De weersverwachting, die ze een dag eerder hadden afgegeven, klopte! De beloofde hoeveelheid sneeuw was daadwerkelijk gevallen. In de nacht van zondag op maandag en op maandagochtend viel er precies zoveel centimeter sneeuw als was “beloofd”. Het was inderdaad een goede keuze van ons geweest, om zondag een mooie wandeling te maken. Maandag was dat niet zo eenvoudig geweest. Ik wil niet zeggen dat het onmogelijk zou zijn, maar het zou in ieder geval aanzienlijk zwaarder zijn geweest met bijbehorende, behoorlijke lichamelijke inspanningen. Wat hebben we overigens geluk deze winter! Zo ervaren wij dat tenminste. Onze eerste winter na de emigratie was ongeveer vergelijkbaar. Veel sneeuw en veel vorst en een hele lange aaneengesloten periode. Meestal hebben we drie winters, echter deze keer, zes jaar na die mooie winter, hebben we opnieuw een “echte winter”. Heerlijk!
Heiko had de sneeuw tot nu toe steeds met een sneeuwschuiver weggehaald.
Mooie fysieke training nu het bomen vellen, zagen, verzamelen en kloven stil ligt.
De twintig centimeter die voor vandaag was voorspeld deden hem ertoe bewegen, om de grasmaaier uit de berging te rijden en het schuifblad ervoor te monteren.
Zondagmiddag, nadat we terug waren van de wandeling, had hij de grasmaaier uit de berging gereden en onder de carport, naast de Volvo geparkeerd.
De aanhanger kreeg tijdelijk een andere plaats, namelijk onder het terras.
Bij de achterdeur naar het stookhok.
Het schuifblad haalde hij onder een laagje sneeuw naast houtstek 1 vandaan.
Die werd alvast voor de zitmaaier gelegd.
En zo vond hij het maandag weer toen hij ´s ochtends naar buiten ging.
Het waaide behoorlijk, waardoor zich sneeuwduinen hadden gevormd.
De wind waaide en de sneeuw viel nog steeds!
Als eerste moest het schuifblad voor de zitmaaier gemonteerd worden. Ondertussen een bepaalde routine die Heiko wel kent: eerst twee stangetjes die aan het maaidek zitten verwijderen. Daarna een metalen frame eronder vastzetten en tenslotte kan daar het schuifblad aangehangen worden. Het is allemaal niet zo moeilijk. Het was alleen een vervelend klusje om dat met je knieën op de koude grond en met de stuifsneeuw die je in het gezicht waait, te moeten doen. Misschien moet hij het schuifblad er eind dit jaar toch maar meteen aanmaken, zodra het grasmaaien over is. Dat had hij twee jaar geleden gedaan. Maar ja, toen kwam er geen echte winter! De laatste actie was het aanbrengen van de sneeuwkettingen om de achterbanden.
“Ehhh… Waar had hij die dingen ook alweer gebleven?”
Dat is altijd even zoeken. Heiko kon zich herinneren, dat hij ze na het laatste gebruik, goed had opgeborgen. Alleen was de vraag: “Waar?”
“Opgehangen aan een haak aan de muur is best wel logisch”. Nee dus. Niet in de garage onder het huis.
“Oh! Wacht eens even! Waarschijnlijk in de berging waar de zitmaaier ook staat”. Dát is uiteraard nóg logischer. Dan blijft het immers bij elkaar. Jammer. Ook daar waren geen sneeuwkettingen te vinden. Tja…
“Dan moeten ze toch echt ergens in de garage liggen”. Meter voor meter werd de garage bekeken en uiteindelijk vond Heiko ze in een vierkante blauwe Curverbak, vlak bij zijn werkbank.
Er was iets bovenop komen te liggen, waardoor ze uit het zicht waren verdwenen. Hij nam zich nu voor, om ze aan het einde van de winter aan een spijker in de berging te hangen.
