Geen widgets gevonden in de zijbalk

Toen we vanochtend uit bed stapten en in de kamer kwamen voelde het frisjes aan. Een blik op de thermometer in de kamer bevestigde, dat het niet de normale temperatuur in huis was. Die gaf namelijk aan, dat het 19,6 graden “warm” was, terwijl het normaliter rond de 21 graden is. Buiten was het de afgelopen nacht niet zo verschrikkelijk koud, dus moest er iets mis zijn met de pelletkachel. Heiko liep meteen door naar de kelder en begon de houtkachel op te stoken. In de kachel waren van gisteren nog voldoende gloeiende kooltjes hout achtergebleven, zodat het voldoende was, om er een beetje papier op te gooien en vervolgens nieuw brandhout. De thermostaat van de ketel werd even flink omhoog geschroefd, zodat het verwarmde water snel door de radiatoren kwam en de warmte af kon geven. Binnen een uur was het weer aangenaam in huis. De oorzaak van de afkoeling was een verstopping van de aanvoerbuis van de pellets. De buis zat helemaal vol! Dat vroeg om actie. Maar eerst een broodje eten. Goedemorgen!

En ondanks de pelletkachel was het een “goede morgen”! Wat werden we weer verrast met een mooi begin van de dag! Overal waar je keek was het witter dan wit. Je kent misschien de filmtitel “Vijftig tinten grijs”? Nou hier is het “Twintig tinten wit”. De weg is wit door aangereden sneeuw, met daaroverheen licht bruin zand dat is gestrooid om de gladheid te bestrijden. Het gras is bedekt met frisse sneeuw, waardoor het lijkt op wolkenpartijen of een enorm wit dekbed. Op alle takken van de bomen ligt sneeuw, waar het bruine van de stammen en takjes doorheen schijnt. De bospaadjes zijn onaangeroerd bedekt met sneeuw, op de sporen van de dieren na. Voorwerpen zijn wit uitgeslagen door de rijp en in de lucht is het grijswit van de bewolking, waar op ieder moment meer sneeuw uit kan vallen. Denk daar op het juiste moment een straaltje zon bij en je hebt het perfecte winterse landschap. Dat straaltje zon was er heel eventjes, waarna het wolkendek zich weer sloot. Toch hebben we het op de foto gekregen. Dit is zo mooi…

Ergens heb ik een keer gelezen, of gehoord, dat je een vloerkleed, dat door gebruik vuil is geworden, kunt reinigen door het op de kop in de sneeuw te leggen. Het proberen waard, want sneeuw is er op dit moment immers in overvloed. En het vloerkleed dat onder de tafel ligt, als ook het vloerkleed dat onder de schommelstoel ligt, mag wel een keer opgefrist worden. Zodoende legde Heiko, in eerste instantie die van de schommelstoel in de sneeuw. Dat was gisteren. De rest van de dag werd daar geen aandacht meer aan geschonken. Dat klinkt beter dan dat we hem helemaal vergeten waren… Vanochtend werd het kleed opeens gemist: “Oh ja! Die ligt nog buiten in de sneeuw!” Maar hoelang moet zo´n vloerkleed eigenlijk in de sneeuw liggen, zodat die zijn werk heeft gedaan? Even Googelen. Daar waren verschillende items te vinden. In een aantal daarvan werd inderdaad genoemd, dat je een (vloer-) kleed schoner krijgt en daarmee had ik het wel goed in mijn hoofd zitten. Het kleed moest op de kop in de sneeuw gelegd worden. Het liefst in droge poedersneeuw. Een paar uur daarin laten liggen was voldoende. Oeps! “Als je het kleed binnen haalt, eerst even goed bekloppen met een mattenklopper of met de vlakke kant van een hark. Daarna goed laten drogen, voordat er weer iets opgezet wordt”. Oké, doen we. Toen zag ik nog een item staan over dit onderwerp. Ehhh… Dat was een heel ander verhaal…

