Het was precies vijf uur vanochtend toen ik uit bed stapte. Ik had al een poosje wakker gelegen en kon niet langer liggen. Buiten was het nog erg donker. Wel kon ik zien, dat het sneeuwde. Er reed namelijk een auto voorbij en in zijn verlichting zag ik de vlokken vallen. Na een kop koffie begon ik meteen met de laatste gordijnen. De gordijnen in de keuken moesten immers ook nog korter gemaakt worden, om te verhinderen, dat ze nog stuiterden. Direct maar aan de slag, zodat dat maar achter de rug was. Toen Heiko tegen zeven uur beneden was, was dat klusje in ieder geval al geklaard. En ik had intussen nog een beetje strijkgoed aan de kant gemaakt. Het voordeel van vroeg opstaan is, dat je een lange dag hebt en veel kunt doen. Blij dat ik met de gordijnen kaar ben. Nu zijn ze allemaal (weer) een klein stukje vrij van de vloer en dat lijkt wel zo netjes.
Vandaag kon Heiko opnieuw met de veger aan de slag, om ons paadje naar de voordeur schoon te vegen. Het had per slot van rekening opnieuw gesneeuwd. Mooi! Het vegen vindt hij geen straf hoor. Absoluut niet. Op enig moment was hij letterlijk aan het dweilen met de kraan open. Hij veegde het pad terwijl het sneeuwde! Toen het paadje toch redelijk schoon was viel zijn oog op de heg. ´s Zomers ziet de heg tussen ons huis en de weg er best wel redelijk goed uit. We knippen die heg regelmatig en zorgen dat het model er netjes in blijft. Maar ´s winters heeft de heg veel te verduren. Elke keer als het heeft gesneeuwd en de grote sneeuwschuiver langskomt om de weg schoon te schuiven, heeft onze heg dikke pech! De grote tractor met het enorm grote sneeuwschuifblad gooit met veel geweld de sneeuw aan de kant. Pardoes tegen de heg aan! Het is ieder jaar hetzelfde liedje en het blijft “zielig”. Zo netjes als de heg ´s zomers, zo beroerd ziet die er ´s winters uit. Het verbaast ons ieder jaar dat hij er in de lente weer bovenop komt. Wat dat betreft is het een oude taaie!
Het stoepje bleef echter niet lang schoon. Heiko was nauwelijks weer in huis of het begon weer te sneeuwen. Prachtig! Deze sneeuwbui zorgde ervoor, dat er zo´n vijf centimeter bijkwam. Boven op de tien centimeter die er al lag. Het begint steeds meer op een serieuze winter te lijken. Al was het natuurlijk met de kerstdagen ook al wit. De vier duidelijke jaargetijden zijn onder andere een reden geweest, waarom we hiernaartoe zijn geëmigreerd. Hier hebben we behalve echte winters, ook echte lentes, echte zomers en echte herfsten. En ieder seizoen heeft zo zijn charmes. Verder bleef het vandaag wel een grijze dag hoor. De zon kreeg geen kans vanwege de sneeuwbuien. De temperatuur lag rond het vriespunt, er net ietsjes onder. ´s Nachts is het zo rond de minus 6 á 7. Mooi winterweer!
Elke morgen rond de klok van acht, nou ja meestal iets ervoor, meldt Ebba zich. Dan loopt ze naar de buitendeur in de keuken, miauwt ze en strijkt ze langs onze benen. Ten teken dat ze naar buiten wil. Vanaf het begin af aan hebben we gezegd, dat ze niet voor acht uur ´s morgens naar buiten mag. Dit in verband met het woon-werkverkeer dat dan bij ons voor het huis langs rijdt. Om risico´s voor haar te vermijden uiteraard. Zo ook vanochtend. Het was denk ik kwart voor acht, toen we gehoor gaven aan haar verzoek om naar buiten te mogen. Maar nu er zoveel sneeuw ligt, is ze ook binnen een uur alweer binnen. Soms nog eerder. De rest van de dag gaat ze slechts heel af en toe, en vaak heel kort, naar buiten. Ze is dus veel binnen en ligt dan te slapen. We hebben het idee, dat ze zich dan verveelt en daarom had ik al speeltjes gepakt, maar die vond ze niet leuk. Vanochtend heb ik zelf een speeltje voor haar gemaakt. Ze reageerde daar niet heel erg enthousiast op. We zullen nog maar iets anders erbij zoeken. Het was overigens ook om het spelen en het tegengaan van verveling, dat we destijds voor twee katten hadden gekozen. Helaas mocht Ebba haar zusje Jikke bij ons niet oud worden…
Gisteren hadden we de wandeling gemaakt rond Västorp. We waren nog geen twee minuten van huis, liepen op de weg 1047, toen we van achteren werden ingehaald. Het was een vrachtauto, die wel heel langzaam reed. Dat valt meteen op. We zagen een strooiauto, met grus, aankomen. En de reden, dat hij zo langzaam reed waren wij! Het grus dat op de weg valt geeft niet alleen stof, maar springt natuurlijk ook alle kanten op. Om te voorkomen, dat wij daardoor geraakt zouden worden reed hij langzaam. Net-jes! Op het moment, dat we toch maar even voor hem aan de kant bleven staan, zagen we meteen ook, dat aan onze weg nu alle boomstammen weg zijn. Wat nog van de kapping is overgebleven zijn de toppen, die nog her en der op het land liggen. Voor de rest is het leeg. Althans aan de weg 1047. Op de afslag naar Hultarödje zagen we nog wel een paar hoge stapels liggen.
