De laatste keer dat we naar Jönköping zijn geweest was 28 september jongstleden. We reden “achterlangs”, achter Husqvarna langs. Ze waren toen druk bezig met de weg. Overal stonden waarschuwingsborden, zelfs verkeerslichten en qua grote machines was het er een drukte van jewelste. We konden zien, dat er stukken uit de weg waren gehaald en dat er zelfs stukken rots zijn verwijderd! “Wat zijn ze hier toch aan het doen?” Vervelend, wanneer je dat niet weet… Gisteravond heb ik nog de moeite genomen om dit uit te zoeken. En we weten het!
Men is bezig met het aanleggen van een nieuw voet- en fietspad langs Ådalsvägen in Huskvarna! Niet alleen dat pad wordt aangelegd, ook komen er verbouwingen van bushaltes en nieuwe of reconstructies van doorgangen langs de route. Men doet dit, om daar een veilige gelegenheid te creëren om te wandelen of te fietsen. De vraag naar een wandel- en fietspad langs Ådalsvägen was al jaren groot. De heuvelachtige en bochtige weg, met relatief veel verkeer, maakt het onaangenaam om op straat te fietsen. Laat staan lopen! Het doel is, om op het traject tussen Huskvarna en Fagerslätt een veilige mogelijkheid voor wandelaars en fietsers te maken, om zo een duurzamere manier van reizen te promoten.
Er komen de laatste tijd eveneens steeds vaker elektrische fietsen en andere elektrisch ondersteunde voertuigen voor, die natuurlijk ook gebruik maken van de route. Daardoor zijn de heuvels niet meer zo’n groot obstakel als voorheen. Het nieuwe voet- en fietspad zal er ook toe bijdragen, dat inwoners van Fagerslätt en Stensholm op een veiligere manier naar school, werk en vrije tijd kunnen gaan. Volgens de gemeente Jönköping zal er gedurende de bouwperiode wel even een beperkte toegang zijn op de weg. Die wordt gelukkig niet volledig afgesloten, maar beperkt tot één rijstrook waar gewerkt wordt. In gebieden met slecht zicht bieden verkeerslichten uitkomst.
Een gedeelte is al klaar en voor zover wij het kunnen beoordelen ziet het er super uit!
Tijdens onze wandeling van gisteren zagen we in het bos een apart stuk bos. Omheind door een grofmazig ijzeren hekwerk. De bomen die daar binnen de omheining stonden, waren perfect op een rijtje gepoot. Dat is vreemd. Een houtplantage midden in het bos? Blijkbaar een houtsoort dat speciaal gekweekt wordt en beschermd moet worden tegen dieren en mensen. Zo op het eerste oog leken het allemaal populieren, maar het gezond verstand zei ons, dat dát zeer onwaarschijnlijk is. Waarom zou je populieren kweken? In principe een houtsoort waar je niet veel mee kunt. Het is redelijk zacht hout, het stinkt en als je het in de kachel verbrandt is het vrij snel verdwenen.
Het geeft ook nog eens weinig warmte! Toch wordt het gebruikt voor de meubelindustrie en om plaatmateriaal van te maken, zo vertelde Google mij. Toen ik er verder naar zocht vond ik een ander interessant artikel. De populier is op ecologisch vlak namelijk een interessante boomsoort! Populieren groeien snel, waardoor al na korte tijd een gunstig klimaat ontstaat voor bos-gebonden organismen. Bovendien nemen ze veel basische kationen (Ca, Mg, K…) op uit de bodem, die met de bladval opnieuw ter beschikking komen en aanleiding geven tot het ontstaan van een actieve mullhumus met neutrale pH.
