Geen widgets gevonden in de zijbalk

Kijk nou! Krijg ik toch van Heiko een prachtige kaart! “Tack för att du finns och är en del av mitt liv”: “Bedankt dat je bestaat en een deel van mijn leven bent”. Het schijnt, dat hij in Nederland, via de website van PostNord hier in Zweden, de kaart heeft verzonden. Toen ik de kaart gisteren uit de brievenbus haalde en las wat er aan tekst op stond, ook nog op de achterkant, viel ik even stil. En dat gebeurt niet vaak! Heel erg lief, bedankt Heiko!

Die was overigens vanochtend al op tijd wakker. Hij kreeg vroeg van Elise een WhatsApp berichtje. Zoals het nu lijkt, dan gaat Nederland morgenvroeg in een lockdown. Niet voor niets, want het aantal coronabesmettingen loopt zeer snel op * Elke dag komen er nog veel besmettingen bij * Ook moeten elke dag meer mensen naar het ziekenhuis. Gert en Elise hadden overlegd en besloten om, om genoemde redenen niet naar oma haar verjaardag te komen. Ondanks het feit, dat ze gisteren nog hadden doorgegeven dat ze vanmiddag op bezoek kwamen. Persoonlijk vind ik het een verstandige keuze. Even later volgde een WhatsApp bericht van Daniëlle. Ook zij zou niet meer komen en was al onderweg terug naar Rotterdam. Deze verjaardag van Heiko zijn moeder is dit jaar weer zonder bezoek van klein- en achterkleinkinderen. Zo sneu…

Na het ontbijt bij Geert en Froukje stapte Heiko in de auto en ging hij naar het huis van zijn ouders. Daarvandaan liep hij eerst even naar het winkelcentrum. Tegenover de flat. Zijn vader was meegelopen, omdat die graag een kerstbakje voor op de kamertafel wilde kopen. Dat lukte. Zijn moeder was ook mee en terwijl zijn vader met het bloemstukje naar huis ging, liep Heiko met zijn moeder door naar de Hema. Het gebak kon opgehaald worden. Het was alleen een kwestie van ophalen, want het gebak was onlangs besteld en betaald. Daarna ging hij voor een paar paardenworsten naar een slager met de toepasselijke naam “Of je worst lust”. Toen ik een foto te zien kreeg van de diepvries van Heiko zijn ouders wist ik wat ik morgen zou moeten doen: ruimte maken in onze diepvries!

“Er is er één jarig, hoera, hoera, dat kun je wel zien: dat is zij.

Dat vinden wij allen zo prettig ja, ja en daarom zingen wij blij…”

Toen was er tijd voor koffie. Koffie met een stuk gebak. En wat voor gebak! Als je die foto ziet, loopt het water je toch meteen in de mond? Mij wel! De jarige Jet en de beide heren hebben er smakelijk in gegeten. Het was een slagroomtaart Kerst: “Een luchtige cake gevuld met gele banketvulling en frisse frambozenbessenjam. Aangezet met choco schaafsel en gedecoreerd met slagroom en chocolade kerst decoratie”. Tijdens de koffie werden overigens op een plezante wijze vele herinneringen opgehaald. “Die goede oude tijd…” Toch is het “nu” ook goed!

Tegen elf uur belde ik met Heiko zijn moeder. Ik wilde haar uiteraard ook persoonlijk feliciteren met haar verjaardag. Ze is nu 86 jaar geworden! Via Google Duo hadden we wederom een hele goede verbinding. Dit keer was ik in de kamer gaan zitten. Voor in de hoek, tussen de twee ramen. Daar was het lekker licht. Eens een keer iets anders dan aan de keukentafel. Dat is immers altijd hetzelfde plaatje. We hebben ruim een uur gepraat. Tot ik wel moest stoppen met het gesprek, omdat ik voor een dringende boodschap nog naar Aneby moest rijden. Met Heiko bij ze in huis, wist ik zeker, dat ze wel een leuke dag tegemoet zouden gaan. Ondanks het gemis van bezoek.

