Geen widgets gevonden in de zijbalk

Ook vanochtend was ik weer op tijd van bed. Het zal half zes geweest zijn. Terwijl ik met mijn kopje koffie naar de serre was gegaan, kreeg ik een fantastische zonsopkomst te zien! Het was alsof er een regenboog in de lucht werd gemaakt: rood, oranje, geel, groen, indigo (donkerpaars) en violet. Alleen groen en indigo ontbraken, maar verder was het er allemaal. Dit te zien is een van die kleine dingen, die je heel blij kunnen maken!

Heiko heeft dit gemist, want die draait zich meestal nog even weer om als ik opsta en volgt een half uur tot een uur later. Vandaag was dat een uurtje. Toen hij beneden was ging hij traditiegetrouw eerst de kachel opstoken. Tegen kwart voor zeven stoof hij de serre binnen en brak op een “brute wijze” bij mij de betovering: “Ik ga nu meteen weg!” zei hij. “Ik heb een afspraak staan voor de keuring van de Hyundai! Om zeven uur vanochtend!” Die afspraak was twee maanden geleden al gemaakt en zo vroeg mogelijk, zodat hij na die keuring meteen door kon rijden naar het werk. Helaas (betrekkelijk) was hij vandaag vrij!

Ongeveer vijf minuten later zat hij in de auto, terwijl ik hem vliegensvlug een paar broodjes en een flesje drinken had klaargemaakt en meegegeven. Met enige haast reed hij richting het keuringsstation in Tranås. Natuurlijk kwam hij te laat bij de keuring, het was uiteindelijk vijf minuten over zeven. Maar gelukkig waren er nog geen andere auto´s en de drie keuringsmeesters stonden op een rij op hem te wachten! Geen enkele vorm van paniek of irritatie. Met de gebruikelijke Zweedse rust controleerden ze de Hyundai op de standaard punten. Zonder een enkele opmerking werd de auto goedgekeurd! Tien minuten later kon Heiko weer terugrijden naar Ödarp. Dat was even vreemd wakker worden. Goedemorgen!

Vanochtend kreeg ik weer eens de bekende kriebels. Eigenlijk net zoals gisteren, toen ik even in de border aan het harken ging. Ik was toen ook een stukje aan de overkant van ons beekje gaan wandelen. Voorzichtig en beheerst mijn voeten neerzettend, want ik ben momenteel ontzettend bang om te vallen. Vanaf de andere kant had ik nog niet gezien hoe de situatie was na de twee stormen van januari. En, nieuwsgierig als ik ben, wilde dat wel eens met eigen ogen bekijken. Het eerste wat ik te zien kreeg waren uitwerpselen! In het dode gras viel dat meteen op. Het was van een eland, een ree en een vos.

Toen ik ver genoeg van het huis was gelopen om een overzicht te krijgen, draaide ik me om. Dat was een behoorlijk verschil met vorig jaar. Het was daadwerkelijk meer open geworden. Wat het onmiskenbaar maakte was, dat vanaf deze kant het huis nu zo duidelijk zichtbaar is geworden. Voor de stormen was dit zeker niet het geval. Meerdere grote, volle dennen en sparren hielden het huis uit beeld. Maar die zijn gesneuveld.

En wie volgde mij ook nu weer? Natuurlijk: Ebba! Ze liep niet alleen mee tot aan het bruggetje over ons beekje, maar ging ook weer mee het land op. Als ik even stil stond deed zij dat eveneens en keek heel geïnteresseerd om zich heen.
Blij met mijn dametje!

Vandaag had ik dus opnieuw de behoefte om buiten bezig te zijn. De laatste maanden heb ik al veel te lang binnen gezeten. Ik besloot om een verfpot te pakken met de kleur Faluröd. Het eerste gedeelte van de lange zijwand van de carport wilde ik gaan verven. Die aan de kant van het bos van buurman Conny. Gelukkig is het daar redelijk vlak terrein en kon ik er goed lopen en staan. De hoogte van de planken waren net goed voor mijn lengte: ik hoefde niet op een trapje te gaan staan. Die pakte ik er wel bij, om daar de grote, zware emmer met verf op te zetten.

