Vanmorgen was het voor ons een herhaling van gistermorgen: vroeg uit bed, op tijd aan het ontbijten en daarna allebei in een auto stappen. De temperatuur was echter 12 graden hoger dan gisteren: minus drie. Opnieuw was het doel deze morgen een autogarage. Nee, deze keer niet voor de Hyundai, maar nu voor de Volvo. “Wat?!? Moet de Volvo naar de garage? Die heeft toch geen onderhoud nodig en is toch ook nooit stuk?” Wel dus. Al langere tijd kreeg Heiko bijna dagelijks een melding op zijn dashboard, dat de ABS van de remmen niet goed meer werkte. De remmen werkten wel goed, maar het antiblokkeersysteem dat erop gemonteerd is, niet meer. Gisteren waren we alvast bij de garage langsgereden en deed de man achter de balie voorkomen, alsof het een bekend probleem was en hij keek er niet echt heel bedenkelijk bij. Vanmorgen waren we tegen acht uur, het was nog donker, bij een garage in Aneby. Eveneens eentje die onder de franchiseformule MECA valt. Net als de garage in Hullaryd waar ik gisteren met mijn Hyundai was.
Op de rit vanaf huis naar Aneby was het mij opgevallen, dat de remlichten van de Volvo wel heel erg vaak oplichten. Dat kon ik nu goed zien, omdat ik achter Heiko aanreed en omdat het nog zo donker was. Zelfs tijdens het optrekken op weg 32, naar een snelheid van 100 kilometer per uur, brandden de remlichten af en toe. Dat was uiteraard niet goed. Toen hij dit noemde bij de garage werd er, in tegenstelling tot gisteren, wel bedenkelijk gekeken. Ze zouden ernaar kijken. We gaven de sleutels af en de man beloofde ons te bellen, zodra ze wisten wat het probleem was en wanneer we de auto op konden halen. De oorzaak van de meldingen was zeer waarschijnlijk een defecte sensorring. Die zit achter de beide voorwielen en is vrij eenvoudig te bereiken. Tegen elf uur belde hij dan ook met de mededeling, dat de beide ABS-sensorringen aan de voorkant kapot waren en vervangen moesten worden. Daarop gaven we toestemming en meteen keek Heiko op het internet wat die ringen kosten.
Er zijn uiteraard verschillende types en de prijzen varieerden tussen de €.10,- en €.50,- per stuk. Dat vond hij een redelijke prijs. Waarschijnlijk zitten de kosten voor de reparatie dan, zoals te doen gebruikelijk, in het uurloon. Via een YouTube instructie filmpje kon Heiko zien, wat er precies moest gebeuren en feitelijk viel dat nog wel mee. De bewuste ring zit achter het wiel en is redelijk eenvoudige te benaderen en te vervangen. Om twaalf uur belde de man van de garage opnieuw. De auto was klaar en kon opgehaald worden. Meteen nadat we ons broodje met een gebakken eitje hadden opgegeten reden we opnieuw naar Aneby, om de Volvo mee terug naar huis te nemen. De factuur ad €.281,- werd ter plekke betaald en was lager dan dat Heiko had verwacht. Op de terugreis gingen de remlichten niet meer spontaan aan. Dat had blijkbaar eveneens met die sensorring te maken. Fijn dat de remmen van de Volvo nu weer te vertrouwen zijn. Dat is wel zo´n veilig gevoel voor de reis naar Nederland.
Onderweg naar Aneby toe had ik nog even een… “momentje”… Heiko reed en daarom wilde ik nog even een foto maken van het dal, tussen Bredestad en Aneby. Dat ligt er nu zo mooi bij! Het witte van de sneeuw, het groene van de dennen en sparren en het rode van de huizen en schuren. Snel pakte ik de camera en wilde meteen afdrukken. “Waarom doet hij niets? Oh, hij zal toch niet kapot zijn?” Nee Joke! De volgende keer even nadenken: je had de batterij in de oplader gedaan, om er zeker van te zijn dat hij niet leeg was. En daar zat de batterij nog in! Daarom zijn deze twee foto´s niet zo scherp…
Op de terugweg zagen we nog een reetje in het jonge bos staan. Altijd leuk. Na thuiskomst ging ik de keuken in. Het was tijd om de kniepertjes te bakken! Het wafelijzer zette ik, net als de vorige keer, op het fornuis. Ja, weer onder de afzuigkap. Alhoewel de geur van de gebakken kniepertjes niet vies is, hoeft het hele huis er niet een paar dagen naar te ruiken. Het eerste bord met de, gisteren gedraaide, bolletjes deeg werd uit de koele voorraadkast gehaald. Het wafelijzer was snel warm en de bolletjes verdwenen een voor een tussen de hete wafelplaten. Meteen vulde de keuken zich met de heerlijke zoete geur van de vanillesuiker. Afzuigkap of niet: de geur krijg je toch altijd een wel beetje in huis. Van het eerste bord werden er ongeveer 40 stuks gebakken, echter het nettoresultaat was plusminus 30 stuks. Er moest uiteraard wel geproefd worden en de modellen die van mij een onvoldoende kregen, gingen direct door naar Heiko. Een dankbare afnemer…
Ongeveer een uur later was het eerste bord leeg en haalde ik het tweede bord vol met de deegbolletjes uit de kelder. Terwijl ik een bolletje op het wafelijzer had liggen, schreef ik de kerstkaarten bij het aanrechtblad. Een wafel, een kerstkaart, een wafel, een kerstkaart, enzovoort. Multitasking heet dat en wij vrouwen zijn daar goed in! Wederom een dik uur later was bord twee ook leeg en nam ik een ruime pauze. Daarna haalde ik, met enige tegenzin, bord drie uit de koele voorraadkast. Zo lang staan vindt mijn rug niet fijn en erbij gaan zitten was geen optie. Bijna tweeëneenhalf uur was ik aan het bakken. De kniepertjes deed ik in verschillende bakken. Twee bakjes voor Heiko zijn ouders, eentje voor Heiko voor onderweg en de rest in bakken voor later. Om samen thuis op te eten. Voorlopig moet je me even niet vragen om kniepertjes te bakken. Ik heb m’n buik er even van vol. Overigens smaken ze weer goed en dat maakt een heleboel goed.
