Waarom weet ik niet, maar vanochtend was ik om drie uur klaarwakker. Een uurtje eerder had ik al even wakker gelegen en op de wekker gezien dat het nog maar twee uur was. Geen tijd om op te staan! Nadat ik me had omgedraaid viel ik toch nog weer in slaap. Tot een uurtje later. Op dat moment ben ik opgestaan, want als je hersenen om die tijd ook nog eens beginnen te werken… Ik begon lekker rustig met een kopje koffie en een half uurtje later nam ik een broodje. Nog even digitale kranten gelezen en een uurtje later daalde ik de trap af naar beneden. Nu Heiko er niet is, zorg ik zelf voor het stoken en ging daarom het stookhok in. De pelletkachel had zijn werk vannacht keurig gedaan. Die slaat momenteel aan, wanneer de houtkachel het koud(-er) laat worden. Ideaal! Vanaf het moment dat ik beneden was, stookte ik weer op hout.
Bij het pakken van diverse stukken hout viel het oog mij op Heiko zijn werkkleding. Zowel zijn eigen, als die van Örtengren. Die pakte ik bij elkaar en ging ze allemaal wassen: overall, werkbroek, een paar jassen, fleecevesten, mutsen: alles! Ik had immers de kans. Heiko was er niet en daarmee niet aan het werk. Aan deed hij ze in ieder geval vandaag niet. Zijn mandje met spulletjes van het werk werd leeggegooid en opgeruimd, her en der een beetje gesorteerd en de stookruimte veegde ik eventjes. De mat verdween ook nog in de wasmachine. Tegen de tijd dat het buiten licht begon te worden was ik net klaar. Koffie!
Het had vannacht weer een beetje gesneeuwd. Op zich niet zo veel, waardoor het bijvoorbeeld op het land niet eens zou zijn opgevallen. “Ware het niet…” dat onze julbock een laagje op zijn lijf van takken had liggen. Nee, eigenlijk de moeite van het opschrijven niet waard. Toch zou dit niet het laatste zijn voor vandaag wat aan sneeuw valt. Zoals aan de lucht boven Ödarp was te zien, zat die vol met sneeuw. Dan lichten de aanwezige wolken namelijk een beetje oranje op.
Het was ongeveer kwart over acht, toen ik Heiko aan de telefoon had. Hij had gisteravond nog een uurtje met Geert en Froukje gebabbeld en was toen toch maar naar bed gegaan. Om acht uur was hij opgestaan en had hij zich lekker gedoucht en een kopje koffie bij zijn ontbijtje gepakt. Na ons gesprekje zou hij naar Gert en Elise, Merle, Daan en Jelte gaan. Ja, naar “de Bende van Vijf”. Daar werd hij erg enthousiast begroet. Eerst moesten de kleinkinderen even de broodnodige aandacht hebben, waarna hij koffie dronk en leuk bijpraatte met Gert en Elise. Natuurlijk kwam Opa Zweden niet met lege handen. Ze waren blij met hetgeen we voor ze hadden uitgekozen, wat elke keer toch weer een grote gok is. Ze waren er gelukkig blij mee. Samen met de drie kleintjes speelde Heiko nog een paar spelletjes: “Vos laat los” “Happie Haai” en “Rakker rakt”: hoe bedenken ze het… Daan hield het bij het bouwen, terwijl Jelte later het spel “Bowlen” van Opa en Oma Zweden wel erg leuk vond. Richtingsgevoel is nog een puntje…
Elise had ervoor gezorgd, dat Heiko bij haar een zelftest kon doen. Hij wilde er zo zeker mogelijk van zijn, dat hij niet met Corona besmet was. Hij had geen klachten en was met niemand in contact geweest. Zelfs niet op de boot, omdat het daar ongebruikelijk rustig was. Dat hoeft geen garantie te zijn, dat je het niet hebt, maar het gaf wel een veiliger gevoel. Elise hielp hem met de test en het duurde niet lang, of ik kreeg een foto van de resultaten met de tekst: “Uitslag negatief!” Op dat moment was er dus geen sprake van een besmetting.
