Slideshow – Nieuwe weg vordert

Heiko was laatst zijn mobiele telefoon vergeten en die bracht ik hem na, toen hij bij de buurman aan het zagen was. Onderweg zag ik iets vreemds in ons bosje liggen. Hoe je het ziet? Het oog valt je er zomaar op. Zie je het ook? Op de linker foto hierboven zie je links naast de dikke boom “iets” liggen. Het lijkt op een steen met sneeuw erop. Maar het was een emmer. Een emmer! Hoe die daar is gekomen? Een raadsel. Of ik hem meegenomen heb? Nee, het was me te koud en daar véél te nat, om daarvoor capriolen uit te halen. Als het weer droger wordt zal ik er over nadenken om hem te pakken. Als ik me dan nog herinner dat die emmer daar ligt…

Die emmer, mits heel, kon trouwens nog wel eens handig zijn! Want wat is het overal erg nát!
Ons beekje gaat ver terug naar het zuiden. Nog voorbij de afslag naar het dorpje Västorp. Het loopt zelfs onder de oprit van buurman Jörgen door. Dan is het uiteraard een onderdeel van de tuin van hem. Even later mogen we het ons beekje noemen, omdat hij door ons bosje loopt. Het beekje is volledig buiten zijn oevers getreden! Het is zó smal, dat het water er zeker een half meter of meer naast loopt. Met hier en daar een klein (water-)valletje. Het water stroomt overigens met een behoorlijk tempo. En dat zal alleen maar meer worden, wanneer er nog meer sneeuw dooit… Een paar keer hebben we er al over gesproken: “Moeten we het beekje wellicht een beetje uitgraven en breder maken?” Misschien is dat verstandig, alleen is de volgende vraag dan “Hoe?” Met een schepje beginnen is uit den boze. Een machine kan er waarschijnlijk niet bijkomen, doordat het beekje zo leuk door het bosje kronkelt. Nog maar even verder over nadenken…

En wat denk je bij het zien van deze beelden? Een riviertje in het dal van Aneby is eveneens weer eens volledig buiten zijn oevers getreden. Meer dan ons beekje! Je kunt daar niet eens meer zien waar het oorspronkelijk zou moeten lopen! En de hoogste waterval van Zuid-Zweden geeft veel water. Heel veel water! Met een oorverdovend lawaai lopen duizenden liters water naar het lagergelegen dal. Water: ook dat blijft ons bezighouden.

Toch was het niet de hele tijd dooi! Het schommelt hier een beetje.
Deze middag was het ineens weer koud.
We dachten door de wind.
Dat had daar daadwerkelijk mee te maken. Gedeeltelijk.
De minustemperaturen waren er meer schuldig aan!

Aan de hand van ons artikel over hacken gaf Wilfred ons deze webpagina door. Ook met heel veel informatie omtrent de wachtwoorden. “Vaak vragen websites en apps om een goed wachtwoord te gebruiken met speciale tekens en cijfers. Maar wat is precies een goed wachtwoord? w@chtwoord007 wordt door veel mensen als een goed wachtwoord gezien, maar stiekem is het voor hackers makkelijk te kraken. Daarom kun je beter niet meer denken in termen van wachtwoorden, maar wachtzinnen. Zinnen zijn lang én makkelijk te onthouden, twee vereisten voor een goed en sterk wachtwoord. Een wachtzin als “elke week eet ik 2 borden boerenkool” is goed te onthouden en toch lastig te kraken. Gebruik ook vooral spaties in je wachtwoorden; die mogelijkheid wordt vaak vergeten.” Dit wist ik niet en heb het al in meerdere wachtwoorden gebruikt. “Bedankt voor de tip Wilfred!”

