Goedemorgen! Vandaag de tweede kerstdag van dit jaar. Wat gaat de tijd toch ontzettend snel! Maar is dat echt wel zo? Het is al vaker voorbijgekomen, dat we het gevoel hebben, dat de tijd sneller gaat. Met name nu we ouder worden. In werkelijkheid gaat de tijd natuurlijk niet sneller. Eén minuut in 2021 is even lang als eenzelfde minuut in 1981. Toch voelt het “anders”: lijkt die minuut nu korter en hebben we het gevoel, dat de tijd sneller gaat. Hoe zit dat? Het draait allemaal om hoe we de tijd ervaren. Dat heeft voornamelijk te maken met wat we in die tijd doen, hoeveel herinneringen we aanmaken in een bepaalde tijdsperiode. Zijn dat er veel? Dan lijkt die periode achteraf langer. Zijn dat er weinig of geen? Dan “krimpt” die herinnering in ons brein. Daarnaast is er nog zoiets als de “evenredigheidstheorie”. Die zegt, dat we een tijdsspanne, bijvoorbeeld een week, afzetten tegenover onze hele levensperiode…
Volgens onderzoek heeft tijdsbeleving ook te maken met de stofwisseling: hoe ouder we worden, hoe trager onze stofwisseling. Ons lichaam gaat minder snel draaien. We kunnen onze (tijds-) beleving echter verlengen. We kunnen daarmee de kwaliteit van onze tijd vergroten. Dan moeten we zorgen voor veel (nieuwe) ervaringen in het leven! Daarnaast helpt het, om er bewust voor te kiezen minder gebruik te maken van de klok, door bijvoorbeeld geen horloge te dragen. Het mooie van minder klokken in de omgeving is, dat we minder bewust zijn van de tijd en dat die voor het gevoel dus ook minder snel gaat. Verder kunnen we niet alleen minderen met klokgebruik, maar ook minderen met e-mail. En de mobiele telefoon bewuster gaan gebruiken. Beiden zijn namelijk tijdvreters en dragen er stevig aan bij, dat het leven onbewust aan ons voorbijtrekt. Hmmm… Morgen maar eens mee beginnen…
Vanochtend begonnen we eerst maar weer met een ontbijtje. Een kerstontbijt, welke bijna gelijk stond aan die van gisteren. Een paar plakjes brood van verschillende soorten, maar vanochtend met een plakje suikerbrood erbij. Natuurlijk ook met een vers gekookt eitje. Wat weer een verwennerij! Het leven is goed! Na bijna een half uur aan tafel te hebben gezeten, gingen we elk een kant op. Nou, dat wil zeggen, Heiko bleef aan de keukentafel zitten, want die kon het niet laten om toch nog even de puzzel erbij te pakken. Daar had ik even helemaal geen zin in en daarom zocht ik de laptop op.
In de serre hadden alle vier de ramen verschillende vormen van ijsvorming. Prachtig en heel bijzonder. Een tweetal ramen hadden ijs wat leek op papier. Twee andere hadden echte ijsbloemen. Schitterende structuren, opgebouwd uit waterdamp, dat tegen een koude ruit als ijs kristalliseert. Het vriest buiten flink en dan koelt ook een raam af tot onder het vriespunt. Omdat binnen in de serre een relatief hoge luchtvochtigheid heerst, kan de waterdamp in de lucht overgaan in ijs. Het eerst gebeurt dat op plaatsen waar een krasje of een stofje op de ruit zit. Is een kristalletje eenmaal gevormd, dan fungeert dat als aangroeipunt voor nieuwe kristallen. Temperatuur en oppervlakteruwheid zijn van invloed op de vorm. De verder uitgroeiende kristallen lijken vaak op varens of veren. Duidelijk zichtbaar hè? Soms waaieren ze uit tot ingewikkelde figuren. Misschien komt dat nog. Vroeger zag je ze ook wel in de kamer of keuken, omdat ramen toen nog niet van dubbel glas waren. Gelukkig is dat verleden tijd!
Tegen elf uur kon ik Heiko bij de puzzel losrukken. Die neemt het maken van de puzzel wel heel serieus. Of heeft hij een nieuwe hobby? Hij kan er werkelijk uren bij zitten. Ondertussen vordert de puzzel beetje bij beetje. Voor de zelfgemaakte salade (volgens zijn moeders recept) kwam hij toch graag naar de kamer. Een frisse salade, vanwege de appels die erin zitten. We deden er vandaag een glaasje Glögg bij. Lekker! Ondanks het feit, dat dit de alcoholvrije uitvoering was. Ook de salade was goed gelukt hoor. Uiteraard maakten we even een foto voor Heiko zijn ouders en dan met name voor zijn moeder, omdat het haar recept immers is. Behalve de salade had ik toastjes en toastbeleg op tafel gezet. Het beleg bestond uit de zelfgemaakte eiersalade en de eveneens zelfgemaakte filet americain. De buikjes kwamen wel vol. Het middageten sloegen we over. Je kunt het ook te gek doen.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
De hele dag vroor het ongeveer tien graden, echter het zonnetje stond ook lekker aan de hemel te schijnen. Die zon had weinig kracht, maar deed de sneeuw wel mooi glinsteren. De sneeuw is kurk en kurkdroog en bestaat uit allerlei kleine ijskristallen. De laaghangende zon laat die kristallen glinsteren, waardoor het net lijkt alsof er pareltjes in de sneeuw liggen. Een mooi gezicht. Dat plaatje lokte ons! Ondanks de kou toch naar buiten. Tegen twee uur besloten we het rondje Ödarp te lopen. Dat is een rondje van ruim 5 kilometer en in ons rustige tempo doen we daar ongeveer anderhalf uur over.
