Laatste bericht 2023…

Nee, dit zijn geen foto´s van “deze tijd”. Ze zijn wel van dit jaar, maar van de zomer. De wolken die erop staan vind ik nog altijd heel bijzonder. Die eerste twee hebben een wolk met een trap. De tweede serie laat wolken zien, die zijn samengesteld uit hele kleine wolkjes. De grote foto is toch wel mijn favoriet. Zó bijzonder, zo speciaal! Wolken hangen voor de zon en de zonnestralen geven uitzonderlijke kleuren aan die wolken. Tenminste zo bekijk ik het. Wat zien jullie erin?

Als je deze foto toegestuurd krijgt met de vraag of we op de koffie komen: wat doe je dan?
Ja! Je neemt de uitnodiging aan! Met beide handen! Of niet soms?
Marijke had de foto gestuurd, nadat Martin deze heerlijk uitziende appeltaart had gebakken.
Ze wilden die samen met ons aansnijden en nuttigen.
Diezelfde middag zaten we bij ze aan de tafel. In Slogebo, daar waar zij momenteel vertoeven.

Het is hen helaas nog niet gelukt hun droomhuis te vinden, maar goede dingen komen langzaam.
Hun huis is al gebouwd en staat ergens op ze te wachten, alleen is het juiste moment nog niet daar…
Ohhh… Geduld…
Die hebben ze gelukkig en in de tussentijd vermaken ze zich prima in hun tijdelijke woning en in hun tijdelijk woongebied. En zo af en toe ook met ons! We hebben van de taart en het gezelschap genoten. Of was het toch andersom?

Tijdens onze afwezigheid in Ödarp was onze Ebba degene die het fort bewaakte. Dat deed ze vanuit de kelder, waar de hele tijd voldoende eten en drinken voor haar klaarstond. Via het kelderraam kon ze de oprit zien. Vanachter dat raam hield ze nauwkeurig en zeer geduldig in de gaten of er een auto aankwam. Zodra dat het geval was, en het was niet onze bruine Volvo, dook ze onder de pallets in de stookruimte. Elke dag stopte er een blauwe auto met een geel kenteken. En elke dag stapte daar dezelfde “mevrouw” uit, soms vergezeld door haar man. En elke dag kwam de mevrouw fluitend binnen via de achterdeur. Vanonder de pallets hield Ebba haar adem in en volgde ze de voetstappen vanuit haar donkere, maar veilige schuilplaats. Daar konden ze haar niet zien en konden ze ook niet bij haar komen. Ze paste er zelf maar nauwelijks onder! Ze was namelijk wel een beetje gegroeid de laatste dagen. Nu er buiten sneeuw ligt, kan er niet meer gejaagd worden en is de lichaamsbeweging ongeveer op hetzelfde niveau als dat van haar baasjes.

Ondertussen smaakte het voer haar prima. Vooral die lekkere staafjes met zachte substantie die de mevrouw dagelijks voor haar klaarzette in de tvättstuga zijn heerlijk. Hmmm, misschien was die fluitende mevrouw niet eens zo heel erg gevaarlijk. Ze maakte ook telkens de kattenbak schoon en ze praatte tegen Ebba, ondanks dat ze haar niet zag. Pas op een van de laatste dagen liet Ebba zich daadwerkelijk zien. Ze had “de kat uit de boom gekeken” en de conclusie getrokken, dat de fluitende mevrouw en haar man wel te vertrouwen waren. Dus liet ze zich zien en horen. Dat was zo bijzonder en de fluitende mevrouw maakte er meteen een filmpje van via haar mobiele telefoon. Dat filmpje ontvingen wij een paar minuten later in Oostwold. Wát leuk! Het ijs was gebroken en Ebba liet zich aanhalen door haar verzorgers. Ebba was gedurende ons verblijf in Nederland prima verzorgd en om onze waardering daarvoor te laten blijken, hadden we Martin (de man van) en Marijke (de fluitende mevrouw) uitgenodigd voor een kop thee/ koffie. “In opdracht van Ebba” hadden we een paar presentjes uit Nederland voor ze meegenomen. En laten wij nou ook nog een paar prachtige waxinelichtje houders krijgen! We kijken terug op een gezellige middag!

