Vrijdagavond, nadat we ons beiden hadden gedoucht, kwam Heiko in de stookruimte en zag hij dat er rioolwater uit een vloerputje omhoog was gekomen. Oh jee! Niet leuk niet! Op een klein stukje van de betonvloer lag water en toen hij een uurtje later weer ging kijken was het weer weg. Oftewel, ergens in de rioolbuis naar de septictank zat een verstopping. Tegelijkertijd was er nog wel een kleine opening waar iets doorheen kon lopen. Op vrijdagavond om acht uur ga je daar niet meer mee aan de slag. Gisteren zouden we het grootste deel van de dag op pad zijn met Rob en Marijke: enerzijds geen tijd voor dit klusje en anderzijds werd het riool ook niet belast met (spoel-) water vanwege onze afwezigheid. Zodoende was het voor vanochtend de eerste actie. Het dekseltje van de put kwam eraf en meteen daaronder stond rioolwater. Duidelijk zichtbaar door de kleur en te ruiken aan de geur… Omdat we ook al twee keer de buis onder het aanrecht verstopt hebben gehad, hadden we zelf een ontstopper gekocht. Die werd er nu bij gepakt en verder werd er een slang aangesloten op de kraan in de stookruimte. Met beide middelen werd getracht de verstopping weer vrij te krijgen. In eerste instantie zonder succes.
Toen werd buiten onder het terras het ontstoppingsstuk onder het grind vandaan gezocht en geopend. Ook daar ging de slag in met waterdruk. De slang leek daar verder te kunnen komen dan vanuit de buis in huis. We hebben ook geen idee hoeveel bochten er na het vloerputje komen en of je de slang daar wel op een fatsoenlijke manier doorheen kunt drukken. Nadat er vele liters water, via het ontstoppingsstuk waren gespoeld, werd de slang opnieuw in het vloerputje gedrukt. Deze keer werd de warmwaterkraan opengezet en kwam er water met een temperatuur van 80 graden door de slang en in de buis. Of dát de doorslag gaf of het voorbereidende werk via de buis buiten weten we niet, maar opeens was “Floep!” en het putje stroomde ineens helemaal leeg! De verstopping was weg! Er heeft duidelijk iets vastgezeten, maar wat, waar en waarom? Geen idee. Het belangrijkste is, dat het weer vrij is. Alle gebruikte spullen konden weer opgeruimd worden. Koffietijd! Oh ja, het grind dat aan de kant was geharkt om het ontstoppingsstuk onder het terras te vinden, werd niet weer teruggelegd. Daar gaat binnenkort gegraven worden, om de buis helemaal bloot te leggen. Dit in verband met de aanleg van de wc/ douche voor campinggasten.
Na de drukke en zeer vermoeiende dag van gisteren, met veel staan, slenteren en autorijden, had ik voor mezelf voor vandaag een “rustdag” ingepland. Een dagje achter de laptop! Er was weer voldoende te doen in de vorm van mailtjes beantwoorden en archiveren, website bijwerken, een digitale kaart maken voor een jarige, enzovoort. Tussendoor met de voorbereidingen voor het warm eten aan de gang en zo ging de dag voorbij. Toen ik achter de laptop zat zag ik vanuit mijn ooghoek, dat er een witte auto heel langzaam bij ons voor het huis reed. Héél erg langzaam en vervolgens reed hij onze oprit op! Ik liep naar de voordeur en begreep van de dame die daar stond, dat ze kwam voor de oude Singer naaimachine. Die hadden we zelf een paar jaar geleden gekocht in Aneby en heeft ter decoratie op onze voorste overloop gestaan. Omdat het eigenlijk alleen maar diende ter decoratie en vooral veel stof ving, besloten we de antieke naaimachine weer te verkopen. Nadat het zeker een half jaar op Marketplace te koop had gestaan, meldde zich vrijdag een geïnteresseerde en vandaag werd de naaimachine opgehaald. Heiko en de koopster legden de zware machine achter in de auto, er werd afgerekend en klaar! Wij weer ruimte en zij een mooie antieke naaimachine. Ze vertelde trouwens, dat ze de naaimachine echt wilde gebruiken!
