Tien uur rijden voor een bezoekje aan ons!

Wat we deze vrijdagochtend bij de koffie hadden?

Een Marshmallow taart!

Zo´n heerlijk plakkende inhoud: wat lust ik dat toch graag.

Gisterochtend had ik Heiko gevraagd wat hij vandaag bij de koffie zou willen.

Omdat hij aangaf, dat ik dat dit keer zelf maar moest bepalen, was de keuze heel snel gemaakt.

Niet zonder reden had ik de vorige week een tweetal zakken marshmallows mee genomen!

De marshmallows werden au bain-marie gesmolten, slagroom werd toegevoegd en als laatste witte chocolade. Dat kwam op de bodem van gesmolten boter met Digestive, welke in de koelkast al was afgekoeld. Nadat ook het marshmallowsmengsel was afgekoeld kon koffie worden gemaakt en gedronken.
Met een stuk taart! Gelukkig kon Heiko mijn keuze wel waarderen en smulde (nagenoeg) op dezelfde manier van de taart als ik…

Als er eentje zielig kan kijken… De rat van Ikea is eigenlijk wel de grootste vriend van onze Sune. Die wordt vaak gepakt om mee te spelen of mee te slapen. Het gaat er tijdens het spelen overigens soms hardhandig aan toe! Maar… Dat spelen gaat de rat niet in de koude kleren zitten: hij gaat soms kapot! De oren hebben we op enig moment al uit voorzorg weggeknipt. Evenals de snorharen. Vanochtend bleek, dat de inhoud van de rat door de voorpoten kwam en dat is niet de bedoeling. Die inhoud willen we niet door Sune laten opeten.

Dus: naald en draad weer tevoorschijn gehaald en de rat zijn voorpoten verwijderd en het ontstane gat dichtgenaaid. De hele tijd was Sune bij mij in de buurt. Hij kon niet wachten tot hij de rat weer te pakken kon nemen. Dat deed hij letterlijk, want ik kan je vertellen, dat de rat inmiddels zonder poten door het leven gaat. Maar dat er een blij is met hem, met of zonder poten, is wel duidelijk: dat onze Sune!

We hadden tijdens het aanbrengen van de kunststof plakplint al een sterk vermoeden, dat het wel eens op een teleurstelling zou kunnen uitdraaien. En dat is ook daadwerkelijk gebeurd. De ochtend na het plakken bleek, dat de plakplint op vele plaatsen had losgelaten. De plakstrip is niet sterk genoeg, om de plakplint op het laminaat te laten blijven zitten. Of de lijm niet sterk genoeg is of dat de ondergrond niet vlak genoeg is: we kunnen het niet achterhalen. Nu is een gedeelte van de plakplint met lijm vastgelijmd op de vloer. Morgen kijken of dit nog vast zit. Zo ja, dan kan alles gelijmd worden. Niet, dan worden dunne plankjes (die dunne plintjes zijn hier niet (meer) verkrijgbaar) gemonteerd. Hoe dan ook: het zal netjes worden! Soms duurt het alleen even iets langer dan je had verwacht.

Nu Sune wat groter wordt, mag hij steeds een beetje verder wandelen. Zijn spieren en gewrichten mogen meer belast worden en zodoende gaat Heiko af en toe met hem naar de overkant van de weg. Voor een iets langere wandeling. Sune moet dan langs de kant van het asfalt plaatsnemen. Heiko steekt de weg over en pas als Heiko een teken geeft, mag hij oversteken. Dat gaat goed! Onze Sune leert snel. Een klein eindje dat gruspaadje omhooggelopen, ziet Heiko steeds een aantal bomen liggen. Bomen die omgewaaid zijn en gewoon blijven liggen. Dat was hem al langere tijd een doorn in het oog. Nu we weten wie de eigenaar van dat stuk grond is en wie het namens de eigenaar onderhoudt, werd contact opgenomen met de beheerder. Er werd uitgelegd, dat wij het hele jaar door op hout stoken en het erg zonde vinden, dat daar een aantal bomen simpelweg liggen te verrotten. Vervolgens werd voorgesteld om het stukje bos een beetje “op te ruimen”. Dat was meteen akkoord. Yes! Dus… Binnenkort gaat er iemand met de kettingzaag naar de overkant van de weg, om die stukken boomstammen in korte stukjes te zagen. Weer een paar kuub hout erbij! Onze jaarvoorraad voor de winter van 2025-2026 is daarmee alweer bijna binnen.