Toen wij op 10 december vertrokken naar Nederland lag er ongeveer vijftijen centimeter sneeuw in Ödarp. Toen wij thuiskwamen uit Nederland was de grasmat weer helemaal zichtbaar en groen. De vraag was dan ook of er een witte kerst in zat of niet. Nou, dat was geen probleem, omdat het de dag na onze thuiskomst, op 21 december, flink begon te sneeuwen. Twee dagen achtereen viel er 15 centimeter sneeuw! Dat betekende sneeuwschuiven… Terwijl Heiko voor het huis het paadje naar de voordeur sneeuwvrij maakte was het een beetje als “water naar de zee dragen”, omdat het op dat moment ook nog sneeuwde en waaide. Helemaal sneeuwvrij werd het paadje dan ook niet. Het meeste werd aan de kant geschept, zodat we weer redelijk fatsoenlijk bij de brievenbus konden komen. Toen we een dag later wakker werden en naar buiten keken, lag er opnieuw zo´n pakket aan sneeuw. Prachtig! Je hoort ons absoluut niet klagen.

Uiteraard werd de sneeuwschuiver er opnieuw bij gepakt. De grote tractor met sneeuwschuifblad was ondertussen alweer over de weg geweest, om die voor de automobilisten begaanbaar te maken. Met het opzijschuiven had hij onze heg helemaal laten verdwijnen onder een vracht sneeuw. En toch, in het voorjaar staan alle takken weer rechtop en komen er, tot nu toe, ieder jaar weer blaadjes aan. Met rechte een oude taaie! Behalve veel sneeuw hebben we ook al redelijke vorst gehad. Wat dacht je van -14 graden ´s nachts en -8 overdag? Dat zijn toch voor Nederlandse begrippen, serieuze temperaturen onder nul. Gelukkig was het niet echt koud, omdat er een droge lucht was. Koning Winter is in Ödarp!

Storm Pia trok over Zweden in de tweede week van december en zorgde voor veel ongemakken. Treinen reden niet, vliegtuigen bleven aan de grond en ook een aantal veerboten bleven in de havens liggen, omdat de zee té ruig was. Wat fijn dat wij net op tijd terug waren. Dat klinkt heel egoïstisch, want voor de reizigers die na ons kwamen was het echter bijzonder vervelend. Je hebt tenslotte iets gepland en dan gaat het onverwachts niet door. De planning moet dan bijgesteld worden, wat ongetwijfeld allerlei vervelende consequenties heeft. In onze regio heeft het wel gewaaid, maar van een storm was geen sprake. We hebben geen omgevallen bomen gezien en het stroom is zelfs niet uitgevallen. Daar had ik me wel op voorbereid: een aantal emmers met water waren klaargezet om de wc mee door te kunnen spoelen en een thermoskan met koffie klaargezet en twee andere thermoskannen gevuld met kokend water voor thee of zo. Kaarsen en aanstekers lagen voor het grijpen en er lag voldoende hout naast de potkachel in de kamer. In mijn hoofd had ik een paar eenpansgerechten vastgezet, zodat we warm eten konden krijgen. Achteraf bleek dit alles onnodig te zijn geweest, omdat het in onze regio niet echt tot een storm kwam. Gelukkig maar. En het werk wat ik ervan gehad heb? De koffie smaakte ons prima, het water is gebruikt voor het bereiden van de warme maaltijd en de kaarsen hebben we gewoon voor de sfeer aangestoken. Je kunt beter voorbereid zijn, dan verrast worden!

Eindelijk een heerlijk meergranenbroodje gebakken! Ja, die stond al een hele poos op mijn verlanglijstje. Omdat Heiko niet zo van bruinbrood (en alles wat er op lijkt) houdt koos ik elke keer voor witbrood of witte bolletjes. En nou weet ik niet meer waar ik het meel heb gekocht, maar dat werkte perfect! En nog heel eenvoudig ook! Mengen met water, eitje en gist, laten rijzen, in bakvorm doen en weer laten rijzen en dan uiteindelijk bakken. Toen het broodje uit de oven kwam zag ik al, dat het goed gegaan was. En na het snijden helemaal: het broodje was super luchtig van binnen. En de smaak? Ik heb er meteen twee plakjes van gegeten. Volgens mij is daarmee antwoord gegeven op de vraag…

Onze kleindochter Merle, die in Onstwedde woont had het er in augustus al over. We zaten toen in verband met de verjaardag van Heiko zijn vader, bij Gert en Elise in de tuin. Het was prachtig mooi weer en daar vierden we de 93ste verjaardag met de hele familie. Op enig moment vertelde moeder Elise, dat Merle de week erop naar de kapper zou gaan om haar haar te laten knippen. Ze heeft heel mooi lang haar en de kapper had gezegd, dat ze dat eventueel zou kunnen doneren. Het haar zou geschonken kunnen worden aan een organisatie, die van dat lange haar pruiken maakt voor kinderen met kanker. Er was wel een voorwaarde aan verbonden, namelijk dat het haar minstens 30 centimeter lang moest zijn. In augustus twijfelde Merle echter nog te veel en uiteindelijk hoorden we toen, dat ze het (nog) niet had gedaan.

