons vakantiehuisje in Hällaryd. Laatst kwam de buurman bij onze klover kijken. Geen probleem uiteraard, maar waarom? Zij hebben namelijk een verwarmingssysteem met grondwarmte. Blijkbaar gebruiken die systemen, die als zeer milieuvriendelijk worden aangeprezen, toch nog enorm veel stroom. In hun woonkamer hebben ze een houtkachel staan en hij vertelde, dat ze die nu heel graag meer willen gebruiken. Vandaar dat hij nu op zoek was naar een klover… En hout!
De sedum plant bloeit! Fijn dat er ook nog iets in de herfst bloeit, want anders zou het nu al een “saaie” boel zijn. Voor het huis staat de herfst-anemoon vrolijk te bloeien en langs het vijvertje en in de border langs de oprit zien we deze sedum. Toen ik eens beter keek zag ik, dat niet alleen wij genieten van deze plant. Ook een hommel en een bij waren er blij mee. Een “blije bij” dus in onze tuin!
Behalve de bloeiende sedum bloeit, of beter gezegd groeit, er ook iets anders in de tuin. In het gras hebben we bijvoorbeeld honderden kleine, bruine paddenstoelen. In de “houtwal”, waar we ons afgemaaide gras steeds opgooien, groeien eveneens paddenstoelen. Hele zwermen zelfs, op diverse plekken. Ze schieten als… Jawel: paddenstoelen uit de grond. En wat vind je van dit exemplaar hier links van de tekst? Dat is nu niet bepaald moeders mooiste… Eller hur (toch)? Het lijkt wel een klein spookje. Je vindt nu overal paddenstoelen in allerlei soorten, maten en kleuren. Onderweg in de bermen zagen we gisteren ook al een heleboel. Het is overduidelijk het jaargetijde herfst. Ook deze tijd heeft weer iets bijzonders, vind ik. Met name de overgang van de zomer naar de herfst is prachtig. De overgang van de herfst naar de winter vind ik verschrikkelijk. Daarmee doel ik op de periode, dat er geen blad meer aan de bomen zit en er nog geen nachtvorst is. En geen sneeuw. Die periode sla ik het liefst over. Zodra er sneeuw ligt ben ik weer helemaal blij. Totdat het april is, want dan mag die sneeuw wel weer weg. Dan verlang ik naar het voorjaar met frisgroen blad aan de bomen. Je hebt het nou eenmaal niet voor het zeggen. Gelukkig maar. Hopelijk wordt het wel een winter met hopen sneeuw!
In Hoogezand kregen ze visite van de klein- en achterkleinkinderen uit Rotterdam. Die waren weer eens in het noorden van Nederland, vanwege de verjaardag van Peter zijn moeder. Ze gingen ook bij Heiko zijn ouders langs. Daar kreeg Noud nog een kleine verrassing. Opa en oma hadden namelijk nog een verjaardagscadeautje voor hem! Vorige week was hij jarig, maar ze komen niet meer in Rotterdam. Zodoende kwam Rotterdam naar hen toe. Via de familie-WhatsApp-groep zagen we foto´s voorbijkomen. Gezellig!
In Onstwedde, bij de andere klein- en achterkleinkinderen werden ondertussen appelflappen gebakken. Ook daarvan kregen we foto´s. Alle drie kleinkinderen mochten meehelpen. Eerst een appel schillen, daarna in kleine stukjes maken, kaneel en suiker eroverheen en tenslotte een beetje in een plakje bladerdeeg doen en dat opvouwen. Zowel Merle, als Daan, als de jongste telg Jelte deden enthousiast hun best. Als ik dan naar het resultaat kijk lijken ze mij helemaal goed geslaagd! Ik zou ik er zo eentje van willen proeven…
We hadden vandaag heerlijke momentjes wat het weer betreft. Vanochtend, toen ik nog “vrij” was, was het strakblauw in de lucht. Het zonnetje kon daarom haar gang gaan, want er was geen wolkje aan de lucht, die haar “voor de voeten” liep! En natuurlijk is het prachtig om te zien, hoe de zonnestralen door de bomen schijnen. Dan zijn de bladeren weer even frisgroen. Die van de berken daarentegen lijken wel van goud! Vind je niet?
Door de verscheidenheid aan bomen langs de oprit vind je daar momenteel ook diversiteit in de kleuren. Het frisgroene, het goud, het “gewone” groen. En niet te vergeten het (volgens mij) zwarte tupelo boompje. In de herfst verkleurt het blad daarvan opvallend scharlaken- tot oranjerood, later zelfs vaak naar paars verkleurend. Vlak na het ontwikkelen van het blad verschijnen er onopvallende groenige bloemen. Daarna volgen er eivormige, tot 1,5cm grote, blauwzwarte vruchtjes. Die zijn er nu in overvloed. Zijn de bladeren niet prachtig rood? Ze passen nu behoorlijk goed bij de vlinder, die we er ooit eens in gehangen hebben. Zelfs de aardbeiplantjes verkleuren. Ook rood. Laat die nou prima bij onze rode haan passen!