Op mijn manier had ik ook te maken met omgevallen bomen. Oh kee… Eentje… Ik ging naar Aneby en toen ik ongeveer een halve kilometer op het kronkelweggetje tussen Bordsjö en Blå Grindar reed lag er een spar op de weg. Tot over de helft! Hij was gelukkig duidelijk te zien. Ik seinde Heiko over de boom in en vroeg hem of hij contact op wilde nemen met iemand van Bordsjö, omdat het land (en daarmee de boom) van hen is. Binnen afzienbare tijd was er een telefoonnummer gevonden en had Heiko iemand van hen aan de telefoon. Die man vroeg meteen waar de boom lag.

“Op de doorgaande asfaltweg van Bordsjö naar Blå Grindar” zei Heiko. “Tja, dan is het niet aan ons om de boom weg te halen. Ligt hij op ons land moeten wij ervoor zorgen. Ligt hij op de weg is Svevia hiervoor verantwoordelijk. Dit is een groot landelijk bedrijf, gespecialiseerd in het aanleggen en onderhouden van wegen en andere infrastructuur. En daarmee dus ook voor het weghalen van omgevallen bomen! Oh? En wij maar denken, dat de eigenaar verantwoordelijk is voor het weghalen. De man van Bordsjö zou zorgen, dat Svevia in kennis werd gesteld. Op de terugreis lag de boom er nog wel, al met al denk ik een uurtje later. Svevia zal al wel onderweg geweest zijn…

De volgende dag kregen we visite! Uit Nederland. Nee, die wij bedoelen zijn momenteel hier op vakantie hoor. De afspraak werd een aantal weken, zo niet maanden geleden al gemaakt en meteen had ik gevraagd wat zij bij de koffie zouden willen hebben. Binnen een minuut kreeg ik al antwoord: “Rijstevlaai”! Die maakte ik deze dag zover klaar, dat de volgende dag alleen slagroom en hagelslag toegevoegd hoefde te worden. Op deze manier, het een dag eerder maken, heb je in ieder geval rustig de tijd om de vlaai te maken. Voor zover ik na anderhalf uur kon nagaan, was dit gedeelte goed gelukt!

Op mijn mobiele telefoon heb ik nog steeds de app “Aurora” oftewel Noorderlicht.

Die had ik vorig jaar september er (weer) op gezet, in verband met onze reis naar de Noordkaap.

Aan het eind van de dag kreeg ik ineens sinds een langere tijd een melding!

Er bestond (in eerste instantie) 54% kans, dat we het Noorderlicht zouden kunnen zien.

Een half uurtje later werd aangegeven, dat de kans maar liefst 94% zou zijn!

Dan moest de lucht wel helder zijn, vrij van bewolking…

Rond de aangegeven tijd stond ik buiten met de camera. Dat Noorderlicht zou uiteraard vastgelegd moeten worden. Dat is immers bijzonder!

Je raadt het al: het was volledig bewolkt…
In Nederland had men op vele plaatsen meer geluk!
Daarvan zagen we meerdere, mooie beelden voorbijkomen!

Onvoorstelbaar! Dat dit kan!

Sinds we, voor ons, de “laatste modellen” mobiele telefoons hebben, krijgen we soms “Herinneringen”.

Foto´s, die met de mobieltjes gemaakt zijn, van een of meerdere jaren geleden, komen als het ware verwerkt in een soort slideshow, naar voren.

Als laatste krijg je alle foto´s in een overzichtje op het scherm.

Deze keer kregen we foto´s te zien van Heiko zijn vader en moeder.

Maar liefst vijftien foto´s waren door de mobiele telefoon geselecteerd, waar zij de laatste jaren met z´n tweetjes op stonden.