Halverwege de wandeling kwam ik erachter, dat mijn snowboots kapot waren. Althans het linker exemplaar. Er zat ineens een gat in, er miste een stuk. En er zaten scheuren in. Mijn oog viel erop, omdat ik naar mijn voeten keek. Die voelden namelijk koud aan en toen begreep ik waarom. Door de opening in de schoen kwam sneeuw in mijn sok, die ontdooide door de warmte van mijn voeten. Zodoende werden mijn sokken nat en mijn voeten kouder. We hebben het rondje wel uitgelopen, maar ik was ontzettend blij dat we weer in de warme kamer terug waren. Met name op het laatste recht stuk kregen we nog een beetje wind in het gezicht. Daardoor werd de gevoelstemperatuur een stuk lager en dat maakte het direct minder leuk. Onderweg heb ik overigens wel weer vele mooie plaatjes kunnen schieten van het besneeuwde landschap.
In Hoogezand was vrijdagmiddag “De Bende van Vijf” nog even neergestreken. Nee, dit keer was het “De Bende van vier”! Een volwassene en drie kids onder de dertien jaar. Gert was deze keer niet meegekomen, want die was nog aan het werk. Ze kwamen voor (overgroot-) oma´s verjaardag, vorige week zaterdag en voor de kerst. We kregen van Elise een paar foto´s van het bezoek en een kort filmpje. Daarop was te zien, dat opa op het keyboard het liedje “1-2-3-4, hoedje van hoedje van, 1-2-3-4 hoedje van papier” speelde en de drie achterkleinkinderen de tekst zongen. Wat fantastische beelden!
Zoals gebruikelijk belden we rond zessen met Heiko zijn ouders. Natuurlijk ook ondanks het feit, dat het kerst is. Misschien juist daarom wel! We begonnen meteen gezellig bij te praten. Over de dingen die achter ons liggen en over de dingen die gaan komen. Uiteraard vertelden ze ons over het bezoek van kleindochter Elise en haar drie kinderen. Maar ook over het bezoek van kleindochter Daniëlle met haar man Peter en hun twee kinderen. Ze vertelde ook, dat de kniepertjes die Heiko mee had genomen toen hij naar Nederland was gekomen, op waren. Ze smaakten prima! Ze hadden nog twee dozen met rolletjes staan, waar ze nu mee zouden beginnen te eten. “Maar die zijn niet zo lekker als de kniepertjes die jij hebt gebakken!” Het voordeel van rolletjes is echter, dat je er slagroom in kunt spuiten… Na een uurtje beeldbellen waren we weer volledig op de hoogte wensten we ze nog een hele fijne tweede kerstavond!
Ook hebben we een beetje eten in het bos gebracht. Achter ons huis. Eten? In het bos? Ja, want oudere mensen praten hier vaak over småfolket, letterlijk vertaalt “het kleine volk”. Dan hebben ze het niet over kleine mensjes, maar over een ander soort wezen. Het is een volksgeloof, bijgeloof. Zo denkt men, dat er kleine wezens in elke tuin zijn, die soms “weermannen” of “kleintjes” worden genoemd. Ze leven vaak in bijgebouwen, schuren of onder stenen en leven daar zonder dat je het merkt. Als ze echter ontevreden zijn, kunnen ze hun intrek nemen in de huizen en er een puinhoop van gaan maken. Waarom ze ontevreden worden? Men zegt, dat dat komt, omdat je bijvoorbeeld overbodig eten weggooit. Of dat je dieren niet op de juiste manier behandelt. Dan kunnen dingen beginnen te verdwijnen of op een andere plaats komen te liggen. Dat doet het småfolk, om je een lesje te leren. Er mee praten lukt je dan bijna niet. Als je geluk hebt willen ze naar je luisteren, wanneer je op de vloer gaat liggen en bijvoorbeeld verteld, dat je geen eten weer zult weggooien. En je moet ze om vergeving vragen. Dan willen ze wel vertrekken. Om ze bij voorbaat goed gestemd te houden legt men eten voor ze in het bos…
