Het is vandaag de dertiende dag vanaf eerste kerstdag. Trettondagen, driekoningen: d´r uit met die kerstspullen! Een ongeschreven regel bepaalt, dat vandaag alle kerstversierselen uit de huizen verdwenen moeten zijn. Terug in de dozen en naar de zolder of schuurtje! Eveneens moeten de kerstbomen eruit. Die kunnen binnenkort massaal worden verbrand. Buitenverlichting mag nog wel een tijdje blijven hangen en branden, vanwege de korte en donkere dagen. Blij, dat ze daar niets over zeggen, want een beetje extra verlichting is zo mooi! Gelukkig hadden wij de kerstspullen er zondag al uitgedaan, want vandaag hadden we daar echt geen tijd voor gehad. Het was namelijk veel te mooi weer voor een wandeling. Die kans wilden we niet laten lopen!
Gisteren had Heiko bij de supermarkt winterpenen meegenomen. Ook grote aardappelen en een paar dikke uien. Het was namelijk de bedoeling om vandaag stamppot hutspot te eten. Toen ik met de voorbereidingen daarvoor bezig was vanmorgen, stelde ik voor om tussen de middag alvast warm te eten. Dat is niet onze gewoonte, maar nu Heiko toch bij huis is kan dat eigenlijk net zo goed. Een keer… De aardappelen kookte ik gaar in de snelkookpan en de geraspte stukken wortels en gesneden uien in een aparte pan. Er werd een bakje met spekjes uitgebraden en een rookworst warm gemaakt. En weet je wat Heiko er nog bij pakte, toen alles al op tafel stond? Een zure haring! Een zure haring bij stamppot hutspot! Dat ben ik van huis uit niet gewend, maar voor Heiko was het standaard. Zure haring kun je hier niet kopen, althans niet de Nederlandse versie, maar gelukkig had Heiko in december een pot van zijn ouders meegekregen. Hoewel ik een zure haring heerlijk vind, moet ik er niet aan denken, om die bij mijn stamppot te eten, hoewel een augurkje er heerlijk bij is. Heiko genoot er in ieder geval zichtbaar van!
Gisteren hadden we trouwens zelfgemaakte kibbeling gegeten. Bij de supermarkt hadden we witvis (kabeljauw) gekocht. Dat sneed ik in kleinere stukjes. In een beslagkom maakte ik vervolgens een papje van meel, twee eierdooiers, kruiden en bier. De kruiden hadden we van Geert en Froukje gekregen. In de kelder had Heiko de frituur aangezet, zodat die alvast op temperatuur (180 graden) kon komen. Toen de rest van het eten, de aardappelen en groente, nagenoeg klaar was, ging ik met de stukjes vis en het papje naar beneden. De stukjes vis doopte ik een voor een in het beslag en daarna gingen ze direct in het hete frituurvet. Op het moment, dat de portie lekker bruin van kleur was ging de kibbeling op een bord met een stukje keukenrol, om ze uit te laten lekken. Dit herhaalde ik drie keer. Een kwartiertje later kwam ik weer naar boven en konden we eten. Oh, oh, oh, wat is dat toch lekker. Kibbeling kennen ze hier niet, althans wij hebben het nog nergens gezien. We hebben mazzel, dat het heel eenvoudig zelf te maken is. En met de kruiden van Geert en Froukje waren ze lekkerder dan de voorgaande keren!
Net voordat we gisteren wilden beginnen met het bakken van de kibbeling belde dochter Daniëlle. Gewoon om even bij te praten. Gezellig! Uiteraard waren de twee jongens in de buurt en kregen we die ook in beeld. De jongste, Mason, beweegt nog niet zo heel veel, die is nog te klein. Noud daarentegen is een hele snelle jongen. Die krijg je niet zo heel gemakkelijk op de foto: zo beweeglijk is hij. Toen hij op enig moment even aan de tafel zat lukte het om een screenshot te maken. Leuk hoor, om op deze manier je kleinkinderen weer te zien. Je ziet ze tijdens de bezoekjes aan Nederland door wel, maar dat is zó weinig. Lang leve de techniek, waardoor we ze vaker kunnen bewonderen!
