Vanochtend waren we al vroeg beneden. Zelf was ik om even over vijf uit bed en Heiko ruim een uur later. In de kamer was het koeler dan normaal. De thermometer gaf daar slechts 18,5 graden aan. Meteen wierp ik een blik op de buitenthermometer. Die hangt aan het keukenraam, bij het terras. Weet je wat die aangaf? Het kwik stond op -18 graden! Da´s wel serieuze vorst te noemen. Heiko liep dan ook meteen door naar de kelder, om de houtkachel weer op te stoken. De pelletkachel had het verwarmingswerk wel overgenomen, maar die heeft blijkbaar onvoldoende capaciteit, om bij deze “extreme” kou het huis op 21 à 22 graden te houden. De pellets vielen de hele nacht onafgebroken in het verbrandingsbakje, maar hij redde het niet, om het in huis aangenaam warm te houden. De pelletsvoorraadbak moet in deze tijd en met deze temperaturen trouwens om de drie dagen bijgevuld worden. Elke keer met een paar zakken pellets. Het verbruik is hoog nu. Toen de houtkachel weer lekker snorde namen we ons ontbijtje, terwijl de temperatuur langzaam weer richting de 22 graden ging.
Na het ontbijt stapten we beiden in onze auto´s. Mijn Hyundai moest namelijk naar de garage in Hullaryd. Ze hadden eindelijk een goede tweedehands buis/ slang gevonden voor mijn airco. Die zou er vandaag ingezet worden. Tegelijk met de nieuwe condensator. We zouden de auto vandaag op tijd brengen en aangezien Heiko toch thuis was, konden we met twee auto´s rijden en hoefden we deze keer geen leenauto mee. We parkeerden de Hyundai op de parkeerplaats voor de garage en liepen de receptie van de garage binnen. De man achter de balie vertelde ons, dat het wellicht vandaag klaar kwam. Het kon misschien ook twee dagen duren… We zeiden tegelijk “Nee, dat gaat niet.” Morgen moet Heiko zijn auto naar de garage en gaan we eveneens beide rijden. Het mooiste is, dat hij vandaag gemaakt wordt. We moesten gewoon afwachten. De man leek niet erg onder de indruk van ons verhaal…
Op de heenreis waren we via het dorpje Frinnaryd gereden en voor de terugweg kozen we de route via Aneby. In Aneby wilde Heiko voor alle zekerheid even langs de garage rijden, waar hij morgen met zijn Volvo moet zijn. Hij heeft sinds een paar weken een melding op het dashboard, waaruit we opmaken, dat het Anti Blokkeer Systeem (ABS) niet meer (goed) werkt. Vooral nu de wegen hier en daar glad zijn merkt Heiko dat af en toe ook. Om aan het einde van de week met een veilige auto naar Nederland te kunnen, wilde hij dit graag gecontroleerd en eventueel gerepareerd hebben. Dat gaan ze morgen doen. Om niet voor verrassingen komen te staan, meldde hij aan de balie nog even welke meldingen hij precies op het dashboard had gekregen. De man achter deze balie was daarvan ook helemaal niet onder de indruk (net als die bij de Hyundai). Dit was echter positief te noemen, want hij vertelde, dat het een bekend en veel voorkomend probleem was. Hij ging er dan ook vanuit, dat dit in een dag prima te repareren was. Met die geruststelling reden we door naar huis.
Tijd voor koffie! Daarna was het weer tijd om vier volle kruiwagens met droog hout naar binnen te halen. De voorraad slinkt nu snel hoor. Maar goed, dat we van Erling ongeveer 10 kuub hout hebben gekregen. Hij wilde er slechts 15 euro per kuub voor hebben en dat is een hele mooie prijs. Terwijl Heiko zich met het hout bezig hield, begon ik in de keuken met het maken van deeg voor kniepertjes. Een paar weken geleden had ik ze ook al gemaakt, maar die hadden een heel groot nadeel: ze waren te lekker en zodoende waren ze binnen een paar dagen op. Heiko bleef erin eten! En ik at er ook een paar… De hoogste tijd om nieuwe te bakken. Dit keer zouden het alleen de traditionele worden, niet die met kaneel. Die waren wel lekker, maar onze voorkeur ging uit naar de traditionele.
Een poosje geleden hadden we Heiko zijn ouders ook een aantal kniepertjes beloofd en onder andere daarom moest de hoeveelheid deeg aangepast worden. De vorige keer had ik van beide soorten (traditioneel en kaneel) elk ongeveer 25 tot 30 stuks. Voor de hoeveelheid van dit keer gebruikte ik vier keer zoveel bloem, suiker, roomboter, eieren en vanillesuiker. Als je het recept wilt hebben, om ook deze overheerlijke kniepertjes te maken, kun je ons altijd even mailen hoor en ik stuur je hem zo snel mogelijk toe! Al met al werd het veel kneed-werk: eerst werd de boter met suiker en vanillesuiker door elkaar gekneed. Daarna moesten de eieren erdoor en tenslotte kwam het meel erbij, wat eveneens goed gekneed moest worden. De grote mengkom was tot de helft gevuld.