Ik begon met de zijkanten van alle planken. Er komen hier trouwens nog afdeklatjes, van die smalle plankjes, overheen hoor. Alleen wachten we even met de aanschaf daarvan. Hout is momenteel behoorlijk prijzig en tweedehands wordt er niet zoveel meer aangeboden. Om het toch netjes te laten lijken, verfde ik die zijkanten zodoende ook maar. Daar ging erg veel tijd in zitten. Toen die klaar waren konden de brede planken zelf aangepakt worden. Dat ging stukken sneller! Het was mijn bedoeling, om de hele wand te doen, maar dat was te hoog gegrepen. Morgen misschien?

Heiko was vanochtend veel binnen. De rollen waren omgedraaid: hij achter de laptop en ik buiten bezig. Na de koffie kwam hij toch eventjes in de buurt, om een paar spijkers in bepaalde afdeklatjes te spijkeren. Die latjes had hij er voor de winter even snel aangespijkerd, maar die moesten nog met een paar extra spijkers vastgezet worden. Stel je voor, dat er een olifant aan moet hangen! Dan moet het wel degelijk gebouwd zijn. Daarna pakte hij de aanhanger leeg. Wat daarop lag? Een paar boomstammen, die hij gisteren van zijn werk had meegenomen… Verder haalde hij vier volle kruiwagens met brandhout naar de stookkelder en werden er een voorraadje pellets klaargezet voor volgende week.

Toen kon hij de verleiding niet langer weerstaan om niet buiten verder te gaan. Achter de carport lagen meerdere planken en die ruimde hij op. Een paar gingen naar de plek van de nieuwe houtstek en een paar verdwenen in de schuur. Daar zou binnenkort de zaag in gezet worden. Vervolgens werd de berging, achter in de carport, een beetje leeg gemaakt. Hij wilde beginnen met het leggen van de 50 x 50 grindtegels!

Eerst werden er twee kruiwagens vol zand uit de berging weggereden. Dat zand verdween aan de zijkant van de carport, zodat het land daar iets opgehoogd wordt. Daarna werd de waterpas erbij gepakt en de grond mooi vlak gemaakt: het leggen van de eerste stenen was een feit! Nee, het paste niet precies. Heiko besloot om niet meteen de flex (haakse slijpsteen) erbij te pakken, maar ging door met het leggen. Er kwamen drie rijen te liggen. Wat wordt dat mooi! Heiko was zelf ook erg tevreden met het resultaat van dit begin. Ik denk, dat ik vrijdag of zaterdag niet naar hem hoef te gaan zoeken: die maakt vast dit klusje af.

Zo langzamerhand wordt het rustiger bij het vogelvoederhuisje. Nu de temperaturen verder stijgen en nachtvorsten voor deze winter bijna voorbij zijn, willen we ook niet meer zoveel bij gaan voeren. De gevleugelde vrienden kunnen zoetjesaan zelf weer het een en ander zoeken (en vinden) in de vrije natuur. Om eerlijk te zijn ga ik ze wel missen hoor. Het is altijd een feestje, om “met elkaar” aan tafel te zitten.

Hopelijk blijven ze wel een beetje bij ons in de buurt. Of beter nog: gaan ze gebruik maken van de vele broedhokjes! Het is jammer, dat bijvoorbeeld de kool- en pimpelmeesjes zoveel op elkaar lijken. Je komt daardoor nooit te weten of het een meesje is die al eerder bij ons was, of dat het een van de jongen is. Nou ik erover nadenk, geldt dat in feite voor alle vogels… Of ze moeten al een bepaald, afwijkend kenmerk hebben.

Laatste nieuws: in Ödarp zijn de eerste bosanemoontjes gesignaleerd! En volgens de Zweed is de lente daarmee officieus begonnen!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


CAPTCHA Image
Reload Image

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.