Wat kunnen medicijnen je ziek maken! Vorige week donderdag plakte ik ´s avonds voor het op bed gaan de eerste Fentanyl pleister, terwijl ook de Oxycodon nog werd ingenomen. Dat mocht nog, omdat de Fentanyl pas na ongeveer 12 uur ging werken volgens de arts. Daarna mocht ik de Oxycodon niet meer gebruiken. De daaropvolgende dagen was ik ziek! Enorm veel pijn in de rug en benen, beroerd en duizelig, ontzettend moe, terwijl mijn hart ook niet regelmatig klopte. De (slapeloze) nachten waren lang, hoofdzakelijk door de pijn. Maandagochtend, rond vier uur, heb ik de pleister verwijderd. Het ging gewoon niet goed. Wat voelde ik mij ellendig! Waren deze medicijnen te zwaar voor mij? Na overleg met de arts neem ik de Oxycodon tabletten weer en na een dag ging het alweer stukken beter. Ik kan in ieder geval weer iets beter slapen en heel belangrijk: mijn hart slaat weer normaal! En via de post kreeg ik overigens nog een aangename verrassing: ik kreeg een afspraak voor 25 maart (!) voor het in ontvangst nemen en uitleg krijgen over het gebruik van een apneu apparaat! Het verstuurde, verontwaardigde mailtje heeft effect gehad. In plaats van 9 of 10 maanden wachten, hebben we nu na 6 weken een afspraak. Heel fijn!

Ieder jaar wordt bij ons de septictank (trekammerbrunn) geleegd. Dat was altijd in de tweede of derde week van juni. De gemeente Aneby heeft echter vorig jaar een nieuw bedrijf hiervoor gecontracteerd en die heeft zijn eigen planning gemaakt. Twee weken geleden kregen we een schriftelijke vooraankondiging, dat ze in de tweede week van februari zouden komen. Die zijn vroeg! Op een dag in die week zagen we de tankauto al voorbijrijden. Heiko was op dat moment net het stoepje aan het vegen. De chauffeur groette erg vriendelijk, waaruit wij de conclusie trokken, dat hij die dag waarschijnlijk ook bij ons zou komen. Dat klopte helemaal, want rond het middaguur kwam hij achterwaarts de oprit oprijden! Ik stond op dat moment al klaar met een doosje chocolade, omdat ik vind dat deze mensen belangrijk werk doen, onfris werk, en dat die wel eens een bedankje mogen hebben. Het leeghalen van septictanks is nu eenmaal niet het meest leuke werk. Er zit namelijk een sterk luchtje aan…

Oei! Even weer wennen hoor aan het korte kapsel hoor! Het haar van Heiko was alweer zo lang, dat hij het graag nog voor mijn verjaardag, morgen de 27ste, geknipt zou willen hebben. Dan word ik hopelijk 60 jaar en voor die speciale dag wilde hij zijn haar netjes. Doen we! De kapsalon werd geopend en de klant nam plaats onder het schortje. Even een muziekje erbij aan en knippen maar! De procedure is mij inmiddels bekend en met de jaren is de handigheid ook gekomen. Een half uurtje later was het alweer gepiept. De klant was tevreden en ik kan er met plezier naar kijken. Een win-win situatie!

Deze week aten we onder andere een gerecht met kip. Dat eten we vaker en om die kip niet steeds op hetzelfde maner te bereiden, raadpleegde ik Google maar weer eens. Daar vond ik een gerecht met kip, dat bereid was in honing en bruine suiker!

De kipfilet werd in kleine stukjes gesneden en in de koekenpan gebraden. Nadat de kip gaar was, werd het door een mengsel van onder andere honing en bruine suiker gemixt en verdween het in een schaal in de oven. Nadat de, in het recept opgegeven, tijd verstreken was, serveerde ik het met rijst. Heiko had daar broccoli bij en maakte er een stamppot van. Ik verkoos boontjes als groente. Het resultaat kon ons zeer bekoren, zodat ook dit recept in mijn “privé kookboekje” terecht is gekomen.