Nu, in december twijfelde ze niet langer en besloot ze haar lange blonde staartjes te doneren aan het goede doel. Het was ondanks alles wel een bijzonder emotioneel moment, want je laat je haar knippen. Haar waar mama Elise staartjes in maakte en vlechtjes en zelfs (voor mij) kunstwerkjes. Dat had Merle ook in haar achterhoofd: dat is nu zeker voor een lange(re) tijd over. Maar het goede gevoel van het doneren was sterker! Ze liet haar haar knippen, de staartjes werden gedoneerd! “Fantastisch! Wát een mooi gebaar, Merle!” We kregen van Elise foto´s te zien van Merle´s nieuwe look. Even wennen hè, dat korte haar. Het staat haar wel goed! “Topper!”

Sinds we ons beiden hebben aangemeld als lid van de Zweedse “HartLong” stichting komen er maandelijks uitnodigingen voorbij voor bijeenkomsten voor de leden. Voor een paar hadden we ons aangemeld, waaronder het 50-jarig jubileum. Helaas voelde ik mij op die dag en op dat moment niet heel fit en moesten we afzeggen. Wel konden we naar het kerstdiner in een restaurant in Tranås. Dat was blijkbaar een jaarlijks terugkerend evenement. Hoewel er veel sneeuw lag en op dat moment sneeuw viel en het ook nog eens flink vroor, reden we toch die kant op. De weg was redelijk begaanbaar en met gepaste snelheid kwamen we veilig aan bij het restaurant, op het bedrijventerrein. Daar waar wij Tranås vanaf ons huis altijd binnenkomen. We waren niet vroeg en de parkeerplaats stond al goed vol met auto´s. Eenmaal binnen zagen we een goed gevulde zaal met mensen. Die zaten allemaal aan rijen tafels of tafels gegroepeerd voor zes personen.

Nadat we een kleine bijdrage hadden betaald en onze cadeautjes hadden afgegeven, zochten we een plekje aan een tafel voor zes personen en schoven aan bij vier anderen. Die waren uiterst spraakzaam en we voelden ons meteen thuis. Toen we goed om ons heen keken constateerden we, dat we verreweg de jongste waren. Niet iets waar we een goed gevoel bij hadden eerlijk gezegd. De voorzitter van de stichting opende de bijeenkomst en kondigde een gitarist aan die een aantal kerstliederen zong. Na een aantal liedjes nam de voorzitter weer het woord en vertelde het een en ander, waarna het buffet geopend werd. De aanwezigen schuifelden langs de tafels waarop het eten stond uitgestald en namen hun portie mee naar de tafel. Toen het onze beurt was namen wij ook het een en ander van het lekkers dat werd aangeboden. In Zweden mag een kerstham tijdens dat soort bijeenkomsten niet ontbreken en die was er dan ook. Heerlijk!

Heiko proefde in de tweede ronde ook nog eventjes van de dikke rijst. Een paar anderen aan ons tafeltje hadden dat ook al opgeschept en vonden het erg lekker. Dat moest geproefd worden! Toen Heiko terugkwam met de rijst en daarop kaneel, bruine suiker en honing, mengde hij alles door elkaar en begon te eten. Dat was lekker volgens hem en vergelijkbaar met onze eigen dikke rijst. Volgens onze “buurtjes” aan tafel moest je het anders eten: rechtstreeks met de lepel naar beneden steken. Niet roeren!!! Na het eten speelde en zong de gitarist weer een paar liedjes, waarna de voorzitter de komst van de kerstman aankondigde!

Iedere aanwezige was vooraf gevraagd een klein cadeautje mee te nemen ter waarde van ongeveer €.5,-. Die waren meteen bij binnenkomst afgegeven en voorzien van een nummer. Bij ieder bord stond een klein kerstman-poppetje met daaraan een nummer. De kerstman pakte één voor één een klein pakje en riep het nummer op dat daarop stond. Als het correspondeerde met het nummer op het poppetje, was dat cadeautje voor jou. De kerstman maakte het erg leuk en zorgde voor de nodige stemming in de zaal. Nadat alles was verdeeld sloot de voorzitter de avond af en wenste iedereen wel thuis. Wij namen afscheid van het groepje aan onze tafel en reden met een goed gevoel terug naar Ödarp. Als dit volgend jaar opnieuw georganiseerd wordt, geven we ons zeker weer op. Het was gezellig!

