De dag begon vandaag met een heel fijn miezerig regentje. Niet koud, maar gewoon lekker fris eigenlijk. Dat duurde tot negen uur. Daarna was het droog en kwam de zon erbij. Het werd vervolgens een hele lekkere herfstdag. Wat verkleuren die bomen toch geweldig mooi. Allerlei tinten zien we inmiddels om ons heen en zag ik ook op mijn ritje naar Tranås. Ik wilde graag weer naar de kapper, omdat mijn haar naar mijn mening alweer veel te lang was geworden. Vandaar dat ik om iets na negenen in de Hyundai stapte en twintig kilometer verderop in de langste winkelstraat van Tranås weer uitstapte. Ik kon de auto precies voor de deur van de kapper parkeren. Wat een geluk!
Dat geluk sloeg echter snel om naar pech. Ik zag meteen dat het donker was in het pand en toen ik dichterbij kwam zag ik een papiertje met de tekst “Vakantie”! De beste man had me de laatste keer inderdaad verteld, dat hij nog een weekje vrij wilde. Na bijna twee jaar… En dat was dus nu! Alleen voor de kapper was ik gelukkig niet naar Tranås gereden, maar ik was wel even teleurgesteld. Morgen moeten we namelijk naar Jönköping om een nieuwe Zweedse ID-kaart aan te vragen. Ter plekke wordt dan een nieuwe foto gemaakt en daar moet ik natuurlijk wel even netjes opstaan! Die kaart is vijf jaar geldig, je kijkt daarmee wel een tijdje naar die foto… Ongelukkigerwijs zal ik het toch met het huidige kapsel moeten doen.
Thuis had ik natuurlijk een boodschappenlijstje gemaakt. Vaak schrijf ik het meteen op als er iets op is en wat er weer moet komen. Soms stel ik het even uit en dan… Vergeten! Dan moet ik heel goed mijn best doen, om me weer te herinneren wat het ook alweer was. Als ik het me al herinner. Doordat het te vaak gebeurde heb ik me maar aangeleerd het zo snel mogelijk op te schrijven. Nu heb ik eigenlijk nagenoeg alles wat we nodig hebben. En meer, want ik kom altijd wel iets tegen waarvan ik denk “Hmmm… Lekker!” of “Dat is al een poos geleden, dat we dat hebben gegeten!” Dan staan er bijvoorbeeld tien dingetjes op het lijstje en kom ik met twintig thuis!
Waar ik zeker nog niet mee thuis kwam waren handschoenen of een muts! Die waren bij de ICA al in overvloed aanwezig! Het voelt alsof je je korte broek nog maar een week geleden hebt ingeruild voor je lange broek. Als we de inkoper van deze supermarkt mogen geloven, is het sneller koud dan we denken…
Op de terugweg reed ik langs het appartementencomplex waar Heiko en collega Anton bezig waren. Het leek me wel eens leuk, om Heiko in levenden lijve aan het werk te zien. Dat kon ik jaren geleden, omdat we immers collega´s waren. Tegenwoordig krijg ik alles alleen maar mee van zijn verhalen en foto´s. Het was tijd om “de tuinman” eens op te zoeken. Ik vond ze, natuurlijk net niet bij de eerste, maar bij de tweede flat. Foute afslag genomen… Ook heel prettig om nu eens Anton de hand te kunnen schudden. We maakten even een praatje met als onderwerp de klus waar ze mee bezig waren
Als verrassing had ik een pak koeken voor ze meegenomen en die werden in dank aanvaard. Ik bleef niet te lang bij hun praten, omdat ik diepvriesspullen bij me had. Wel lang genoeg om te kunnen zien waar ze mee bezig waren. De laatste zwarte grond van de tien kuub was nu ook verspreid en er was inmiddels graszaad ingezaaid.