Oftewel de verzuring van de bodem wordt tegengegaan! De opname van grote hoeveelheden mineralen beperkt bovendien de uitspoeling van stikstof naar het grond- en oppervlaktewater. Uit onderzoek van twee doctoraatsstudenten van de Universiteit Antwerpen blijkt eveneens, dat een populierenplantage meer CO2 opneemt dan dat ze vrijgeeft. Dat is goed nieuws! Omdat de uitstoot van CO2 gezien wordt als oorzaak voor de opwarming van de aarde, zoeken wetenschappers naar oplossingen, om de aanwezigheid van CO2 in de atmosfeer te beperken. Bijkomend voordeel van de snelgroeiende boomsoort is, dat hun massa gebruikt kan worden als biobrandstof! De biomassa-opbrengst van de populieren is ook erg groot. De houtopbrengst wordt geraamd op tien ton droge houtsnippers per hectare per jaar. Wow! Het is dus toch wel interessant om die populieren te verbouwen! Vooral doorgaan…
Na de koffie ging Heiko in de kelder, om een van de twee waterfilters te vervangen. Dat doet hij vier keer per jaar. Op 1 januari en op 1 juli verwisselt hij de beide filters en op 1 maart en 1 oktober alleen de eerste van de twee. Het is de bedoeling, dat het filter zand- en ijzerdeeltjes en eventuele andere onzuiverheden die met het oppompen van het grondwater meekomen, tegen te houden. Dat de filters hun werk doen is duidelijk. De beide filters worden erg donkerbruin na een tijdje.
De eerste filter, de linker, krijgt het meeste vuil voor zijn kiezen en wordt daarom een keer vaker vervangen. Het bleek overigens ook de laatste filter te zijn die we in voorraad hadden. Binnenkort in Tranås maar bij het bedrijf aan gaan waar je de filters kunt komen. Of toch eens online bestellen? Na een paar minuten zoeken vond Heiko de filters en bleken ze ook bij de Jula te koop te zijn. Ze konden besteld worden, maar dan komen er begrijpelijkerwijs verzendkosten overheen. Die winkel zit trouwens in Jönköping en daar moeten we deze week toevallig toch weer naar toe, om onze nieuwe ID-kaarten op te halen. Mooi! Dan combineren we dat!
Heiko ging na de middag naar buiten. Hij wilde “iets” doen, maar wist nog niet precies wat. Totdat hij een stap buiten de achterdeur van het stookhok deed en richting de carport keek. Op dat moment wist hij het: er moest een schuifdeur gemaakt worden voor de berging achter in de carport! Met het oog op de komende winter is het beter, dat die ruimte af te sluiten is. Eerder, vorige week geloof ik, had Heiko achter de houtstek bij de vijver het nodige opgeruimd en daarbij was hij een aantal planken tegengekomen. Laten die nou precies de juiste afmetingen en lengtes hebben voor de schuifdeur! Hij was vergeten, dat die planken daar stonden. Na deze herontdekking wist hij het wel weer: dat was hout van een eerder gemaakte schutting naast de grote ijzeren containers. Ja hoor Heiko: “Wie iets bewaard heeft wat voor later…”.
De schuifdeur moest ongeveer 1,40 meter breed worden en 2,0 meter hoog. Heiko begon met het frame: een balkje boven en een balkje onder. In de bovenste balk boorde hij twee gaten op de juiste afstand, waar het draadeind van de rollers van de schuifdeur doorheen konden. Dat was even goed uitmeten, omdat de deur wel helemaal dicht moet kunnen en helemaal open moet kunnen gaan. En dat, terwijl de schuifrails niet zo heel lang is… Even logisch nadenken en dat lukte hem. Nadat het geraamte in elkaar was geschroefd werd het aan de twee rollers gehangen en het werkte! Vervolgens werden de planken er aan de buitenkant op vast geschroefd. Een paar uur later was de schuifdeur gereed! Morgen misschien even de planken schuren en verven, zodat die dezelfde kleur faluröd heeft als de rest van de carport.
Wat hij overigens eerder ook nog achter de houtstek weg “toverde”, was een vlechtmat! Die hadden we ooit, net als de planken die nu in de schuifdeur zijn verwerkt, gebruikt naast de containers. Op de plek waar die containers stonden, en nu dus de carport, schijnt bijna de hele dag de zon. Als zij er is. Dat vonden we dan ook een geschikte plek, om eens te liggen zonnen. Deze vlechtmat was er neergezet, om onze privacy te waarborgen. Nu vond ik het wel geschikt, om de mat bij de tweede houtstek neer te zetten. Om het een en ander af te schermen. En dat deed Heiko. Het doel is daarmee bereikt, maar het moet daar wel nog even iets “netter” gemaakt worden. Hoe weten wij nog niet… Later…
