Vanochtend voelde Heiko zich nog steeds redelijk goed. Gisteren was dat ook het geval en zodoende had hij nog een paar kleine klusjes gedaan. We konden zelfs aan het einde van de middag nog weg. Als laatste had hij gisteren vier pallets opgehaald en klaargelegd op het grind van de oprit. Zoals gezegd loopt de tuin een beetje af, waardoor het water in het zwembad altijd scheef staat. Eveneens was het zo, dat we het zwembad op het gras plaatsten, waardoor het in de weg stond tijdens het grasmaaien en het gras onder het zwembadje dood ging. De oplossing leek ons een kleine vlonder, waar het zwembadje op kan staan. De vlonder moest dan meteen aan de grasrand komen, alleen wel op de stenen van de oprit. Onder het grote blauwe kleed toverde Heiko voldoende planken en schrootjes vandaan, om de ruwe pallets mee te betimmeren en om ze aan elkaar te verbinden.
Het zwembad kon uiteraard niet rechtstreeks op de pallets, omdat de oppervlakte daarvan veel te ruw was. Het zwembad zou binnen de kortste keren lek zijn. De schrootjes werden op 2,40 meter afgezaagd (twee pallets van 1,20 achter elkaar) en op de pallets vastgeschroefd. Heiko besloot, om de pallets per tweetal aan elkaar te maken, omdat vier stuks later niet te tillen zouden zijn. Zodra de carport klaar is en de overige planken onder het blauwe kleed weg zijn, gaan we het zwembad op een andere plek zetten. Dan moet de vlonder natuurlijk te verplaatsen zijn. Nadat de planken bevestigd waren legden we er een dik blauw kleed op. Dubbelgevouwen om precies te zijn, waardoor het kleed extra bescherming geeft tegen eventuele uitstekende delen van de houten vlonder. Tenslotte kwam het zwembad erop en werd deze voor de helft gevuld met koud water. Nu mag de zon de rest doen in de vorm van het opwarmen van het water. Zodra we even willen afkoelen, kan dat weer. Heerlijk!
Omdat het wederom vreselijk warm was vandaag, dronken we een kopje koffie, respectievelijk een kopje thee in de schaduw. Dat is dan weer het mooie van de vlonder, omdat die ´s morgens in de schaduw van de bomen ligt. Vanaf onze vlonder zag ik, dat de bloemen van de rododendron allemaal uitgebloeid waren en dat het tijd was om ze te plukken. Die uitgebloeide bruine bloemen vind ik geen gezicht en het schijnt ook beter te zijn voor de struik, als de uitgebloeide bloemen er afgehaald worden. Met de nodige rek- en strekoefeningen kon ik rondom de grote struik komen en alle dode bloemen verwijderen. Tijdens dat klusje werd ik behoorlijk “lastiggevallen” door zwermen kleine witte vliegjes. Volgens Heiko luis. Dat was verre van prettig, maar het ging om het resultaat. Na afloop was de groene mand vol en ik zeer tevreden over het plaatje. Wel had ik voor mijn gevoel overal jeuk. Zeker op mijn hoofd. Het zal waarschijnlijk tussen de oren gezeten hebben, maar ik sprong niet veel later toch maar even onder de douche…
Even een kleine update van de vorderingen van de groentetuin. Het aardappelloof is flink gegroeid en de bloei zit er aan te komen. Normaliter zouden de aardappelen in de tweede of derde week van juli zo´n beetje klaar moeten zijn. Ze liggen volgens mij goed op schema. Ik vind het altijd wel weer een beetje spannend, zo´n groentetuin. Je stopt iets in de grond, waarna je het zicht erop helemaal kwijt bent. Gebeurt er iets in de grond? Groeit er een aardappel of een wortel of rode biet of iets anders? Nu het loof van het gezaaide boven de grond staat, is dat in ieder geval een teken dat het zich heeft ontwikkeld. Alleen hoeveel aardappels zitten er nu daadwerkelijk onder de grond en hoe groot zijn ze? Daarnaast is het de vraag of ze smaken. Nog een paar weekjes wachten en dan krijg ik antwoord op al mijn vragen.
Het is inmiddels de langste dag geweest. Twee weken daarna zelfs. De tijd vliegt weer eens. De hoogste tijd om de laatste stengels van de rabarberplanten te halen. Na de langste dag gaat immers het oxaanzuur vanuit het blad terug naar de stengels en te veel oxaanzuur is niet goed voor een mens. De laatste oogst ging deels in de diepvries en ik bakte er ook maar meteen een taart van. Tot groot genoegen van Heiko. Overigens heb ik de rabarberplant niet helemaal kaal geplukt. De kleinere stengels liet ik staan, zodat de plant niet meteen afsterft. We willen volgend jaar uiteraard graag opnieuw rabarber.
De versgebakken en nog warme rabarbertaart nuttigden we eveneens op de vlonder in de schaduw. Ik met een kopje koffie en Heiko met een kopje thee. Zijn maag kan nog geen koffie weer verdragen. Hij wordt er beroerd van. Dat wordt hij niet van de rabarbertaart gelukkig. Die ging erin als… ehhh …taart! Moge de taart maar weer een bijdrage leveren aan het herstel! Het is inmiddels ruim een week geleden, dat de koorts begon en Heiko zich ellendig voelde vanwege die koorts en de hoofdpijn, het oorsuizen, de opgezette klieren in de hals en de enorme vermoeidheid. Soms lijkt het iets beter te gaan, maar dan volgt er zo maar weer een terugval. We zien het nog even aan en anders gaan we toch nog maar eens naar de huisarts.