Het is raar, maar waar: Heiko niest vele malen vaker dan ik. Dus wens ik hem ook vaker “Gezondheid!” En dat is eruit voor je er erg in hebt. Waarom zeggen we dat eigenlijk alleen bij het niezen en niet bij het hoesten? Wist je, dat je een ander geen gezondheid toewenst in de letterlijke zin van het woord? Het draait namelijk om bijgeloof, althans volgens een hoogleraar Kerkgeschiedenis. “Niezen is een beetje te vergelijken met je laatste adem uitblazen (!). Daarvan werd ook gedacht dat je ziel mee naar buiten werd gelaten. Na het niezen dacht men dat ook. En als dat gebeurde, kon de duivel bezit van je nemen. “Het is om die reden, dat ze in landen waar Engels wordt gesproken vaak “Bless You” zeggen. “Op die manier ontving je toen de zegen en bleef je beschermd tegen de duivel”. Dat geloven we nu uiteraard niet meer, maar we wensen elkaar nog altijd gezondheid.

Toch heeft deze term wel íets met gezondheid te maken. Een gedragsdeskundige: Het is volgens haar zo gegroeid, omdat het hoesten minder plotseling gebeurt. Een hoestbui kun je (veelal) voelen opkomen en bij niezen heb je dat minder snel: “Een nies werd gezien als een onaangename verrassing van een mogelijke ziekte.” Bij hoesten werd die angst geleidelijk aan minder groot. En, sinds het coronavirus, weten we in elk geval allemaal, dat niezen een manier is waardoor ziekte zich verspreidt. Nu je weet waarom je iemand “Gezondheid!” toewenst, voelt het misschien minder logisch om het nu hardop te zeggen? Nee, het kan sociaal zelfs wenselijk zijn, dat wel te (blijven) doen! Ik zou vreemd opkijken, wanneer Heiko mij geen “Gezondheid!” wenst wanneer ik geniest heb. Het is als het ware ingeslopen als een cultureel verschijnsel, als een beleefdheidsvorm. Dus gewoon blijven niezen en “Gezondheid!” blijven wensen!

Vorige week belde Kenth Örtengren. Hij vroeg aan Heiko of die contact op wilde nemen met de vertegenwoordiger van de firma Spaargaren in Nederland. Kenth wilde graag een offerte voor 80 bomen en dan drie verschillende soorten én twee verschillende hoogtes. Heiko regelde dat en de dag erna kreeg Örtengren de offerte in de mail. Daarop belde Kenth opnieuw met de vraag of Heiko ook nog wilde vragen naar diezelfde bomen, maar dan op een hoge stam. “Oké, geen probleem”. In datzelfde gesprek vroeg hij Heiko, of die misschien af en toe een keer weer een dagje voor hem wilde komen werken! Het snoeiseizoen is begonnen en hij heeft feitelijk geen gekwalificeerd personeel meer voor het snoeien van fruitbomen. Toevallig hadden wij het er ook al over gehad, dat Heiko het werk en de contacten zo miste. We hoefden dan ook niet lang na te denken om vervolgens “Ja” te zeggen. En zo kwam het, dat Heiko donderdag (na een jaar) weer een dagje bomen ging snoeien voor Örtengren. Deze keer in zijn eigen werkkleding, omdat hij de oude werkkleding van Örtengren inmiddels had versleten en weggegooid. Hij werkte die dag samen met Frederik, die de bijnaam Fredde bleek te hebben. Een hele rustige, serieuze en leergierige man. Die samenwerking verliep uitstekend en het dagje werken in Tranås beviel Heiko dan ook weer heel goed. Hij kwam wederom met veel verhalen thuis. Waarschijnlijk gaat Heiko nu wel weer wat vaker een dagje naar Tranås.

Dit is een beeld van de weg tussen Bordsjö en Blå Grindar.
Op een bepaald moment heb je een schitterend uitzicht op het dal van Aneby.
Nog wel! Zodra er weer blaadjes aan de bomen komen is het uitzicht verdwenen.
Dit hebben we in ieder geval weer goed gezien!