Voordat we vanmiddag aan de wandel gingen moest er eerst nog even sneeuw geveegd worden. Het paadje met de flagstones, vanaf de keukentrap en het paadje naar de voordeur waren ondergesneeuwd sinds gisteren en dat lijkt niet erg gastvrij. Niet dat we bezoek verwachten, maar het staat gewoon verzorgder en meer uitnodigend, als het pad geveegd is. Is onze mening dan hè. Ook bij de brievenbus werd de weg een beetje schoner geveegd, zodat de postbode er met de auto goed bij kan komen. Kleine moeite, groot plezier. Door het vegen werd ons eigenlijk pas duidelijk hoeveel sneeuw er alweer gevallen was. Meer dan we hadden verwacht. En morgen voorspellen ze wederom sneeuwbuien!
Het schitterende weer lokte ons naar buiten en mijn nieuwe snowboots hielpen ook een handje (voetje) mee. Die wilde ik vanzelfsprekend zo snel mogelijk uitproberen. Er was vannacht een beetje sneeuw bijgekomen, het vroor vijf graden overdag en de zon stond fraai te pronken in de strakblauwe, uitzonderlijk heldere lucht. Oh, wat een mooi plaatje en wat mooie omstandigheden voor een wandeling! We wilden een wandeling door “open terrein”, zodat we maximaal van de zon konden profiteren. Zodoende werd het een rondje vanaf ons huis richting het zuiden, om de afslag naar links te nemen naar het dorpje Västorp. Daar liepen we voorbij het huis van onder andere Erling en Britt en nadat we het dorpje met de zeven huizen voorbij waren, ging het richting Söråsen. Om daar te komen moesten we een behoorlijke heuvel omhoog op het besneeuwde pad.
Bovenaan de heuvel wonen Johan en Kristina en zijn moeder. Johan, tezamen met zijn drie broers en een zus, heeft in ons huis in Ödarp gewoond. Sterker nog: hij is er geboren. Nu woont hij met zijn vrouw Kristina in de oude, maar volledig verbouwde boerderij, een gård die ook van zijn ouders is geweest. Zijn moeder woont in een apart huisje naast hen. Het dorpje heet Söråsen. Aan de andere kant van de weg, precies tegenover hun, staat ook nog een klein huisje. Dat hebben zij eveneens in hun bezit en verhuren ze af en toe. Gek genoeg heet dat “dorpje” Norråsen. Sör staat overigens voor zuid en Norr staat voor noord. Ter hoogte van hun huis liepen we naar links in noordelijke richting. In een weiland zagen we ineens twee reeën staan. Die hoorden ons niet, omdat de wind naar ons toe was. De reetjes stonden zodoende lekker ontspannen te eten. Op meerdere plaatsen in het weiland zie je op dit moment plekken waar de reeën de sneeuw met hun poten en snuit aan de kant hebben gegooid. Op zoek naar gras.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Vanaf de kruising liepen we over een smal bosweggetje langs een huis dat in Lyckåsen staat. Dat “dorp” bestaat uit slechts één huis. Deze weg vervolgden we tot het einde, om daar linksaf te gaan naar weg 1047, de weg die bij ons voor het huis langsloopt. Een rondje dat we vaker hebben gelopen en in elk seizoen heel mooi is. Onderweg kregen wij door de natuur fantastische tafereeltjes voorgeschoteld. In combinatie met de zon, die tussen de bomen doorscheen, was het een heerlijke wandeling. Eerlijkheidshalve moet ik wel bekennen, dat ik na afloop veel pijn van mijn voeten had. De nieuwe schoenen moeten duidelijk nog ingelopen worden. Toen ik thuis mijn sokken uitdeed zag ik de eerste blaar al… De schoenen zaten echter heel goed en ik ben er enorm blij mee! Er is inderdaad wederom een slideshow gemaakt. Wist je trouwens, dat je op een foto van de slideshow kunt klikken en dat hij dan vergroot in beeld komt? Links en rechts van de foto zie je dan pijltjes staan, waar je mee naar achteren, respectievelijk naar voren kunt gaan. Dan kun je er sneller door. Mocht je dat uiteraard willen…
