Speren gespleten!

Van onze stroomleverancier E-On ontvingen we een weekje geleden een mailtje. Over het algemeen is het de maandelijkse nota, die men altijd via de mail stuurt. Dit keer echter niet. In dit bericht gaf de stroomleverancier onder andere handige tips om stroom te besparen. Eveneens stuurde men tips over hoe je je kunt voorbereiden op een (langdurige) stroomuitval. Verder was er een mogelijkheid, om je in te loggen op hun website. Daar kon je vervolgens je stroomverbruik bekijken. Dat deden we vandaag en toen viel het ons meteen op, dat ons stroomverbruik over de drie volle jaren dat we hier nu wonen, ieder jaar daalt. Een positieve ontwikkeling.

De eerste overzichten laten in cijfers ons verbruik zien, met daaronder een vergelijking van de drie jaren. De rest van de overzichten zijn grafieken met ons verbruik. Ook daar weer de vergelijking. Dat het een positieve ontwikkeling is, is uiteraard goed voor het milieu. Natuurlijk ook voor onze eigen portemonnee. Zeker nu in Zweden de stroomprijzen gigantisch hoog zijn. Zoals te zien is, verbruikten we in 2019 5.078 KWh en via 4.790 in 2020 ging het naar 4.320 in 2021. Ruim 700 KWh minder dan in het eerste jaar dat we hier woonden. Eerlijkheidshalve moeten we er wel bij melden, dat de winter van 2017 op 2018 een hele strenge was. Daardoor werd er uiteraard meer gestookt.

Een paar maanden geleden, toen de elektriciteitsprijzen stegen, gebeurde er iets wat eigenlijk wel te verwachten was: zowel het aantal installaties, als het aantal vooraanmeldingen van zonnepanelen is bij de elektriciteitsnetwerkbedrijven in november 2021 verveelvoudigd. De vergelijking wordt gemaakt met dezelfde maand in 2020. Volgens Svensk Solenergi werden er in de maand november 4.500 installaties geplaatst, vergeleken met 1.550 in dezelfde maand in 2020. Hierbij spelen natuurlijk de elektriciteitsprijzen een hele grote rol. Zeker als je kijkt naar de cijfers in oktober en november. Toen zag je ineens, dat de voorregistraties toenamen. En dat terwijl juist die maanden geen “supermaanden” zijn voor de installatie van zonnepanelen in Zweden. Wanneer de vraag naar zonnecellen zo snel toeneemt, levert dat (ik zou haast zeggen “vanzelfsprekend”) problemen op. Niet alleen met grondstoffen, maar ook met materialen. Daarbij komen vele elektronische componenten vaak uit andere landen, wat ook op “uitdagingen” kan stuiten. En dan is er ook nog eens een probleem met het vinden van personeel. Voor ons kan een installatie van zonnepanelen (nog) niet uit, maar voor velen zo te lezen wel.

In de kamer hebben we een aantal Afrikaanse speerplanten staan. Dat is familie van de “vrouwentong”, de sanseveria. Deze plant vormt echter ronde, dichte, spitse bladeren, in de vorm van een speer. Net als de sanseveria, komen er bij deze Afrikaanse speer ook veel jonge stekken. Die groeien spontaan vanuit de wortels. Van de sanseveria hebben we vaak stekken bij de moeder weggehaald en in een andere pot gepoot. Nu kon dat ook met de Afrikaanse speer. De originele plant hebben we ooit bij Örtengren gekocht en die hebben we op enig moment verdeeld over twee potten: hij werd te groot. Nu was het tijd, om er een aantal kleintjes bij weg te scheuren. Vanmorgen hadden we nog twee bloempotten met deze plant staan en nu zijn het er zes! Hopelijk komen ze aan, want de wortels waren nog niet zo heel groot en uitgebreid.

Na het scheuren en overpoten van de plant ging Heiko naar buiten. Het sneeuwde zachtjes, maar desondanks wilde hij toch wel proberen een paar stukken boomstam te zagen. Er lag een behoorlijke laag sneeuw op, maar de stammen waren niet heel hard bevroren gelukkig. Wellicht dankzij die laag sneeuw. Het lukte hem dan ook, om een aantal kruiwagens met kortere stukken stam in de garage te stapelen. Als we er zin in hebben kunnen we weer een beetje kloven. Tien kuub in een dag wegwerken met het gereedschap wat wij hebben lukt niet, maar als we elke dag een beetje doen, komt het einde ook vanzelf in zicht. Je kent de woorden van mijn opa nog wel: “Als je een begin maakt, krijg je het einde ook!”