Voor een lampje, zoals op de linker foto, ging ik naar Aneby. De lamp van de afzuigkap. Die kan ik niet missen, want het fornuis staat in een donker hoekje. Wanneer de plafondlamp aan is, sta ik mezelf namelijk in het licht. Ik moest wel even heen. Op zich niet zo erg, want de afval (glas, plastic en blik) wilde ik ook graag kwijt en de tank van de auto kon bijgevuld worden. Omdat de winkel om een uur ging sluiten, reed ik om even over twaalf van huis. Meteen liep ik daar naar de rekken met verlichting. Maar… Ze hadden deze natuurlijk niet! Alleen eentje zoals rechts staat. Nee, duidelijk dat die niet zou passen. Men zou echter kijken of ze te bestellen zijn en mij dan via de mail een berichtje sturen. Netjes! Alleen daar had ik op dat moment natuurlijk niet veel aan.

Niets aan te doen. Zij kunnen ook geen ijzer met handen breken en daarom zal het de volgende week worden, dat er weer een lampje boven het fornuis zal branden… Ik maakte mijn ronde in Aneby af. Eerst ging ik maar tanken. Dat kwam qua route het beste uit. Daarna zou ik naar de Ica gaan, omdat daar tegenover de grote, groene containers staan. Maar die stonden ook naast de pomp! Ik moest wel even een andere oprit nemen, echter toen kon alles de containers in. Opgeruimd staat netjes. Het was leuk, om er even weer uit te zijn. Het was dan ook een zonnige dag, met wel wolken aan de lucht, echter daar trok de zon zich weinig van aan. Het ritje terug naar huis ging dan ook vrij langzaam, om ervan te kunnen genieten. Op het moment dat ik weer thuis was, wilde ik het ledlampje nog een keer proberen, voordat ik hem in de container zou doen. En wat denk je? Hij deed het weer!

Tussen de middag werd in Hoogezand warm gegeten: stamppot zoete appels met gehaktballen. Dat lust “ons Heiko” wel. De beide heren gingen vanmiddag even samen aan de wandel. Niet al te ver, maar wel ver genoeg om even een heerlijke frisse neus te halen. Zo liepen ze onder andere door de Sportterreinstraat, waar zijn ouders 40 jaar hebben gewoond. Op nummer 140. Er werden op dat moment vele herinneringen opgehaald. Wat zijn vader allemaal aan het huis had gedaan, dat ze daar een hele gezellige en mooie tijd hadden gehad, dat de flats erachter er toen nog niet stonden, wie er in de buurt woonden… Bijna terug bij hun huidige woning kocht Heiko bij de bloemenkiosk nog een bloembakje voor oma, namens (klein-) dochter Elise en haar familie. Dit was via WhatsApp contact tussen Heiko en Elise stilletjes geregeld. Nog een aangename verrassing voor de jarige!

Voor zijn vertrek had Heiko nog een streng pinda´s voor de vogels klaargemaakt en opgehangen. En dan weet je wel hoe laat het vanmiddag was: pinda´s rijgen. Nadat die streng was opgehangen, duurde het niet lang voordat de eerste eters zich meldden. Alleen gingen ze niet eten aan de pinda´s maar aan de cornflakes! Die had ik laatst voor mezelf gekocht, maar het waren niet de goeie. Deze vond ik niet zo smakelijk en daarom kregen de vogels ze op hun bordje. Die lusten er wél pap van! Het was een genot voor het oog, om te zien hoe handig bijvoorbeeld dit pimpelmeesje zo´n stukje uit het voederhuisje pakte en er op een takje aan begon te eten. Hij nam het tussen zijn pootjes en begon er toen aan te pikken. Niet veel later moest hij opnieuw eentje halen: deze was op!

De eerste kerstkaartjes zijn binnen! Nadat ik het garen van de pindastreng naar mijn crea-hok had weggebracht, nam ik meteen een rood lint mee terug naar boven. Die bevestigde ik aan het raamwerk in de hal en met hele kleine wasknijpertjes hing ik de kaartjes eraan. Nou weet iedereen zo langzamerhand wel, dat het beter is voor het milieu, dat we minder echte, tastbare kaarten versturen. Op zich ben ik daar meteen voor. Toch, als ik heel eerlijk ben, vind ik het fantastisch om kaartjes te ontvangen. Op de een of andere manier voelt het “echter”. Snap je wat ik bedoel? Natuurlijk zijn de digitale wensen ook heel goed bedoeld, begrijp me niet verkeerd alsjeblieft. Maar daarbij ontbreekt een stukje “sfeer”. In onze hal werd het ineens een beetje gezelliger.

