Meteen de printer aangezet op deze zondagmorgen. Wanneer ik morgen de rijstevlaai wil maken, moet ik het recept immers in de keuken hebben. Uitgeprint en op het aanrecht liggend. Daarnaast had ik het recept opgezocht van saucijzenbroodjes, die ik een dezer dagen wil proberen te maken. Eveneens werden een paar foto´s geprint. Van winterse sferen in en rond Ödarp. Die had ik mijn tante beloofd. Zelf ging ze jaren lang met haar man en gezin naar het buitenland op vakantie en ook vaak in de winter. Het werden er acht, die ik op vier A-4tjes afgedrukt heb. Morgen gaan ze op de post en dan maar hopen, dat ze die de komende week nog krijgt. Het is immers druk bij de posterijen.
Nog voordat er ook maar een letter op papier was gezet had ik het bureaukastje leeggehaald en opgeruimd. Bovenin liggen de blanco A-4tjes. Alleen toen ik die pakte nam ik ook een stapel enveloppen mee, die op de vloer terecht kwamen. Niet handig niet. Meteen op de knieën gegaan en gekeken wat er aan de hand was. De enveloppen lagen inderdaad door elkaar, waardoor ze zo lagen, dat ze niet anders konden dan naar beneden glijden. De postbakjes werden even opnieuw ingedeeld en weer teruggezet. En alles bleef liggen! Een stuk of vijf van de aangetroffen enveloppen voelden overigens heel dik aan. Te dik. Toen bleek, dat daar nog verhuisberichten in zaten van augustus 2017. Niet alleen Heiko kan bewaren hoor: ik ook!
Vanochtend pakte Heiko de koffer in en nam hij voor dit jaar het laatste ontbijtje in Kolham. Hij heeft het bij Geert en Froukje weer enorm naar zijn zin gehad en hun gastvrijheid was wederom helemaal geweldig! Van zijn gastheer en -vrouw kreeg hij nog een kerstpakket mee, die we pas met kerst mogen openen. Of ik zo lang kan wachten? Alle spulletjes werden in de auto had gezet, “Tot ziens!” gezegd en daarna reed hij naar zijn ouders. Ook hier gold, dat het de laatste dag was, dat ze dit jaar met elkaar konden doorbrengen. Samen begonnen zij de dag met… koffie met een stuk gebak! Oh, wat een verwennerij! Volgens mij kan ik de broeken van Heiko alvast uitleggen: die moet met al dat lekkers wel een paar kilo gegroeid zijn!
Voor Ebba is het afgelopen met de pret: het beddengoed werd gewassen en daarmee mag ze vanaf nu niet meer in onze slaapkamer komen. Het is weer verboden terrein! Ik vond het wel heel gezellig, wanneer Ebba bij me kwam. Ze gaf me kopjes, liet zich veel aaien, lag tegen mij aan: ja, daar had ik aan kunnen wennen. Vanavond moet zij weer wennen aan het feit, dat ze in haar tipi mag slapen, in de kelderhal. En met een gesloten kattenluikje. Zal ze inmiddels verwend zijn en gaan protesteren door te gaan miauwen? We weten het morgen!
Voor morgen ging ik een stuk vlees braden. Het inmiddels bekende Fransyska. Een stuk rundvlees, wat veel op een rollade lijkt. Dit keer kruidde ik het vlees met gewone vleeskruiden en een beetje zout. Boter werd in de pan gedaan en daar werd het in aangebraden. Bouillon, laurierblaadje en tomaatjes erbij en alles werd onder druk gezet. Na een klein uurtje liet ik de stoom ontsnappen en ging ik na of het vlees goed gaar geworden was. Dat bleek het geval te zijn, doordat het meteen van de vleesvork gleed. Mooi, dat is klaar voor morgen!