Het aanbrengen van de sneeuwkettingen was nog niet zo heel eenvoudig, maar met enig geduld (!) en doorzettingsvermogen en met steenkoude vingers, lukte het uiteindelijk. De handschoenen had hij uitgedaan, omdat die vastvroren aan elk metalen deeltje van de zitmaaier. Dat was veel te onhandig. Het vroor op dat moment ongeveer elf graden. Ideale weersomstandigheden om sneeuwkettingen aan te brengen. Of toch niet? Overigens komt de zitmaaier zonder die kettingen nog geen meter vooruit. De oprit loopt richting de weg een beetje omhoog en als er tegelijkertijd een laag sneeuw weggedrukt moet worden gaan de banden meteen slippen. Nu ging het mooi! Het schuifblad kun je overigens onder verschillende hoeken aanbrengen. Heiko zette het zo scheef als maar kon, zodat de sneeuw direct zoveel mogelijk aan de kant geschoven werd en niet voor de zitmaaier uit geschoven zou worden. Dan zou zich steeds meer sneeuw voor het blad verzamelen en werd het duwen steeds zwaarder. Gelukkig was het erg droge sneeuw en daarmee licht. Het eerste baantje vanaf de carport naar de weg ging prima.
Dat wil zeggen tot op een meter vanaf de doorgaande weg. De grote sneeuwschuiver was nagenoeg op hetzelfde tijdstip langs geweest en had de weg aan beide kanten geschoven. Die had ter plekke van de aansluiting van onze oprit een flinke dijk opgeworpen! Toen Heiko eraan kwam met de zitmaaier mét sneeuw was het allemaal te veel van het goede. Zo veel kracht en grip had de zitmaaier niet. Die dijk van sneeuw werd zodoende met de hand weggewerkt.
Nadat de dijk over de hele breedte van de oprit was weg geschept en aan een zijkant was neergegooid, was ons herkenningspunt, de roestige fiets, nog slechts voor de helft te zien: wát een sneeuw! De zitmaaier kon er daarna in ieder geval wel langs en na een paar keer heen en weer gereden te hebben, én nadat het benzinetankje was bijgevuld, was de oprit “schoon”. Schoon in die zin, dat de laag van twintig centimeter weg was. Er bleef wel een laagje liggen, nagenoeg ijs, omdat we daar al vaker met de auto overheen zijn gereden. Zo moet het ook, omdat we anders met het schuiven ook de steentjes van de oprit wegschuiven.
Tevreden over het werk verplaatste Heiko zijn werkterrein naar de brievenbus. De postauto moet wel dicht genoeg bij de brievenbus kunnen komen, om de deksel daarvan te kunnen openen. Moeiteloos werd de doorgaande weg daar nog ietsje breder gemaakt. Daarna werd de zitmaaier weer onder carport gereden, naast de Volvo. Nog even het stoepje schoonvegen en het paadje daar naartoe weer gangbaar maken en klaar voor die dag! Voor aanstaande woensdag wordt opnieuw flinke sneeuwval verwacht. Zoals het er nu naar uitziet is de familie Leugs in Ödarp er klaar voor!
Op het moment dat we Ferris kregen, merkten we dat onze Volvo een zodanige hoge instap had, ook bij de kofferbak, dat een hond er niet 1-2-3 in kon springen. Zelfs niet zo´n grote hond als Ferris. De vorige eigenaar tilde hem er immers nog in. Dat moest anders. Via het internet bestelden we nog diezelfde dag een oploopplank voor honden. Eentje die opvouwbaar is, waarna een relatief klein pakketje overblijft. Die kan zó op de achterbank gezet worden. En toen brachten we donderdags Ferris terug… Vrijdag kregen we een berichtje, dat de loopplank maandags bezorgd zou worden. We blijven op zoek naar een hond en daarmee komt die loopplank vast wel weer van pas. Maandag zou het bezorgd worden tussen negen en vijf uur. Een mooie tijdsmarge! Gewoon de hele dag thuisblijven dus.
