Geen widgets gevonden in de zijbalk

Vandaag zou ik het redigeren van het vierde boek van Heiko afmaken! Geen excuses meer! We waren vroeg van bed, want Heiko ging om half acht naar zijn werk. Ik had de hele dag voor me alleen en zou het klusje afmaken. Maar…

Nadat Heiko was uitgezwaaid ging ik onmiddellijk naar boven om het wasgoed op te halen. Ik had vanochtend gezien, dat de wasmand in de badkamer half vol zat. “Daarmee is de wasmachine ook slechts half vol…” Daarom pakte ik nog werkkleding van Heiko erbij. Dan was dat voor de volgende week meteen weer lekker schoon en fris. Dus met een berg wasgoed naar beneden, naar het washok. Daar werd de was gesorteerd en de wasmachine met bontgoed aangezet. Mooi, dat draaide en het duurde een poosje voordat de was kon worden opgehangen. Daarmee kon ik eerst even gaan redigeren!

Toen ik in de keuken kwam zag ik, dat de vaatwasser zijn werk de afgelopen nacht had gedaan. “Och, die kan ik nog wel even leegmaken. Dat duurt niet zo lang.” Tijdens het opruimen van de schone vaat merkte ik op, dat de pot met pads bijna leeg was. “Och, die vul ik even. Dat neemt niet zoveel tijd in beslag.” Nadat alles uit de vaatwasser was opgeruimd ging ik naar beneden voor pads. “Och, ik kan de papier- en plastic(afval-)bak uit de keukenla wel even meenemen en leeggooien in de daarvoor bestemde bak en zak in het stookhok. Daar ben ik dan toch in de buurt”. Mijn moeder zei altijd “Nooit met lege handen lopen” en dat deed ik dan ook maar niet. Het waren uiteindelijk maar een paar stappen extra!

Eenmaal beneden pakte ik een zakje pads en liep het stookhok in. Daar leegde ik de papierbak in de korf met papier voor het aanmaken van de houtkachel en leegde ik de plasticbak in de zak met plastic. “Och, nu ik hier toch ben moet ik maar even kijken of de kachel nog brandt. Dan ben ik daar alvast weer even een uurtje of anderhalf van af”. Het bleek, dat er daadwerkelijk wel een paar blokken hout bij in konden en dat deed ik dan ook dadelijk maar even. Het oog viel me toen op de kattenbak, die ernaast staat. “Och, die moet weer even schoon, want dat is zeker twee dagen geleden. En met dit weer is Ebba bijna niet buiten, waarmee ze haar kattenbak meer zal gebruiken”. Dat was inderdaad het geval. Ik haalde alle “afval” eruit, deed er nieuwe grit bij in en de kattenbak werd direct ook maar even aan de buitenkant schoongemaakt met een sopje. Daar valt immers ook altijd roet van de kachel op. “Mooi, dat is weer aan de kant!”

Met de lege papier- en plasticbak ging ik weer naar boven. “Oei! Ebba is toch buiten geweest! Ze heeft een muisje gevangen en op de trap opgegeten!” Op zich heb ik daar geen moeite mee, alleen laat ze altijd een bloederig tafereeltje achter: daadwerkelijk een beetje (veel) bloed en het galletje liggen dan op “haar traptrede”. “Als ik dat niet meteen opruim moet ik er straks meer moeite voor doen om het schoon te krijgen. Het droogt tenslotte allemaal op en dan is het een vies klusje. Nee, direct opruimen!” Een paar stukken keukenrol gepakt en daarmee de boel schoongemaakt. Alleen bleef er toch nog wel iets op de trede liggen, wat ik er niet zo gemakkelijk af kon halen. “Och, dan maak ik even een sopje. Dan maak ik tegelijkertijd de hele trap even schoon. Die wordt zo vaak gebruikt en zal wel een schoonmaakbeurtje kunnen gebruiken!” Een half uurtje later was alles weer spik en span. Een half uurtje? Ja, ik had de vloer van de kelderhal ook even meegenomen…

Het emmertje met sop en doekje werden weer opgeruimd en ik zou me koffie inschenken. Met het idee, om de laptop aan te zetten. Maar ik bedacht me: “Och, door het schoonmaken van de trap zal de wasmachine inmiddels wel klaar zijn. Dan hang ik nog snel even het wasgoed op het droogrek. Dan kan dat drogen.” Doordat ik had gekozen voor een kort programma was de machine daadwerkelijk klaar en ontvouwde ik het droogrek en hing de kleding op. “Zal ik de wasmachine direct maar weer aanzetten met witgoed? Ja, dat duurt maar een paar minuten”. Zo gedacht, zo gedaan. Ik kon nu met een goed gevoel naar boven gaan. De bonte was kon drogen en de witte was werd gewassen. Top!

Ahhh… Ik zag de kist met aardappelen staan… Meteen kwam de vrij bij me op: “Ja, wat zal ik voor vanavond klaarmaken?” Met die gedachte liep ik weer naar boven. In de keuken trok ik de deur van de diepvries ogenblikkelijk open en keek met een kritisch oog naar de inhoud. “Als ik maar eerst weet wat er voor vlees op het menu komt…” Het was even zoeken en denken, maar uiteindelijk koos ik voor de kabeljauw. Die werd eruit gelegd, zodat we vanavond kibbeling zouden eten. “Och, dan schil ik nog snel even een paar aardappelen. Dat scheelt me straks weer tijd, die ik kan besteden aan het redigeren!”