Hoe het kan is een raadsel. Het zal met gezichtsherkenning te maken hebben. Toch? Het is heel bijzonder! Meteen ook bijzonder mooi!

Zaterdagochtend liep Sune naar het vijvertje en ik volgde hem getrouw. Of moet het juist andersom zijn? Maakt even niet uit: we stonden samen aan de waterkant! Uiteraard keek ik even op de plek waar de bruine kikker zijn kikkerdril had gelegd. Daar waar we later de kikkervisjes te zien kregen. Er was daarvan niets meer te zien! Bijna niets, want op een paar plekjes zag je, op ongeveer vijftien centimeter diepte, nog bruine “hompen” drijven. Het duurt toch ongeveer drie maanden vanaf kikkerdril tot kikker? Waar zijn die kleine kikkervisjes dan gebleven? Ja, de wateroppervlakte is al behoorlijk gedaald, maar niet zover, dat ze op het droge waren komen te liggen. Laten we hopen, dat dit de “snelle versie” van de kikkertjes was en dat ze her en der al in de natuur leven.

Hennie en Ingrid zijn momenteel op vakantie in Zweden. Ze hebben een huis gehuurd in Sunne, Värmland. We wilden elkaar dit jaar van beide kanten graag weerzien, maar de reistijd was ongeveer vijf uur. Elkaar halverwege ontmoeten? Bijvoorbeeld in Örebro? Dat werd (te) lastig. Niet alleen het rijden, echter ook gezien onze Sune. Die kan nog niet een hele dag alleen zijn. Dat zou het immers al snel worden: 2,5 uur rijden, dan in bijvoorbeeld Örebro afspreken, kletsen en eten en dan nog eens weer 2,5 uur in de auto. Hem meenemen? Een lange reis voor hem achter in de auto en daarbij komt, dat je niet overal (eigenlijk bijna nergens) met een hondje een restaurant in mag…

Nadat dit werd gecommuniceerd kwam vrijwel meteen het bericht, dat Hennie en Ingrid naar ons zouden komen! Het was voor hen geen moeite, om die reis te maken. Ze zouden onderweg kunnen genieten van hun geliefde Zweden. Genieten deed Sune die ochtend ook… Net voordat onze vrienden zouden komen ging Heiko met hem naar de overkant om hem zijn behoefte te laten doen. Wat denk je? Hij ging languit in het gras liggen. Lekker in het zonnetje!

Even later kwam de auto met het Nederlands kenteken vanaf Tranås rijden: het tweetal was om half zes in de auto gestapt en daarmee rond half elf bij ons!

Ze hadden het reizen er graag voor over om ons te zien. Hoe speciaal!

Na twee jaar stonden we dan weer tegenover elkaar en konden we weer even “krama”, knuffelen.

De benen werden even gestrekt, want dat zitten lijkt leuk, maar wordt op den duur uiteraard ook “ongemakkelijk”.

Daarna verplaatsten we ons toch naar binnen: we gingen meteen aan de koffie, want die hadden Hennie en Ingrid wel verdiend! Nee, er nog geen vlaai bij, want we zouden tussen de middag warm eten. We ontvingen leuke cadeautjes van hen: verschillende Nederlandse etenswaren, waaronder kaas, worst en een kaneelcake. Er was zelfs aan Ebba en Sune gedacht. Zij kregen snoepjes en een speeltje! Wat werd er trouwens direct onderhoudend gepraat! Zo gezellig!

We, dat heet “wij dames”, hadden afgesproken, dat we hier samen zouden eten. Dat werd spaghetti met Falukorv en dat viel in goede aarde. We bleven overigens gezellig kletsen onder het eten hoor. Rond drie uur was het dan tijd voor de vlaai. Die werd nog gedecoreerd met slagroom en hagelslag en toen kon men het eindelijk proberen. Goedgekeurd! Hierna gingen Hennie en Ingrid rond de klok van vijf terug naar hun vakantieverblijf. We hebben genoten van hun aanwezigheid en zeggen dan ook graag “Bedankt voor de gezelligheid en graag tot ziens!”