Vanochtend had ik het, na mijn schoonmaakwoede in het stookhok, even rustiger aan gedaan. Voor mijn doen dan. Even met de website bezig geweest en een telefoongesprek gevoerd. Het zal ongeveer kwart voor elf zijn geweest, dat ik met mijn tante belde. De nicht van mijn moeder, ook een Hennie. En zelfs eveneens een Hennie Slagter, alleen schreef mijn moeder haar naam met een y: Henny. De beide vaders waren broers en beide moeders waren zussen. Ik zal nog eens een foto opzoeken. Dan wordt duidelijk, dat ze familie waren. Terug naar het gesprek. We zouden tijdens ons “einde-jaar-bezoek” aan Nederland haar ook bezoeken, maar vanwege de bekende omstandigheden kon dat niet. Dat was de reden dat ik haar maar even belde. En natuurlijk om elkaars stem weer even te horen en van de laatste nieuwtjes op de hoogte te brengen en gebracht te worden. Na ongeveer een uurtje vonden we het welletjes. We wisten weer van het wel en wee van elkaar en sloten af: “Tot gauw!”
Bijna op hetzelfde moment, dat ik het telefoongesprek beëindigde, kreeg ik een foto toegestuurd. Heiko was onderweg van Onstwedde naar Hoogezand. Daar was hij om nagenoeg twaalf uur aanwezig geweest. Zijn vader en moeder waren emotioneel geworden, toen ze hun jongste zoon na een paar maanden weer in levenden lijve zagen. Er werd “gesmokt” en geknuffeld. En weer “gesmokt” en geknuffeld! Smokken is overigens Gronings voor kussen. Dat gekus en geknuffel was vanzelfsprekend, want voor hen duren die “paar” maanden lang. Omdat er producten bij waren, die beter meteen de koelkast in konden, werden eerst de meegebrachte cadeautjes uitgepakt. Het waren inderdaad weer vele etenswaren. Daarvan weten we zeker dat ze goed terechtkomen!
Hierna werd Heiko meteen al in de watten gelegd, ook niet verwonderlijk. Dit keer werd hij verwend met iets lekkers, want zijn moeder had haar oh-zo-bekende slaatje gemaakt. Dat was met verjaardagen al zo goed als een traditie. Ik weet hoe ze smaken en dat ze zijn heerlijk. Jaloers? Mwoaahhh… Omdat er zo ontzettend veel werk voor haar inzit, zal het waarschijnlijk een van de laatste keren zijn geweest, dat ze dit maakt. Gelukkig heb ik het recept en kan ik het de volgende keer ook bij hen maken. Of gewoon eens hier, voor ons tweetjes. Om te vragen of Heiko erin gesmuld heeft, en Heiko zijn vader en moeder natuurlijk ook, is een overbodige vraag. Natuurlijk!
Vrijdag de 10e schreef ik over Norrland. Dat dit een landsdeel is van Zweden. Maar dat is slechts een van de drie landsdelen waar Zweden uit bestaat. Je hebt daarnaast namelijk ook Svealand en Götaland. Het zijn de historische landsdelen van Zweden. Op het plaatje hierboven zie je, hoe de landsgrenzen en delen er rond de veertiende eeuw uit hebben gezien. De huidige landsgrens met Finland is het witte streepje, terwijl de grenzen van de landsdelen donkergrijs zijn. Wat was Zweden toen groter. Het meest voorkomende gebruik van deze delen van het land in alledaagse contexten is waarschijnlijk in weerberichten. De namen komen ook nog wel voor in bepaalde districten. Zo zijn Central Norrland en Upper Norrland namen van twee zogenaamde nationale gebieden in statistische contexten.
Via internet heb ik een paar gegevens over de diverse landsdelen opgezocht. Zo zie je het aantal inwoners en oppervlakte. De samenstelling van de regio’s is door de geschiedenis heen veel veranderd. Voornamelijk vanwege het feit, dat de buitengrenzen van Zweden zijn aangepast. De zuidelijke provincies Blekinge en Skåne en de westelijke provincie Bohuslän werden in 1658 aan Zweden toegevoegd en zijn sindsdien opgenomen in Götaland. Evenals de provincies Halland en Gotland verkregen zijn in 1645. Ook Härjedalen en Jämtland werden dat jaar toegevoegd en zijn inmiddels opgenomen in Norrland. Finland maakte tot 1809 deel uit van Zweden en werd toen als vierde deel van het land gerekend. Voorheen werden de noordelijke delen van Finland geteld als Norrland en de zuidelijke delen als een apart deel, genaamd Österland. Sommige provincies in Zweden, zoals Gästrikland en Värmland, hebben ook hun aansluiting gevonden.
