Vanochtend stond volledig in het teken van het bezoek aan de afdeling Smärtenheten, pijnbestrijding, in het ziekenhuis in Eksjö. Ik had een vragenformulier gekregen, die ze vandaag ingevuld wilden ontvangen. De laatste twee dagen had ik, samen met Heiko, dit formulier ingevuld. Ze vroegen onder anderen wanneer de pijnen waren begonnen, waar ze zitten, welke medicijnen momenteel gebruikt worden en al zijn gebruikt, of er fysiotherapie was geprobeerd of acupunctuur, tens behandeling, operaties en eerdere en onderliggende ziekten. Dat was in het Nederlands vrij snel ingevuld. Toen moest het nog in het Zweeds. Met behulp van Heiko, Google Translate en woordenboeken werd het document uiteindelijk ingevuld. Er werd een Word-document van gemaakt, zodat het (naar ons idee) duidelijker werd.
Rond tien uur vertrokken we uit Ödarp. Ondanks het feit, dat het slechts een half uurtje rijden is, willen we niet graag voor dergelijke afspraken te laat komen en dat lukte weer. Tegen kwart voor tien zaten we in de wachtkamer, waarna we om even na elven werden opgeroepen en naar een behandelkamer werden begeleid. Het vragenformulier en de geprinte antwoorden werden afgegeven en we kregen van een zeer vriendelijke verpleegkundige allerlei informatie over de afdeling en tevens werd globaal het verloop van de afspraak verteld. Toen kwam de specialist. Die had de antwoorden gelezen en begon met het stellen van allerlei vragen. Daarna vond een fysiek onderzoek plaats. Daar ben ik altijd erg nerveus voor, omdat men de rug dan nog pijnlijker maakt. Deze arts ging heel voorzichtig te werk gelukkig.
Hij vertelde, dat hij waarschijnlijk wel iets voor mij kan betekenen! Dat klonk me als muziek in de oren! Hij legde uit, dat de zenuwuiteinden in de rug en aan de achter- en zijkanten van mijn bovenbenen (neuropatische pijnen) momenteel sterk geïrriteerd zijn en overgevoelig: sensitisatie. Thuis heb ik even opgezocht wat dat betekent: “Het wordt steeds duidelijker, dat het ervaren van pijn te maken heeft met allerlei netwerken (o.a. zenuwen, hersenen en hormonen) die elkaar onderling beïnvloeden. Bij chronische pijn is er een complexe ontregeling van deze systemen, waardoor de hersenen hebben geconcludeerd, dat er sprake is van een bedreiging voor het lichaam. De verschillende systemen staan op scherp en ongevaarlijke aanrakingen of bewegingen kunnen al voor pijn zorgen. Deze overgevoeligheid van het zenuwstelsel wordt sensitisatie genoemd… Het attendeert op een “overbelast systeem” zenuwstelsel, wat vaak betekent, dat alles wat er in het leven of lichaam gebeurt (is), niet meer goed genoeg verwerkt kan worden. Gewoon omdat het te veel is.”
Het komt erop neer, dat de zenuwen en zenuwuiteinden eerst tot rust moeten komen, alvorens men met de daadwerkelijke pijnbestrijding kan beginnen. Die behandeling zal bestaan uit injecties. Zou hij mij ze nu toedienen werden de zenuwen en zenuwuiteinden alleen nog maar meer geïrriteerd, wat veel meer pijn zou betekenen. Wat er te zijner tijd geïnjecteerd wordt en waar en hoe vaak is niet ter sprake gekomen. Voor de komende vier weken krijg ik extra medicijnen: Amitriptyline en Gabapentine. Amitriptyline is een antidepressiva, maar bij inname in kleine doseringen helpt het tegen pijn. Gabapentine is een anti-epileptica, maar wordt ook voorgeschreven bij zenuwpijn. Het gebruik van deze medicatie wordt heel langzaam opgebouwd tot driemaal daags twee tabletten (uiteindelijk pas op de negende september) vanwege de bijwerkingen. Voor de nacht moet ik nu een amitriptyline nemen. Daarnaast kreeg ik Versatis pleisters voorgeschreven, die lidokan bevatten. Dat is een middel die pijn in de huid moet verzachten. De “specialistläkare”, de specialist belt op 21 september aanstaande om te informeren of de pijn beter is geworden. Mocht dat het geval zijn, dan wil hij op dat moment een afspraak maken voor het toebrengen van de injecties.
Met een positief gevoel verlieten we de afdeling pijnbestrijding. Dat de arts denkt dat hij de pijn kan verminderen is toch onvoorstelbaar? We besloten meteen maar naar de apotheek te gaan. Die zit nagenoeg naast deze afdeling, eveneens in het ziekenhuis. Eerst keek ik nog even in mijn digitaal dossier op 1177 en daar stond alleen nog maar een digitaal recept voor Amitriptyline in. Waarschijnlijk was de arts de gegevens op dat moment nog aan het invoeren. Daarom gingen we eerst naar het restaurant, om iets te eten. Het was inmiddels ruim over twaalf. Ja, we waren een uur met de specialist in gesprek geweest. Heerlijk, dat men alle tijd neemt zonder ook maar een keer op de klok te kijken. We lieten ons verrassen door koffie met een kötbullar broodje met rode bieten salade. Na de lunch gingen we wederom naar de apotheek. Ook nu keek ik eerst even op 1177. Helaas stond alleen het eerder genoemde recept erin vermeld. We moesten terug naar de afdeling pijnbestrijding om navraag te doen.