Diezelfde avond kreeg ik wederom een melding van de app Aurora! De kans op het zien van het Noorderlicht was weer hoog en als de lucht helder was… Rond half tien was het nagenoeg wolkenvrij, dus ik met de camera naar buiten. In het noorden waren wel leuke kleuren te zien, maar van groen of paars was toch echt geen sprake. Een paar opmerkelijke strepen zagen we wel. Ja, ik had Heiko ook maar geroepen. Stel je voor dat het Noorderlicht te zien was en hij zat in de kamer! Maar nee. Ook deze avond zat het zien ervan er jammer genoeg niet in. Of het in Nederland wederom te zien is geweest?

Ohhh… Is het niet aandoenlijk, zoals Ebba en Sune met elkaar omgaan? Dit keer lag Ebba op de schommelstoel en kwam Sune even bij haar. Om haar te begroeten. Dat werd gedaan door haar te ruiken en te besnuffelen. Dat liet Ebba gewoon toe! Tot Sune aangaf met haar te willen spelen. Daar was ons dametje niet van gediend en gaf dat dan ook aan. Daarna ging het knuffelen nog even door. Wat geweldig, dat die twee het zo goed met elkaar kunnen vinden!

Op de Nederlandse Moederdag voelde Heiko zich niet fit en verkoos het bed boven de bank. Daarom ging ik het stookhok maar in. Het was al een poosje mijn bedoeling, om de beide raampjes te beplakken met plakplastic. Er hingen gordijntjes voor die ramen, maar dat was geen doen. Door de rookvorming van de kachel en de roetaanslag kon ik ze blijven wassen: elke twee, drie weken waren ze weer bijna zwart. Dat was ook duidelijk te zien, toen ik de raampjes voor het plakken schoonmaakte. De doeken waarmee ik dat had gedaan (en vervolgens nog een beetje meer had schoongemaakt) waren daarna klaar voor de container: niet weer schoon te krijgen…

Het plakken ging best wel gemakkelijk en goed. Mijn moeder had me ooit verteld, dat zij eerst met een niet al te natte doek met een schoonmaakmiddel over het glas ging en daarna het plastic plakte. Hierdoor kon het plakplastic nog verschoven worden en de eventueel aanwezige luchtbelletjes op een eenvoudige manier worden verwijderd. En dat deed ik dan ook. Even de boel goed afmeten, afknippen en plakken maar! We zijn tevreden met het resultaat!

Omdat het water met schoonmaakmiddel nog warm was werd de hoek van de deur en het raam meteen maar verder schoongemaakt. Net op het moment dat ik daarmee klaar was kwam Heiko polshoogte nemen. Tja, toen was hij “de pineut”! “Zou jij een plank aan de muur kunnen maken? Onder het raampje? Daar wil ik dan graag de jassen aanhangen.” Dat deed hij graag. Uiteraard was er nog wel ergens een plank te vinden, met een paar lange schroeven en hij had nog haken ook! Helaas moest er nog geboord worden en dat gaat in deze betonmuren niet eenvoudig. De aanhouder, in dit geval Heiko, won! Nu hebben de overalls en de jassen een mooie plek gekregen.

Terwijl wij daar bezig waren had ik Sune aan zijn riem aan de carport vastgemaakt. Tijdens het schoonmaken en plakken kun je er immers niet steeds op letten. Om te voorkomen dat hij weg zou lopen werd voor deze optie gekozen. Op een bepaald moment was hij niet bij mij in het stookhok. “Hij zal wel even met de bal aan het spelen zijn.” Nee dus! Meneertje had de mat ontdekt waar riet in verwerkt zat. Daar was hij mee aan het “spelen”! Hij had hem al op meerdere plaatsen kapotgemaakt, door het riet eruit te trekken… Ook voor de container dus. Een voordeel: zo wordt er nog eens iets opgeruimd…

