Een aantal urenlang hoorde je in Ödarp het gebrul van de motorkettingzaag vandaag. Heiko was weer eens aan de gang. Gisteren had hij alle blokken gekloofd en nu moest er weer nieuwe voorraad gemaakt worden. Met zijn beschermende kleding en helm op ging hij de, door buurman Erling gebrachte, boomstammen te lijf. “Onder barre omstandigheden hoor!” vertelde hij me later. Het was dooi. De smeltende sneeuw van de takken boven zijn hoofd drupte hem in de nek… De sneeuw, die nog op de boomstammen lag veegde Heiko er eerst met zijn handschoenen af. Zo kon hij zien waar hij precies moest zagen. Daarna ging de kettingzaag erin, om ze in stukken van 35 tot 40 centimeter te zagen. De pallets, die hij op het gras had neergelegd voor Erling (zodat die daar de boomstammen op kon leggen) kwamen ineens weer vrij! Die twee legde hij naast elkaar en daarop stapelde hij de gezaagde blokken.
Het benzinereservoir van de kettingzaag werd twee keer bijgevuld. Zoveel zaagwerk was er al gedaan. Op dat moment vond Heiko het wel voldoende en hield hij het voor gezien. Er lag inmiddels weer genoeg voorraad voor het kloven. Het was zijn bedoeling, om meteen na de lunch daarmee bezig te gaan. Het zagen was jammer genoeg niet het beste werk voor zijn rug en zodoende leek het mij beter, dat hij even niet verder ging met het hout. De afgelopen nacht had hij niet goed geslapen vanwege kramp in de benen. Dat was dan weer het gevolg van het lange staan bij de klover gisteren. Ondanks zijn medicatie voor de nacht, kreeg hij een paar keer in zijn slaap kramp in de benen. Een gevolg van die vervelende polyneuropathie. Het leek mij daarom beter dat de rug een beetje gespaard werd. Ik kwam met een beter voorstel…
In zijn “zaagtijd” had ik de digitale administratie weer bijgewerkt en een paar huishoudelijke taken gedaan. Ik had mezelf net een kopje koffie ingeschonken, toen vriendin Phaedra via een WhatsApp-berichtje voorstelde om te bellen. Wat een leuke verrassing! Even later hoorden we daadwerkelijk elkaars stemmen. We begonnen meteen te praten en gingen eigenlijk daar verder, waar we de laatste keer waren gestopt. We spraken over koetjes en kalfjes, echter ook over serieuze zaken. Het leven bestaat immers niet alleen maar uit mooie en leuke dingen. Helaas… Al met al babbelden we (overigens heel gezellig hoor) bijna anderhalf uur! Hoe kan dat toch? Had Phaedra zoveel te vertellen? Ja, wij beide! En om eerlijk te zijn waren we nog niet eens uitgesproken. Dat zullen we ook nooit worden. Er is en blijft altijd wel iets om met elkaar te bespreken.
Dat voorstel van mij was, om te beginnen met de puzzel die ik gisteren in Aneby had gekocht. Die van 2.000 stukjes. Ik stelde voor, om samen te beginnen met de rand. En dat vond Heiko meteen een ontzettend goed idee! Na ons broodje van tussen de middag werd direct de tafel leeggemaakt en de inhoud van de puzzeldoos daarop gelegd. Alle stukjes controleerden we op stukjes met een rechte kant. Toen we alles voor de rand uit de tweeduizend stukjes hadden gezocht, sorteerden we tegelijkertijd ook een groot deel van de stukjes, die nagenoeg dezelfde kleur hadden. Onder andere veel roze van de boom en blauw van de lucht. Die deden we in aparte boterhamzakjes. Je had ze immers toch al in je handen. De rand hadden we vervolgens vrij snel in elkaar, al ontbraken er nog wel een paar stukjes. Ik moet zeggen dat het erg, maar dan ook erg verslavend is… Vriendin Marijke uit Z. had me er al voor gewaarschuwd en ze had gelijk…
Na de rand wilde ik een deel dat een van mijn lievelingskleuren had (donkerroze) aanpakken. Het was een in bloei staande fruitboom, linksboven in de puzzel. Inclusief de reflectie op een natte boulevard, linksonder in de puzzel. Heiko begon rechts bovenaan met de lucht. Na anderhalf uur onafgebroken puzzelstukjes zoeken, passen en terugleggen (althans de meeste) hadden we toch een leuke hoek ingevuld. Toen was het de hoogste tijd voor een kopje koffie. Even bij de tafel weglopen. Het kopje koffie was echter vrij vlot leeggedronken, om zo snel mogelijk terug te gaan naar de keukentafel. Nooit gedacht dat ik dat zou doen! Op enig moment stagneerde het succes een beetje en werkten we samen aan hetzelfde hoekje. Ik merkte op, dat Heiko een andere methode hanteerde dan ik. Mijn “strategie” is, dat er erg veel naar de kleur en de afbeelding op het puzzelstukje wordt gekeken en om via de afbeelding op de doos, de juiste plek voor het stukje probeer te vinden.