De arts verontschuldigde zich en voegde het recept alsnog toe. Wel onder een andere naam, waarmee de apotheker rekening moest houden. Oké! Daar gekomen stond alles keurig genoteerd en kon ik de medicijnen meekrijgen. Toen ik moest afrekenen realiseerde ik me ineens, dat de Versatis pleisters volgens de arts rond de 1.000 sek, 100 euro, zouden kosten en de nota die ik nu onder ogen kreeg was veel lager. Wat bleek? De pleisters stonden ook nog niet in hun systeem! De tabletten eerst maar betaald, om vervolgens nogmaals terug te gaan naar de afdeling. Toen kregen we duizend verontschuldigingen: “een keer mag iets fout gaan, maar toch geen twee keer?” Uiteindelijk overhandigde de apotheker mij de Versatis pleisters. En ik had geluk: ik had al zoveel van mijn eigen risico voor medicatie gebruikt, dat het in plaats van 995,00 sek, 99,50 euro moest kosten was het nu nog maar 99,50 kronen of 9,95 euro! Ik leg dat systeem nog wel eens uit.
Het was rond half drie dat we weer thuis waren. Daar kwam uiteraard eerst koffie en fris op tafel. Lang hebben we er niet samen van genoten, want Heiko moest om kwart over drie bij de sjukgymnast in Aneby zijn. Zijn verhaal doet hij morgen even hoor. Ik probeerde in de tijd dat hij afwezig was even te slapen, maar dat is me niet gelukt. Toen hij weer thuis was hebben we gegeten, nog even achter de laptop gezeten en erover nagedacht om misschien nog een weekendje met de camper weg te gaan. Even afwachten wat de nieuwe medicijnen en pleisters doen…
Op de parkeerplaats van het ziekenhuis zagen we een dergelijk autootje staan. Op de zijkant stond de tekst “Röntgen på väg till patienten”: “Röntgen onderweg naar patiënten”. Het bleek om het röntgenapparaat van Solutions for Tomorrow te gaan, welke per busje naar patiënten kan worden gereden. Het innovatieve Zweedse bedrijf lanceerde een oplossing met hun bestaande röntgenapparaat “!M1 Mobile X-Ray Unit”, waarbij speciaal aangepaste busjes röntgenfoto’s maken bij de patiënt “thuis”, bijvoorbeeld in verpleeghuizen of gezondheidscentra. Het doel van het concept is, om gemeenten een slimmere en efficiëntere oplossing te kunnen bieden, als het gaat om het maken van röntgenfoto’s voor onder meer vermoedelijke breuken of vervolgcontroles – en voor wie moeilijk ter plaatse kan komen. Nu hebben de regio’s Kronoberg, Kalmar en Jönköping in Småland de mogelijkheid, om hoogwaardige röntgenfoto’s te leveren aan patiënten waar en wanneer ze die nodig hebben. Het project werd gefinancierd door de Kamprad Foundation, een liefdadigheidsorganisatie die onder meer de medische wetenschap ondersteunt, met als doel onderzoek te doen tot echte voordelen voor veel mensen. “Met het eerste bewijs van onze visie om röntgenfoto’s bij patiënten te maken, waar ze ook zijn, hopen we niet alleen meer van onze eenheden op de weg te zien, maar ook deel uit te maken van de verandering naar meer gedecentraliseerde zorg”, aldus een woordvoerder van het bedrijf. “Solutions for Tomorrow” is een Zweeds medisch technologiebedrijf dat zich toelegt op het beschikbaar maken van geavanceerde medische beeldvorming waar en wanneer patiënten het nodig hebben. Wat een fantastische uitvinding!
Gisteren was het behalve kötbullens dag ook nog eens de verjaardag van de hashtag: 15 jaar! Voor merken zijn hashtags een belangrijk hulpmiddel geworden, om direct met de doelgroep te kunnen praten en aan te sluiten bij actuele onderwerpen. Het was Chris Messina, een Amerikaanse ontwerper en expert op het gebied van sociale media, die als eerste voorstelde om de hashtag te gebruiken om tweets onder een onderwerp te verzamelen. Hij plaatste de eerste tweet met het symbool op 23 augustus 2007. Messina gebruikte vervolgens #barcamp om berichten te verzamelen van verschillende technische conferenties, die hij hielp organiseren. Messina, een zelfverklaarde enthousiaste tweeter, heeft de afgelopen 11 jaar meer dan 39.500 tweets verzonden. In het begin was er nog wat verwarring over hoe het teken in het Zweeds moest worden genoemd. Toen de Zweedse datatermgroep in 2013 met de aanbeveling kwam om de term “fyrkantstagg” te gebruiken in plaats van hashtag, lieten de reacties niet lang op zich wachten. Tegenwoordig worden hashtag of hashteken hier volledig geaccepteerd. Tegenwoordig wordt # elke dag 125 miljoen keer gebruikt op Twitter!