En gezellig was het ook met Reinie. Een lieve vriendin, die ik inmiddels een kleine vijftig jaar ken. Kennen is misschien niet het juiste woord. We woonden toen we klein waren in hetzelfde dorp en gingen naar dezelfde lagere school. Reinie zat een klas hoger, maar we spraken wel regelmatig met elkaar. We waren elkaar een paar jaar uit het oog verloren, echter de laatste jaren is onze vriendschap meer en meer gegroeid. Dat blijkt wel uit het feit, dat we vanmiddag bijna anderhalf uur aan de telefoon hebben gekeuveld. Over familie, gezondheid, haar werk, eten en drinken en uiteraard over Corona. Haar oudste dochter heeft het virus gehad. Ze was behoorlijk ziek, maar knapt gelukkig langzamerhand weer op. Als het virus niet de wereld had overgenomen, waren we deze week bij Klaas en Reinie op bezoek gegaan. Dit was echter een redelijk alternatief: beeldbellen op zich is super leuk en we spraken af, om dit eens vaker te doen. Leuk, want we hebben altijd wel iets om over te praten!

Na de thee werd in huize Leugs in Hoogezand de Airfryer erbij gepakt. Dat was een gezamenlijk cadeau: van beide dochters en gezin, van Elly en haar man en van ons. Voor de jarige moeder, grootmoeder en overgrootmoeder. Het was uiteindelijk voor haar verjaardag, maar twee weken geleden had Elise de prachtige Airfryer uitgezocht, gekocht en meteen maar gegeven. Zo konden ze alvast oefenen en uiteraard diverse snacks uitproberen. Een Airfryer of heteluchtfriteuse is een keukenapparaat, dat voedsel bereidt door hete lucht te laten circuleren. Vanmiddag moest Heiko ook maar eens iets uit deze machine proberen. Het werden frikandellen.

Ze waren heerlijk geweest. Samen met een vruchtenwijntje was het weer een feestje. Uiteindelijk was het ook nog steeds de verjaardag van Heiko zijn moeder. Eentje die door de Coronapandemie weer anders verliep dan gehoopt. Toch hebben ze er met z´n drietjes een fijne dag van gemaakt. Dat ze niet vergeten werd bleek eveneens uit vele kaartjes, WhatsApp berichtjes en telefoontjes. Tegen negen uur was Heiko weer bij Geert en Froukje. Daar werd nog even gesproken, televisie gekeken en rond elf uur ging iedereen naar bed. Het is Heiko zijn laatste nachtje daar. Voor dit jaar althans. Morgen is het de bedoeling, dat hij tegen vier uur ’s middags vertrekt richting de haven van Travemünde.

Om zeven uur keken Heiko en zijn ouders nog samen naar de televisie, waar live in een persconferentie vernieuwde corona maatregelen werden aangekondigd. Binnen een week al nieuwe, aanvullende restricties. Het nieuws was heftig: Nederland gaat in een lockdown! “Het is de afgelopen week duidelijk geworden dat Omikron zich ook in Nederland zeer snel verspreidt. Het OMT verwacht, dat deze variant eind december al dominant zal zijn. Dit is eerder dan verwacht. De snelle opmars leidt nog dit jaar tot een stijging van het aantal coronapatiënten in de ziekenhuizen en op de Ic’s. Hiermee wordt een overbelasting van de zorg in januari steeds reëler. We willen allemaal in het ziekenhuis en bij de huisarts terecht kunnen als dat nodig is. De verspreiding van de Omikronvariant moet op korte termijn worden vertraagd, om de zorg voor iedereen toegankelijk te houden. Daarom heeft het kabinet besloten, dat Nederland vanaf zondag 19 december tot en met in ieder geval vrijdag 14 januari 2022 in lockdown gaat.” Daarmee wordt vanaf morgenochtend vijf uur heel veel gesloten. Uitzonderingen zijn supermarkten, voedsel- en kledingbanken, drogisterijen, apotheken, opticiens, tankstations, en winkels ten behoeve van uitvaart. Men kan vanaf morgen geen kerstinkopen meer doen, niet meer naar de kapper gaan, geen nieuwe kleding of schoenen kopen, scholen gaan dicht, sportscholen moeten sluiten… Het zou Nederland “tijd moeten kopen” om 70% van de bevolking de boostervaccinatie toe te dienen…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


CAPTCHA Image
Reload Image

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.