Gisteravond hebben we weer met Heiko zijn ouders gebeld, uiteraard met beeld. Eerder deden we dat via Google Meet op de mobiele telefoon en nu met WhatsApp via de laptop. Het beeldbellen is voor ons fantastisch geworden! Met name dankzij het grote scherm van de laptop. Vorige week was er nog een probleem met de nieuwe luidsprekerboxjes, maar dat is nu opgelost. Wij kunnen hun goed zien en horen en zij kunnen ons goed zien en nu ook goed horen. Wát mooi is dat! Uiteraard weegt het niet op tegen een fysiek bezoek, maar het is wel (bijna) een levensechte ontmoeting en het overbrugd toch een deel van de afstand. Heiko zijn ouders hadden sfeer in huis gebracht door een kerstboom op te zetten en de lampjes te laten branden. Ook bij hen werd het nu op tijd donker en dan brengen de lichtjes van een kerstboom een beetje sfeer en gezelligheid. Ze vertelden over hun komende week. Dat werd een drukke week, met bijna elke dag wel een afspraak. Vorige week was het rustig en nu kwam alles tegelijk. Verder gaat het gelukkig redelijk goed met ze!
Ondanks de kou vanwege de vorst, ging Heiko de kelder in, om daar weer iets te doen aan zijn nieuwe werkplaats in de garage. Toevallig had Heiko daar een thermometer liggen en die gaf aan, dat het achter in de garage, met betonwanden, betonnen vloer en dak, plus drie graden was. Mooi! Vorstvrij dus. Onder zijn lange broek had hij, om zich warm te houden, thermo-ondergoed aangetrokken. Er bestaat uiteindelijk geen slecht weer, slechts slechte kleding. Hij had het daar dan ook niet koud, zeker niet met de dikke winterse werkjas met reflecterende strepen, die we eerder dit jaar bij Biltema hadden gekocht. Vandaag werden de twee witte kastjes weer opgehangen. Dat begon met het boren van een paar gaten voor de pluggen. In de massieve betonwand. Dat ging echter niet zó eenvoudig. Na een gat boren was de steenboor volledig stomp. Dat zegt misschien iets over de kwaliteit van de boor, maar ook zeker over de hardheid van de betonnen wand. Heiko bekeek dat even en dacht toen, dat hij die boor misschien zelf wel zou kunnen slijpen. Stomper dan stomp kon die immers niet worden… Weggooien kon altijd nog.
De oranje slijpsteen van zijn vader werd in stelling gebracht en de steenboor werd geslepen naar een voorbeeld van een andere boor. En warempel: het werkte! Zoals Pippi Langkous vroeger al zei: “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan!”. Na elk boorgat werd de boor weer even langs de slijpsteen gehouden. Zo kwamen er uiteindelijk de benodigde gaten in de harde betonwand. Zodra de kasten hingen, werden ze gevuld. Het rechter kastje met schroeven en meer. Het linker kastje met spijkers en meer. Door die acties kwam er weer ruimte en overzicht in de garage. Later deze week wil hij een stuk gaatjesboard tussen de twee kastjes maken. Daar kan dan enig gereedschap aan opgehangen worden. Gereedschap wat je vaak nodig hebt en wat je dan zo voor het grijpen hebt. Daarna zal het onderste gedeelte van de werkbank, de kastjes, nog geverfd worden.
Mijn activiteiten van vandaag bestonden voornamelijk uit de digitale administratie. Daarvoor is geen lichamelijke inspanning nodig en dat kan ik op dit moment het beste volhouden. Een aantal mailtjes werden verwerkt en gearchiveerd en eveneens werden de nodige sociale contacten onderhouden in de vorm van mail en WhatsApp. Iets waar ik erg veel waarde aan hecht. Uiteraard is het zo, dat een berichtje een reactie oplevert en zo gaat er snel de nodige tijd voorbij. Met het oog op de kerstdagen had ik ook een selectie gemaakt van adressen van familie en vrienden, waar we een kerstkaart naar toe willen sturen. Het is welbeschouwd geen twee weken meer tot de kerstdagen. Daarmee de hoogste tijd voor het versturen van de kaarten! Het aantal kaarten, dat we krijgen en versturen wordt ieder jaar minder. Jammer, maar helaas. Aan de ene kant worden vele wensen digitaal verzonden. Aan de andere kant is het contact met een groepje mensen in Nederland verwaterd of verdwenen. Uit het oog, uit het hart zeg maar… Daartegenover komen er spontaan andere, hele leuke nieuwe contacten bij! Een aantal daarvan onder andere via onze website en via Heiko zijn drie emigratieboeken.