Zaterdag hadden we het er nog uitgebreid over met Hennie en Ingrid: stroomuitval. Dat gebeurt hier vaker en langer dan in bijvoorbeeld Blijham. Daar hebben we inmiddels ervaring mee en zijn er op voorbereid. “Nee, het komt niet meer vaak voor, dat we langere tijd geen stroom hebben” zei ik toen tegen ze. Warempel: maandagochtend rond vijf uur was het wel raak! Toen hadden we voor ongeveer anderhalf uur geen stroom gehad! We merkten dit aan de wekkers op onze nachtkastjes. De tijd knipperde en niet op de juiste tijd. Wel op de tijd, dat de stroom terug was. Later bleek uit de app van de leverancier, dat het niet aan hen had gelegen, echter aan een andere leverancier. 3.032 Huishoudens waren getroffen. Dat is allemaal in de app terug te zien. Mocht je nog steeds zonder stroom zitten, dan kon je dat daar ook nog aangeven. Wij hadden er gelukkig weinig van gemerkt en hadden de stroom terug!

Rond half tien reed Heiko deze ochtend naar Tranås. Er was bericht ontvangen, dat de Volvo voor de keuring moest. Heiko was nog geen vijf minuten van huis toen ik een WhatsApp berichtje kreeg. Met twee foto´s. Daarop was een autootje te zien. “Oh kee…” dacht ik nog. Tot ik beter keek. Het was de “sneeuw-stok-ophaal-auto”! Eergisteren noemden we het nog tegen elkaar, dat ze de stokken nu wel konden ophalen. We wilden geen sneeuw meer! We werden op onze wenken bediend!

De rit naar Tranås werd vervolgd. Hoewel Heiko een afspraak had om twintig over tien was hij er eerder en kon hij de Volvo meteen naar binnen rijden. Het was er namelijk niet druk. De auto werd weer van top tot teen bekeken en hier en daar werd een test gedaan. Een van de controleurs kwam bij Heiko en vroeg waar de “varnings triangel”, gevarendriehoek was. Die is hier in Zweden verplicht en de man zag hem nergens. Nee, die ligt onder de mat in de kofferbak. Oh, toen was het goed. De Volvo kwam daarmee goed door de keuring en een verklaring daarvan werd voor Heiko uitgeprint! “Over een jaartje terugkomen!”

“Zweedse onderzoekers breken wereldrecords in zonnecellen!” Een krantenknipsel van 11 mei jongstleden: “De nieuwe generatie zonnecellen heeft inmiddels een grote stap voorwaarts gezet. Het is dunner dan een haar en heeft nu het wereldrecord verbroken voor het omzetten van zonnestralen in energie. Nu hopen de onderzoekers, dat het een milieuvriendelijker alternatief wordt voor de siliciumzonnecellen die in Zweden het meest voorkomen. Marika Edoff, hoogleraar solid-state elektronica in Uppsala, heeft samen met haar onderzoeksteam met het bedrijf First Solar European Technology Center de dunnefilm-zonnecel ontwikkeld. Die is 4 micrometer dun. Oftewel 0,004 millimeter. Een onafhankelijk Duits onderzoeksinstituut voerde de meting uit en noteerde een efficiëntie van 23,6 procent. De Zweden versloegen daarmee het Japanse bedrijf, dat voorheen het record in handen had.

Het is een supermateriaal voor het absorberen van zonnestraling. Het doel bij zonnecelonderzoek is om een ​​rendement van minimaal 30 procent te bereiken. Dat betekent, dat bijna een derde van de energie van het zonlicht wordt omgezet in elektriciteit. “Eén manier om dit te bereiken is door verschillende soorten zonnecellen tegelijkertijd te gebruiken” aldus de hoogleraar. Zonlicht bestaat uit veel verschillende golflengten en verschillende soorten zonnecellen zijn voor sommige golflengten efficiënter dan voor andere. Het is een technologie genaamd “tandemzonnecellen “en combineert siliciumzonnecellen met zonnecellen gemaakt van dunne film. Dus als ze een zonnepaneel construeren, dat bestaat uit twee verschillende soorten zonnecellen die effectief zijn op verschillende delen van het zonlicht, zal het efficiënter zijn dan de huidige zonnepanelen, zo zegt ze…”. Een doorbraak?