Afgelopen vrijdag zijn we sinds lange tijd weer eens naar Nässjö geweest. We konden het ons niet meer herinneren eigenlijk, wat de laatste keer was. Waarschijnlijk langer dan een half jaar geleden. We wilden daar naar de Rusta, even bij een paar kledingzaken kijken, naar de brillenwinkel en naar de Lidl. Eveneens waren we erg benieuwd naar de vorderingen van de werkzaamheden aan de weg tussen Eksjö en Nässjö. De mannen en vrouwen zijn gedurende onze afwezigheid daar stug doorgegaan bleek wel. Er was alweer heel veel rotsgrond weggeblazen (wat een verschil met het aanleggen van een weg in Nederland), dalen vlak gestreken met rotsblokken en hele stukken weg waren al voorzien van de basislaag voor het asfalt.

Het laatste stukje naar Nässjö was zelfs al geopend. Het blijkt een 3-baansweg te zijn worden. Dat is een weg, waar wisselend het verkeer naar het Noorden, respectievelijk naar het Zuiden soms één en soms twee banen heeft. De maximum snelheid is daar nu verhoogd van 80 naar 100 kilometer per uur. Aan de hand van een paar foto´s laten we het gebied van de nieuwe weg even zien. Dan wordt het hopelijk iets duidelijker. Het zal nog zeker twee jaar duren, tot eind 2025, totdat het gehele traject klaar is. Dit staat te lezen op de website van Trafikstyrelsen. Je moet even geduld hebben, maar het wordt wel heel mooi!

Bij de brillenzaak Specsavers liepen we kort naar binnen voor Heiko zijn bril. De beide pootjes van zijn bril zaten erg los en vielen meteen omlaag als hij de bril afzette. Erg irritant en omdat we toch in Nässjö waren konden we eventjes binnenlopen, om het schroefje in het scharniertje te laten aandraaien. Snel gepiept.

Nadat we twee kledingzaken hadden bezocht en ik met een nieuwe warme trui daarvandaan kwam, liepen we naar het “bakkertje op de hoek”. Daar was het al druk. We hadden geluk met het laatste vrije tafeltje.

Het was ongeveer elf uur en daarmee de hoogste tijd voor een kop koffie met… Hmmm keuzes maken… Een lekker belegd broodje of een gebakje? Voor een broodje was het eigenlijk nog iets te vroeg, dus werd het een gebakje. Een Budapest gebakje. Lekker hoor… Goede keuze gemaakt!

Op weg terug naar huis brak de lucht meer en meer open en
kregen we te maken met schitterend weer!
Het zonnetje deed vanochtend heel goed zijn best,
om door de wolken te komen, maar dat lukte amper.
In tegenstelling tot ´s middags na twee uur!
Wat heerlijk! Het voelde bijna als lente!

Ohhh… kijk nou. Eenmaal weer thuis van ons ritje naar Nässjö werd er aan de voordeur geklopt. Daar stond buurvrouw Britt met een boeketje rozen! Die waren voor mij, alvast voor mijn verjaardag. Ze vieren hier niet echt verjaardagen, behalve als het ronde jaartallen zijn. Mijn komende verjaardag is de 60ste, een rond jaartal, en dat hadden ze op hun kalender aangetekend. Wat lief! Binnenkort gaan we ze uitnodigen voor een gebakje en een borreltje!

Deze week kwam er zomaar vanuit het niets een WhatsApp bericht van Marijke binnen: “We nodigen jullie vrijdagmiddag uit voor een “kroket-feestje!”. Een wat? We hadden uiteraard wel gehoord van een haringparty, maar nog nooit van een kroketfeestje. Dat mocht de pret uiteraard niet drukken. Het woord kroket is al voldoende. Laat staan het woord “feestje”. Dat werd smullen! Martin had deze week namelijk voor het eerst kroketten en bitterballen gemaakt. Ze hadden ze zelf al geprobeerd en goed bevonden. Met veel vertrouwen nodigden ze ons zodoende uit, om het resultaat ook te proeven. Bij gebrek aan een frituurpan, die je op de juiste temperatuur kunt instellen, had Martin het vloeibare frituurvet in een gewone pan gedaan met daarin een thermometer. Zo wist hij, dat het vet de juiste temperatuur had. Nou, ze waren heerlijk hoor! Ze hadden zelfs twee soorten ragout gemaakt. Eentje met rundvlees en eentje met kalfsvlees. Die laatste stond in de koelkast, om later nog kroketten van te maken. Deze keer genoten we van de rundvleeskroket. Overigens op een zelfgebakken wit bolletje. Die wel goed gerezen was… Uiteraard kwam er een beetje mosterd aan te pas. Het werd inderdaad een feestje. Door de kroketten, bitterballen en het brood. En natuurlijk door het gezelschap. Voor herhaling vatbaar! “Bedankt, Martin en Marijke!”