Nederland ligt weer onder een mooi wit tapijt van sneeuw en dat is traditiegetrouw weer het moment waarop vele mensen hun vloerkleden omgekeerd in de sneeuw leggen… En om zeep helpen! Het idee dat uw vloerkleed hierdoor schoon zou worden, behoort tot één van de vele Klazien-uut-Zalk wijsheden. Natuurlijk kristalliseert de toplaag van uw kleed en lijken de kleuren op te frissen. En de sneeuw ziet veel minder wit dan vooraf! In werkelijkheid komt het vuil echt niet zomaar uit de polen naar beneden gedwarreld en trekt het vocht uit de sneeuw tussen het vuil waardoor het gaat “koeken”. Als u dan vervolgens het tapijt te snel terug legt en er bijvoorbeeld een tafel op zet, kan het vocht onder de tafelpoten niet weg. Hierdoor ontstaat rotte plekken in het tapijt en zullen er op den duur gaten ontstaan. Conclusie: Wilt u snel van uw tapijt af, leg het dan vooral in de sneeuw. In alle andere gevallen, lees onze onderhoudstips nog eens door!” Wat is nu de waarheid? Het laatste bericht is namelijk van een bedrijf, dat handelt in exclusieve kleden. In ieder geval haalden we het kleed wel meteen naar binnen, nadat we alles hadden gelezen. Het ligt nu in de tvättstuga te drogen. Morgen weten we of het effect heeft gehad. Op het vloerkleed was nog duidelijk een donkere vlek te zien. We hebben het vermoeden dan ook, dat het niets heeft geholpen.

Eens in de zoveel tijd maken we weer een nieuw kleedje op Ebba haar krabpaal. Het wordt tenslotte vies, doordat ze er soms met natte(re) pootjes op springt. Daarnaast bevatte de oude handdoek veel lussen vanwege het feit, dat ze graag haar nageltjes in de handdoek zet. Vandaag kreeg ze een nieuw handdoek. Er wordt altijd een goedkope handdoek voor gebruikt, die er precies omheen past. Vanzelfsprekend in de kleur grijs. De krabpaal legde ik op de kop op een van de keukenstoelen. Zo kon ik er vrij rechtop bij blijven staan. De nietjes verwijderde ik met een ontnieter en dat ging verrassend genoeg vrij snel. De oude handdoek vervangen voor de nieuwe, die ik vervolgens weer aan de plank kon vastnieten. Hiervoor gebruikte ik de nietpistool van Heiko zijn vader. Ideaal, want ook dat ging lekker vlot. Nu is de krabpaal weer (een poosje) netjes. En als je dan denkt, dat Ebba “dankbaar” is voor al het vele en zware (!) werk? Echt niet! Ons dametje ging op het kleedje op de schommelstoel liggen…

Meteen na de lunch stapten we in de auto om een klein stukje rond te toeren. Aan wandelen hadden we beiden niet zo heel veel zin deze keer. Daarnaast is de blaar op mijn voet nog niet verdwenen. Die had ik overgehouden van de wandeling van een paar dagen geleden. Toch wilden we tegelijkertijd wel graag de sprookjesachtige natuur, met de vele besneeuwde bomen bekijken en vastleggen op de foto. Zeg maar gerust “foto´s”! Ongeveer twee uurtjes hebben we mooie weggetjes bereden. Prachtig!

Daarbij gingen we ook nog even langs de picknickplaats bij het meer Västra Lagern. Daar komen we vaker en blijven het een ontzettend mooie omgeving vinden. Het meer, de overkant met zijn heuvels, het kleine huisje. We hebben er gepicknickt in de zomers. Niet alleen, maar ook met bezoek. We gingen er zelfs eens met de buren worstjes braden in de winter van een paar jaar geleden. Of was het nou vorig jaar? De picknicktafel was er momenteel niet te vinden, maar die komt vast en zeker na de winter er wel weer te staan.

Op een bepaald moment zag ik een reetje. Dan is het al gebruikelijk, dat we even blijven staan. Niet alleen om ze te bewonderen, maar de fotocamera wordt ook direct aangezet. Meteen zag ik nummer twee ook. “Nee, dat is een boomstam!” zei Heiko. Tot ik op “de boomstam” inzoomde: toen kreeg ik gelijk, want er lag daadwerkelijk nog een reetje in de sneeuw. Omdat de motor van de auto uitgezet was, kregen we de kans om ze een poosje in de gaten te houden. En zij ons. Want ze hielden het bijna net zo lang vol als wij. Plotseling draaide het mannetje, rechts, zich echter om, waarna het vrouwtje ook in de benen kwam. Het duurde toen niet lang, dat ze beide de benen namen. Waarschijnlijk vertrouwden ze de situatie niet langer en verdwenen ze achter de heuvel.

