Voor de verandering was het niet Heiko die op Marketplace keek, maar ik deze keer. Ja, echt! En wat kwam ik daar tegen? Een puzzel van 2.000 stukjes. Aangezien Heiko zoveel plezier heeft beleefd aan het maken van de puzzel rond de kerstdagen, dacht ik hem hiermee te kunnen verrassen. Ze vroegen er slechts vijf euro voor. Mocht Heiko het niet leuk vinden was er geen man overboord. De verkoopster gaf me al snel een positieve reactie en zodoende reed ik vanochtend naar Aneby, om de puzzel te halen! Niet alleen voor de puzzel hoor. Ik had op nog een artikel geboden en ook die kon ik kopen en ophalen. Eveneens in hetzelfde dorp.
Dat was een schoenenveger, een schoenen-schoonmaakborstel, voor bij de voordeur. Een ontzettend handig apparaatje! Zo eentje hadden we ook al eens gehad, maar die was af en is ondertussen in de kachel beland. Tenslotte moest ik nog bij de apotheek langs en dit alles kon ik mooi combineren. Toen ik thuiskwam was Heiko blij verrast met de puzzel. Even wilde hij in paniek raken, toen hij zag dat het om 2.000 stukjes ging in plaats van 1.000 zoals die net gemaakt is. Op het moment, dat ik hem beloofde om hem af en toe te helpen, werd hij weer rustig en was het goed. Succes!
Op mijn terugreis vanaf Aneby had ik, in tegenstelling tot de heenreis, het zonnetje erbij! Dat leverde weer schitterende plaatjes op. Gelukkig had ik mijn fotocamera mee (wanneer nou niet) en kon ik het een en ander “vereeuwigen” zoals dat zo mooi heet. Wat blijft het sneeuwlandschap me boeien. En helemaal met een (nagenoeg) wolkeloze blauwe lucht erboven. Dit soort plaatjes maakt me vrolijk en blij. Zo is een autoritje naar Aneby geen straf, maar een plezierritje. Na morgen zal de sneeuw langzaam verdwijnen, want dan blijven de temperaturen ongeveer een week lang boven nul. Daarna zal deel drie van de winter komen. Heerlijk!
Vanmorgen was Heiko nieuwsgierig of de muizenval zijn werk had gedaan. Want “Oh wee, als je aan zijn Volvo komt!” Die muis had strafpunten gekregen en was aan de beurt! Voorzichtig deed Heiko de motorkap omhoog en met buitengewone interesse keek hij naar de plek, waar hij gistermiddag de muizenval had neergezet. Ja, de muis had de pindakaas niet kunnen weerstaan en was vervolgens in de klem gekomen. Over en uit. Deze muis vernielt in ieder geval niets meer aan de Volvo. De isolatiedeken van de motorkap had hij immers al beschadigd. Om te voorkomen, dat een familielid van deze muis de honneurs gaat waarnemen, zette Heiko de muizenval toch nog maar even terug. Overigens is het plaatsen van een muizenval natuurlijk wel een “motie van wantrouwen” jegens Ebba. Zij vangt in principe alle muizen hier in de buurt. Beetje jammer dit…
Bijna de hele dag was Heiko bezig met “zijn” brandhout. De gezaagde blokken van gisteren heeft hij vandaag een voor een in zijn handen gehad en voor de bijl gezet. De bijl van de kloofmachine uiteraard. De gekloofde stukken stapelde hij op en als het stapeltje te hoog werd, begon hij aan een volgende. Ondertussen wordt het erg benauwd in de schuur. Man, man, man, wat een gekloofd hout! Hoge stapels kijken me dreigend aan. Dreigend in de zin van: “Blijft het staan of valt het naar voren als ik erlangs loop!” Zodra het enigszins weer mogelijk is, om met de zitgrasmaaier en het zelfgemaakte aanhangertje het hout op te halen en naar de houtstek te brengen, gaan we dat maar rappies doen.
