Deze donderdag werd een mooie dag. Wat betreft het weer, want het was de laatste dag, dat we samen met Gert, Elise en Merle, Daan en Jelte samen waren. Voor deze week welteverstaan. En dat was voor ons uiteraard weer minder mooi. Morgen gaan ze namelijk alweer terug naar huis. Hun vakantieweek loopt ten einde. Maandag moeten ze beide ouders weer aan het werk en de kinderen weer naar school. Ter voorbereiding op de komende schoolweek moet juf Elise nog het een en ander voorbereiden. Ook moet de nasleep (onder andere de was) van de vakantie nog even opgepakt worden in het weekend. Vandaar dat ze besloten hebben om morgenvroeg al terug te rijden. Dit in plaats van zaterdag, zoals eerst aangehouden. Die twee dagen hebben ze nog hard nodig. Ook de kids, want die zullen weer even moeten acclimatiseren en tot rust komen.
Voordat ze vanochtend in de auto stapten, gingen ze nog even naar de overkant: naar de stallen van de verhuurder. Ze hadden al vele koeien gezien deze week. Voornamelijk buiten en dan zelfs van heel dichtbij. In de wei, naast hun vakantiehuisje. Maar dit was toch ook wel eventjes héél indrukwekkend hoor! Voor alle zintuigen. Naast ogen en oren met name voor de neus… Zo kwam Elise binnen met de opmerking: “Ruik je mij?” Zij had me gelukkig foto´s gestuurd van de drie in de stal, want anders had ik de vraag niet begrepen. Ik kon haar vertellen, dat ze een behoorlijk “agrarisch luchtje” bij zich droeg. En niet alleen zij…
´s Morgens gingen Elise en ik met de kids aan het koekjes bakken! Het deeg had ik gisteren gemaakt en dat had nu een nacht in de koelkast gestaan. Daarmee was het lekker stevig. Klaar om gebruikt te worden door die kleine handjes! Diverse uitsteekvormpjes waren verzameld, als ook allerlei decoraties, waarmee de koekjes versierd konden worden. Natuurlijk ontbraken de schortjes niet, want wie wil er nu schoon blijven tijdens het bakken? Ieder kreeg een plak deeg en daarmee kon de pret beginnen!
Al snel waren er vele, meest uiteenlopende, modelletjes gemaakt: boompjes, elandjes, sterretjes en hartjes. Het werd een vrolijk gekleurde hoeveelheid koekjes. Zo gauw er door Merle, Daan en Jelte een bakplaat vol was gelegd, deed ik die in de oven en bakte de koekjes in zeven minuutjes gaar. En dat ging volgens mij vier keer. Toen was het deeg op en waren de “koekjes van eigen deeg” klaar. Er kon, nadat ze een beetje waren afgekoeld, geproefd worden. Nou, dat zeiden we niet tegen dovemansoren: geen probleem! De koekjes gingen erin als… Koek!
Omdat het voor “de Bende van Vijf” de laatste dag was en er aan het einde van de dag door Gert en Elise veel ingepakt en opgeruimd moest worden, had ik voorgesteld om tussen de middag bij ons warm te eten. Dat voorstel werd meteen aangenomen. Vandaag stond er, na overleg met Elise, broccoli op het menu. De lievelingsgroente van de kleine mensjes. Daar was ik zelf nou nooit op gekomen, want dat leek me nou net iets dat kinderen niet zouden lusten. Daarentegen werd die groente met veel smaak opgegeten. Naast de groene groente waren er gekookte aardappelen en gebraden kipfilet, die ik in stukjes had gesneden. Ook had ik de overgebleven boontjes van een paar dagen geleden erbij warm gemaakt. Die waren met name voor ons volwassenen, omdat de rest de voorkeur gaf aan de broccoli. Voorlopig de laatste keer deze gezelligheid aan onze keukentafel. Dit gaan we absoluut missen…
Na het eten ging Heiko nog heel even met de drie kleinkinderen naar buiten. Het was wel-niet-wel-niet droog. Heel even stopte het met regenen, met de nadruk op “heel even” en dat moment werd met beide handen aangegrepen. Daan had de hele week al geroepen, dat opa nog een boom om moest zagen. Dat kan natuurlijk altijd, maar het weer… Achter in de tuin hadden we nog wel een aantal stammen liggen, die Heiko via zijn werk mee had gekregen. Die waren soms wel twee meter lang en moesten nog ooit eens in kleinere stukken gezaagd worden. Dát was wellicht een goede invulling van het verzoek van Daan. Die wilde uiteindelijk de kettingzaag horen brullen! Vanzelfsprekend kon Jelte meehelpen met zijn plastic kettingzaagje, die hij deze week van ons had gekregen. Prachtig! Op veilige afstand stonden ze te kijken, hoe opa de kettingzaag startte. Voor de foto mocht Daan de grote, zware kettingzaag nog even vasthouden, terwijl Jelte het laatste stukje van de stam nog even doorzaagde. Stoer hoor!