Gisteren kreeg Heiko een vreemd sms’je. Het was van een zekere Robert uit Stockholm. In het berichtje schreef hij, dat hij auto´s opkoopt en hij vroeg of onze Hyundai te koop was. Dat overrompelde ons en we dachten meteen aan spam of oplichterij. Het telefoonnummer waarmee het sms´je was verzonden typte ik in op Google, maar er kwam niets vreemds naar voren. Zodoende hebben we maar gewoon gereageerd met “Nej, tack”, nee, bedankt. Even later ging onze huistelefoon. Dat is op zich ook weer vreemd, want op dat nummer worden we zelden of nooit gebeld. Zou het te maken hebben met het sms´je? Heiko nam de telefoon aan en toen bleek, dat het om een marketingactie ging van Tele2. Onze provider van onder andere internet. Ze wilden ons graag als klant van Heiko zijn mobiele telefoon. “Nej, tack” was opnieuw ons antwoord. Tot onze stomme verbazing werd ik daarna nog op mijn mobieltje gebeld door een onbekend telefoonnummer. Het was echter een nummer uit Nederland. Dat bleek eveneens een marketingbureau te zijn. Bah, best wel irritant. Overigens hebben we ons in Zweden geregistreerd bij het zogenaamd niet-bellen register, het nix-register, en daar houdt men zich erg goed aan. Alleen bedrijven waar je al klant bij bent mogen je nog ongevraagd bellen.
Na de wandeling en de koffie, daalde Heiko aan het eind van de middag nog even af naar de kelder. Hij moest uiteraard zijn trainingsuurtje voor het darten even weer pakken. Gisteren kon hij blij vertellen, dat het gemiddeld iets omhoog was gegaan. Vanaf minder dan 40 punten met drie pijlen, was het gisteren 43 tot 45 punten. Daarbij vertelde hij vrolijk, dat hij de korte partij van drie legs van Jan had “gewonnen”. Vandaag was het net even anders. Hij had veel slechter gegooid! Met dezelfde pijlen kwam Heiko nu niet hoger dan gemiddeld 36 tot 39 punten. Daarbij verloor hij de partij van Jan ook nog. “Het kan vriezen en het kan dooien”. Ook wat zijn spel betreft. Er is nog veel training nodig, om het huidige gemiddelde van Jan uit Assen te halen. Als ik goed geïnformeerd ben gooit de echte Jan ongeveer gemiddeld 50+ punten met drie pijlen.
De wandeling in de kou, daarna in de warme kamer had ons vanavond loom gemaakt. Zonder veel energie. We aten vrij laat nog een broodje. Vanmiddag hadden we immers warm gegeten. Vreemde gewaarwording, dat je ´s avonds aan tafel zit met een koppie thee en brood. Wel met een gekookt eitje erbij! Op we de vraag, of we morgen ook deze volgorde eveneens aanhouden is mijn antwoord al gevormd en heel duidelijk. We kwamen na het eten op de bank te zitten. Geen puf meer om nog iets te ondernemen. En wat doe je dan? Ja, die kijkkast aanzetten. En we keken elkaar aan, toen we nog weer een kerstfilm in beeld kregen. Op 6 januari! Nee, daar hadden we geen zin meer in en zapten snel naar een andere zender. Uiteindelijk gingen we nog geen twee uurtjes later al naar bed. Nog even gelezen en toen was het Zzz…