De Kerstdagen liggen inmiddels achter ons. Rustige dagen. We genoten van de sfeer die gecreëerd werd door de aankleding in huis vanwege de vele kerstprullaria en de non-stop kerstmuziek die uit de radio klonk. Verder zorgde het pak sneeuw voor de juiste stemming. De spaarzame auto´s die voorbij reden, reden uiterst behoedzaam in verband met de gladde wegen. Twee keer kwam de sneeuwschuiver voorbij en verder bleef het rustig. Na een uitgebreid Kerstontbijt keken we de Eerste Kerstdag ´s middags naar een tweetal kerstfilm op de televisie en hadden de tafel in de kamer volstaan met toast, beleg en allerlei hapjes. Daar aten we ongemerkt (te) veel van, waardoor we geen zin meer hadden in het kerstmaal. Nou ja zeg! “En de grote kerstham dan?” Die moest nog een dagje wachten. Als je een kerstmaal bereid, moet er ook ongedwongen van gegeten worden. Ja toch? Nee, voor ons op de eerste kerstdag even niet.

´s Ochtends een stuk heerlijke rijstevlaai bij de koffie.

Wel hadden we nog één cadeautje voor ons beide onder de boom gelegd. Heiko mocht het uitpakken, want die wist er niets van. Tijdens het bezoekje aan Nederland had ik nog een boek voor hem gekocht. Vol “spanning” pakte hij het pakje uit en was blij verrast toen hij het boek van Lars Kepler uit had gepakt. Onlangs hadden we een zestal boeken van Johan en Anneke Teunis gekregen om te lezen (daarna gaan ze terug) en die zijn, mede door het verblijf in de lage landen, al bijna uit. Dit is dus weer eentje om naar uit te kijken!

Op de Tweede Kerstdag deden we het een beetje rustiger aan met de hapjes en lieten we ons de kerstham, aardappeltjes, rode bietjes en spitskool heerlijk smaken. Dit jaar geen traditioneel kerstmenu met Janssons Frestelse, maar ons eigen menu. Aan Heiko de eer om de kerstham aan te snijden en dat deed hij weer prima! Hij nam er de rode bietjes bij, terwijl ik koos voor de spitskool. Als dessert deden we ons tegoed aan vanille-ijs met ananas en slagroom.

De rest van de dag vulde Heiko met puzzelen en ik achter de laptop. Heiko had een puzzel van boven gehaald en die op het puzzelkleed op de keukentafel uitgelegd. Dat begint een traditie te worden: puzzelen in december. Het was deze keer een puzzel met de afbeelding van ons huis, in de sneeuw. Die puzzel hadden we een jaar eerder aan Heiko zijn ouders gegeven. De lucht op de puzzel was grijs, evenals ons huis en tegelijkertijd was de sneeuw een beetje grauw. Oftewel: 50 tinten grijs op deze afbeelding. Heiko zijn ouders waren ermee begonnen, echter die hebben na een paar dagen afgehaakt. Het was té moeilijk en Heiko heeft het ondertussen al toegegeven: dit is geen eenvoudige afbeelding. Toch zette hij door en af en toe legde ik ook stiekem een paar stukjes. Het is toch ook wel weer leuk. En zeer verslavend…

Nog het vermelden waard? Ja, want dit had ik in ieder geval nog nooit gezien. Tijdens het laatste bezoekje aan de supermarkt viel me het oog namelijk op de koeling, waar een bak in stond. Een plastic bak met een slot erop. Een cijferslot! Dat moest ik beter bekijken. Wat bleek? Daar zat runder filet in, in schijfjes gesneden. Per schijfje was het verpakt. De prijs? Afgerond 45 euro per kilo! Ja, dan mag het ook achter slot en grendel! Of dat überhaupt verkocht wordt? Het moet dan toch wel heel lekker zijn…

Wat ook bijzonder (commercieel) was, was dat de kersthammen behoorlijk in prijs waren gestegen.
En ze verschillen ook enorm in prijs.
Even uitgaan van 10 kronen is 1 euro (voor het gemak), dan koste de goedkoopste nu 6,99 per kilo.
Ernaast lagen ze ook voor 8,99 per kilo.
De meest dure waren ze voor 13,90 per kilo!
En wij hadden de onze een tweetal weken eerder gekocht voor 3,99 euro de kilo!
Wat een verschil in prijs…