Ergens in november was Heiko voor het laatst in Eksjö, bij de Fin Pentti geweest. Destijds moesten twee bomen geveld worden. Het meeste hout was al opgehaald. De laatste drie, behoorlijk zware blokken niet. Die moesten eerst nog een keer doormidden gezaagd worden, omdat ze anders niet te tillen waren. Helaas viel toen de winter in en verdween alles onder een laag sneeuw. Nu is het al enige tijd dooi en is de sneeuw zo goed als verdwenen. Tijd om die blokken op te halen! Vooraf werd een berichtje gestuurd naar Pentti, en werd goedkeuring verkregen om langs te komen. Ter plekke trof hij Pentti niet aan. Dat was echter geen probleem: Heiko wist waar hij moest zijn, namelijk in het weiland waar de twee paarden lopen. Met de kettingzaag werden de blokken gehalveerd en op de aanhanger gelegd. Het was misschien geen heel efficiënt ritje, maar het contact moet natuurlijk wel warm gehouden worden. Ieder jaar krijgen we daar toch wel een mooi aantal kuub hout vandaan. Vanaf Pentti reed hij naar het huis van de buren, waar eerder een grote populier was geveld. Dat hout was ook voor ons.

Potverdriedubbeltjesnogaantoe! Op de dag dat Heiko voor Örtengren werkte, knapte de draad van zijn linker werkschoen! In zijn werkschoenen zitten geen veters, maar een draad en een draaiknop. Via die draaiknop trek je het draad strak en zitten de schoenen vast om je voeten. Totdat de draad een keer knapt! Gelukkig wisten we uit eerdere ervaringen, dat je bij de doe-het-zelfzaak, waar de schoenen zijn gekocht, een vervangingssetje kunt halen.

Dat deed Heiko meteen en vervolgens gaf hij de schoen en het setje ´s avonds aan mij. Hmmm… Iets met “meer geduld hebben”? In dat vervangingssetje zat een draad, een nieuwe knop en zelfs een kleine schroevendraaier. Alleen een tangetje voor het op de juiste lengte afknippen van de nieuwe draad moest je zelf even zelf pakken. Ook zat er een uitgebreide gebruiksaanwijzing bij (gelukkig) met vele tekeningen, die stapsgewijs aangaven, hoe je het moest doen. Oef! Geduld was inderdaad een schone zaak. Een uurtje later (!) was het resultaat, dat de beide schoenen weer gebruikt konden worden. Mooi!

Al enige tijd praten we over het (weer) aanschaffen van een hond. Het is nu 4,5 jaar geleden, dat we “hondloos” zijn geworden. Na het overlijden van Pantro. Het verlangen naar een lieve, trouwe viervoeter is ondertussen erg groot geworden. We missen de gezelligheid van een hond, de interactie en de wandelingen. Helaas ging het met de Duitse herder uit Aneby niet goed. Heiko kreeg het erg benauwd. Eerder had hij daar nooit last van en zodoende wijten we dat aan de hond en met name dan aan zijn langharige, dikke vacht. We besloten gericht op zoek te gaan naar een Labrador-Retriever, met een kortharige vacht. Het aanbod is echter niet gigantisch en daarmee geldt ook hier, dat geduld een schone zaak is.