Morgen moeten er eerst weer een aantal boomstammen in kleine stukjes gezaagd worden. Je kunt inmiddels wel heel duidelijk zien, dat de stapel boomstammen afneemt en de stapels gekloofd hout toeneemt! Het is alles bij elkaar erg veel werk, om je eigen houtvoorraad voor twee jaar aan te leggen en op pijl te houden. Blij toe, dat Heiko het leuk werk vindt. Over de wintermaanden is er geen werk bij Örtengren en daarmee is dit “klusje” een mooie invulling van zijn vrije tijd. We zijn blij, dat er weer nieuw brandhout bijkomt, want aan de andere kant gaat er op dit moment ook heel veel in vlammen op.
De voorraadbak met stookhout moest alweer bijgevuld worden. Er was weer ruim een kuub hout verstookt sinds vorige week maandag. In de grote houtstek, waar we nu het hout uithalen, lag ongeveer dertig kuub en die houtstek is verdeeld in vier compartimenten. Een deel, met zeg maar ongeveer zeven kuub, is nu bijna leeg. Dat betekent, dat er nog ongeveer eenentwintig kuub droog stookhout ligt. Als we daadwerkelijk een kuub per week verstoken kunnen we dus nog eenentwintig weken vooruit. Dan is het mei en zijn de temperaturen inmiddels flink gestegen. Mooi! Uit dit rekensommetje blijkt, dat we voldoende hout verzameld hebben! In de berging, achter de carport, werden vervolgens nog aantal reststukjes planken in kortere stukken gezaagd, zodat een volgende keer ook zij de kachel in kunnen. Goed bezig, Heiko!
Gisteren schreef ik, dat er vooral negatief nieuws was. Maar niet vandaag! Ik las namelijk, dat voor het eerst in de medische geschiedenis een drone een cruciale rol heeft gespeeld bij het redden van een mensenleven! Dat was in december vorig jaar, in de plaats Trollhättan in Zweden. “Een autonome (zelfstandig vliegende) drone leverde een defibrillator af, die het leven van een 71-jarige man daarmee wist te redden. De man was sneeuw aan het scheppen op zijn oprit, toen hij een hartstilstand kreeg. Dankzij de combinatie van een onmiddellijke noodoproep, het snelle optreden van een toevallig passerende arts en de snelle levering via de drone van een automatische externe defibrillator (AED), kon zijn leven gered worden. De tijd vanaf het alarm tot de AED veilig op de stoep van het incidentadres werd afgeleverd, bedroeg iets meer dan drie minuten! De passerende arts was onderweg naar mijn werk, toen hij de man in elkaar op zijn oprit zag liggen. Hij haastte zich om te helpen. Reanimatie werd gestart en 112 werd gebeld. Enkele minuten later zag de arts iets boven zijn hoofd vliegen: het was een drone met een defibrillator! Na de eerste behandeling ter plaatse werd de patiënt met spoed naar het ziekenhuis gebracht en is nu volledig hersteld!” Fantastisch nieuws!
Een ander nieuwtje ging over de trein tussen Zweden en Noorwegen. Die staat stil door extreme kou! “Dit weekend reden er geen treinen op het traject tussen het Zweedse havenstadje Luleå en de Noorse kustplaats Narvik. Dit had alles te maken met de extreem lage temperaturen. Het SMHI, de Zweedse KNMI, verwachtte temperaturen tot onder de -40 graden. Het probleem was niet zozeer, dat de treinen door het koude weer niet konden rijden: de techniek van de rijtuigen is daar prima tegen bestand. Het stilleggen van “Tåg 96” (“Trein 96”) is echter een voorzorgsmaatregel voor als de treinen, om wat voor reden ook, tot stilstand zouden komen. De route tussen Luleå en Narvik gaat, ten noorden van Kiruna, namelijk voor een groot deel door onbewoond gebied. Er zijn ook geen wegen in de buurt, waardoor in het geval van een storing, een eventuele evacuatie niet op tijd tot stand kan komen. Dit zou door de kou gevaarlijke situaties op kunnen leveren voor de inzittenden. Het noorden van Scandinavië gaat, niet voor het eerst dit winterhalfjaar, door een extreem koude periode. De -40 werd net niet bereikt, maar met een minimumtemperatuur van -38,7 graden in Gielas werd het toch extreem koud. In Luleå zelf, waar “Tåg 96″ normaal gesproken aan zijn traject begint, daalde de temperatuur gisteren tot een voor daar zeer lage temperatuur met -27,5 graden Celsius.”