Drie dagen geleden had ik ruim tweeëntwintighonderd foto´s verwijderd uit onze cloud. Dat kwam, omdat ik daar een paar foto´s naar toe had gekopieerd en per abuis daar ook foto´s weggooide. In plaats vanaf de harde schijf van de laptop, wat uiteindelijk de bedoeling was. Diezelfde avond kreeg ik een berichtje van de provider Tele2. Omdat we daar klant zijn krijgen we de mogelijkheid, om gebruik te maken van hun cloud. Het was hen opgevallen, dat er heel veel van de cloud was verwijderd! Wanneer we dit “opzettelijk” hadden gedaan, konden we het berichtje als niet verzonden beschouwen. Was het “per ongeluk”, dan konden we de foto´s nog terughalen en daar hadden we 30 dagen de tijd voor. Nee, ik heb ze niet weer teruggehaald. Eigenlijk is het wel goed dat ze weg zijn. Van Tele2 vond ik het geweldig attent, dat ze op de grote opruiming op deze manier reageerden!
De stammen die Heiko gisteren had gezaagd en in de garage had gekruid, waren vandaag aan de beurt om gekloofd te worden. Heiko had het plan opgevat om dat stapeltje weg te werken. Zodoende werd de klover weer aangeslingerd en werden de stukken hout een voor een gekloofd. Aangezien we nu niet met volle kruiwagens vanaf de garage naar de houtstek kunnen gaan, vanwege de sneeuw, is de stapel met gekloofd hout al behoorlijk gegroeid! Dat we het volgende zouden zeggen verwacht je niet, maar we hopen toch op een paar dagen dooi, zodat dit in de houtstek gestapeld kan worden. Anders moet er toch maar een paadje naar toe worden geschoven. Op dit moment ligt er zo´n vijftien centimeter sneeuw en dat is ons net even te veel om met een zware kruiwagen met hout doorheen te gaan.
Nu de Afrikaanse speerplanten waren gescheurd, hadden we ineens wel weer heel veel van die dingen. En waar moet je er mee heen? Ze allemaal in de vensterbank zetten? Nee, dat wordt veel te vol en lijkt toch ook niet, als je alleen maar een plantensoort voor de ramen hebt staan? Nou hoor je wel eens vaker, dat mensen op het toilet de meeste ideeën opdoen. Ik vanochtend in ieder geval wel! Sinds de decoratiespulletjes her en der anders zijn gebruikt, is het op de kast in ons kleine kamertje “rustig” geworden. Daarom pakte ik een houten bakje, deed daar plastic onderin, tegen het lekken, en vulde het met zand. Daar kwamen een paar speerplanten in en die hebben nu de eer, om het in het toilet gezelliger te maken. Of ze het redden met niet al te veel zonlicht weet ik eigenlijk niet. We proberen het in ieder geval wel een poosje. Gewoon, omdat het met de Afrikanen gezelliger lijkt!
Tijdens ons ommetje van twee dagen geleden zagen we iets vreemds. Ergens klopte er iets niet. Bij dit zijweggetje staat rechts bij de berkenboom een paal met een bordje. Daarop staat: “Ej biltrafik”. Dat betekent: geen autoverkeer. De eigenaar van dit stuk bos wil blijkbaar niet hebben, dat er auto´s in zijn bos rijden. “Maar waar komen dan die sporen van autobanden vandaan?” Was het een brutale Zweed, die toch de weg ingereden was? Of was het een toerist, die het bordje niet had gezien of niet wist wat er stond? Of was het misschien gewoon de eigenaar zelf, die zijn land even wilde inspecteren? Als je een klein stukje dat paadje inloopt, staat links namelijk een jachthutje en daar vlakbij is een voederplek voor wilde zwijnen. Het is hoogstwaarschijnlijk, dat de bandensporen daar naartoe liepen. We zijn verder geen onderzoek gestart hoor, maar vonden we wel grappig en opzienbarend om die sporen in de sneeuw te zien, in combinatie met dat bordje.
Ook vanmiddag nam Heiko de dartpijlen weer ter hand. Wat is het toch een leuk, maar vreemd spelletje. De ene keer gaat het helemaal niet en een dag later gooi je hele hoge scores. Zoals vandaag. Lekker relaxed gooiend, kwam er regelmatig een trippel twintig voorbij en een trippel achttien. In een beurt zelfs beide, dus daar werd meteen een foto van gemaakt. Er moet uiteraard wel bewijsmateriaal zijn! Twee keer trippel twintig is 120 en trippel achttien is 54. Dat was een score van 174 met drie pijen. Daar gaan de mondhoeken van omhoog! Conclusie: het darten gaat beter. Het gemiddelde gaat omhoog. “Laat Jan uit Assen maar komen!” zei Heiko enthousiast. Zul je zien dat hij morgen weer helemaal bagger gooit…