Om de zinnen nog even te verzetten reden we na de middag naar Eksjö. Even er op uit, de middag breken door een autoritje naar de nieuwe winkel van de DollarStore. Een wandeling in de nabije omgeving door de bossen was eigenlijk de planning, maar helaas liet het weer zo´n wandeling niet toe. We zouden allemaal kletsnat worden, met het risico om ziek te worden. Dat risico wilden we niet nemen, vandaar een autoritje naar Eksjö. Maar dan wel via een toeristische route en “off the road”. Oftewel via een grüsweg en zandwegen. Op die wegen hadden we tenslotte ook meer kans om wild te spotten. Niet dus. Het was ons op dat moment niet gegund. Althans niet op de heenreis… Met z´n allen liepen we de giga grote DollarStore winkel door en bleven we bij verschillende artikelen even kort stilstaan. De uitgebreide collectie aan Halloween spullen werd overgeslagen. Het zou té eng kunnen zijn voor de jongsten, met een slechte nachtrust tot gevolg.
Voor de terugreis namen we wederom een andere route. Gert had immers aangegeven, dat hij het wel leuk vond om verschillende routes te rijden. Nou, dat kan hoor. Er leiden vele wegen naar Rome en ook naar Ödarp! Waar op de heenreis op gehoopt was en op de terugreis niet meer aan gedacht werd, gebeurde dan toch ineens. Er stonden twee elanden rechts van de weg in een weiland! Helaas was het weiland omzoomd door bomen en struiken en lukte het mij niet om een scherpe foto te nemen. Toen ik door het struikgewas heen probeerde te lopen, om dichterbij te kunnen komen gingen ze er vandoor. Ik brak een tak door erop te gaan staan en dat was voor hen een waarschuwing: ze gingen de bossen in.
Jammer, maar desalniettemin stonden ze er wel! Gelukkig hadden Gert en Elise ze ook gezien, dus was hun bezoek nu compleet. Ze hadden al meerdere reetjes gezien en nu zelfs nog twee elanden. Hoe mooi! En dat voor vier van de vijf tijdens het eerste bezoek aan Zweden! Na de toeristische route en deze onverwachte ontmoeting met de koning van het bos, reden we door naar Ödarp. Daar zagen we nog net, een prachtige regenboog. Het leek er zelfs op, dat hij precies eindigde op het plaatsnaambordje. Nee, geen pot met goud, maar wel een gouden plekje? Thuis namen we nog een kop thee met een zelfgebakken koekje. Daarmee naderde langzamerhand het einde van hun vakantie.
Het was tijd voor het afscheid nemen. Jig! Wat een vervelend moment… Tegen vijf uur vertrokken ze al naar hun vakantiehuisje. Zoals gezegd moest er nog het een en ander gebeuren en dan ook nog voordat de kinderen op bed lagen. Anders zouden ze niet kunnen slapen. Op hun slaapkamers moest uiteindelijk ook nog het nodige ingepakt worden. We hebben elkaar nog lekker uitgebreid geknuffeld en Jelte kreeg een zak koekjes mee voor onderweg in de auto. Over en weer bedankten we elkaar voor de gigantisch gezellige week! De week die was omgevlógen! En daar sta je dan… Je wilt de auto wel met de ogen laten omdraaien, zodat ze nog even langer zouden blijven…
Deze vrijdagochtend kreeg ik om half zeven het berichtje, dat ze vanuit het huisje vertrokken. Iedereen was al vroeg wakker geweest en dan kun je net zo goed meteen in de auto stappen. Waarom zou je wachten met vertrekken? Meteen ging ik naar buiten, om ze te kunnen uitzwaaien. Een paar minuten later reed de auto met onze familie onze richting op en stopte nog even bij mij. Gert, Elise, Merle, Daan en Jelte waren allemaal fris en fruitig en daarmee stond niets een mooie reis in de weg. Of toch wel?
Nog een laatste groet en ze vertrokken. Richting het zuiden van dit grote land. Terug naar huis. De reis door Zweden verliep prima. Dat wisten we door veel WhatsApp contact. Het weer viel mee, zo af en toe een buitje en daarmee was het relaxed rijden. Helaas moesten ze even in Helsingborg wachten, want de boot vertrok net voor hun neus: die was vol! Geen probleem. De volgende ging al vrij snel hierna. En weer hadden de kleintjes veel plezier op de boot. Wat is die toch groot!
De reis door Denemarken ging zonder problemen en in Rødby konden ze meteen op de boot rijden. Geen wachttijden. Dat was prettig! Maar… Toen kwam Hamburg in zicht… Drama! Al ver voor de handelsstad gaf hun navigatie aan, dat er een vertraging verwacht werd van maar liefst anderhalf uur. Dat was een tegenvaller. Ze kregen een alternatieve route van de navigatie en volgden de auto´s die voor hen reden: van de snelweg af en een stuk binnendoor. Al met al waren ze tegen half negen ´s avonds, na een reis van 14 uur, weer thuis. Wel veilig en wel en dat is natuurlijk het belangrijkste.
Lieve Gert, Elise, Merle, Daan en Jelte,
We hebben enorm van jullie genoten. Deze dagen waren onbetaalbaar en we koesteren alle fantastische, waardevolle herinneringen. Bedankt voor alle gezelligheid, de verhalen, de liedjes, de koekjes, de tekeningen, de armbandjes: voor alles! Tot in december!
