Waterval van Stalpet nu op z´n mooist?

Sorry, maar we kunnen er geen genoeg van krijgen. We reden er weer aan voorbij en konden het niet laten, om het weggetje naar rechts ervan te nemen, de auto te parkeren en een aantal foto´s te maken van de hoogste waterval van Zuid-Zweden. De waterval bij Stalpet, nét voordat je (vanaf onze kant) Aneby binnenrijdt. We vinden dit toch wel zo´n geweldig mooi natuurverschijnsel, dat we er, bij wijze van, uren naar zouden kunnen kijken. Telkens zie je weer iets anders. Toch blijven we niet langer staan dan hooguit een kwartier, omdat het te koud is. De zon was er wel een beetje bij, alleen veel warmte gaf die nog niet. Thuis konden we de foto´s in alle rust en in de warmte verder bestuderen.

Vanaf half november zitten we nu in de sneeuw.
Wat tegelijkertijd betekent, dat de vogels vanaf dat moment bijgevoerd worden.

De mezenbollen zijn niet aan te slepen! Het spek of het zwoerd van een stuk vlees vinden ze ook heerlijk en is dan ook zomaar weer op. Doe daar nog zonnebloempitten en havermout bij. Oh! Gedroogd brood niet vergeten! Pinda´s in dop is ook een gewild diner! Fijn dat ze ons weten te vinden en dat we hun daarmee de winter door kunnen helpen. Een winter die vroeg begon en nog steeds aanhoudt.

Op een van zijn wandelingen hoorde Heiko om zich heen vogels piepen. Een beetje een angstig piepen of een waarschuwingssignaal voor andere vogels. Zo dacht hij.

Hij stopte en keek om zich heen. Zag een paar vogels wegvliegen en keek waar die vandaan kwamen. Toen zag hij in een berkenboom, meteen langs de weg, een stuk of vier goudvinken zitten. Hier in Zweden heten die “domherre”. Ze zijn heel gemakkelijk te onderscheiden van andere vogels, vanwege de extreem oranje buik van de mannetjes.

Hij probeerde foto´s te maken, maar uiteraard zat er steeds een takje voor, waar de lens van de camera zich op scherp stelde. Deze foto is nog redelijk gelukt. We hebben ze al vaker gezien, maar dan eigenlijk alleen in de winterperiode. Het is een zeer geliefde vogel in Zweden.

Op deze foto, geleend van het internet,
is het duidelijker te zien hoe ze eruitzien.
Een prachtig vogeltje!

Vorige week had Heiko op een middag een stukje gewandeld en kreeg hij in de struiken naast ons huis een vogeltje in het vizier. “Hé! Dat lijkt wel een matkopmees. Maar nee! Deze heeft geen zwarte kop.” Het tegenovergestelde juist. Deze had een witte kop en een langere staart! De staart deed ons meteen denken aan de staartmees en dan met een witte kop. Dus even googelen op staartmees met witte kop. En warempel, zo blijkt die ook te heten: een witkopstaartmees! Een klein pluizenbolletje, die ook veel in Nederland schijnt voor te komen trouwens. Het was de eerste keer dat we deze vogel in onze omgeving zagen. In Blijham hebben we regelmatig een groepje staartmezen op bezoek gehad, maar dat waren geen witkopjes. Vreemd genoeg zag Heiko er deze keer maar eentje, terwijl ze meestal in groepjes zijn.

Met het zien van deze witkopstaartmees kunnen we onze mezencollectie uitbreiden.
Die bestond tot voor kort uit de zwartkopmees, de glanskopmees en de matkopmees.
Verder natuurlijk de pimpelmees en de koolmees.
Leuk, om zo steeds meer van de gevleugelde vrienden te leren onderscheiden.

Overigens zijn de matkopmees en de glanskopmees erg moeilijk van elkaar te onderscheiden, vinden wij.
De zwarte mees pik je er wel zo uit. Die heeft namelijk een witte streep over zijn zwart kopje.
Het zwarte helmpje die hij op heeft wordt als het ware in tweeën verdeeld.