Of andersom: als er ergens een opening in de puzzel zit, kijk ik op de doos om te zien wat daar zou moeten komen qua kleur. Vervolgens zoek ik naar het betreffende stukje. Heiko kijkt een beetje naar de kleur van het puzzelstukje, echter vooral naar het model. “Daar moet eentje met drie oren”. “Ehhh… Wat bedoel je?” “Nou, eentje met drie uitsteeksels”. Even later: “Daar moet iets met een hartje rechts”. Oké… Ieder zijn eigen manier, zeg ik dan maar. Het ging samen wel even een stuk sneller in ieder geval. Leuke hobby hoor! Wel een erg tijdrovende! De eerste vierkante centimeters zijn vanmiddag gelegd. Tegen vijf uur lukte het ons, om ons los te rukken van de puzzel, om met het eten te beginnen. De kloofmachine is niet meer gestart en daarmee heeft het lichaam van Heiko een welverdiende rust gekregen.
Een paar weken geleden hadden we voor het eerst gezien, dat men “iets” deed met het bos tussen Bordsjö en Blå Grindar. Het bos langs het kronkelpaadje, die wij vaak rijden van en naar Aneby. Al snel bleek, dat het ging om het uitdunnen van het bos. Puh! We waren blij, dat het niet allemaal gekapt werd. 25 Hectare tegenover ons was voor onze breinen eerst genoeg! Onder andere vele berkenbomen moeten daar plaatsmaken, om zo de achterblijvers meer licht en voeding te bieden. Een hels karwei, want men moet door een behoorlijk dicht bos, met een relatief grote machine. Met de forwarder, die kapt, zaagt en weglegt. Deze forwarder was echter niet zo groot als die tegenover ons huis aan het werk was. Daarbij komt, als men een paar bomen gekapt heeft, men vanzelf meer ruimte krijgt.
Die gekapte bomen worden inmiddels alweer uit het bos gehaald. Er lagen langs de weg dan ook al een paar behoorlijke stapels. Een machine viel behoorlijk uit de toon. En hij deed “ander” werk. We hadden al gezien, dat er een brede strook bos volledig gekapt was. In eerste instantie dachten we, dat dat was voor de machine die de bomen weg moet halen, om ze naar de weg te brengen. Maar gisteren zag ik, dat het lijkt, alsof er een weg wordt aangelegd. Niet alleen voor de machines. Toen ik dat Heiko vertelde, zei die meteen, dat het misschien alsnog voor de bouw van de windmolens was. Maar het bouwen gaat niet door! Toch? We kregen beide een vieze smaak in de mond: zouden ze er toch komen? Binnenkort gaan we her en der maar eens informeren…
Je bent aan het skiën en krijgt van de lichamelijke inspanningen trek. Dan zou je wel een Big Mac lusten: “Was er maar een McDonalds in de buurt!” Nou, die is er in Zweden! De enige echte McSki van de héle wereld staat namelijk in Lindvallen. Een skigebied, in feite meer een wintersportgebied, in de Zweedse provincie Dalarna. Een uniek concept van McDonalds, dat daar al sinds 1996 te vinden is. Het handige van het concept is, dat men de ski’s niet uit hoeft te doen, want het is als het ware een McDrive voor op de ski´s. Men kan, als men zou willen, zo de skilift inlopen om de bestelling op te peuzelen. Eenmaal boven aan de berg is de maag gevuld en kan men er weer vol-ledig tegenaan. Wil men toch liever zittend eten? Naast de McSki zit ook het gewone McDonalds restaurant. Ik zou haast zeggen: uiteraard! Maar als men dat zo lekker vindt, waarom zie je de McSki dan niet in meer skigebieden? Of wil men op de berg juist genieten van de lokale specialiteiten? Hier in Zweden de Våfflor, de wafels en in Duitsland de Apfelstrudel? Wie het weet mag het zeggen.