Heiko begon vanochtend met het schoonmaken van de border bij de keuken. Het was de tweede dag op rij met een temperatuur van 21-22 graden en dat is heerlijk weer voor tuinieren. Eerst even met het jasje aan, maar die werd al snel uitgetrokken. In een T-shirt werd er verder gewerkt. Hier en daar zat onkruid en als we dat laten groeien wordt het een probleem. Dus vóórdat het een probleem wordt… Aan de slag en eruit met dat spul! Vier emmers vol onkruid werden eruit geharkt of uitgeplukt. Zoveel mogelijk met een harkje, om te proberen de worteltjes mee te nemen. Anders staat het onkruid er volgende week alweer.

Vanwege het mooie weer ging ik aan de slag met het schoonmaken van een paar stoelen. En ligbedjes! Het weer lokt uiteindelijk al zo veel, dat je denkt aan het relaxen in een dergelijke stoel. Heerlijk even alles vergeten en genieten van de warmte. Daar hebben we immers lang genoeg op moeten wachten. Soms zagen we beelden van de beide dochters met hun kinderen, heerlijk in het zonnetje aan het spelen, terwijl het hier nog koud was. Nu mogen wij ook! Nee, niet in het zonnetje spelen. Wel het er voor de 100% van nemen! De stoelen werden dan ook door de zon meteen gedroogd, alleen moesten de stoelen daarna vrij snel weer naar binnen: de dennen huilen al! Alles komt alweer onder een laagje stuifmeel te zitten. Ach, dat duurt een paar weken. Totdat het op is of dat er even een flinke regenbui valt…

Waar een foto op Instagram al niet toe kan leiden.

Onze vriend Jan uit Assen plaatste deze foto laatst op Instagram. Het ging erom de, voor hun onbekende, kat in beeld te brengen. Die bij hen achter het huis op de poef lag.

Ze hebben zelf een kat en die krijgt zeer regelmatig vriendjes en vriendinnetjes op bezoek uit de straat. Geen enkel probleem. Die aanloopkatten kennen ze inmiddels en ze weten waar die thuishoren. Deze gast hadden ze echter nog nooit eerder gezien.

Toen Heiko die foto zag werd zijn aandacht getrokken door de groene tuinstoel van Hartman. Precies dezelfde tuinset hebben wij hier in Ödarp. Hij vroeg daarop aan Jan hoeveel van die stoelen zij hadden. Daarop antwoorde Jan: “Nu nog twee”. Blijkbaar waren er in de loop der jaren van de vier stoelen die bij zo´n tuinset horen, twee kapotgegaan. Bij ons is vorig jaar 1 van de 4 stoelen gesneuveld. Zodoende vroeg hij Jan of ze er weer twee of drie bij wilden hebben of dat ze die twee wel kwijtwilden. Dat laatste was het geval! En zo zal onze tuinset straks weer compleet zijn. Met zelfs vijf groene stoelen. De eersten die bij ons op bezoek komen deze zomer nemen in ieder geval een stoel mee. Die tweede kunnen we eventueel zelf wel meenemen als we in augustus naar Nederland gaan. Wat een toeval, dat Jan die foto plaatste en dat die stoel daar toevallig tegen de muur stond. “Alvast erg bedankt, Jan en Dietske!”

Bij de houtbewerkingsplaats lag nog een stapel dikke takken, van de bomen van buurman Jörgen. Dat moest maar eens weggewerkt worden. Mede vanwege het mooie weer een leuk klusje om samen op te pakken. Heiko zaagde alles in korte stukjes en ik mocht de klover bedienen. Mooi teamwork. In de houtstek was nog plaats voor een rijtje hout. Ongeveer twee kuub. Daarmee is de uitbreiding van houtstek 3 vol en ligt er in totaal 12,5 kuub gestapeld hout te drogen. Het verliep voorspoedig en als buurman Erling niet tussendoor was gekomen, was het waarschijnlijk afgekomen vanmiddag…