Behalve veel reclame, komt er af en toe ook wel eens iets leuks voorbij op Facebook of Instagram. In dit geval opgemerkt door Heiko. Ja, het zal ook niet. Het gaat namelijk over eten. Hij stuurde mij een filmpje toe, waarin een wrap als basis diende. De kanten van de wrap werden een stukje opgerold, over een strookje kaas heen. Dat werd vastgezet met een prikkertje. Zo ontstond een vierkant geheeld met opstaande randen. In het vierkant werd vervolgens tomatenpuree gesmeerd, geraspte kaas op gelegd, twee plakjes ham, weer geraspte kaas, een beetje oregano, peper en zout naar smaak toegevoegd en tenslotte een rauw ei erop gelegd. Dat geheel ging een paar minuutjes in een koekenpan, met de deksel erop, totdat het ei gebakken was. Dat wilden we wel proeven. Alles ging zoals aangegeven en ik deed er nog een klein tomaatje op en vervolgens was het: smullen! Best wel lekker hoor, als lunch en vrij eenvoudig te maken!

Onlangs hebben we nog even weer beeld gebeld met dochter Daniëlle in Rotterdam. En niet alleen met haar uiteraard. De twee belhamels Noud en Mason kwamen ook in beeld, schoonzoon Peter en natuurlijk hun jongste telg, dochter Lynn Vera. Ze is nu 2,5 week oud en Peter was met haar voor een gehoortest geweest. Daarvoor was ze grandioos geslaagd. Mooi, ze kan dus horen. Of ze in de toekomst ook kan luisteren moeten we afwachten. Het ging goed met hun allen. De vakanties voor de jongens zijn voorbij en die zijn weer naar school, respectievelijk naar de opvang. Daniëlle heeft geboorteverlof, terwijl Peter ouderschapsverlof heeft opgenomen. Zo kunnen ze samen hun pasgeboren dochter opvoeden en de jongens voldoende aandacht geven. Uiteraard kwamen ze allemaal voorbij op het schermpje van de telefoon. Ondertussen krijgen we bijna dagelijks leuke foto´s en filmpjes vanuit Rotterdam, waaruit blijkt dat de beide jongens erg blij zijn met hun zusje. Toppers!

In Onstwedde werd de gelegenheid aangegrepen om te gaan schaatsen met de kinderen.
Elise nam Merle, Daan en Jelte mee in de auto, om naar de ijsbaan in Alteveer te gaan. De ijsbaan in Onstwedde was nog niet open, maar Alteveer wel. Alle drie genoten van het schaatsen en deden ze het, zoals we konden zien op de filmpjes die moeder Elise ons toestuurde, heel goed. De jongste telg uit het gezin, Jelte, heeft schaatsen met dubbele ijzers en mocht af en toe de stoel gebruiken. Merle en Daan konden het al iets beter en schaatsten zelfstandig een paar rondjes. Ze waren niet alléén op de ijsbaan. De belangstelling was groot. Tja, zo vaak komt het niet voor dat er op natuurijs geschaatst kan worden. Als het dan een keer kan, moet je meteen je kans grijpen en dat deden er velen. Of de ijsbaan lang openblijft is nog maar de vraag. Volgens mij gaat het al snel weer dooien in Nederland de komende week. In theorie zouden we hier in Zweden ook moeten kunnen schaatsen op de vele meertjes, echter is dat helaas niet het geval. Ondanks de aanhoudende vorst. Het probleem is namelijk, dat er eerst sneeuw is gevallen. Daarna ging het vriezen en kwam er meer sneeuw. Het sneeuwpakket zorgt ervoor, dat het water niet goed kan bevriezen. Helaas. Dat wil zeggen: jammer voor de echte schaatsliefhebbers. Wij vinden het ook wel leuk hoor, maar wagen ons niet meer op glad ijs.

Zoals we gisteren al melden moesten we onze nieuwe huisgenoot Ferris terugbrengen. Met pijn in ons hart. Dit, vanwege de allergische reactie van Heiko. De vraag is nu natuurlijk hoe het met Heiko gaat, nu de hond weer uit huis is. Gelukkig gaat het weer prima. Hij heeft het niet langer benauwd en heeft ook geen hoofdpijn meer. Uiteraard hebben we alles wat gewassen kon worden in de wasmachine gehad en hebben we grote vloerkleden gestofzuigd, buiten uitgeklopt en een nachtje in en onder de sneeuw laten liggen. Tenslotte weer opgegraven en flink geborsteld. Daar kan geen stof, haar of geur meer aan zitten. Heiko zijn klachten waren daarmee voor ons voor de 100% te relateren aan de aanwezigheid van Ferris. Jammer genoeg. We blijven wel naar een hondje zoeken, maar willen het dan met een kleinere hond proberen en met eentje met een kortharige vacht.