Het was extreem koud en we hadden het verhaal gelezen van noodsituaties. We gingen nadenken over de gevolgen van een onvrijwillige stop met de auto. Stel: je krijgt onderweg pech of je glijdt van de weg af en kunt niet verder rijden. Je hebt geen idee hoe lang het duurt voordat er hulp is. Ondertussen wordt het wel heel erg koud in de auto. Wat is dan handig om bij je te hebben? Waxinelichtjes hadden we altijd al in een krat, achter in de kofferbak van de auto´s liggen. Uiteraard ook een aansteker. Dankzij een tip van Rinske (erg bedankt!) hebben we nu ook een terracotta bloempotje en – schoteltje inde auto gelegd. Daarin kan het waxinelichtje worden geplaatst en dan in de auto worden gebruikt: het zal snel warmer worden. De bekende reflecterende hesjes liggen er altijd al in, even als een gevarendriehoek en een fleecedeken. We besloten om er eens goed over na te denken en dat resulteerde erin, dat we nu iets meer hebben ingepakt.
Naast de genoemde dingen hebben we nu ook zakdoekjes in een bak gedaan. Samen met een regenponcho, lang houdbare koekjes, handen-schoonmaak-doekjes, wc-papier en een hoofdlamp. Dat laatste is een lamp met elastiek eraan, die je om je hoofd kunt doen. Stel dat het donker is als je ergens strand. Dan is een zaklamp erg handig. Maar zo´n hoofdlamp nog handiger. Dan heb je namelijk beide handen vrij. Tenslotte hebben we ook standaard een telefoon oplaadkabel in de auto liggen, zodat we altijd ons mobieltje kunnen opladen. Er kan immers altijd nog stroom in de accu zitten. Ook dachten we aan drinken, maar dat is bij deze lage temperaturen heel snel bevroren en daarmee nutteloos. Of ons pakketje compleet is? Nee, waarschijnlijk niet. Toch is het in dit geval: beter iets dan niets!
Vandaag heb ik een knoop doorgehakt. Sinds november was ik weer als vrijwilligster terug bij Erikshjälpen. Daar schreef ik eerder al heel enthousiast over. Alhoewel ik het daar zeer naar mijn zin heb voelde het niet goed in mijn lichaam. Ik reed om kwart over acht weg en was tegen een uur, half twee weer thuis. Nadien was ik gebroken en moest ik verplicht een paar uur rusten. Zelfs de zondag erna voelde ik nog de lichamelijke gevolgen van die paar uurtjes bij Erikshjälpen. Het was namelijk wel elke keer drie uur lang in de keuken staan, om allerlei broodjes klaar te maken voor de verkoop. Dat lange staan breekt mij op. Het was een moeilijke beslissing, maar vandaag heb ik het vrijwilligerswerk bij Erikshjälpen definitief opgezegd…
De extreme kou neemt af en er komt meer wind. Dat is goed nieuws voor de prijs van elektriciteit. De prijs ging de laatste weken en dagen fors omhoog, maar nu gaat het gelukkig ook snel weer omlaag. Gisteren hield de kou Zweden nog in bedwang. Tijdens de ochtend werd het land gedwongen elektriciteit te importeren, wat een hele ongebruikelijke zaak is. In de ochtenduren lag de prijs nog op historisch hoog niveau. In Zuid-Zweden kostte een kilowattuur, toen het het duurst was, tussen acht en negen uur 463 öre. De prijs was net zo hoog in Svealand. Maar dat is niets vergeleken met onze oosterburen: de Finnen betaalden vanochtend iets meer dan tien kronen (!) per kilowattuur. Normale prijzen zijn meestal rond een kroon of zelfs minder. Voor morgen zijn de verwachtingen, dat de elektriciteitsprijzen flink zullen dalen. In het noorden wordt de prijs gehalveerd. Van gemiddeld 151 öre vandaag, naar 79 öre voor morgen. In het zuiden daalt de gemiddelde prijs van 248 öre naar 176 öre. Het weer wordt de komende tijd zachter en dat is voor de elektriciteitsprijs gunstig. Hebben we de piek gehad?