Omdat we wisten dat er iemand bij de voordeur zou komen, hadden we er al op tijd voor gezorgd, dat het paadje vanaf de weg weer sneeuwvrij was. Om het middaguur was er echter nog niemand geweest. Rond drie uur kreeg Heiko een sms’je binnen met de boodschap, dat het pakketje was afgeleverd. Ehhh… Waar ze die hebben afgeleverd wist ik niet, maar we hadden geen bezorger gezien of gehoord. Laat staan een pakketje in ontvangst genomen. Heiko was vrij lang buiten bezig geweest en ik binnen onder andere achter de laptop. Er was niemand met het pakketje geweest. Het sms’je kon niet beantwoord worden en dat was maar goed ook. Toen Heiko namelijk in het portaaltje bij de voordeur keek, bleek daar de doos te liggen met de opvouwbare loopplank. Oeps. Een mooi ding trouwens! Nu nog een hondje…
Gistermiddag had ik een afspraak bij de tandarts in Aneby. Qua weersomstandigheden geen probleem om daarheen te rijden. Omdat er ook medicijnen gehaald moesten worden en een paar boodschapjes, ging Heiko mee. In de tijd dat ik bij de mondhygiëniste in de stoel lag, deed Heiko die ronde. Oh ja, het gesorteerde afval hadden we ook meteen achterin gelegd. Daar werd als eerste in de juiste bakken afscheid van genomen.
Aangekomen bij de apotheek las Heiko naast de balies een papiertje met de tekst, dat het op de 16e allemaal een beetje langer zou duren dan de klanten van hen gewend waren. En welke datum was het? Juist, de 16e! De reden van de langzamere dienstverlening was het omschakelen naar een ander automatiseringssysteem. Deze apotheek hoorde bij de keten “Apotekgruppen” en die was onlangs overgenomen door een andere keten met de naam “Kronans apotheek”. Die dag werd het automatiseringssysteem aangepast, waardoor alle handelingen voor de medewerkers langer duurden dan normaal. In de winkel ontstond dan ook een stuwing van klanten. Op een bepaald moment telde Heiko veertien personen in de wachtrij. In Nederland zou je als medewerker gestrest kunnen raken en het werktempo willen opvoeren. Hier niet. Iedereen kreeg een beurt en de tijd die men nodig had om hem of haar goed te helpen. Het bezoekje aan de apotheek duurde deze keer 45 minuten… Daarna werd nog even snel de supermarkt aangedaan.
Juist op het moment, dat ik hem een WhatsApp-berichtje stuurde, kwam Heiko de hoek om rijden en stopte voor het gebouw van de tandartsenpraktijk. De mondhygiëniste had ondertussen de conditie van mijn tandvlees weer bekeken. Dat doen ze bijna jaarlijks: de diepte van de zogenaamde pockets werd gemeten. Ik heb de aandoening parodontitis. Even in het kort: “Dat is een ontsteking die verder gaat dan het tandvlees: De bacteriën groeien in de ruimte onder het tandvlees. Zo verspreiden ze zich in de weefsels die de tanden binden aan het kaakbot. Een chronische ontsteking kan leiden tot afbraak van het steunweefsel, waardoor de tanden kunnen loskomen. Parodontitis treedt vaker op bij bepaalde aandoeningen zoals onder andere bij een aandoening die de weerstand verminderd”. De controle is niet fijn, omdat ze met een ijzertje tussen de tanden en kiezen en het tandvlees in prikken. Zo meten ze de ruimte die er tussen tanden/ kiezen en het tandvlees zit. Het was gelukkig allemaal verbeterd sinds de vorige keer!
Het was deze dag heel erg zonnig en dat leverde prachtige beelden op.
De vele besneeuwde takken van de grote bomen,
met daarop het felle zonlicht en een lichtblauwe hemel erboven…
Ohhh… Geweldig mooi! Ik schoot en ik schoot. Plaatjes uiteraard!
Ook nam ik een paar foto´s tegen de zon in.
En toen kregen we te zien,
dat die mooie oranje bol de bomen oranje kleurde.
Zucht… Super!
Een extraatje kregen we in de vorm van een reetje!
Die stond vlak bij ons in een volledig besneeuwd weiland.
Direct naast de weg!
Na een paar seconden werd de onrust hem of haar te groot
en sprong het ranke dier met sierlijke sprongen richting de veilige bossen.