Met een pan in de hand liep ik op slag wederom naar beneden voor de aardappelen. “Och, als ik toch aardappelen ga schillen, schil ik meteen ook voor morgen. Dan haal ik er straks een paar gekookte aardappelen uit, die ik voor morgen achteruit leg. Die kunnen we dan morgen gebakken eten.” Ja, dat was een goed idee. De pan werd goed gevuld en het schillen kon beginnen. Nog even de kachel weer bijvullen. Toen daadwerkelijk aan het schillen! Alleen zijn de grote aardappelen uit eigen tuin op en liggen er alleen nog maar kleinere. Daarmee duurde het schillen toch iets langer dan verwacht. “Och, ik kan de hele middag nog achter de laptop blijven zitten. Dan komt het klusje echt wel af!”

“Och, nu toch eerst maar even dat kopje koffie. En die neem ik in de serre”. De rug begon meer op te spelen, waardoor inname van nicotine zeer gewenst was. Op het moment, dat ik daar de nieuwspagina van SVT op mijn mobiele telefoon opende schrok ik een beetje. Er werd namelijk veel geschreven over de storm “Otto”. Daar hield ik veel informatie over op, waarna ik het bewaarde voor de site. Na de pauze ging ik eerst nog even de kachel weer bijvullen en toen ging ik dan ook écht achter de laptop zitten. Voor de website… Heiko had de blog voor gisteren al behoorlijk gevuld met het verslag van zijn dag. Daar kwamen alleen nog een paar foto´s bij. “Even denken… Wat kan er op de blog van gisteren?” Natuurlijk: Jelte! En de storm. “Wat gaat dat voor ons betekenen? Komt de storm in onze buurt?” Daar werd nog weer meer info over opgezocht, de info van mijn mobiele telefoon gehaald en uiteindelijk verwerkt op de blog. Die was weer klaar!

In de tijd achter de laptop had ik mijn broodje gegeten. En mijn drinken opgemaakt. Ik heb altijd een flesje daarbij in gebruik en die wilde ik weer even vullen. Eenmaal bij het aanrecht aangekomen merkte ik, dat de kabeljauw al een beetje ontdooid was. “Och, als ik die nu in blokjes ga snijden, nu het nog een beetje bevroren is, gaat het gemakkelijker dan dat ze helemaal dooi zijn”. Ja, dat is een feit. Dan toch maar…? “Ja! En dan maak ik ook heel snel het beslag daarvoor. Dan staat het alvast klaar wanneer Heiko komt. Kunnen we even rustig praten onder het genot van een kopje koffie, zonder dat ik dan nog alles moet voorbereiden. Dan wordt het eten uiteindelijk ook zoveel later…”

De kabeljauw werd gesneden en kreeg meteen citroen, zout en peper op de kop, zodat die in de vis konden trekken. Het beslag werd gemaakt van bloem, eigeel en bier. “Potverpielekesnogaantoe! Staat er altijd wel een blikje bier in de koelkast, behalve nu!” Dus zat er niets anders op dan weer naar beneden te gaan. Nog even bij de kachel kijken. “Och nee! Die is uitgegaan!” En dat ding weer aan de praat krijgen… Grrr… Er een paar dunne blokjes hout in gedaan en vele stukjes krantenpapier. In bollen. Die in brand gestoken en maar hopen, dat het allemaal later branden zou. Nee! Alleen het papier was opgebrand… Nog een keer… Nog een keer! Al met al was het rond half vier, dat de kachel weer brandde en dat er weer rook uit de schoorsteen kwam. “Man, man, man, Joke! Had daar dan ook eerder naar gekeken!”

Een half uurtje later kon ik eindelijk rustig achter de laptop gaan zitten, want het beslag voor de kabeljauw was klaargemaakt, de worteltjes waren alvast in een pannetje gedaan en de aardappelen waren inmiddels gekookt. Daarvan was de helft in een bakje gedaan voor morgen en van de rest zou ik voor vanavond puree maken. Het is al een poosje geleden, dat ik kabeljauw in de frituur had gehad. “Och, ik haal de frituurpan nog even van beneden. Dan staat die ook alvast klaar”. Je raadt het al: beneden was ik helemaal vergeten, dat de witte was nog in de machine zat. Ja, dan moet je die eerst weer ophangen natuurlijk. Het kon trouwens ook nog maar net allemaal bij het droogrekje opgehangen worden…

“Och, is het al zo laat?” Heiko zou nog even via de supermarkt om een paar boodschapjes op te halen. Alleen moest hij wel weten wát hij moest halen! Snel maakte ik voor hem een lijstje. Vaak doe ik dat op de volgorde van de winkelindeling. Dit keer was ik daar niet zo precies in, omdat de tijd gewoon ontbrak. Ik hoopte maar, dat hij niet een paar keer de hele winkel door moest, omdat ik het niet goed had opgeschreven… Later bleek, dat hij eerst het lijstje even had bekeken en het meeste wel onthouden had. Toen hij dan in de winkel bij de diverse schappen langsliep, wist hij ongeveer nog wat er op het lijstje stond. Handig, zo´n “onthoud-knopje!”

“Hé, Heiko!” Het was rond de klok van vijf, dat Heiko met een paar tassen vol boodschappen in de keuken stond. We begroetten elkaar en begonnen op te ruimen. In de tussentijd maakte ik voor ons beide een kopje koffie en namen we die “”in alle rust” in de kamer, zittend op de bank. Elkaars dagen werden even doorgenomen. Dat doen we altijd, als Heiko aan het werk is geweest. Leuk, om die verhalen van hem te horen! “En hoe zag jouw dag eruit?” vroeg Heiko aan mij. “Och, wat zal ik zeggen? Ik heb nou niet het idee, dat ik zoveel gedaan heb…” Heiko keek ineens vol verwachting bij het stellen van zijn volgende vraag: “Dan had je tijd voor het redigeren van het boek? Is het klaar?” “Redigeren? Boek? Ahhhhh…”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


CAPTCHA Image
Reload Image

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.