Voor Ebba had de komst van Ferris een groot gevolg.
Nadat hij weer weg was moest ze wel eerst even heel voorzichtig de boel weer verkennen.
Dat duurde gelukkig niet lang.
Ze kon weer in de keuken haar brokjes eten en
heerlijk ontspannen op de schommelstel haar schoonheidsslaapje doen.
Hier geldt duidelijk: “Ieder nadeel heeft zijn voordeel”.

In de koeling van de supermarkten ligt hier en daar nog een kerstham. Niet veel meer. Nee, de kerstperiode is echt over. Nu lag er in een van die koelingen een stapel dozen met “färsk hummer”, verse kreeften. Echt veel! En grote exemplaren hoor! Hebben we iets gemist? Is het seizoen van de grote kreeft, ook wel zeekreeft genoemd, aangebroken? Het seizoen van het eten van de kleine rivierkreeftjes is na de aardbeien, ergens in augustus. Het is echter bekend, dat in de Zweedse wateren op de eerste maandag na 20 september vanaf zeven uur in de ochtend tot en met 30 november op kreeft worden mag worden gevist. Deze zijn dus niet van Zweedse afkomst! Kreeft is in dit land zeker een klassieke delicatesse. Hier wordt het meestal gekookt geserveerd: heel of gehalveerd en soms in de oven gegratineerd. Je kunt er zelfs kreeftensoep van maken. Als je naar recepten kijkt, zien ze er best wel smakelijk uit zien. Toch zijn ze niet aan ons besteed. Of willen we binnenkort toch eens eentje proberen? “Heiko?”

“Hé! Wat is dát nu weer voor geluid?” We hoorden een zware machine aankomen rijden. Op de weg voor ons huis. De tractor reed heel langzaam. Toen het dichterbij kwam zagen we, dat het een machine was met een paar verticale, ronddraaiende messen, die de uitstekende takken van de bomen weghaalde. Om te voorkomen dat de takken over de weg heen gaan hangen worden ze gesnoeid. Nadat de “snoeimachine” voorbij was, lagen er op verschillende plaatsen takken in de berm. Soms zelfs half op de weg.

Die takken werden vervolgens door een andere machine, die even later voorbijkwam rijden, vermalen, zodat ze geen probleem opleverden voor het verkeer. Super! Aan de ene kant vonden we het wel vreemd dat men dit snoeiwerk doet. De bomen ten zuiden van ons huis zijn van ons en ik zou het heel logisch gevonden hebben dat het onze verantwoordelijkheid is om ervoor te zorgen, dat de takken niet over de weg heengaan. Blijkbaar neemt de wegbeheerder het initiatief daarvoor. Overigens gaan we komend jaar een fors aantal bomen weghalen die, naar onze mening, te groot zijn geworden en te dicht op de weg staan. Werk aan de winkel!

Vorig jaar in augustus (wat klinkt dat ver weg, terwijl het een paar dagen geleden nog 2023 was…) waren we tijdens ons bezoek aan Nederland, ook bij onze vrienden Jan en Dietske. We zaten buiten bij de grote picknickbank. Op de een of andere manier kwam het gesprek op een spiegel, die wij zochten voor in het toilet beneden, boven de wasbak. Toen stond Dietske op en haalde een spiegel met een mooie “oude lijst” uit huis. Dat was precies wat we zochten! En laten we die spiegel toen van haar mee gekregen hebben! Nu hangt die te pronken in Ödarp en zo kreeg deze spiegel een tweede kans.

Het schijnt hier een ongeschreven wet te zijn, dat de kerstboom en alle versiersels op 6 januari van het nieuwe jaar, uit huis moeten zijn. Daar hebben we ons dan maar aan gehouden. Ook de traditionele trappetjes achter de ramen en de kerstster verdwenen weer naar de zolder. Maar wat nu te doen met de buitenverlichting? Het aantal zonuren is nog erg beperkt in deze tijd van het jaar, alhoewel het wel alweer een uur langer is dan in begin december. Die buitenverlichting zorgt voor extra helderheid en lijkt ook nog eens gezellig. Toch vonden we, dat het tijd was om die verlichting in de tuin wel deels te verwijderen. De stekker werd uit de grote kerstboom getrokken en ook die van het kleine kerstboompje naast de oprit en de verlichtingsstreng in de perenboom. Nu rest alleen nog de strengen onder de veranda en onder de carport. Dat laten we hangen, omdat het minder aan kerst gelinkt is en meer voor de gezelligheid zorgt tijdens “de donkere dagen”.