Zelf hield ik me weer eens bezig met de gordijnen! Die hadden we ongeveer een half jaartje geleden gekocht, op maat gemaakt en in de kamer en keuken opgehangen. Langzaamaan zijn die echter uit gaan hangen. Oftewel: ze werden een paar centimeter langer! Daar had ik destijds bij het afnaaien totaal geen rekening mee gehouden. Het gevolg was, dat ze gingen stuiteren en dat vond ik beslist niet mooi. Dat moest anders! Het is echter een klusje waar ik niet zo happig op was. Drie dagen geleden had ik de strijkplank en mijn naaispulletjes al uit de kelder gehaald. Met het idee om er op dat moment mee te beginnen. Dat werd uiteindelijk vandaag. En met een flinke portie tegenzin. Je kunt ook niet alles hebben… Toen de zes van de kamer klaar waren, vond ik het genoeg voor vandaag. Morgen nog vier van de keuken… Jippie…

Zoals al bijna standaard iedere dag het geval is, ging Heiko ook vanmiddag weer de kelder in om de dartspijlen in het bord te gooien. Hij vertelde me, dat het eenvoudiger ging dan gisteren. Hij stond meer ontspannen te gooien en de pijlen troffen vaker het beoogde doel. Op zo´n manier krijg je er ook meer aardigheid aan. Als het niet lukt en er komen slechte scores uit, ga je geforceerd gooien. Daardoor wordt het absoluut niet beter. Even een stapje terug doen, diep ademhalen en verder gaan is dan beter. Het gemiddelde met drie pijlen kwam deze keer op ongeveer 40 punten. Nog niet voldoende, maar toch leuk. Heiko heeft nog vier weken de tijd om zijn gemiddelde omhoog te krikken. Of dat lukt?

Vanavond aten we kassler. Het was de bedoeling, dat we bami zouden eten, maar halverwege de dag keek ik toch even op het internet naar een recept met dit soort vlees. Ik vond een ovenschotel met rijst en spinazie en met een ui erdoor. Op zich klonk het wel lekker, maar die ui? Toch zou ik het gaan proberen. Het recept nam ik over en werkte het uit in Word. Eenmaal klaar wilde ik het printen. Op dat moment zei Heiko: “Waarom zet je het niet op de tablet?” Hmmm… Misschien niet eens zo´n slecht idee. We hebben een standaard, waar de tablet op kan staan. Dat zou ik doen en zodoende stond ik vanavond voor het eerst met een tablet op het aanrecht te koken. Het voordeel daarvan is, dat je de letters kunt vergroten door het scherm open te trekken. Ik voelde me echt de moderne huisvrouw van de eenentwintigste eeuw: “oma kookt digitaal”!

Rijst werd gekookt en de ui en spinazie werden langzaam gebakken. Eerst kwam de gaargekookte rijst in een ingeboterde ovenschaal, daarop de spinazie met ui en daarop de helft van een sausje. Die was gemaakt van boter en bloem, melk en zout. Daar werden de plakken kassler opgelegd, alsmede vele kleine stukjes tomaat. Als laatste ging er de tweede helft van de saus overheen, aangevuld met een beetje geraspte kaas. Na twintig minuten in de oven te hebben gebakken, werd het afgemaakt met een beetje peterselie. En het smaakte… Niet verkeerd! We moesten er beide wel even aan wennen. Met name aan de spinazie met die ui. Naarmate we er meer van hadden gegeten, vonden we het meer en meer lekker. Het recept blijft in ieder geval in mijn receptenboek staan. En de test van het koken met de tablet is ook nog eens geslaagd.

Onze vriendin Phaedra had me erop attent gemaakt, dat op Google Streetview van ons huis nou niet de meest “representatieve” foto´s staan. Ze zijn gemaakt in 2011, maar liefst tien jaar geleden. Volgens haar konden we ze laten aanpassen, door zelf foto´s aan te leveren. Daar keek ik vanavond maar eens naar. Ik vond een manier om iets aan te passen. Maar helaas. We kunnen wel iets laten aanpassen, bijvoorbeeld het laten vervagen van gezichten van personen of duidelijk leesbare kentekens van motorrijtuigen. Echter heb ik niet kunnen vinden, dat we andere foto´s kunnen laten plaatsen. Jammer. Hopelijk komen ze over niet al te lange tijd weer eens een keer met hun camera-auto langs voor het maken van nieuwe kiekjes. Want dat er in die ruim vier jaar dat we hier wonen iets is veranderd…

Wát een hele andere omgeving was het toen ook. Tegenover en naast ons huis was het nog dicht bebost. Daardoor was het er erg donker. Gelukkig zijn de bomen al een paar jaar geleden gekapt. “Gelukkig”, want hierdoor is het stukken lichter in huis en kunnen we nu de zon in het westen zien ondergaan. Maar wat is het huis ook enorm veranderd. Ik kopieerde de oude foto´s van ons huis van Google Streetview en zocht naar een vergelijkbare foto van nu. Als eerste vallen de twee enorme grote coniferen bij de voordeur op. Die blokkeerden nagenoeg al het zicht op het huis. Een van de eerste dagen na de overdracht hebben we die samen weggehaald. Het portaaltje dat dicht is gezet met een borstwering, waar glas boven werd gezet. En de nieuwe ramen en lijsten… De oprit, de nieuwe keukendeur, de onderkant van het huis, de betonrand, dat van donkergroen en donkerbruin naar lichtgrijs werd geverfd. En niet te vergeten de tuin… Het is leuk om deze foto´s er weer even naast te zien, om te kunnen vaststellen, dat we de laatste vier jaar niet stil hebben gezeten. We zijn erg tevreden…