Twaalf jaar website!

“Er is er een jarig, hoera hoera, dat kun je wel zien dat is hij!”
Onze website, blog is twaalf jaar vandaag!
Diverse pagina´s waren geschreven en verschenen één voor één op de site. Het eerste daadwerkelijk bericht werd op 20 januari 2012 geplaatst. Het bericht hield in, dat er druk gewerkt werd aan de inhoud van de (latere) blog. Hoeveel berichten zullen er inmiddels geplaatst zijn? Helaas is dat niet meer te achterhalen, omdat we een paar keer van provider veranderden. Hoeveel berichten er nog komen?
We zijn nog niet “uitgepraat”, hebben nog vele lezers (waarvoor onze hartelijke dank) en daarmee gaan we gewoon nog een poosje door.

Als je de beelden van dinsdagochtend ziet,
dat het zonnetje schitterend door de besneeuwde bomen schijnt,
dan geloof je toch bijna niet, hoe het weer deze woensdag was?

Gisteren, dinsdag ontdekten we dat onze riolering opnieuw verstopt dreigde te raken. Het liep nog weg, maar niet van harte. Tijd om het rioolbuis-ontstoppingsapparaat weer tevoorschijn te halen. “Oh ja… Dat was ook zo… Tijdens het laatste gebruik was die stuk gegaan…” De lange veer was geknapt! In Tranås hadden we al naar een vervanger gekeken, maar daar was die op dat moment niet meer verkrijgbaar. We gokten er daarom op, dat die wellicht in Eksjö nog te koop zou zijn. Zodoende besloten we vanochtend, om naar Eksjö te rijden. Konden we daar ook meteen de wekelijkse boodschappen halen. Maar moest dat nou echt? Het was noodweer! “Code donderrood” was passender geweest dan de, voor die dag afgegeven, code geel.

Het had gesneeuwd en het sneeuwde ook nog op het moment dat we wegreden. Eveneens waaide het flink, waardoor er sneeuwduinen waren ontstaan en nog meer nieuwe ontstonden. De weg voor ons huis langs was al belegd met een laagje ijs en met de verse, droge sneeuw daar overheen: het was echt glibberen. Toch gingen we weg, in de hoop, dat apparaat nog te kunnen bemachtigen. De snelheid werd in verband met het weer aangepast. Dat wil zeggen flink naar beneden bijgesteld. We reden zoveel mogelijk aan die kant van de weg waar de wind vandaan kwam, omdat aan de andere kant van de weg sneeuwduinen lagen. Daar kon je de overgang tussen weg, berm en greppeltje niet meer zien. “Lang leve de rode stokken met reflecterende witte strepen! “

We hadden gedacht dat de weg voor ons huis langs het “ergst” zou zijn. Dat we weg van Bordsjö naar de 32 bij Blå Grindar beter zou zijn en dat vervolgens de 32 schoon zou zijn. De wegen waren echter nog niet geschoven, wat op zich ook heel begrijpelijk was. Er viel geen eer te behalen voor de schuivers. Het waaide zo hard dat er meteen nieuwe sneeuw en sneeuwduinen ontstonden. Het enige voordeel van weg 32 ten opzichte van de binnenwegen was, dat er veel meer verkeer reed en er zodoende twee sporen op het asfalt zichtbaar waren. Zolang je daarin bleef rijden was er geen probleem. De waarschuwing die ´s morgens via nieuwszender SVT tot ons was gekomen van “Blijf thuis als je niet per se onderweg hoeft”, konden we volledig begrijpen: “Hoe haal je het in je hoofd, om zonder echt noodzaak met dit weer naar Eksjö te rijden?” Dat vroegen wij ons dus ook af. Nou ja: een bijna-verstopte riolering dus… Op weg 32, waar je plaatselijk 100 kilometer per uur mag rijden en op andere trajecten 90, reden wij maximaal 60 kilometer per uur. Ach, het had toch ook wel weer wat.

Bij de Lidl vulden we de boodschappenkar met levensmiddelen en ook (!) met een grote doos met het rioolbuis-ontstoppingsapparaat. De laatste! Wow! Wat een geluk dat ze er hier nog eentje hadden. Zelf zo´n ding aanschaffen is vele malen goedkoper, dan een bedrijf laten komen. Het inladen van de boodschappen geschiedde in een sneeuwstorm met grote, vochtige sneeuwvlokken. Het was overigens niet druk op de parkeerplaats bij de supermarkt en dat was uiteraard begrijpelijk. Ik bedoel maar: wie gaat er nu buiten de deur met dergelijk bar en boos weer? Wij dus. En slechts een paar anderen. Wel lekker rustig winkelen zo! De grote winkel van DollarStore was onze volgende stop, om vervolgens terug te rijden naar huis. Of toch niet?