Voor het verzenden van onze kerstkaarten wilde ik gebruik maken van de website van PostNord Vykort. Die app heeft Heiko al een paar jaar op zijn telefoon staan. De kaarten waren echter beperkt. Dit jaar is het aantal beschikbare kaarten echter enorm uitgebreid! Daarom werd hun programma opgestart. Helaas werkte het programma niet mee. Continue kreeg ik een netwerkfout. En dat terwijl het programma wel verder ging als je die fout weg klikte. Tot het moment dat er helemaal niets meer mogelijk was! Jeetje, alles weg! En met alles bedoel ik dan de ingevoerde adressen, het gemaakte kaartje en de nodige foto´s. Toen was ik het beu!
Via de mail werd PostNord benaderd en daar werd in eerste instantie nogal “simpel” op gereageerd: “Sluit het programma af en start deze opnieuw op”. Oei! Dat schoot me volledig in het verkeerde keelgat. Wat zij voorstelden had ik natuurlijk al gedaan. Meerdere keren zelfs. Uiteraard reageerde ik opnieuw. Nadat ik was afgekoeld… Aan het einde van de dag kwam er een tweede reactie van de kant van PostNord. Daarin werd aangegeven, dat er wel degelijk een fout in hun systeem was geslopen. Er werden excuses aangeboden voor het ongemak. Er stond een code in hun maiI, welke stond voor een gratis kaart. Is dat niet keurig opgelost? Niet vanwege de tegoedbon, maar meer nog, dat ze de moeite namen, om mij toch over de gevonden fout te berichten. Bedankt, PostNord!
Na de middag was Heiko zijn eerste actie weer een korte wandeling. Hij wil proberen vol te houden, om elke middag ongeveer vijf kilometer te lopen. Het was echter behoorlijk koud buiten. Kouder dan in de garage. Dat kwam doordat het vroor en door de matige wind die er stond. Met een muts op en een sjaal voor het gezicht langs werd de wandeling toch gemaakt. Hij koos wederom voor het weggetje omhoog, richting het huisje Hagen. In de verte hoorde hij een bosbouwmachine, een harvester bezig zijn. Overduidelijk hoorde hij, dat er bomen werden omgezaagd en in een ruk van alle zijtakken werden ontdaan. De wind kwam vanuit het noordwesten en daar stond die machine blijkbaar te draaien.
Bij het huisje keerde hij weer en liep het nieuw aangelegde bosweggetje op. Juist: richting het noordwesten. In de hoop daar de machine te zien draaien. Maar nee. Daar stond die niet. Het geluid draagt ver in de bossen en zeker als er een wind bij is van vijf meter per seconde. Heiko liep nog iets verder, naar het huisje Ödarp: geen machine te ontdekken. Blijkbaar stond die nog een stuk verder in noordwestelijke richting. Uiteindelijk besloot Heiko, om te keren om misschien morgen dat andere rondje te lopen, om te zien waar ze nu weer aan het zagen zijn. We moeten natuurlijk wel op de hoogte blijven van hetgeen er in ons dorp en onze omgeving gebeurt. Nietwaar? Overigens was de stappenteler van Heiko nog niet tevreden over zijn bewegingen van de afgelopen week. Het was wel bijna verdubbeld. Van gemiddeld 34 minuten per dag bewegen, naar 67 minuten per dag. Nog steeds te weinig. Slechts 1 dag werd het doel van 6.000 stappen gehaald. Hij is op de goede weg!
