Op half elf stapten we in de auto. Ons doel was Tranås. Verrassend… Maar dit was met een bijzonder doel: daar zou Örtengren om twaalf uur zijn nieuwe zaak officieel openen! Vooraf haalden we nog een paar boodschapjes, waardoor het een efficiënt ritje werd. Onderweg was de omgeving een lust voor het oog: het frisgroene blad aan de bomen en struiken! Zover het oog rijkte. Genieten hoor…
We waren nog boodschappen aan het doen, toen het wel erg druk was in het centrum van de stad. “Wat zou er aan de hand zijn?” Bij de winkel Öob vroeg ik een medewerker, maar die kon mij geen antwoord geven: ze wist het gewoon niet. Net toen ik naar buiten ging en de boodschappen in de kofferbak wilde leggen hoorde ik een fanfare aankomen. Wat plezant! Een groot korps is het niet, waarschijnlijk rond de 25 personen. Lawaai hadden ze echter wel voor 50! Mooie muziek waar je vrolijk van werd!
Om kwart voor twaalf reden we naar de nieuwe locatie van Örtengren. De oude bus garage is nu omgedoopt tot “Örtengrens Trädgård´n”. Toen we de straat inreden zagen we al vele auto´s langs de weg staan en eveneens op de parkeerplaatsen binnen de hekken. Op het binnenterrein liepen vele mensen rond. We hadden geluk en konden de auto precies op de eerste parkeerplaats op het binnenterrein parkeren. Een daalders plekje. Heiko liet me het terrein zien en een deel van de gebouwen. Op het buitenterrein stond ook een grill, waar twee mannen de hele dag al bezig waren geweest om worstjes te braden. Die waren gratis voor alle belangstellenden en de worstjes met brood werden gretig afgenomen. Het was twaalf uur, dus wij lusten er ook wel eentje. Ze waren goed!
Ik moet eerlijk zeggen dat het aanbod aan planten, struiken en bomen behoorlijk groot was. Eveneens viel het me op dat het er zo netjes uitzag. Een groot verschil met de oude locatie, waar simpelweg te weinig ruimte was om alles ruim uit te kunnen stellen. Ook binnen in het winkelgedeelte zag het er netjes uit. Het aanbod was mooi gepresenteerd. Met drie man sterk stonden ze achter de balie de klanten te helpen met afrekenen. Er werden goede zaken gedaan. Net na twaalf uur kwam Kenth Örtengren naar buiten met een lint en een schaar. Dat lint spande hij tussen de twee toegangshekken. Vervolgens kwamen zijn ouders erbij en knipte zijn moeder het lintje door. Daarmee was de nieuwe locatie officieel geopend! Uiteraard een heel bijzonder moment voor de 58-jarige Kenth en zijn ouders. We hebben nog een kort rondje geslenterd langs de bloemen en met een paar mensen gepraat en kochten nog twee zakken met pootaardappelen. Nu de groentetuin weer mooi schoon is, dat wil zeggen onkruidvrij, is het tijd om die in gebruik te gaan nemen.
Na terugkomst ging Heiko nog even naar buiten. Ik was in de keuken bezig en daar kon ik hem even niet bij gebruiken. Hij ging verder met het schoonmaken van de border langs de oprit. Daar was hij al eerder aan begonnen, maar toen begon het te regenen. Nu kon hij er weer een paar uurtjes aan besteden. Er zit erg veel onkruid in dat stukje border. Onkruid met hele vervelende kleine worteltjes. Om dat weg te krijgen moet feitelijk de grond diep omgewoeld worden en moeten alle kleine worteltjes eruit gehaald worden Een nagenoeg onbegonnen werkje, maar toch… Heiko vindt het een uitdaging, om het schoon te maken en daarmee langdurig netjes te houden. Het is nog niet af, want tegen half vier riep ik hem naar binnen. Onze gasten zouden binnen een half uur arriveren.
In huis maakte ik alles verder in gereedheid voor ons bezoek. We hadden namelijk onze vrienden uit Västorp, Erling en Britt uitgenodigd. Die zouden tegen vier uur bij ons komen. Eerst een kopje koffie met een stukje rijstevlaai en daarna warm eten. Die rijstevlaai is inmiddels een bewezen succes en dat wilde ik onze Zweedse vrienden ook eens voorzetten. Dat kennen ze hier niet. Nou weten we inmiddels, dat deze twee Zweden wel alles willen proberen en nergens “nee” tegen zeggen. Het voorbereiden ging weer leuk: de vlaaibodem had ik vanochtend klaargemaakt, vanmiddag de slagroom geklopt. Voor het warm eten namen we zelfgemaakte kibbeling. De “torsk” oftewel kabeljauw werd alvast in kleine stukjes gesneden en vervolgens werd het mengsel alvast klaargemaakt. Het mengsel van meel, bier, peper, zout en citroen. Uiteindelijk kwam alles tijdelijk in de koele kelderkast. De hele keuken op de kop. Het was een waar slagveld. Wel met het eindresultaat, dat alles voor de middag en avond klaar stond.
De buurtjes waren stipt op tijd en gaven ons een doosje heerlijke chocolaatjes. Daarna kwam een regen van complimenten over de netheid van de tuin en de carport. Die namen we natuurlijk graag aan, want dat streelt immers een zekere “ego”… We zeiden eigenlijk alle vier tegelijk, dat het toch alweer een poosje geleden was, dat we elkaar hadden gezien en gesproken. Maakt niet uit: het moment telt! Het was meteen gezellig en we spraken over van alles en nog wat. Uiteraard over de rijstevlaai. Erling herhaalde mij meteen: “raistinflaj”. Hij bedankte ons meerdere keren voor de “raistinflaj”. Hij vond het erg lekker, vond het een fantastische naam, maar kon het niet zo goed uitspreken. Toch probeerde hij het regelmatig en dat klonk erg grappig!
Beide keken ze eerst wel een beetje verbaasd toen we het eten serveerden. Ze namen afwachtend een paar kleine stukjes gebakken vis. Ze proefden en… Toen was het klaar: ze vonden het heerlijk! Ze schepten, gelukkig maar, nog een paar keer op, waarmee duidelijk werd dat ze het écht lekker vonden. Als toetje was er yoghurt met blåbär en ook dat werd goedgekeurd. Met een volle buik namen we daarna weer plaats in de woonkamer. Het was wederom een zeer gezellig samenzijn. We hadden nog het spel Kezen willen spelen, maar daarvoor was het inmiddels te laat geworden: we hadden onze tijd verpraat! Toen ze weggingen nam Erling zijn pet nog eens weer af en zei “raistinflaj!”. Oftewel “Bedankt en Tot Ziens!” Een nieuwe groet is ontstaan!