Na de koffie hadden we samen het meubilair op de veranda aan de kant gezet, zodat het laatste gedeelte van het dak van de veranda bereikbaar was. Van dat deel moesten de balken afgekrabd worden vanwege te veel losse delen en dat zou veel troep geven. En inderdaad: dat gaf het! De vloer lag een uurtje later bezaaid met hele kleine witte schilfertjes droge verf. Met de stofzuiger werd het meteen daarna opgezogen, zodat je er niet continue met je schoenen doorheen loopt en het overal mee naartoe neemt. Aanvullend begon Heiko met het schilderen van de laatste balken, de tussenlatjes en de achterwand. Daar zat toch iets meer tijd in dan verwacht en het werkje werd dan ook net niet afgerond. Overigens was het onder het plastic golfplaten dak een sauna! De zon stond erop te branden en in dat hoekje waar gewerkt werd, was geen wind. Niet de ideale omstandigheden, maar soms is dat nu eenmaal zo. Het is niet altijd alleen maar rozengeur en maneschijn, toch?
Het was half zes toen Heiko begon op te ruimen, om op tijd klaar te zijn voor het videotelefoongesprek met zijn ouders. De gebruikte spullen verdwenen in de kelder en daar ging het plotseling mis. Het hengsel van de plastic vijf liter emmer met witte verf knapte en de emmer kwam met een knal op de betonvloer. De bodem van de emmer knapte vervolgens kapot en de witte verf spatte alle kanten op! Oh jee! Precies voor de werkbank, waar een zwarte mat ligt… Die was in een klap voor de helft wit! Net als een stuk betonvloer daarnaast. En meer. Omdat de emmer nog nagenoeg vol zat, begon Heiko zoveel mogelijk verf te redden, door het middels een kwast op te strijken. De opgepakte verf deed hij in twee lege appelmoespotten. We hebben weer iets voor de vuilstort. Jammer van de verf, jammer van de vloer, jammer van het werk, maar gelukkig geen persoonlijke ongelukken. Snel waste Heiko zijn handen en was precies op tijd in de kamer voor het videogesprek met zijn ouders.
Met zijn ouders ging het gelukkig naar omstandigheden goed. De katheter van zijn vader lekt niet meer, zodat er veel minder rompslomp is met verschoning, wassen, drogen en strijken. Wel heeft hij steeds meer ouderdomsklachten als algehele stijfheid van de spieren. Dan hier last, dan daar last: het hoort volgens hem helaas allemaal bij de hoge leeftijd van bijna 93 jaar. Ook Heiko zijn moeder is niet klachtenvrij. Ze heeft erg veel last van de voeten en knieën, loopt daardoor erg moeilijk en komt moeilijk uit de stoel of bank. “Het valt allemaal niet mee” zoals zijn moeder het soms benoemt. Tegelijkertijd verheugen ze zich op onze komst over twee weken. Daar zien ze echt naar uit. Samen vieren we dan Heiko zijn vaders verjaardag, die op 13 augustus 93 jaar oud wordt. Overigens hadden ze ´s middag nog bezoek gehad van kleindochter Elise, haar man Gert en de drie achterkleinkinderen Merle, Daan en Jelte, oftewel “De Bende van Vijf” uit Onstwedde. Die rijden morgen naar een vakantiehuisje in Denemarken en vrijdag door naar ons toe. Het was een zeer aangenaam bezoekje vertelden ze en zorgde weer even voor de broodnodige afleiding.
Wat ook voor afleiding zorgt is de hobby Diamant Painting. Jeetje zeg! Alweer is er een project afgerond. De afbeelding met de klaprozen, die ik in eerste instantie voor mezelf had gekocht. Bij nader inzien zag ik ervan af om er mee te beginnen en zodoende stuurden we die door naar Hoogezand. Volgens mij is die in twee weken tijd afgemaakt. Mooi hoor! Ik begreep, dat we die in augustus meekrijgen naar Ödarp. Lijstje erom en ergens ophangen! “Bedankt, lieve mam!”
Na het telefoongesprek gingen Heiko zijn ouders een broodje eten en wij warm eten. Wij aten sla uit eigen tuin! Met zelf gekochte, gekookte en daarna opgebakken aardappelen. Deze keer geen ijsbergsla, maar een gewone krop. Dat heeft meer Heiko zijn voorkeur. Hij doet er dan alleen een paar hardgekookte eieren door en veel slasaus. Niet mijn smaak! Ik doe er gesneden augurkjes en zilveruitjes door, tomaatjes en een stukje komkommer, een beetje zout en peper en kerrie. Daarna gaat er slasaus door. Ieder zijn smaak! Als vlees deze keer een paar lekkere grillworsten en klaar. Soms kan het ook wel eenvoudig en tóch lekker zijn.