Ohhh… Wat was het mooi weer vandaag! Het had de afgelopen nacht 5 tot 7 graden gevroren en het was kraakhelder in de lucht. Geen wolkje te zien en daarmee een strakblauwe hemel. Nadat we vanochtend een beetje hadden aangerommeld, waarmee we er een echte rustdag van hadden gemaakt, stelde Heiko voor om er even uit te gaan. Het waaide wel een beetje. Het zag er echter zó mooi uit, van achter het glas, dat we gewoon naar buiten getrokken werden! Voor een wandeling op vlak terrein was het gewoon te koud. Een rondtoer door de bossen met de auto zou wel lukken. We namen de picknickmand mee, goed gevuld uiteraard. Vanaf ons huis reden we naar het zuiden. Richting Askeryd. Alhoewel Heiko eerst iets anders in het hoofd had, reden we door naar het plaatsje Askeryd en gingen vervolgens richting de oude, verlaten steengroeve. Hij wilde mij graag het uitzichtpunt laten zien, die wij samen nog nooit hadden bekeken.
Dat punt had hij vorig jaar samen met onze vrienden Marco en Viviën ontdekt. De weg ernaartoe was niet fijn. Een hard aangereden en bevroren zandpad, met vele gaten en oneffenheden. Pijnlijk. Maar soms moet je iets accepteren, om er iets anders, iets moois voor terug te krijgen. We reden langs de picknickplaats aan de oever van het grote meer “Västra Lagern”. Daar hadden we al menig maal koffie gedronken en eveneens een keer gegrilld met onze buren Erling en Britt. En gepicknickt met tante Heiltje en neef Sietse. Het viel ons op dat de picknickbank was verdwenen. Jammer. Niet dat we daar nu meteen wilden gaan zitten voor een kop koffie. Misschien een andere keer wel. Dat betekent eigen stoelen meenemen de volgende keer. Of de picknickbank komt straks terug. We houden het in de gaten.
We reden door naar de ingang van de steengroeven en zagen onderweg al vele omgewaaide bomen. Zo ook eentje, die de ingang naar de steengroeve volledig blokkeerde. De boom lag over de weg, precies achter het verbodsbord met de afbeelding “Verboden in te rijden”. Nou, dat was wel duidelijk. Daar konden en mochten we niet langer in rijden. Helaas. We reden door en eindigden aan de noordzijde van het grote meer Västra Lagern. Onderweg werden vele foto´s genomen, van locaties waar de zon de natuur mooi verlichtte. We reden over de asfaltweg om het meer heen en kwamen langs de badplaats, waar we ´s zomers al vele families hadden zien vertoeven. Nu was het er rustig. Doodstil was het er feitelijk. Wij waren de enige bezoekers op de parkeerplaats. De drie picknickbankjes stonden er verlaten bij. Toen we uit de auto stapten wisten we meteen waarom ze er zo verlaten bij lagen: de wind kwam over het meer aanwaaien. Het was stervenskoud! De temperatuur was op dat moment rond het vriespunt, maar de gevoelstemperatuur was absoluut iets van min tien graden!
Half in de auto en half buiten de auto, een beetje beschut, dronken we een kopje koffie en namen we er een paar koekjes bij. Snel nog een paar foto´s en daarna als de wiedeweerga instappen en verder rijden. Brrr… Wat was het koud! We reden verder langs de oever, om aan de overkant van het meer de weg richting het zuiden te rijden. Langs de oever zagen we bij een kleine baai kruiend ijs! Grote en redelijk dikke ijsschotsen waren op elkaar gedrukt door de wind. “Stop! Even een foto maken!” Op enig moment sloeg Heiko een weggetje naar links in, zonder dat er feitelijk iets stond aangegeven. De weg leek naar een erf te leiden, maar draaide er op het laatste moment omheen. Achter dat huis ging de weg verder en splitste zich. Heiko koos voor de verkeerde afslag en eindigde even later op het erf van een ander huis. “Hé, visite!”, zouden de bewoners gedacht kunnen hebben. Nee, wij keerden de auto en reden terug naar de splitsing, om vervolgens de andere richting op te gaan. Die weg liep door en we konden een heel eind verder rijden. In noordelijke richting dit keer. Gelukkig is Heiko zijn richtingsgevoel goed en kon hij mij vertellen, dat we weer richting Hestra reden. Het zandpad eindigde bij een asfaltweg en daar gaf Heiko mij de keuze. Linksaf weer terug naar de kop van het meer en via Bordsjö terug naar huis, of rechtsaf richting Hestra. Om langs die weg naar huis te gaan.
Ik koos voor rechts. Een paar kilometers verder herkenden we de afslag naar links, waar we, ik denk vier jaar geleden, in waren gereden. Die weg leidde naar de oever van een ander groot meer. Het meer dat we vanaf het hoge uitzichtpunt “Pukaberget”, vanaf de overkant al vaak hadden gezien. Alleen en met familie en vrienden. Aan dat weggetjes naar de oever hebben we slechte, echter achteraf ook wel weer erg leuke, herinneringen. Die vorige keer lag er namelijk verse, droge sneeuw. De weg is op het eind behoorlijk dalend en die daling was geen enkel probleem. De koffie die we aan de oever van dat meer destijds dronken smaakte ons ook prima. Het is met name de terugrit die in ons geheugen gegrift staat. We kwamen die helling niet meer op! De banden van de Volvo slipten de hele tijd in die verse, droge sneeuw. Pas nadat we tientallen keren over die verse sneeuw waren gereden, met en zonder kleden onder de banden, iets omhoog, terug glijden, iets omhoog, terug glijden, enzovoort, kwamen we bijna een uur later toch nog boven. Nu ging het zonder problemen. Er lag immers geen sneeuw of ijs op die weg. Bovenaan, terug op de asfaltweg, vervolgden we de weg naar Hestra en vandaar naar huis.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Toen was voor mij de dag eigenlijk over: wat een pijniging was dat weer. Tussentijds nog paracetamol genomen, alleen hielpen die twee niet genoeg. Even op de bank gelegen en toen was het tijd om te bellen met Heiko zijn ouders! Wat hebben we weer gezellig bijgepraat! Het is altijd een heerlijk moment! Omdat het een en ander op de laptop van Heiko zijn vader “verbeterd” kan worden, neem ik binnenkort de laptop nog even weer een keer over. Een mooie afsluiting van de dag! Op het eten van de pizza na natuurlijk…