Bijna halverwege de weg naar huis kregen we telefoon. Een mannenstem stelde zich voor en meldde dat hij iets later kwam dan de afgesproken tijd. “Aha! Fijn dat je belt. We waren het helemaal vergeten!” Of nee, niet vergeten, want het stond in onze agenda. We hadden alleen nog niet in de agenda gekeken! De man zou over twintig minuten bij ons zijn. Mooi, want wij zouden over tien minuten thuis zijn. Perfect! De man van BRS Networks kwam een nieuw kastje voor de glasvezelkabel monteren. Onze glasvezelkabel is ongeveer acht jaar geleden aangelegd in opdracht van een opgerichte vereniging in Askeryd. Die hebben destijds het initiatief genomen en actie gevoerd, om zoveel mogelijk aansluitingen te krijgen. Daardoor werd het per aansluiting goedkoper. De vorige eigenaar van ons huis had daar gelukkig aan meegedaan, waardoor wij vanaf het begin al een goede internetverbinding hebben. “Askeryd Byanät” heeft nu een collectieve wijziging doorgevoerd door een andere “operatör” te contracteren. Juist! Daarvoor moest in ieder huis een ander kastje gemonteerd en aangesloten worden. Ons kastje hangt in de keuken en we maakten direct na thuiskomst ruimte, zodat de man er goed bij kon komen. Het wisselen duurde maximaal tien minuten, waarna de man weer vertrok. Op weg naar het volgende huis. Ons internet was ondertussen alweer terug, alsof er niets gebeurd was.
´s Avonds aten we boerenkool! ´s Morgens tijdens het ontbijt bedenken we meestal samen wat we voor warm gerecht willen hebben die dag. Meestal begin ik dan met het opnoemen van het soort vlees dat er gekozen kan worden. Nog voordat ik gehakt, varkenshaas, beenham, casselerrib, worst, enzovoort kon noemen riep Heiko spontaan “een rookworst!” Die vulde ik vervolgens aan met stamppot boerenkool en dat was binnen een seconde akkoord! Het was ondertussen ook alweer een behoorlijke tijd geleden dat we “mous” hadden gegeten. Volgens mij was dat medio december, bij Heiko zijn ouders! De aardappelen had ik in de loop van de ochtend geschild en de boerenkool kwam vers uit de diepvries. Alles werd alvast gekookt en klaargezet voor deze avond. Ik kookte er een stuk zuurkoolspek bij en maakte het compleet met zilveruitjes en augurkjes uit het zoetzuur. Het smaakte ons voortreffelijk, die oer-Hollandse stamppot!
Was ik bijna vergeten om over mijn bakkunsten te schrijven… In ons vakantiehuisje in Hällaryd, in de buurt van Vetlanda, had ik ooit een keer “getracht” het gebak Budapest te maken. “Budapestrulle” is een klassieke meringue gevuld met luchtige slagroom en mandarijnpartjes, gegarneerd met chocolade. We hadden het gebakje al vele malen kant en klaar gekocht bij de Ica in Vetlanda en ik besloot het toen zelf te maken. Het zal ondertussen alweer zo´n jaar of acht à negen geleden zijn geweest dat ik het probeerde, volgens een recept dat ik op het internet had gevonden. Alle ingrediënten kwamen erin en de bereidingswijze werd nauwgezet gevolgd. Ondanks het duidelijke recept was het resultaat “prut met een rietje”.
Tweede ronde. Deze week probeerde ik het namelijk nog eens, maar dan met een ander recept. De bodem, de rol bestaat uit opgeklopt eiwit, waar suiker en hazelnootmeel aan toegevoegd wordt. Dat semi-vloeibare beslag komt op een bakplaat in de oven. Als het uit de oven komt moet het even afkoelen, om er vervolgens de slagroom en mandarijntjes op te smeren, respectievelijk op te leggen. Daarna zou je het vanaf het bakpapier moeten kunnen oprollen. Je raadt het al: “zou je…” Met het resultaat van het eerste probeersel in mijn achterhoofd, probeerde ik het baksel maar eerst van het papier af te halen. Daar ging het daadwerkelijk wéér mis! Het bleef wederom aan het bakpapier vastplakken! Omdat wel alle ingrediënten erin zaten, was de smaak van de bodem prima. Voor Heiko geen probleem: hij genoot er met volle teugen van: een paar “brokken van de bodem”, slagroom erbij en mandarijntjes. Jammie!