Op enig moment namen we een korte pauze. Heiko voelde het “iets” prikken in zijn schoenen en deed ze daarom even uit. Oeps! Eerst maar even de schoenen leeggooien en de sokken schoonmaken. Het zaagsel van de stammen door het zagen met de kettingzaag was in de schoenen gekomen en dat prikte in zijn voeten. Eigen schuld, dikke bult. Had hij zijn zaagbroek maar aan moeten doen. “Oh, Joke! Wat ben jij hard…” De broekspijpen daarvan zijn zo lang, dat ze over de schoenen heengaan. In verband met de warmte werd die broek echter deze keer niet gebruikt.

En daar was buurman Erling ineens! Met zijn tractor en aanhanger. Vol met berkenhout. Even eerder stond hij plotseling voor de deur, om te vragen of we nog hout wilden hebben. Eigenlijk zitten we al redelijk vol, maar nee zeggen is eigenlijk geen optie. We gaven aan, dat het absoluut geen tien kuub moest zijn. Maximaal vijf kuub. Dat was het volgens Erling. Heiko reed met Erling mee en moest het hout bekijken en opmeten. Volgens Heiko zijn berekening was het bijna zeven kuub, maar Erling vond dat het minder was. “Ongeveer vijf kuub” zei hij. Ja, ja… Hij wilde ervan af. Hij bracht Heiko weer terug naar huis en kwam dus even later met de tractor terug.

De boomstammen werden van de wagen getakeld en op het gras bij onze tweede oprit neergelegd. Poeh! Denk je dat je bijna klaar bent met het hout… Erling vertelde, dat hij en zijn vrouw bij hen thuis aan het kloven waren voor hun eigen voorraad en dat ze te veel hadden. En omdat wij altijd zo aardig en attent waren (!), dachten ze het teveel aan ons te geven. Kijk, dat is nou leuk! Het is maar goed, dat Heiko Jörgen een berichtje had gestuurd, dat hij daar voorlopig even niet verder gaat. In de herfst maar weer kijken.

Na het intermezzo met Erling werkten we nog eventjes door en kregen we de houtstek bijna vol. Gelukkig zag Heiko dit al aankomen: hij heeft alweer vier extra pallets aan de linkerkant neergelegd. Binnenkort wordt dat weer een verlenging van deze houtstek, waar opnieuw plaats is voor acht kuub hout. We gaan nog even door met zagen, kloven en stapelen…

Wat verandert de natuur nu snel! Ik durf haast te stellen,
dat het binnen een week groen geworden is.
Nagenoeg alle bomen en struiken hebben weer bladeren of staan in bloei.
Zoals de lijsterbes en kers.
De varens, links van de voordeur staan ook alweer op het punt om uiteen te vallen
en met hun bladeren te pronken.
Mooi seizoen is dit ook weer!

In de groentetuin staat de pot met munt weer vol met jonge plantjes! Dat wordt weer heerlijke thee drinken. En tot onze grote verbazing laat de dropplant weer knoppen en een paar blaadjes zien! Het was een eenjarige plant, die we drie (!) jaar geleden van Rob en Marijke hebben gekregen. We vonden het al bijzonder, dat het een tweede jaar opkwam en nu weer! En zoals het nu lijkt krijgen we ook weer meer rode en zwarte besjes krijgen. Daar kunnen we niet genoeg van hebben: kom maar op!

Ach… Kijk nou… Daar is meneer Brileend weer! We hadden hem al een poosje gemist. Waar mevrouw Brileend gebleven is? Zou ze nu ergens in de buurt zitten te broeden? Ze was er namelijk dit keer niet bij. Vreemd, dat haar man dan zo rustig in onze vijver aan het zwemmen was. Hij nam namelijk alle tijd om even onder water te duiken, zich uitschudde, om vervolgens weer onder water te verdwijnen. Misschien mag zij morgen “douchen”?

Rond kwart voor tien vanavond: de lucht in het westen is prachtig gekleurd.
Het is het eerste uur nog niet volledig donker! Genieten!
“Welterusten allemaal!”