Twee weken geleden, tijdens de opening van Örtengren zijn nieuwe zaak, praatte Heiko met Kenth over een klein plantje die Kenth verkocht. Het waren een aantal Lelietjes-van-Dalen. Bij ons in de tuin, vlak bij het bordje “Welkom in Ödarp” groeien ze in het wild en het zijn er wel “heul errug veul”! Toen Heiko de prijs voor één plantje zag, vertelde hij Kenth, dat wij hem wel een aantal konden leveren. Kenth zijn reactie was toen, dat hij geen belang had bij de planten. Wel bij de bloemetjes. Als wij een bundeltje van 5 konden maken zou hij ons daar 30 kronen voor betalen oftewel €.3,- per bundeltje. Gisteren hadden we samen nog even bij die Lelietjes-van-Dalen gekeken, alleen zaten er nog niet zo heel veel bloemen in. Dat werd dus niks.
Toen bedacht Heiko ineens, dat we achter de grootste houtstek een partij bloemen hebben staan, die wel iets op die lelietjes lijken. Ze zijn alleen veel groter. Het gaat in dit geval om salomonszegel. Voordat Heiko vanochtend naar het werk reed, knipte hij daar een flink aantal van uit de tuin. In een hoge emmer met een beetje water nam hij die mee naar Tranås en verkocht ze daadwerkelijk aan Kenth. Een nieuwe handel is geboren! “Wat kreeg je ervoor, Heiko?” Het blijkt, dat die lelietjes als warme broodjes over de toonbank gaan. Vooral nu het zondag hier Moederdag is. De kleine, lieflijke bloemetjes zijn erg gewild. Of de salomonszegel dat ook wordt?
De wilde appelboom die langs de oprit staat, staat nu ook in bloei. Daar stond het zonnetje vanochtend heerlijk op te schijnen en zodoende vielen de bloemen extra op. En het zal nu ook niet heel lang meer duren, totdat de seringen gaan bloeien. Hier in Ödarp, want in bijvoorbeeld Tranås staan ze al vol op in bloei. En dat op nog geen half uur rijden naar het noorden! Zit er dan zo veel verschil in temperatuur? En dan zou het toch juist andersom moeten zijn? In het noorden schijnt het toch altijd kouder te zijn? Het punt is dat wij een stuk hoger wonen dan de inwoners van de plaats Tranås. Des te hoger je in de bergen woont, des te kouder het is. Zodoende ontwikkelt de natuur zich hier later en langzamer dan in de stad Tranås. Waarschijnlijk duurt het met de seringen nog een weekje en dan… Met de juiste temperaturen moet dat lukken!
En met die temperatuur was vanochtend niets aan de hand. Het zonnetje scheen heerlijk bij een temperatuur van ongeveer 15 graden. Nee, nog geen zomerse temperaturen, maar we zitten ook nog maar aan het eind van de maand mei. Voor deze tijd van het jaar is dat een temperatuurtje waar we niet over klagen hoor. Nou klagen we sowieso niet zo snel hoor.
Zelfs niet als er zich donkere wolken boven ons dorp vormen. Want die wolken hebben uiteindelijk ook wel weer iets. Je kunt er diverse dingen in zien. Ze hebben iets mysterieus. Ook was de kans groot, dat er uit deze wolken neerslag zou komen. En dat was daadwerkelijk zo. Een paar minuten later stortte het ineens omlaag en zag ik zelfs kleine hagelstenen! Tegelijkertijd met de bui kwam er ook een stevige wind opzetten. Die blies het droogrek, dat we in Blijham van mijn moeder hadden gekregen, omver. De bovenste ronde stok, waarmee de zijkanten met elkaar worden verbonden, viel precies op de stronk van de, in januari omgewaaide, sparrenboom. Kapot! Midden door! Heel erg jammer, omdat dit een droogrek is met een verhaal. Gelukkig zag Heiko er geen problemen in, om dat weer te gaan repareren. Even een nieuwe ronde stok halen, verven en er inzetten. Ik hoop het.
Halverwege de ochtend stuurde Heiko mij een foto: hij was in Tranås bezig, op de oude locatie van Örtengren zijn winkel. Hij was… het grind aan het sorteren! Onlangs hadden hij en een collega dat grind, met vele kleine stukjes glas erin, opgehaald van een klant. Het was de bedoeling, dat een paar scholieren de glassplinters van de gesprongen glasplaat van een tuintafel uit het grind zouden filteren. Maar waarschijnlijk hebben die nog geen vakantie. Terwijl de klant uiteraard zo snel mogelijk dat grind weer teruggelegd wil zien. Daarom mocht Heiko ermee beginnen.