Rond de bomen hadden ze metalen ringen geplaatst waar antiworteldoek ingelegd was en daarop boomschors gelegd was. Ter voorkoming van onkruid rond de stammen. Het zag er allemaal netjes uit en Heiko vertelde later toen hij aan het eind van de middag weer thuis was, dat diverse bewoners van het appartementencomplex even een duim omhoog hadden gestoken over het resultaat. Ook waren er enkelen die langsliepen en hun waardering uitspraken richting Heiko en Anton. Dat is leuk! Nu maar hopen, dat de worteltjes van de tien bomen allemaal verder groeien. Het zou eveneens leuk zijn, als het gras de komende weken nog opkomt, zodat het hele terrein weer mooi groen is. Dat zal twijfelachtig worden, omdat overdag de temperaturen rond de tien graden blijven steken en dat is nou net de kritische temperatuur voor gras, om wel of niet te groeien. Volgend jaar moeten ze in ieder geval nog maar eens een keer langsrijden, om het eindresultaat te zien. Aan de, vorig jaar bij datzelfde appartementencomplex, gepote zeven appelbomen waren dit jaar al menig appeltje gegroeid vertelde de conciërge. Als het goed is komen daar in 2023 dus een aantal peren en kersen bij van deze zojuist gepote bomen.
Na een tijdje moest ik toch echt gaan. Anders zouden bepaalde etenswaren niet meer op tijd voor de diepvries zijn. Voordat ik daadwerkelijk in de auto stapte, keek ik nog even om. Misschien dat Heiko nog zou zwaaien. Maar nee. In plaats daarvan had hij de ultieme houding van een Zweedse tuinman aangenomen: leunend op zijn hark, arm in de zij en bedenkelijk kijkend… Op het moment dat ik hem én Anton toe riep, dat ze weer aan het werk moesten gaan keken ze verschrikt om en hebben we alle drie nog even smakelijk staan lachen!
Overigens was ik snel weer over de teleurstelling heen, dat de kapper er niet was. Op de terugreis zag ik maar liefst drie reetjes! Drie! Ze liepen gezamenlijk op een stukje land, ver van de weg. Eerst dacht ik dat het stammen waren. “Maar wat liggen die daar vreemd…” Ik kon trouwens niet zien of het nou een moeder met twee jongen waren of drie jongen. Ze waren even groot en waren in ieder geval geitjes, want ze hadden geen van drieën een gewei. Blijft mooi om die schichtige beestjes te bekijken. Als ik niet naar de kapper had gewild vandaag had ik ze niet gezien!
De sneeuwstokken staan er weer! Op de terugweg van Tranås naar Ödarp viel het oog meteen op de rode stokken met de reflecterende witte streep. De sneeuwstokken zijn weer geplaatst! Ter voorbereiding op de winter. Stonden ze er de heenreis ook al? Helemaal niet gezien! Wij hebben trouwens het idee, dat alles van het herfstseizoen dit jaar eerder zijn dan vorig jaar. Het is voor ons gevoel ´s middags eerder donker, is het ´s ochtends langer donker, is de nachtvorst eerder dit jaar en nu zijn de stokken ook al (naar ons idee) eerder in de bermen gezet! En wat te denken van die handschoenen en mutsen in de winkel? Waar gaat dat naar toe deze winter?
Het zonnen is in ieder geval over. Daar zijn we het allemaal wel over eens. Het gezellig buiten op de vlonder zitten met een kopje koffie is voorbij. De bladeren nemen de vlonder in beslag. Tijd om de tuinmeubels naar de winterstalling te dragen. In het trollenhuis ermee! Handig hoor zo´n trollenhuisje. Daar zetten we de tuinset ieder jaar neer, zodat ze beschermd zijn tegen de weersinvloeden. Regen en wind is natuurlijk geen probleem, maar een dikke laag sneeuw? Nee, daar worden ze niet beter van. Nadat de tafel en de vier stoelen onder dak waren, veegde ik de vlonder aan. Op dat moment zag het er weer netjes en verzorgd uit. Dat duurde natuurlijk niet lang. Ik had alle gereedschap net opgeruimd en er lagen alweer blaadjes op de vlonder. En dat zullen zeker niet de laatste zijn. Er zit nog voldoende aan de bomen en die komen allemaal nog naar de grond. Waar ik de bladeren van de vlonder heb gelaten? Ehhh… Die liggen er nu mooi naast…
