Ineens ben je weer met z´n tweetjes… Alleen “hij en zij”… Geen spelende kinderen meer in huis, geen hal met vijf paar extra schoenen, geen familie die mee-eet… Dat is wel even wennen hoor! De drukte van de kleinkinderen was toch wel heel fijn! Natuurlijk heb je de vele mooie herinneringen en dit keer niet alleen in de vorm van gedachten en foto´s. Daar hebben Merle, Daan en Jelte namelijk wel voor gezorgd. Toen hij zondagochtend nog maar amper uit de auto was gestapt, vroeg Daan namelijk meteen of we zijn molen nog hadden. Die had hij van papier voor ons gemaakt, toen we in augustus bij ze waren. “Maar natuurlijk! Die staat in de trofeeënkast!” Oh, dat was spannend! Een trofeeënkast! Die wilde hij uiteraard direct zien.
De trofeeënkast is onze boekenkast op de achterste overloop. Daarin bewaren we alle tekeningen en knutselstukken van de kleinkinderen. Af en toe gaan oude weg, om plaats te maken voor nieuwe. Dat vonden alle drie de kleintjes wel heel interessant en geweldig om te zien. Het werd hen duidelijk dat we alles bewaard hadden. De tekeningen en knutselwerkjes die ze de afgelopen dagen voor ons hebben gemaakt, heb ik er gisteren in gezet. Vele tekeningen hangen in de hal. Merle heeft voor ons beide een hele mooie kleurrijke armband gemaakt. We zijn enorm door ze verwend!
Deze zaterdag zouden Heiko en ik in de auto stappen, voor een ritje van minimaal drieënhalf uur (!) in zuidwestelijke richting. Via Marketplace had Heiko een klover gevonden, die voldoende drukkracht had om ons brandhout te kloven. Onze huidige klover had vier ton aan kracht en die hij via Marketplace had gekocht kon acht ton aan. Het dubbele dus. Met de verkoper van die klover had hij ruim een week geleden contact gehad en de koop was op papier gesloten. De klover zou vandaag (acht dagen later) opgehaald worden. Dat had uiteraard alles te maken met het bezoek van Gert en Elise en de kleinkinderen. Voordat de klover meegenomen zou worden, wilde Heiko nog een paar dikkere blokken hout achter in de auto leggen. Inderdaad: om de klover ter plekke te testen.
Op het verzoek, om als koper en verkoper met de klover ergens halverwege te treffen, in bijvoorbeeld Värnamo, kwam al snel een reactie. Negatief, want daar had de verkoper helemaal geen tijd voor. Die stelde meteen wel voor, dat Heiko de klover wel goedkoper kon krijgen, als hij de hele rit voor zijn rekening nam. Deal! Voordat we in de auto stapten stuurde Heiko nog even een berichtje naar de verkoper, met de vraag of die tussen twaalf en een uur aanwezig was. Daarop kwam de reactie, dat de klover inmiddels was verkocht. Wat? Dat was enorm balen! De verkoper had een week niets van ons gehoord en had zodoende gedacht, dat de koop niet meer doorging. Nou ja zeg, we hadden een deal! Helaas, de klover was weg en daar was niets meer aan te doen. We konden ons een rit van ongeveer 7 uur heen en terug besparen…
Dat wordt voor Heiko weer elke dag op Marketplace naar klovers kijken. En dan naar die met voldoende drukkracht. Er staan er vele te koop, maar de meesten hebben een drukkracht van vier ton en daarnaast zijn er vele die aangedreven moeten worden door een tractor. Ook zijn er klovers te koop, waarmee je blokken hout van een meter kunt kloven en dat zijn wel hele lange machines. Te lang voor onze blokken van maximaal veertig centimeter. Tenslotte staan er klovers te koop op een afstand van vier uur rijden of in een prijsklasse die wij te hoog vinden. We hebben geen zin om €.1.000,00 of meer uit te geven aan zo´n apparaat. Geduld is een schone zaak.
Onze dag kreeg zodoende ineens een hele andere invulling. Vanochtend had ik nog wat administratie gedaan wat gisteren niet meer gebeurd was en hier en daar een beetje opgeruimd. Heiko ging de kelder in. Naar het stookhok om precies te zijn. Hij maakte de houtkachel schoon. Er was de laatste weken flink gestookt, mede vanwege de nachtvorsten, waardoor er in de kachel veel asresten zaten van het verbrande hout. Eens in de zoveel tijd moet dat er uitgehaald worden. Drie en een halve emmer met asresten werden over de tuin uitgestrooid. Dat schijnt trouwens goede compost te zijn. Daarna werd de kachel opnieuw gestookt zodat het behaaglijk bleef in huis.
Ook werd de bak met de grijpvoorraad stookhout weer bijgevuld. Nu moest dat karweitje weer door Heiko alleen gedaan worden. De hulp in de vorm van de kleinkinderen, en dan met name van Daan er Jelte, moest hij missen. Gelukkig gaat het met het aanhangertje achter de grasmaaier wel stukken eenvoudiger. Had ik dat al eens genoemd? In plaats van vijf volle kruiwagens, is het nu slechts een volle aanhangwagen. Dat scheelt een paar keer lopen!