De reden, waarom juist dit stuk vlees werd gekozen, was niet zoals met regelmaat, omdat Heiko dit zo graag lust. Het was eigenlijk meer, omdat het door zijn grootte veel ruimte in beslag nam in de diepvries. Toen ik de afgelopen dagen een foto onder ogen kreeg van wat er in Hoogezand voor ons in de diepvries werd bewaard, wist ik dat er hier ruimte gemaakt moest worden. Door de Fransyska eruit te halen werd het al ruimer. Hier en daar de laden een beetje anders ingepakt en volgens mij gaat het nu wel lukken, om alles te kunnen invriezen. Ben ontzettend benieuwd!
Het zal ook niet zo zijn: er werd weer gegeten! Heiko zijn moeder had voor tussen de middag een pan lekkere soep gemaakt. Maar dat was niet alles: ze hadden de Airfryer weer aangezet en genoten even later van heerlijke patatekes en dito frikandellen! Is het eigenlijk wel frikaNdel of toch frika-del? Want beide bestaan. Nee, het is en blijft gewoon een frikaNdel. Een stukje geschiedenis over deze snack: “Het blijkt, dat frika-del een oud woord is en daarmee al eeuwen bestaat. Het kwam in de zeventiende eeuw voor als benaming voor een bal of schijf gehakt. De naam frikaNdel, voor de bekende gefrituurde snack, is eind jaren vijftig bedacht door een snack fabrikant uit Dordrecht. Toen de gehaktbal van hen, in verband met nieuwe wettelijke eisen voor het meelgehalte in vleesproducten, niet langer gehaktbal mocht heten, gaf de fabrikant hem de vorm van een ruwe worst en noemde hij hem frikaNdel.”
Nadat ik een paar zakken pellets naar binnen had gedragen liep ik met de compost naar de bekende bak. Terwijl ik terugliep zag ik wéér de zwarte slee staan. Hij stond al een paar weken tegen de waslijnpaal aan, omdat hij een obstakel kan vormen, wanneer hij straks onder de sneeuw komt te liggen. Hij ziet er niet uit. De verf is op meerdere plaatsen aan het afbladderen. Dat moet weer netjes gemaakt worden. Datzelfde geldt voor het bistrosetje. Die op de hoek, bij de noordelijke gevel staat. Lelijk! Vies! Beide, of liever gezegd alle vier, verplaatste ik naar de grote schuur. Met het idee om ze in ieder geval schoon te maken en op te knappen voordat ze volgend voorjaar weer in de tuin komen te staan.
Nou! Zie ik Heiko zijn ouders weer met de handen in een emmer met “iets” staan? We wilden graag een gipsafdruk van hun handen en daarvoor had Heiko spulletjes vanuit Ödarp meegenomen. Alleen vrijdag was het experiment mislukt en kon volgens mij het poeder en zo in de container. Maar hij had toch maar één pakketje bij zich? Waar kwam dit materiaal dan vandaan? Daar moet ik meer van weten! Het zou natuurlijk heel mooi zijn als het dit keer is gelukt. Ik ben ontzettend benieuwd of Heiko morgen met een gipsafdruk van een paar handen thuiskomt…
Het waaide vandaag behoorlijk! Vele bladeren waaiden van links naar rechts en bomen zwiepten heen en weer. Het weertype was heel duidelijk zichtbaar bij het vogelvoederhuisje. Daar bleef de pindastreng niet stilhangen. Het maakte de meesjes trouwens helemaal niets uit, of ze even met de streng mee slingerden. Ze hielden zich met hun kleine pootjes stevig aan het garen of aan een pinda vast. Een mooi gezicht, om die kleintjes zo te zien. En dat vond ons dametje ook. Ze zat al een paar uurtjes (!) op de keukentafel en soms op de vensterbank. Steeds gefocust op de gevleugelde vriendjes. Net toen ik een foto van haar wilde maken stond ze op en begon ze te gapen. Het resultaat van de foto is een “agressieve en angstaanjagende” Ebba! Blij, dat ik haar vriendinnetje ben…
Het was nog geen vier uur, toen een foto binnenkwam met de mededeling “We hebben elkaar gesmokt en geknuffeld en tot ziens gezegd…”: Heiko was onderweg naar huis. Gezien het feit, dat hij door Duitsland moet en daar altijd meerdere wegwerkzaamheden gaande zijn wilde hij niet te laat vertrekken. Eveneens weten we uiteraard niet hoe het gaat met controles in verband met Corona. Het kan je net even (te veel) ophouden.