Het was al bijna twee uur, toen ik een foto kreeg met een paar vrolijke gezichten van Heiko zijn ouders. Ze zaten op dat moment aan tafel. En wat kregen ze? Heerlijke stamppot andijvie! Uiteraard ontbraken de rookworsten niet. Nee, de gehaktballen waren ook niet vergeten hoor! Wat heeft Heiko zijn moeder er weer een werk op gedaan. Vanzelfsprekend met hulp van zijn vader. Na het uitbuiken werd Heiko gevraagd om hen te helpen met hun nieuwe mobiele telefoons. Zijn moeder heeft voor haar verjaardag van zijn vader een nieuwe gekregen en zijn vader gebruikt nu haar oude. Bepaalde dingen waren niet duidelijk en daar kon Heiko ze mooi mee helpen.
´s Middags was het hier prachtig weer. En daarom besloot ik om de kerstkaartjes naar de buren te brengen. Twee vliegen in een klap: de kaartjes kwamen op de plaats van bestemming en ik kon nog even genieten van de winterse taferelen. Vanaf morgen voorspellen ze een periode met temperaturen boven nul. Niet veel, maar waarschijnlijk genoeg, om veel sneeuw te laten verdwijnen. Het ritje werd langer dan verwacht. Na twee uurtjes rondrijden kwam ik dan ook met meer foto´s thuis dan verwacht. Ongeveer honderdvijftig. Stuk voor stuk uiteraard mooie (ahum) exemplaren, die laten zien hoe de omgeving hier (nog) uitziet. “Maar welke zet ik nou op de website?”
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Voor het eerst verdiepte ik me later die middag op het maken van een slideshow. Die had ik met een ander programma vaker gemaakt, maar nog nooit met het programma die we nu hebben. De oude konden we na een update van de website niet meer gebruiken en daarmee waren we genoodzaakt een andere te kiezen. Het heeft een paar zweetdruppeltjes gekost, maar volgens mij ziet het er op deze manier redelijk uit.
Na dit rondje dronk ik een kopje thee en nam ik er twee kniepertjes bij. Laten ze dat in Hoogezand nou ook gedaan hebben! En daar hebben ze op televisie de F1 wedstrijd gezien, waarbij Max Verstappen wereldkampioen werd. Ik had die tijd contact met Jan uit Assen. Net als Geert en Froukje een grote fan van F1 races. Hij hield me steeds een beetje op de hoogte. Verder stuurde Heiko me nog een berichtje, dat de droogtrommel van zijn ouders niet goed meer droogt en dat hij daar even naar had gekeken. Er werd ontdekt, dat er een filter kapot was. Het leek alsof die was gesmolten. Morgen gaat hij met zijn ouders even naar de winkel om navraag te doen over een reparatie. Dit zou toch niet mogen met een machine van nog maar 14 maanden oud.
Ondanks het feit, dat Heiko nu bij ze was, werd er vanavond om zes uur “gewoon” gebeld. Als alle zondagen. Bijzonder, om nu drie mensen in Hoogezand in beeld te krijgen. We babbelden zeker een uur. Ze hadden daar al een broodje gegeten: suikerbrood en witte verse bolletjes. Na het telefoontje werd er nog een kopje koffie gedronken, waarna Heiko naar zijn “B&G” (Bed & Gezelligheid) ging. Daar heeft hij met Geert en Froukje nog een poosje gepraat en televisie gekeken, onder het genot van een Hollands biertje. Dat Heiko niet al te laat naar bed ging was begrijpelijk. De vermoeidheid van de reis van gisteren sloeg toe. Voor hij ging slapen kreeg ik van hem nog een verslagje van deze dag, welke ik, zo goed en zo kwaad als het kon, heb verwerkt in dit bericht.
Na het telefoontje ging ik toch nog aan de slag met het maken van ragout. Het was de bedoeling, dat ik vanmiddag bitterballen zou maken en daarvoor had ik de schouderkarbonades al gaargekookt. Het was er echter niet van gekomen. Ik zou alles in de koelkast doen, om het morgen te maken, maar toen bedacht ik me toch: de karbonades zouden droog kunnen worden. Daarom alsnog er een ragout van gemaakt. Rond acht uur stond die in de koelkast. Dat kan morgen worden verwerkt in de bitterballen. Een kwartiertje later kon ik warm eten. Nee, geen patat met bitterballen: bami goreng. En omdat “de kat” van huis was, kon ik er heerlijke champignons doordoen. Het heeft me heerlijk gesmaakt. Om elf uur sloot ik mijn oogleden.