Op Tweede Kerstdag belden we met Heiko zijn ouders. Het was toen bijna een week geleden dat we elkaar voor het laatst hadden gezien. Even weer bijpraten. We vertelden onder andere over de verrassing van de DVD. Toen we de 20ste december bij hen wegreden kregen we een pakje mee. Die mochten we thuis pas openmaken. In het pakje bleek een DVD te zitten waarop de film stond over het afscheid de PTT van Heiko zijn vader. In 1991 was hij met pensioen (VUT) gegaan, op 61-jarige leeftijd. Ondertussen is hij al 32 jaar met pensioen. Heerlijk! We wisten dat die film er was, die had Heiko namelijk gemaakt, alleen hadden we de film nog nooit gezien. Die stond namelijk op een videoband en we hebben geen van allen nog een videorecorder! Een aantal keren hadden we gevraagd of ze die band zouden kunnen laten overzetten op een DVD, maar steeds kwam het er niet van. Nu hadden ze het stiekem toch laten doen en hebben ze ons verrast met die DVD. Oh! Wat was dat leuk!

Heiko kon er voor mij een heleboel bij vertellen en uitleg geven over het postkantoor en de oude collega´s van zijn vader. Die collega´s hadden er een mooi, feestelijk afscheid van gemaakt. Iets wat tegenwoordig bijna niet voor te stellen is. Uitzonderingen daargelaten… De collega´s hadden een bakfiets geregeld, helemaal versierd met ballonnen, een Nederlandse vlag, twee volle postzakken en een paar borden met teksten “Opa´s laatste ritje”, “Na 40 jaar PTT is de VUT eindelijk daar” en “Gut gut gut, opa Leugs gaat in de vut”. Op de bakfiets stond een stoel waarop zijn vader kwam te zitten. Een collega nam plaats op de fiets en trapte de bakfiets het postkantoor uit en dwars door de drukke verkeersader, de Kerkstraat in Hoogezand. Voorop reed een rode PT-auto luid toeterend en achter de bakfiets fietsten een 15-tal collega´s mee. De stoet werd afgesloten door nog twee, luid toeterende, rode PTT-auto´s. De rit ging naar het gebouw van de Reensche Compagnie. Een wooncomplex voor ouderen dat in de route zat, waar Heiko zijn vader vijf dagen in de week de post bezorgde.

In de Reensche Compagnie wonen ouderen en die waren “postbode Leugs” zeer dankbaar voor de jarenlange getrouwe bezorging van hun brieven, kaartjes, kranten, aangetekende brieven en… nota´s. In dat gebouw was ook een zangkoor en dat koor was door de collega´s gemobiliseerd. Het koor stond buiten klaar en zong een aantal liedjes met Groningse teksten, voor de met de VUT gaande postbode. Geweldig! Heiko zijn moeder was, samen met de kleine kleindochter Elise, ondertussen opgehaald door een postauto, zodat die er ook bij kon zijn. Na afloop werd Heiko zijn vader weer op de bakfiets naar hun huis gereden. Een aantal naaste collega´s ging toen mee naar de Sportterreinstraat, waar Heiko zijn ouders woonden. Heel gezellig! Alles is door Heiko vastgelegd op film en dat is een prachtige herinnering aan dat afscheid. De film gaat daarna zelfs nog verder met een verslag van de receptie, die door de PTT werd aangeboden! Daarop zijn vele, zo niet alle collega´s te zien, die afscheid namen van de altijd vrolijke, alerte, spontane, hardwerkende en zeer collegiale Jacob Leugs. Met tranen in de ogen bekeken we de beelden: wat een superfilm en wat een fantastische verrassing om die te mogen ontvangen. “Bedankt voor dit buitengewoon cadeau, pap en mam!”

Uiteraard lieten we onze “mee-eters” deze winterse weken niet in de steek. Met de koude van de laatste weken en de sneeuw is er niet zoveel voedsel meer te vinden voor de vogels. Dat is reden genoeg om ons voederhuisje weer goed te vullen. Met zonnebloempitten, af en toe aangevuld met havermout en uiteraard de mezenbollen. Dat daar niet alleen mezen van eten zal iedereen wel duidelijk zijn. Zelfs een merel bezocht die bollen en at er lekker van!

Tegen de tijd dat wij dit plaatsen stond het maantje alweer aan de hemel. Potverpielekesnogaantoezeg! Het was pas kwart voor drie! Wij maakten ons toen klaar voor vertrek. Wij hebben deze oudejaarsmiddag een uitnodiging staan voor een oudejaarsborrel bij Martin en Marijke.

Wij wensen iedereen alvast een hele fijne jaarwisseling! Met familie en/ of vrienden!