Samen gingen we er toen bolletjes van draaien. Prettig geregeld! We moesten regelmatig de handen even inpeperen met meel, want anders bleef er te veel deeg aan de vingers en handen plakken, aangezien de boter te zacht werd. De bolletjes werden ongeveer een kwartier later in de, zeer koele, kelderkast gezet. Daar kunnen ze goed afkoelen en kunnen we er morgen wafeltjes, oftewel kniepertjes van bakken. Grofweg telde Heiko zo´n 120 stuks. Dat moet voldoende zijn. Toch? Heiko wil er (klaarblijkelijk) graag een aantal mee voor onderweg, er gaat een trommeltje vol mee naar Hoogezand en ik wil er zelf uiteraard ook graag een paar achterhouden. Morgen weten we meer. We hebben in ieder geval nog tijd, om indien gewenst nog meer te maken.
Na de middag ging Heiko de kelder in. Dit keer om een paar houtblokken in kleinere stukken te zagen en te hakken. De laatste dagen hebben we de houtkachel een paar keer gestookt en nu was het voorraadje hout op. Voor de houtkachel in de kamer hebben we hele korte en kleine stukjes hout nodig. Het is slechts een klein kacheltje, echter voor een beetje extra sfeer (en warmte) in de kamer is hij net goed van grootte. Het nadeel is alleen wel, dat er geen grote stukken hout in kunnen. Dat moet telkens “op maat” gemaakt worden. Om te voorkomen dat ik er volgende week zonder zit, maakte Heiko weer een voorraadje. Lief hè?
Toen de kolenkit weer gevuld was met houtjes (in de kólen-kit… ja, ja…), stapte Heiko in de auto om een paar sparrentakken te halen. We willen graag weer een julbock, een Zweedse traditie, maken. Het houten geraamte, dat we vorig jaar hebben gebruikt, kan daar dit jaar opnieuw voor van stal gehaald worden. Wel even nieuwe takken halen. Nu wil het toeval, dat er schuin tegenover ons bijna vijfentwintig hectare bos is gekapt en dat de takken van de duizenden sparrenbomen overal op het land op stapels liggen. Daar wilde Heiko een stapeltje vandaan halen voor de julbock. Alleen die sneeuw… De takken liggen allemaal onder een dikke laag, waardoor je ze niet terug kunt vinden. Ook is het zo, dat je geen idee hebt waar je loopt, wanneer je door de dikke laag sneeuw gaat om die stapel takken te bereiken. Om geen onnodig risico te lopen op het breken van benen of enkels, reed Heiko naar een andere plaats. Het reed het pad op tegenover ons huis en knipte van verschillende sparrenbomen in het bos hier en daar een paar takken af. Toen de kofferbak van de Volvo vol was reed hij terug naar huis en legde de takken op een stapel. In de werkplaats, achter de tvättstuga, in de kelder. Zodra ik er zin aan heb kan ik beginnen met het maken van een julbock. Het houten frame van de julbock haalde hij ook meteen van buiten. Daar werden nog een paar schroeven bij ingedraaid ter versteviging, waarmee alles nu klaarstaat voor het maken.
Tegen kwart over drie kregen we een telefoontje van de man van de autogarage in Hullaryd. De Hyundai was weer klaar! Oh, was het echt? Kregen we niet te horen, dat het ontvangen onderdeel wederom niet paste? Of dat er op een andere plek in de motor iets was gevonden wat gerepareerd moest worden? Nee, alles was goed gegaan! De nieuwe condensator zat erin, een nieuwe (inter-) cooler, een nieuwe koelventilator en de nieuwe (tweedehandse) buis/ slang. Op die laatste was het wachten de hele tijd. Nadat alles gemonteerd was hadden ze het systeem gevuld met koelvloeistof (glycol) en maakten ze een tweetal proefritjes. Het werkte allemaal weer zoals het hoorde en we konden zodoende de auto ophalen.
Ze waren echter om vier uur gesloten en dus was het voor ons een kwestie van meteen in de auto stappen en rijden! Precies op tijd stonden we in hun kantoortje en liet de man ons de nota zien. Hij vermeldde daarbij, dat hij ons korting had gegeven vanwege het ongemak en omdat alles allemaal zo lang had geduurd. Op het aantal werkuren had hij 50% korting gegeven en op alle materialen 5% korting. Gelukkig hadden ze een tweedehands buis/ slang kunnen krijgen bij een sloperij in Duitsland. Een nieuwe kost hier namelijk ongeveer €.820,- en deze kost €.280,-. Dat is toch een behoorlijk verschil! Alles bij elkaar was het alsnog een dure reparatie van de airco. Dat zijn we volgend jaar in de zomer gelukkig allang weer vergeten. We kunnen dan echter wel weer gekoeld op stap!
´s Avonds aten we gekookte aardappelen met rode kool en een heel lekker stukje, supermals vlees: fläskkarré. In het Nederlands heet dit procureur, oftewel varkensnek. Het is een veelzijdig stuk vlees. Het kan, zoals ik vandaag gedaan heb, als braadstuk bereid worden. Het vlees had ik vanochtend in de snelkookpan eerst even aangebraden en daarna halve Cherrytomaatjes toegevoegd met bouillon, een paar kruidnagels en een laurierblaadje. Daarna ongeveer een uur onder druk laten sudderen. Het was super, super mals. Heerlijk! Het werd met veel smaak opgegeten, tezamen met de aardappelen en de groente. We zijn nog steeds geen vegetariërs en houden heel erg van een goed stuk vlees. Een zondagsmaaltje!