Aan de wand van de serre hebben we op ons terras een heel mooi vogelhokje hangen. Die kregen van de Geert en Froukje en zodoende hebben we het hokje “Geert” genoemd. Meerdere koolmeesjes hebben het hokje bekeken, maar blijkbaar was het niet goed genoeg. Geen enkele vogel wilde er een nestje in maken, om er vervolgens eitjes in te leggen. Geert bleef zodoende onbewoond. Totdat een wesp Geert ontdekte! Die wesp vloog in en uit en dacht volgens mij, dat hij de perfecte plek gevonden had om er een wespennest in te bouwen. We lieten de wesp een tijdje zijn gang gaan. Echter na een aantal dagen had hij de nodige familieleden uitgenodigd, om de bouw van zijn paleisje te bespoedigen.
Het werd ondertussen al behoorlijk druk. Gezellig druk. Alleen was het wel akelig dicht bij ons zitje. Nadat we ons ervan hadden overtuigd, dat Geert leeg was, spoten we er een spray in, die de wespen niet lekker vinden. En dat bleek al snel waarheid te zijn: ze vlogen nog wel rond de mond, maar gingen niet meer naar binnen. Ze bleven dus komen! Dat deed ons uiteindelijk besluiten om Geert de mond te snoeren. Waar duct tape al niet goed voor is. De wespen bleven vooralsnog wel komen, maar konden geen opening meer vinden om verder te bouwen aan het paleisje. Inmiddels hebben ze besloten elders te gaan bouwen.
Je wilt wel eens een keer een ander stukje vlees op je bord. Geen kip, karbonade of gehaktbal. Ja toch? Nou, dat werd porchetta. Die was een paar weken geleden gekocht en vandaag gingen we hem proeven. Het vlees zat stevig in plastic verpakt en nadat ik die verpakking had verwijderd, bleek dat er touwtjes om het vlees zaten geknoopt. Net als bij een rollade. Nadat ik het had doorgesneden leek het wel op een grote opgerolde speklap! Veel spek en een beetje vlees. Overigens goed gekruid, want het geurde erg lekker. Ik had besloten, om het vlees in de snelkookpan klaar te maken. Hij zou bijna twee uur in de oven moeten, maar dat vond ik een beetje veel van het goede. Daarom moest het stuk vlees middendoor, anders paste het niet in de pan. Eerst werd het even aangebraden. Dat is om het vlees zo snel mogelijk dicht te schroeien.
Het werd in de hete boter gelegd, een paar keer gedraaid en daarmee kreeg het vlees een mooi bruin korstje. De bedoeling van aanbraden is niet alleen het korstje, maar ook om ervoor te zorgen, dat het vlees van binnen vochtig (dat wil zeggen mals) blijft, zodat er weinig smaak verloren gaat. Vervolgens stond het drie kwartier onder druk te garen. Het vlees werd uiteindelijk geserveerd met aardappeltjes en een neutrale groente. Doperwtjes dit keer. Heiko vond het heerlijk en at er voldoende van, maar het kon mij helaas niet bekoren. Dat vele spek en vet stond me tegen. Daarnaast zaten er bepaalde kruiden over, die ik ook niet echt kon waarderen. Dan nog een beetje knoflook erbij en ik koop het niet zo snel nog eens. Je probeert wel eens iets en soms pakt het goed uit en soms iets minder. Heiko zou er ook niet droevig om zijn, wanneer we dit jaar geen porchetta weer eten…
Het eind is in zicht voor veel plastic wegwerpproducten! “Met ingang van vandaag mogen producenten ze niet meer op de markt brengen. Het gaat dan om plastic rietjes, wattenstaafjes, bestek, borden, roerstaafjes en ballonstokjes. Voor andere producten, zoals drinkbekers of ballonnen, gaan strengere regels gelden. Het is een nieuwe Europese wetgeving en de regels zijn bedoeld, om zwerfafval en plastic in zee tegen te gaan. Oude voorraden van de producten, die op de “zwarte lijst” staan, mogen nog wel opgemaakt worden. Ook sigarettenpeuken staan op de lijst van producten die aangepakt moeten worden. Die zijn niet afbreekbaar en zouden dus helemaal niet in de natuur terecht mogen komen. Maar ze worden nog niet verboden. Op een pakje sigaretten moet voortaan een waarschuwing staan, dat er plastic in zit. Met daarbij een afbeelding van een dode schildpad in de zee. Op verpakkingen van vochtige doekjes en tampons komt die waarschuwing ook te staan. Vanaf 2025 moeten de producenten van deze producten ook de consumptie ervan ontmoedigen en een bijdrage leveren aan de kosten van het opruimen ervan. Die consumptie verminderen kan bijvoorbeeld door een heffing in rekening te brengen.
De tien producten zijn dus wattenstaafjes – bestek, borden, rietjes en roerstaafjes – ballonnen en ballonstokjes – verpakkingen voor voedingsmiddelen – bekers voor dranken – blikjes – sigarettenpeuken – plastic zakken – pakketten en wikkels – vochtige doekjes en sanitaire artikelen. Maar ook wegwerpdrinkbekers en eenpersoonsvoedselverpakkingen. Piepschuimverpakkingen gaan vanaf nu al helemaal in de ban. Verder komen ook snoepwikkels en plastic tasjes nog aan de beurt. Voor veel producten gelden verschillende maatregelen en ingangsdata. Dat maakt het er niet overzichtelijker op. Het gaat bij elkaar wel om een heel grote omslag bij heel veel verschillende producten en in allerlei andere delen van de industrie. Er is heel veel in gang gezet. Zo moeten producenten van plastic flessen nu ook al meer gerecycled materiaal gebruiken. Er ligt natuurlijk ook een verantwoordelijkheid bij de consument. De tien producten op de lijst zijn goed voor 70 (!) procent van al het zwerfvuil op zee in de EU.”