Nu wil “het toeval”, dat Heiko zaterdag bij Pentti in Eksjö een beetje hout haalde. Nadat hij de grote stammen had gepakt, parkeerde hij de auto nog langs de weg bij de buren. Hij zou nog eventjes bij de eerder gevelde grote populier bij die buren kijken. Op het moment dat hij uitstapte zag hij in de verte iemand aan komen lopen. Met een hond. Hij meende in die persoon Pentti te herkennen, de man waar hij ieder jaar veel hout van krijgt. Alhoewel de afstand erg groot was om het goed te kunnen zien. Hij zwaaide en de persoon zwaaide enthousiast terug. Die liep door in Heiko zijn richting, waarna even later bleek, dat het een vrouw was, die drie honden uitliet. Drie Labrador-Retrievers! Ze raakten aan de praat en Heiko was onder de indruk van de perfect afgerichte honden. Wat bleek? De vrouw en haar man hebben een hondentrainingsschool in Eksjö. En ze hebben af en toe een nestje Labrador-Retrievers! Nou ja zeg! “Toeval bestaat niet!”

Heiko vroeg daarop voorzichtig, of ze misschien op dit moment een hond te koop hadden. Het verwachtte antwoord was “Nee”. Echter… Uit een nestje van acht stuks, geboren op 17 januari dit jaar, was nog één mannetje over. Ohhh… Interessant! Ze wisselden telefoonnummers uit, waarna ieder zijn/ haar weg vervolgde. Eenmaal thuis vertelde Heiko mij het verhaal en overlegden we kort (!) of we een puppy zouden willen. Een Labrador-Retriever-puppy. Dat is immers wel even iets anders dan een hondje van een jaar of ouder. We weten, dat dit meer van ons vraagt. Daar hadden we eerder al uitgebreid over gesproken en daarom belden we even later met de eigenaresse, voor het maken van een “kennismaking-met-de-puppy-afspraak”. Overmorgen om twee uur gaan we naar Eksjö! Als alles goed lijkt en goed voelt zal een van puppy´s op de foto hierboven, op de dag dat die acht weken oud is, rond 13 maart, meegaan naar Ödarp…

Na de aanschaf van de luie stoel voor Heiko, hadden we een van de twee driezitsbanken te koop aangeboden via Marketplace. Er stond gewoon te veel aan meubels in de kamer. Om zeker te zijn, dat we nog genoeg zitplaatsen overhouden voor visite, gingen we tellen en kwamen we positief uit: de bank kon weg. Op de advertentie kwamen meteen een aantal “minder serieuze” reacties. Tot zondag! Er reageerde een man, die een bod deed en schreef dat hij de bank nog dezelfde dag op zou kunnen halen. Prettig! Het door ons gedane tegenbod werd direct geaccepteerd en zodoende kwam de man later op de middag met een aanhanger langs, om de bank op te halen. Heiko tilde de bank samen met die man naar buiten en op de aanhanger. Mooi, bank verkocht en ruimte in de kamer.

Even “de lente in”! Wat was het lekker in het zonnetje en dat moment moet je grijpen. We hadden die gele bol namelijk al een poosje niet gezien. We liepen over de weg 1047 en gingen het weiland op. Daar waar de koeien van de buren Roy en Maria uit Västorp vorig jaar liepen. We gingen toen regelmatig naar de stier, twee koeien en twee kalveren, om ze even te begroeten en iets te kauwen geven.

Heiko had daar al eens gelopen en wist, dat het weiland naar beneden liep en achter het land een watertje stroomde. Daar zat zelfs een bruggetje in. Daar was hij destijds overheen gelopen, had een berg beklommen, was op een weg uitgekomen die hij had gevolgd tot Västorp en tenslotte kwam hij weer op de 1047. Dat zouden wij even lopen. Maar er zat prikkeldraad voor het bruggetje en daarmee hield ons avontuur al vroegtijdig op. Wel genoten we met volle teugen van de zonnestralen. Heerlijk, wanneer je de warmte daarvan op je gezicht voelt. Ja, dan verlang je toch echt wel naar de lente.