Op zich vond hij het nog niet eens zo vervelend. Hij was rustig uit de wind en in de zon aan het werk en kon het heel rustig aan doen. Om een goede werkhouding te hebben pakte hij er een soort pallet-tafel bij. Eveneens een aardbeienkrat en daarin twee lagen kippengaas. Met een schep werd een beetje grind in die krat gelegd, op het gaas, even geschud, zodat het zand en de glassplinters er tussendoor vielen. Daarna werden de “schone stenen” terug in de aanhanger gekieperd. Het klusje nam ruim 2,5 uur in beslag. Volgende week wordt het grind bij de klant teruggelegd, maar daarvoor moeten ze met z´n tweeën zijn. De oprit loopt namelijk schuin omhoog en om daar de zware grind bij omhoog te duwen is voor één persoon niet prettig om te doen.
Zo op het eerste gezicht valt er niets op, aan het plaatsnaambordje “Ödarp”. Wanneer je er echter dichterbij gaat staan zie je, dat de blauwe folie op het aluminium plaatje los laat. En niet op een plekje, maar overal rond de letters. En dat terwijl het bordje er nog maar twee jaar staat? Meteen maar even gekeken naar de andere bordjes en ook die tonen hetzelfde beeld. Wat jammer! Toch maar even een berichtje gestuurd naar de leverancier, met de vraag of ze meerdere klachten hebben gehad en wat we er (zelf) iets aan kunnen doen? Verven is geen optie, want dan neem je nog meer van het loszittende folie mee. We wachten maar even op antwoord.
Na het ene klusje kon Kenth niet zo snel iets anders bedenken voor Heiko om te doen, zodat de werkdag er voor hem op zat. Dat paste Heiko precies, omdat hij nog met de hogedrukspuit naar een winkel wilde. De aansluiting van de waterkraan lekte als een vergiet en daar wilde hij graag een oplossing voor. Bij een zaak dat gespecialiseerd is in hydrauliek vroeg hij de twee mannen achter de balie om advies. De oudste van de twee zei meteen, dat er een nieuw rubberen ringetje op moest. Eerlijk gezegd had Heiko daar niet zo veel vertrouwen in, want dat had hij immers gisteren net zelf ook al gedaan. Maar, de oudere man pakte het ringetje eraf en die bleek inderdaad stuk te zijn. Hij kreeg twee nieuwe rubberen ringetjes mee en zette eentje ervan meteen op de waterkoppeling. Eenmaal thuis kon hij niet wachten om het te proberen. Ondanks dat het regende, ging hij toch het apparaat aansluiten op stroom en water. En wat bleek… De machine lekte nog steeds. Maar na een beetje morrelen aan de wateraansluiting was het ineens toch goed! Blijkbaar had de koppeling op de waterslang niet helemaal goed geklikt. Water: check! Stroom: check! Starten maar. Yes, hij deed het! De druk was niet meteen heel erg hoog, maar gaandeweg werd die beter en beter. Ohhh…. De hogedrukspuit doet het!
Hij begon met de Volvo schoon te spuiten. Toen ik zag dat het goed werkte, kon ik het niet laten en wenkte ik hem vanaf het terras, dat de Hyundai ook wel even afgespoten mocht worden. Die zat namelijk helemaal onder de gele stof, het inmiddels bekende stuifmeel van de huilende dennen. Dat was geen enkel probleem: alles was immers toch aangesloten en in werking. Fluitje van een cent. Toen het apparaat zo mooi werkte onderzocht Heiko de werking van het “zeepbakje”. De verkoper had wel gezegd dat er zeep in kon en dat er dan automatisch met sop gespoten werd, maar er gebeurde niets. Een snelle analyse leverde een verstopt slangetje op.
Er zaten zeepresten in dat slangetje, waardoor nieuwe zeep niet aangevoerd kon worden. Wellicht heeft het apparaat een tijdje stilgestaan en is de oude zeep bevroren geweest en is het gaan klonteren. Het lukte om het slangetje weer schoon te krijgen, maar het mondstukje kreeg Heiko er niet weer op. Dat gaat hij morgen in alle rust even bekijken. Het plastic slangetje zal ietsjes warm gemaakt moeten worden, zodat het mondstukje er ingedrukt kan worden. Al met al: we hebben weer een goedwerkende hogedrukspuit. ´s Avonds nam Heiko nog even weer contact op met de verkoper, maar die wilde er geen geld meer voor hebben. We hadden er volgens hem inmiddels genoeg tijd en energie aan besteed. Wat aardig! Erg bedankt!
Vanmiddag kon je mij weer in de keuken vinden. Omdat de voorraad al een tijdje op was, ging ik rozijnenbollen en suikerbrood bakken. Dat is toch vele malen mooier om te doen, dan huishoudelijk werk hoor. Uiteraard ging ik nog even bij Heiko kijken en toen zag ik, dat de gieter-boom in bloei staat. Dat is trouwens een Gewone vogelkers (Prunus padus), alleen omdat we er meerdere gieters in hebben hangen, noemen wij hem de gieter-boom. We weten dan beide meteen welke we bedoelen. De gewone vogelkers behoort tot de rozenfamilie en is eigenlijk alleen als hij bloeit een opvallend mooie boom. Dan bloeit hij namelijk met lange witte trossen. In het begin staan ze rechtop staan en later zullen ze naar beneden buigen. De vruchten zijn gewild bij vogels. Waarschijnlijk door hun weeïge amandelgeur.