Vlak voor zijn vertrek hadden we in Aneby bij toeval een verkeersbord gezien, die vermelde, dat de weg tussen Aneby en Jönköping een paar dagen afgesloten zou zijn. Op de heenreis zou het nog niet voor Heiko spelen, maar de terugreis wel. Vanmiddag keek ik daarom maar even op de site van Trafikverket.se (zoiets als “Van A naar B”) gekeken, of ik iets meer duidelijkheid kon krijgen. En of er een alternatieve route zou worden aangegeven. Dat was het geval. Een duidelijke omschrijving van de wegwerkzaamheden werd gegeven. Net voor Aneby wordt een wildviaduct gecreëerd. Ook vond ik een omleiding, waarvan ik een screenshot naar Heiko stuurde. Mochten de werkzaamheden nog niet klaar zijn, aangegeven stond tot en met de 19e), dan heeft hij in ieder geval een uitwijkmogelijkheid.
Dat er morgen hoogstwaarschijnlijk rijstevlaai bij de koffie zou zijn, had ik al een beetje laten doorschemeren. Maar gezien het feit, dat hij de laatste dagen al zoveel zoetigheid bij de koffie gehad heeft, gooide ik het roer om. Ik ging voor de saucijzenbroodjes! Daarom pakte ik het recept erbij en keek vreemd op, dat er door het gehakt onder andere speculaaskruiden en grove mosterd moest. En ook nog eens tomatenketchup. Oh? Dat had ik zelf niet kunnen bedenken. Het zal wel een goed recept zijn. Hoop ik dan maar… Toen alles door het gehakt was gehusseld verdeelde ik het in tien partjes. Daarvan draaide ik “staafjes”, die de vulling zijn voor de broodjes. Alles is in de koelkast gezet, want bakken kon nog niet. Het gehakt zou wel in de diepvries kunnen, maar het bladerdeeg niet, omdat dat al een keer bevroren is geweest.
Om zes uur hadden Heiko zijn ouders en ik telefonisch contact. Ondanks het feit, dat hun jongste zoon weer onderweg naar huis was, zag ik blijde gezichten. Het was natuurlijk wel slikken voor ze, want ze hadden een volle week een heel intensief contact. Hij was er elke dag en dan ineens is het weer stil in huis. Toch ook weer niet zo stil, want we babbelden er weer als vanouds op los! En ook dit gesprek duurde zeker een uur. Daarna gingen we elk een kant op en beloofden elkaar, dat we berichten van Heiko aan elkaar zouden doorspelen.
Die kreeg ik al snel en zoals beloofd stuurde ik die door naar zijn ouders. Als Heiko dat zelf niet al had gedaan. De reis door Duitsland was heel goed verlopen. Totaal geen oponthoud gehad, waardoor hij al om half acht in Travemünde was. Alleen inchecken kon hij niet om acht uur, want er was een computerstoring. Later werden handmatige papiertjes afgegeven, als bewijs dat hij had gereserveerd en betaald. De hut was als gebruikelijk netjes, maar dit keer keek hij uit op het dek. Op zich niet erg, echter wel als er een paar bankjes precies naast het raam staan. Gordijnen dicht! Om even voor tienen werden de laatste berichtjes verstuurd. Zijn mobiele telefoon ging uit. Welterusten en tot morgen (in Ödarp)!