Op onze weg terug zagen we een heuveltje voor ons. “Heiko, is dat te doen met jouw auto?” De Volvo staat op winterbanden, maar niet op banden met dubbar (de dubbdäcks), de spijkerbanden. Een paar jaar geleden ging het op een dergelijke helling mis en moesten we door de tractor van onze vriend en buurman Erling uit de greppel getrokken worden. Met een bijna blindelings vertrouwen in “zijn” Volvo reden we toch de helling op. Ik moet toegeven, dat het zonder problemen was. Bijna bovenaan de helling was echter kleinere boom over de weg gevallen. Alhoewel we er omheen konden, vonden we het wel zo netjes, om die boom even van de weg af te halen, zodat andere automobilisten er geen last van zouden hebben. We stopten op de helling en trokken de boom opzij in de berm. Daarna stapten we weer in en wilden verder rijden. Dat was het plan… Maar de bandjes kregen geen grip meer op de gladde ondergrond… We kwamen niet vooruit.

En als de banden spinden, gleden we alleen maar omlaag. Uiteraard richting de berm. Toen de achterbanden half in de berm stonden, die gelukkig ter plekke iets breder was, kwamen we stil te staan. Puh! We hadden na diverse nutteloze pogingen om weg te komen, op enig moment door, dat de auto wilde draaien als we gas gaven. Zodoende nam ik plaats achter het stuur en gaf voorzichtig gas en Heiko duwde de voorkant van de auto met de neus naar het dal. Met de achterbanden in de zachte berm en de voorbanden op het gladde wegdek lukte het, om de auto half om zijn as te draaien. Daarna konden we de helling af rijden, beneden draaien en met een gepaste snelheid weer omhoog rijden. Het hoogste punt lag net voorbij de plek waar we gestopt waren, om de boom opzij te trekken. Nu ging het goed en kwamen we zonder problemen bovenaan. Beetje spannend was het wel, maar gelukkig hielden we onze hoofden koel en hebben we ons uit deze “bijna-weer-netelige” positie kunnen redden. Voor een volgende keer: spijkerbanden eronder. Of met de Hyundai met vierwielaandrijving op pad. Of gewoon zo´n boom laten liggen. Dan kiezen we toch maar alternatief 1 of 2…

Meteen nadat we terug waren van onze rondrit ging Heiko de pelletsbrander schoonmaken. Eigenlijk was hij dat alweer vergeten. Gelukkig viel zijn oog op de losgekoppelde aanvoerslang. Die had hij er vanochtend wel meteen afgehaald en zodoende had hij gezien, dat de aanvoerbuis helemaal vol zat. Blijkbaar was de verbranding in het bakje even mis gegaan en hadden de pellets zich daarna alleen maar opgestapeld. De pelletsbrander werd voor de grote ketel weg geschroefd en schoongemaakt. Tegelijkertijd werd de ruimte achter de pelletsbrander eveneens gereinigd. Daarin verzamelt zich altijd veel as en als de brander er toch voor weg is, kan dat ook meteen aangepakt worden. Het voorkomt mogelijke problemen in de toekomst. Een half uurtje later was het klusje geklaard en zat de pelletsbrander weer voor de grote ketel gemonteerd. Klaar voor aankomende nacht. Alles weer schoon, behalve Heiko zijn handen! Die waren zwart, maar gelukkig is dat slechts een kwestie van warm water en zeep.

Nu het landschap om ons heen overal bedekt is met een flinke laag sneeuw, kunnen de vogeltjes geen voedsel meer vinden. Behalve dan bij ons natuurlijk en daar wordt gretig gebruik van gemaakt. De zonnepitten zijn niet aan te slepen! En als je nu een vogelpitten-menu serveert voor twee koolmeesje is het nog te doen. Alleen die twee meesjes hebben hun hele familie en vrienden uitgenodigd: “Bezoek nu het vogelrestaurant van Heiko en Joke”! Niet alleen de koolmeesjes trouwens. Pimpelmezen en ze zwartkopmezen komen eveneens gezellig mee-eten. Fijn hoor! Iedereen is welkom! Vanmorgen zodoende de voorraad maar weer aangevuld met nieuwe zonnepitten, pinda´s, droog brood en mezenbollen. Over eten gesproken: ons avondeten was voor de verandering erg eenvoudig. Het was alweer een tijdje geleden dat we het hadden gegeten: er stond een pizza op het menu. Een standaard diepvries pizza, belegd met allerlei ingrediënten die wij lekker vinden. Eenvoudig en snel en gelijktijdig lekker en voedzaam! Het was weer eens een fantastische dag!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


CAPTCHA Image
Reload Image

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.