Omdat we niet echt onze draai konden vinden, reden we vanmiddag nog even met de auto weg. Even de zinnen verzetten. Het was een mooie, zonnige dag, in tegenstelling tot de laatste dagen. Deze mooie dag wilden we dan ook pakken, om er even op uit te gaan. Zonder een vooraf vastgesteld doel, reden we in noordelijke richting, namen we afslag Edhult en reden daarna een willekeurig weggetje in.
“Oh, moet je nu eens naar links kijken!” Wat een hoge berg en zomaar vanuit het niets. We keken vanaf de zandweg en vanuit de auto naar een hoge steile rotswand. Wanneer er geen foto gemaakt zou zijn, waar Heiko bij op staat, zou je niet hebben geweten hoe hoog de rots was. We kregen in de gaten, dat de berg aan de rechterkant langzaam daalde en we dachten dat er daarmee een mogelijkheid was, om er vanaf die kant op te lopen. We parkeerden de auto in de berm en probeerde de top te benaderen. Dat zou via deze weg moeten kunnen.
Het lukte ons! En wat hadden we daar boven een fantastisch mooi uitzicht! Schitterend gewoon! We bleven een poosje staan, om de volledige omgeving goed in ons op te nemen. Wat is de natuur hier toch mooi. We hebben wederom een nieuw en leuk plekje ontdekt en ook nog eens heel dicht bij huis. Na deze spontane wandeling, we waren beslist niet van plan om de auto uit te gaan, reden we verder en zagen we even later opnieuw aan onze linkerkant een enorme rots opdoemen.
Die konden we helaas niet vanaf onze kant benaderen. Misschien maar goed ook. Heiko liep nog even een paar stappen vanaf de weg ernaartoe, maar stopte prompt. Voor hem lag namelijk een stuk moerassig grond en om droog weer thuis te komen, leek het hem verstandig niet verder te gaan. Wel hoorden we ineens stemmen. Die kwamen uit de lucht! Op het moment dat we omhoog keken, zagen we op de rots een paar mensen lopen. Die zagen ons ook en er volgde een enthousiaste begroeting op enige afstand. Hoge afstand. Wat een grappig treffen.
Na het nemen van een paar foto´s reden we verder en kozen we ervoor, om op een driesprong de weg naar links te nemen. We hadden geen idee meer waar we reden en waar we zouden uitkomen. Dat maakte niets uit, want we zouden nog altijd terug kunnen rijden. En dat moest dit keer ook, omdat de weg eindigde bij een meertje. Zo! Dat was een pracht plekje! Er was ruimte voor het parkeren van de auto en een grillplaats: een perfecte plaats om te zwemmen. Uiteindelijk waren we een paar uur later terug in huis en hadden we weer hele mooie stukken natuur gezien.
Zondag werd voor mij opnieuw een poosje spelen met de laptop. Nadat de administratieve handelingen klaar waren, ging ik met mijn hobby verder. Er waren een paar honderd foto´s van de afgelopen week, die bekeken en gesorteerd moesten worden. Zelf had ik ongeveer 800 foto´s gemaakt en van Gert en Elise had ik ook nog eens 200 foto´s gekregen. Omdat we die van ons naar Gert en Elise zouden sturen, digitaal welteverstaan, vond ik het maken van een selectie wel gepast. Te veel is immers ook niet leuk. Op het moment van selecteren bekijk je al die vrolijke gezichtjes nog een keer of twee… Mooie herinneringen hoor.
Heiko ging na de middag naar buiten, om een begin te maken met de lange zijwand van de carport. Die lange wand, op de scheiding met het stuk grond naast ons, gaan we dichtzetten. Vanaf die kant komt het vaakst de wind en daarmee ook de sneeuw. Het zou fijn zijn als dat voor de winter dicht is. Voor het dichtzetten werden de oude planken, die rond de twee oude containers getimmerd waren, hergebruikt. Die lagen inmiddels 1,5 jaar te wachten en worden nu eindelijk weer opgepakt. De planken waren vrijdag van de eerste stapel gehaald en los tegen de balken geplaatst. Oh, wat waren die planken nat! Geen wonder, want ze lagen de hele tijd onbeschut op het land. En ze hebben al sneeuw meegemaakt ook! De wind had de planken natuurlijk niet in een dag droog geblazen. Dat kon uiteindelijk nooit zo snel. Wel was het nu mogelijk, om met een handveger, het meeste zand eraf te vegen. Zo droog waren de planken inmiddels wel.
Die eerste stapel ging volledig op aan deze lange wand. Er vielen een aantal planken af, die te nat waren (geweest). Van alle planken werd een stukje afgezaagd. Gewoon omdat ze te lang waren. Het achterste deel van de zijwand, 2,40 meter breed, werd helemaal tot aan de lecablokken dichtgezet. Daar komt een berging. De rest, naar voren toe, blijft zowel onder als boven 40 centimeter open, zodat de wind door de carport kan waaien. Het begin van het dichttimmeren is gemaakt. Misschien dat Heiko er de komende week verder aan kan werken.