Het was de bedoeling, om vandaag het aqua-joggen weer op te pakken in het zwembad te Tranås. Echter, de heen- en terugrit naar respectievelijk van Eksjö, had zoveel tijd in beslag genomen, dat ik onmogelijk nog op tijd zou kunnen komen voor het uurtje zwemmen. Er was echter nog wel een andere reden waarom ik naar Tranås moest. Vorige week had ik iets online besteld en dat lag sinds maandag in een afgesloten postvakje van Budbee. Dat moest voor donderdag opgehaald worden, omdat het anders teruggestuurd zou gaan worden. De rit vanaf Eksjö naar Tranås was een hele lange… We reden gelukkig achter een vrachtauto, waarvan we de rode achterlichten konden volgen. De twee sporen op de weg waren namelijk niet goed zichtbaar, waardoor we op bepaalde momenten niet goed konden zien waar we reden. Op de rechterhelft van de weg, op de linker weghelft van de dubbele rijbaan of op de vluchtstrook? Het was een kwestie van enorm opletten. Met een gangetje van 50 kilometer per uur, en soms nog minder, bereikten we Tranås. We parkeerden de Volvo op de, bijna lege, parkeerplaats bij de Ica, plaatsten de parkeerschijf achter het raam en deelden ons daarna op. Ik ging de Ica in voor het pakje in de Instabox/ Budbee en Heiko liep naar een elektronicazaak, om een mini SD-kaartje te halen voor de nieuwe wildcamera.

Het systeem van Instabox bestaat sinds 2015 en is in Zweden gestart. Een jaar later kwam er een tweede systeem genaamd Budbee. Een jaar later werd het systeem van pakketjes bezorgen en afhalen buiten Zweden geïntroduceerd, in Finland en in 2019 startte Budbee in Nederland. Wij vinden het reuze handig: we kunnen nu 1) pakjes thuisbezorgd krijgen, 2) afhalen bij bemande postagentschappen in de diverse supermarkten en bij de Preem (benzinepomp), maar ook 3) bij een onbemand postagentschap ophalen, uit een soort kluisje. Ik had via de mail een code toegestuurd gekregen en door die in te toetsen op een tableau bij de grote kast met allemaal kluisjes, ging een van de deurtjes van de kluisjes open en daarachter lag mijn pakketje. Een mooi systeem. Instabox en Budbee zijn overigens ondertussen in 2022 samengegaan en het bedrijf heet nu InstaBee. Hoewel ze nog wel gescheiden naast elkaar in de Ica stonden… Ze richten zich voornamelijk op de e-commerce en hebben afspraken met een aantal bedrijven, waaronder bijvoorbeeld Zalando en Bol (voorheen Bol.com).

Op de terugweg:
de lucht brak open,
de wind ging geleidelijk liggen
en het zonnetje kwam er nog bij.

Dinsdagmiddag waren we nog in Aneby bij de apotheek en daar zag Heiko een poster aan de wand hangen. Dit keer met informatie over de mogelijkheid over online bestellen van medicijnen! Dat vond hij wel interessant en zodoende wilde hij het eens een keer proberen. Dat lange wachten in de apotheek verveelde hem namelijk. Drie kwartier wachten op medicijnen is toch zonde van je tijd? Zelfs als “gepensioneerde” heb je wel iets beters te doen dan dat. Nietwaar? ´s Avonds werd de app van die apotheekketen, Kronans Apotek, op de telefoon geïnstalleerd en bestelde hij herhalingsmedicijnen voor zichzelf. Het eerste medicijn dat hij aankruiste kon niet geleverd worden. Er werd vermeld dat het óf niet mogelijk was óf niet in voorraad. Nou, lekker dan… Dat schiet op.

Heiko probeerde het daarop met een ander medicijn dat hij gebruikte en ja!
Warempel, dat ging goed!
Hij kon een doosje bestellen en het zal komende vrijdag thuis geleverd worden.
Als dat inderdaad zo eenvoudig werkt voor alle medicijnen,
komen we niet meer zo snel in een apotheek!

Nadat we terug waren uit Tranås en de auto hadden leeg gepakt met de boodschappen, ging Heiko aan de slag met het ontstoppingsapparaat. Terwijl ik de boodschappen uit de tassen haalde en een plekje gaf in de kasten, lag Heiko al op zijn knieën. Buiten in de sneeuw, bij de achterdeur. Wel op een kleedje hoor, anders was het te koud en te hard aan de knieën. Met een pikhouweel had hij onder het terras het grind en de grond rond het ontstoppingsbuisje weggetikt en de bovenkant van het ontstoppingsstuk vrij gemaakt. Dat moest met grof geweld, omdat er vorst in de grond zat. In het ontstoppingsstuk ging hij met een waterslang en met de spiraal van het ontstoppingsapparaat naar binnen. Omdat het donker was in die buis had hij er een zaklampje bij gepakt, om zo te kunnen zien wat er precies in die buis gebeurde.

Door in de buis te schijnen zag hij op een bepaald moment dat er “iets” loskwam en dat het afvoerwater begon te stromen. Dat er tegelijkertijd een “minder fris ruikend odeurtje” uit die buis kwam hoef ik hier denk ik niet te vermelden. Het is maar goed dat er geen geurblog bestaat… Alhoewel men daar wel mee bezig schijnt te zijn. Terug naar het ontstoppen: Toen het water begon te stromen bleef Heiko doorgaan met het apparaat, omdat hij niet tevreden was met een klein gaatje. Dat zou immers binnen de kortste keren opnieuw verstopt raken. Na twee uur kwam hij weer boven, om te vertellen dat ik weer naar het toilet kon gaan. Gelukkig was de nieuwe voor campinggasten wel gewoon te gebruiken, net als de vorige keer. Fijn dat het weer los is en ook heel erg fijn dat we dat zelf kunnen oplossen. Dankzij het apparaat. En hiermee was onze woensdag alweer aan zijn eind gekomen.

Donderdag aten we tussen de middag warm. Dat doen we vaker, sinds Heiko hele dagen thuis is.

Er was ´s ochtends een hele kip gekookt, afgezocht en in de koelkast klaargezet voor de warme maaltijd. Gekruide kip, met aardappelen en paksoi. Lekkerrr!

Omdat ik de bouillon waarin de kip was gekookt bewaard had, maakte ik daar een kippensoep van.
Die bouillon mengde ik met een zakje van Honig, deed er een handjevol fijne vermicelli bij in en uiteraard voldoende kippenvlees. We eten niet vaak kip, althans geen hele kip, maar het is zo klaargemaakt toch wel heel smakelijk hoor. Meestal eten we namelijk kipfilet. Soms gebraden en dan belegd met een plakje brie. Soms met shoarmakruiden van Jan en Dietske in een pitabroodje met reepjes knapperige ijsbergsalade. Soms door de bami. Hmmm… Dat alles is ook niet te versmaden… Ach ja, eten is geen hobby. Maar koken wel!

Tijdens het eten kregen we een uitnodiging binnen van onze vrienden in Slogebo: “Hebben jullie zin om vanmiddag een kopje koffie te komen drinken?” Wie zegt daar nou “nee” tegen? Wij niet in elk geval. Het was een prachtige vorstdag, met een blauwe hemel en vele zonnestralen. Dat bracht mij op het idee om het bezoekje aan onze vrienden Martin en Marijke te combineren met een wandeling. Als we nu ergens halverwege de auto ergens parkeren en vanaf daar naar hen lopen. Daar koffie drinken en vervolgens de auto weer ophalen en door naar huis. Een paar weken geleden had ik aan Heiko geopperd, om helemaal te voet naar Slogebo te lopen. Toen keek Heiko me heel erg bedenkelijk aan. Waarom had ik niet meteen door. Het was immers máár acht minuten rijden vanaf ons huis. Heiko begon te rekenen: acht minuten met de auto met een gemiddelde snelheid van 70 kilometer per uur. Als wij lopen, hebben we een gemiddelde snelheid van vijf kilometer per uur. Oftewel 14 x langzamer. Als je dan die 8 minuten rijtijd x 14 doet, kom je op de tijd die het kost om er heen te lopen. Ohhh keeee… Dat zou dan ongeveer twee uur zijn! Zonder pauzes! En daarna nog weer terug. Nee, laten we dat maar niet doen. Ergens halverwege de auto parkeren zou beter zijn.

Zo spraken we het af. Ik wilde me nog wel even douchen voordat we naar Martin en Marijke zouden gaan. Dat had ik gisteren al willen doen, maar toen zat de riolering verstopt. Terwijl ik naar boven ging, ging Heiko naar beneden. Hij pakte de sneeuwschuiver, zoals dat de laatste dagen te doen gebruikelijk is, en schoof het paadje naar de carport weer schoon. Én het paadje naar de houtstek. Er moet tenslotte wel regelmatig hout gehaald worden met de kruiwagen en door een dik pakket sneeuw lukt dat niet of in ieder geval erg moeilijk. Hierna maakte hij het paadje langs de keukendeur nog schoon én die van de weg naar de voordeur. Een besneeuwd pad naar de voordeur is immers niet uitnodigend voor eventuele bezoekers.

Omdat ik nog niet beneden bij de achterdeur was besloot hij alsnog een tweetal kruiwagens met hout op te halen en in de houtbak in de stookruimte te leggen. De boodschappenkrat en tassen werden weer achter in de auto gelegd en hij deed nog een paar flutdingetjes. Toen begon hij een beetje ongeduldig te worden: “Waar blijft ze nou?”. Het was inmiddels twee uur en we hadden om half drie afgesproken. De rijtijd is acht minuten, maar als je vanaf ongeveer tweederde wilt lopen, was daar feitelijk al geen tijd meer voor. Hij deed zijn jas weer uit, muts af, handschoenen uit, schoenen uit en kwam naar boven. Daar was ik nog nietsvermoedend in de douche bezig. “Waar blijf je nou?”. “Ehhh… Hoezo?” Ik had geen enkel benul van tijd en dacht dat ik het allemaal heel rustig aan kon doen. Toen ik hoorde dat het al tien over twee was, kon ik ineens heel snel! Zo snel zelfs, dat we precies om half drie bij Martin en Marijke waren. De wandeling ging uiteraard niet door. Misschien morgen. Martin en Marijke vertelden ons, dat ze volgende week naar Nederland moeten in verband met ziekte van een familielid. Of wij dan op de poes willen passen. Geen probleem! Verder babbelden we gezellig een paar uurtjes vol. Geen probleem!

´s Avonds startte ik de laptop op en zag ik dat er een reactie op een mailtje was binnengekomen. Ruim een week geleden hadden we namelijk bij een Zweedse advocaat een vraag gesteld over het erfrecht. We willen dat in ons geval het Nederlands recht van toepassing is, als een van ons tweeën komt te overlijden. We hadden in de mail onze situatie uit de doeken gedaan. Deze “Familjens Jurist”, advocate kwam met de reactie, dat het voldoende was zoals wij het hadden geregeld. In ons in Nederland opgemaakte testament staat dat het Nederlands recht van toepassing is en in onze laatste wilsverklaring wordt naar dat testament verwezen. Die laatste wilsverklaring ligt in de digitale kluis bij een “begravningsburå” in Tranås. Daarmee zijn we er nu van overtuigd, dat het goed komt als het zover is.

Een opmerkelijk bericht in de media: “Svensk Järnväg (SJ) schrapt na extreme kou treinen tot maart”. De extreme kou die grote delen van het land trof, blijft het treinverkeer beïnvloeden. Verschillende treinen moeten worden geschrapt en er staan ​​lange wachtrijen bij de werkplaatsen. Men is nu genoodzaakt het aantal treinen tot begin maart terug te brengen. SJ kan het reguliere, gewone onderhoud niet uitvoeren zoals gepland en er kunnen daardoor minder treinen in het verkeer rijden. Tot begin maart worden daarom verkeersbeperkingen doorgevoerd. De getroffen lijnen zijn Stockholm-Göteborg, Stockholm-Malmö, Stockholm-Umeå, Stockholm-Uppsala en Linköping-Stockholm-Gävle. “Het kan van dag tot dag verschillen hoeveel treinen kunnen rijden”, zegt een persvoorlichter. Op dit moment annuleert SJ 25 procent van alle sneltreinvertrekken tussen Umeå en Stockholm. Reizigers krijgen geld terug of een nieuw ticket aangeboden. SJ zal evalueren hoe ze met de kou zijn omgegaan. “Dat we in het hele land zo’n koude winter hebben is zeer ongebruikelijk en dat we zulke weer-gerelateerde reducties doorvoeren is uitzonderlijk. We gaan bekijken of we het in de toekomst anders kunnen doen, maar preventief treinen ijsvrij maken is lastig”, aldus de SJ. Ondertussen komen er veel klachten binnen van gestrande reizigers…